ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Ανοίγω την τηλεόραση Κυριακή απόγευμα, εντελώς χαλαρή μετά από τη μεσημεριάτικη ραστώνη, με μία κούπα καφέ στο χέρι και έρχομαι αντιμέτωπη με τη Φορολογική μου Συνείδηση!!! Η νέα διαφημιστική καμπάνια του Υπουργείου Οικονομικών!

Αφού συνέρχομαι από το απρόοπτο του πράγματος αρχίζω να το δουλεύω.

Σε ποιόν απευθύνεται; σε μένα; στις επιχειρήσεις; στις ίδιες τις υπηρεσίες ελέγχου του υπουργείου;; Μπα, για να τη μεταδίδει τέτοια ώρα σίγουρα σε μένα μιλάει!

Αμέσως συνειρμικά σαν εγωιστικό ον που είμαι, το μυαλό μου πήγε στην τιμωρία που μου επιφύλαξε το TAXIS όταν υπέβαλα την φορολογική μου δήλωση ηλεκτρονικά, ξέχασα ένα σημαντικό πεδίο και δεν είχα καμία δυνατότητα να κάνω τροποποιητική ηλεκτρονικά παρα μόνο έπρεπε να επισκεφτώ την αρμόδια ΔΟΥ τρεις φορές και να περιμένω το τέλος τους χρόνου για την εκκαθάρισή μου. Αν μπορούσαν θα με μαστιγώναν κιόλας είμαι σίγουρη!

Ξεπερνώ όμως τον εγωισμό μου και η Φορολογική μου Συνείδηση αρχίζει να δουλεύει τώρα λίγο πιο αντικειμενικά.

Όταν επισκέφτηκα την Washington είχα απολαύσει την πολυτέλεια του Μετρό το οποίο πριν από 13 χρόνια ήταν πιο προηγμένο από το σημερινό δικό μας!

Οι αθλητικές εγκαταστάσεις του δημόσιου δημοτικού όπου παρακολούθησα μια σχολική γιορτή θα χαρακτηρίζονταν εδώ Ολυμπιακών προδιαγραφών.

Φεύγοντας από τη Ρώμη για την Φλωρεντία πήραμε το τρένο της γραμμής το οποίο ήταν γρήγορο, καθαρό, και αξιόπιστο. Το ακριβώς αντίθετο με το δικό μας.

Θα μου άρεσε λοιπόν να ζω και εγώ σ'ένα πιο σύγχρονο περιβάλλον.

Βέβαια για να γίνει αυτό θα πρέπει να μην αφήνω το εισιτήριο του Μετρό στον επόμενο ταξιδιώτη.

Θα πρέπει να μην ψωνίζω trendy τσάντες από τους εφάνταστα ντυμένους αφρομετανάστες που μου τραβούν την προσοχή στον δρόμο.

Και δεν θα πρέπει να ρωτάω σε κανένα μαγαζί πόσο κάνει χωρίς απόδειξη.

Κι αν γίνουν όλα αυτά θα εξαφανιστούν οι 4000 λακούβες της Αθήνας που μέτρησε ένας ήρωας που πολύ θα ήθελα να τον ρωτήσω γιατί το έκανε;

Θα αποκτήσω ΠΑΘΕ ή ΠΑΘΩΝ η ΝΕΑ ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ ή κάποιον νέο νονό που θα δώσει ένα καινούργιο όνομα;

Όσο το δουλεύω στο μυαλό μου αντιλαμβάνομαι ότι επειδή και αυτή η περαίωση απέτυχε ως έσοδο και οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα περιοριστούν στο κατώτερο πλαφόν φορολόγησης πάλι εγώ θα κληθώ να την πληρώσω.

Την Φορολογική Συνείδηση θα πρέπει να την αποκτήσουμε μαζί λοιπόν κκ.Υπουργοί Οικονομικών και θα ένοιωθα λιγότερο προσβεβλημένη αν δεν θεωρούσατε εξ αρχής ότι δεν την διαθέτω γιατί οι off shore εταιρείες δεν ανήκουν σε μένα που άνοιξα την τηλεόραση Κυριακή απόγευμα με μια κούπα στο χέρι για να χαλαρώσω και να ετοιμαστώ για την εβδομάδα που με περιμένει.

Επιτέλους, Παρασκευή τέλος!

Αφού ανακαλύψαμε και την δεύτερη αγιορείτικη εταιρεία ΜΑΤΕΟΥΣ - ΜΑΤΘΑΙΟΣ ελληνιστί (τελώνης γαρ, ήξερε να μαζεύει χρήματα) και αφού αναλύσαμε τα οικονομικά στοιχεία της RASA DEVELOPMENT και είδαμε ότι το ταμείο ευδοκίμησε με τον πατέρα Ευδόκιμο (τί θυμήθηκα τώρα, την αρωγή και ευδοκίμηση!), κάναμε λοιπόν δεκτή και την παραίτηση του πατέρα Εφραίμ!

Δύσκολη μέρα η σημερινή καθότι τέλος μήνα, μετά από σκοπέλους συγκεντρωτικών καταστάσεων και ένα μήνυμα στο κινητό μου που έλεγε ΛΗΣΤΕΙΑ μάζεψα τα κόκκαλά μου και γύρισα στο σπίτι.

Κοιτάζω τα πολιτιστικά και έρχομαι αντιμέτωπη με τον Βιοπαλαιστή στη Στέγη = 50 ευρώ!!!

Τί έγινε; ψωνιστήκαμε; Μόλις χτυπήσανε τα μηχανάκια της AGB γίναμε Lazopoulos Appreciation Society? Το νερό του Γαβαλά θα το πληρώσω εγώ; Είπαμε ακριβό το νερό αλλά όχι και έτσι! Αχ ρε Δημήτρη, χάλασες την πιάτσα! Δεν πάω καλύτερα στους Απάχηδες των Αθηνών; Κλασσική αξία και υποστηρίζω και τη Λυρική!

Μέσα σ' όλα που έχω στο μυαλό μου συνειδητοποιώ ότι αγόρασα ένα MP3 για τον γιο μου αλλά δεν ξέρω πως να του βάλω μουσική. Γ...το τέτοιους μπελάδες δεν είχαν οι γονείς μου. Το πιο ηλεκτρονικό μου παιχνίδι ήταν ο φωτεινός παντογνώστης. Έχω εντωμεταξύ μία από μακριά σχέση με το αντικείμενο γιατί έχω συνδέσει στο μυαλό μου το κατέβασμα μουσικής από το ίντερνετ με την πειρατεία και από φόβο δεν πειραματίζομαι μόνη μου. Κάποιον πρέπει ν' αγγαρέψω πάλι!

Παίζοντας αυτές τις μέρες με το παρόν ιστολόγιο ανακάλυψα πόσο άσχετη είμαι με το άθλημα. Ένα σωρό gadgetakia που ανέβαζα και μετά τα καταργούσα γιατί μεταξύ μας τα πιο πολλά είναι άχρηστα και αλειτούργητα (που έλεγε και μία άλλη ψυχή). Χειρότερα και από τα applications του fb. Ελπίζω να καταλάβω που βρίσκομαι τις επόμενες μέρες και να μην έχω το αίσθημα του χάους.

Για την ώρα κρατάω αυτή την εμμονή μου των τελευταίων ημερών με το φεγγάρι

Fly me to the moon...

http://www.youtube.com/watch?v=w8r9ZPQ_828

και επίσης ορέγομαι ένα κοτόπουλο μαστιχάτο με σαλάτα σπανάκι, ρόδι, παρμεζάνα με εκπληκτικό Λημνιό λευκό ως επιβράβευση για την ταλαιπωρία της εβδομάδας.

Και ξέρω που θα τα βρω!

Διασχίζω τακτικά την οδό Δροσοπούλου της Κυψέλης από την αρχή μέχρι το τέλος. Ποτέ δεν τη βαρέθηκα αν και κυκλοφοριακά ήταν πάντοτε στο κόκκινο.

Μία πολύχρωμη παλέτα ανθρώπων δίνει μία απίστευτη ζωντάνια σ' αυτή τη γειτονιά.

Η Κυψέλη δεν πυκνοκατοικήθηκε πρόσφατα. Έχοντας την φήμη μιας από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου υποδέχτηκε πιο έξυπνα τους καινούργιους κατοίκους της.

Οι αφρομετανάστες που είναι πια και οι κυρίαρχοι, ντυμένοι με το δικό τους φοβερό στυλ χαμογελούν εύκολα στο δρόμο και έχεις την αίσθηση ότι χορεύουν δεν περπατούν.

Οι παλιές Κυψελιώτισες, ηλικιωμένες πια και μάλλον περίεργα ντυμένες με σκουφιά, περούκες και κόκκινα κραγιόν απαιτούν την προσοχή σου.

Οι ρακοσυλλέκτες κρεμασμένοι σαν τα γατιά πάνω στους κάδους φροντίζουν για την καθαριότητα και την ανακύκλωση της περιοχής.

Μόνο ο Παεζάνο λείπει από αυτό το πανηγύρι και πολύ θα ήθελα να τον έβλεπα σήμερα να δίνει το δικό του στίγμα.

Πολλά μαγαζιά που δεν καταλαβαίνω τί πουλάνε και πολλά παράθυρα με γλάστρες με βασιλικούς.

Πολύχρωμα γκράφιτις αριστερά και δεξιά κάτι προσπαθούν να μου πουν. Πρόσφατα έμαθα ότι για να ησυχάσεις από τους γκραφιτάδες απλά τους δίνεις το κτίριο να το ζωγραφίσουν.

Τα νεοκλασικά στέκουν περήφανα, κατοικήσιμα τα περισσότερα και κάποια όμορφα ανακαινισμένα.

Μια λωρίδα ουρανός από πάνω αντανακλά το γαλάζιο του σ' όλα αυτά.

Και εγώ είμαι τυχερή που για μισή ώρα τουλάχιστον γίνομαι κομπάρσος σ' αυτή την παραγωγή.

Ο τρόμος χτυπάει την πόρτα μας

Δεν είναι αστείο που τις επόμενες μέρες θα χτυπήσει το θερμόμετρο 29 βαθμούς C.

Δεν είναι μακρυά οι Μουτζαχεντίν της Βομβάης που συγχρονίζονται σε δέκα διαφορετικά σημεία της πόλης και χτυπούν ανελέητα.Το ηχητικό απόσπασμα που αναπαράγουν τα ραδιόφωνα σήμερα φροντίζουν να σε μεταφέρουν εκεί.

Πριν λίγους μήνες είχαμε εχθροπραξίες στο κέντρο της Αθήνας με σπαθιά τσεκούρια και μαχαίρια. Και αυτό, ήταν αληθινή είδηση. Όχι σχόλια του Τιμογιαννάκη για τη νέα ταινία της εβδομάδας.

Η εταιρεία ΡΑΣΑ-del Ltd δεν είναι το ανέκδοτο της επικαιρότητας. Είναι αληθινή.

Δεν είναι επιστημονικής φαντασίας το νέο gadget των εφήβων. Κινητά εξοπλισμένα με GPS που δίνουν στίγμα στους φίλους πού βρίσκεσαι κάθε στιγμή.

Μαθαίνω πως οι πειρατές στους ωκεανούς κυριαρχούν, και δεν είναι ο Τζόνι Ντεπ μέσα σ' αυτούς.

Και καθώς γίνονται όλα αυτά, ο εκλεγμένος παρακαλώ, Σίλβιο κάνει κούκου στην Άγκελα.

Το ΚΚΕ ανταλλάσει χαιρετισμούς με τον ηγέτη της Κίνας στην επισφράγιση εξαγοράς του λιμανιού και

ο Παναθηναικός μας χαρίζει ένα 24ωρο αδρεναλίνης και λησμονιάς.

Πριν πολλά πολλά χρόνια είχα τρομοκρατηθεί στη θέα ενός θερμοκηπίου με καλλιέργεια μαρουλιών σε συνθήκες Σελήνης. Το είχα δει στο Air Space Museum στην Ουάσινγκτον.

Τώρα θέλω να μπω μέσα σ' αυτό το θερμοκήπιο. Να μείνω εκεί να καλλιεργώ μαρούλια. Και να δω μέσα από κει τον επόμενο Κατρίνα που θα μας χτυπήσει.

Τίποτα άλλο.

Το logistics του Άη Βασίλη

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή πιάνουν οι φούριες στη δουλειά. Ο πιο απαιτητικός μας πελάτης κάνει την εμφάνισή του και μας φέρνει τα πάνω-κάτω.
Αγχώδης, πιεστικός, θηριώδης δεν ξεχνά ποτέ να μας ταλαιπωρεί. Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Τον μάθαμε πια και δεν τον παρεξηγούμε, μεγάλος άνθρωπος βλέπεις...

Τα κοντέινερς αρχίζουν να εμφανίζονται πριν μπει ο Δεκέμβρης, το ένα πίσω απ' το άλλο, και ο αποθηκάριος, Πυργιώτης με καταγωγή από την Ήπειρο, αρχίζει να μας "στολίζει" απ' το τηλέφωνο. Δεν έχει να κάνει και με εύκολο groupage. Όλων των ειδών οι κούτες σε ακανόνιστα σχήματα, τα πιο πολλά εύθραυστα που πρέπει να ξεφορτωθούν, να περαστούν σε κωδικούς, να καταγραφούν στο βιβλίο αποθήκης. Άντε να βρεις τα στοιχεία του κάθε παραλήπτη, που τα πιο πολλά γράμματα των παιδιών θέλουν αποκρυπτογράφηση. Και να εξηγήσεις και την αξία τους στους ασφαλιστές, που και αυτοί γκρινιάζουν, και κάθε χρόνο προσθέτουν ένα νέο όρο στα συμβόλαιά τους. Και να σκεφτείς ότι ποτέ μέχρι σήμερα δεν έγινε μια δήλωση ζημιάς, ούτε μία!

Φέτος προστέθηκε και νέα χώρα στον κατάλογο, η Κίνα! Χαμός! Ευτυχώς που οι μικροί μπόμπιρες δεν ξέρουν τί σημαίνει οικονομική κρίση και παραγγέλνουν χωρίς ενοχές τα δώρα τους. Και έτσι δεν πεινάμε και εμείς!
Βέβαια εμείς πάντα είχαμε την υποψία ότι ο κ. Άη Βασίλης είναι υπερβολικός να μας ζητάει να είναι όλα έτοιμα για διανομή την ίδια μέρα. Και όποτε του ζητούσαμε αλλαγή στους όρους του συμβολαίου εκείνος πάντα κάτι μας έλεγε για την θεωρία της σχετικότητας και τον Αινστάιν που εγώ δεν πολυκαταλάβαινα. Αν και αστέρι στα Μαθηματικά στη Φυσική πάντα κόλλαγα.

Πολλές ερωτήσεις δεν μπορείς και να κάνεις! Ξέρεις πόσα μηδενικά έχει στο ΑΦΜ του ο παππούλης;

Είκοσι χρόνια στις μεταφορές ποτέ δεν τόλμησα να του στείλω γράμμα.
Φοβόμουν μη νομίσει ότι εκμεταλλεύομαι την επαγγελματική μας σχέση.
Φέτος λέω να του στείλω.
Φέτος θα ζητήσω το δικό μου κουδουνάκι κι ας μην είμαι πια μικρό παιδί.
(Θα κρύψω την ηλικία μου, λες να το καταλάβει;)

http://www.youtube.com/watch?v=Ry3xToz9XH8

Δεν ξέρω τί να παίξω στα παιδιά μου!

Τί γίνεται όταν μια μοναστική περιουσία έχει γιγαντωθεί και πρέπει να διαχειριστεί από τους χρυσούς οικονομολόγους σύμφωνα με τους όρους της ελεύθερης αγοράς; Μιας αγοράς που καταρρέει πάνω στα πολυτελή θεμέλιά της που τελικώς αποδείχθηκαν σαθρά!

"Κύριο, κύριο, ήρθε ο επισκέπτης με το ελικόπτερο!"

Αντικαθιστώ την φετίχ παντόφλα με το μαύρο ράσο.

Είμαι σίγουρη ότι και εδώ ο πρωταγωνιστής ΔΕΝ ξέρει τί έχει!

Και δυστυχώς, είς εκ των δικηγόρων των αδελφών ημών δεν ήξερε τί είναι ο Τράγος (972 μ.Χ.)

Έχω πιάσει επανειλλημένως τον εαυτό μου να κλείνω τα μάτια και τα αυτιά των παιδιών μου στην επικαιρότητα. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά τόσο καθαρές αξίες αναποδογυρίζονται από τα ΜΜΕ με τόσο δόλιο τρόπο που όταν καλούμαι να υποστηρίξω το αυτονόητο ακούγομαι παράλογη. Στην ερώτηση ενός εντεκάχρονου "Γιατί το Άγιο Όρος δεν πληρώνει το κτηματολόγιο;" χάνω τα λόγια μου!

Έχω απλά την αίσθηση ότι κάποιοι προσπαθούν ν΄απαξιώσουν αξίες αιώνων και εμείς καθόμαστε απλά και το εισπράττουμε, δίχως κριτική σκέψη. Απλά το αποδεχόμαστε.

Και τί κάνουμε; Κατηγορούμε την εκκλησία συλλήβδην;

Όοοοοχι! εδώ είναι το καλύτερο. Κρατάμε μια μικρή επαφή, γιατί...

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑ!!!

ΥΓ. Ελπίζω ο Αη Βασίλης να μη μας φέρει το νέο επιτραπέζιο "είσαι πιο έξυπνος από ένα δεκάχρονο;" Εκεί θα γίνω τελείως ρεζίλι!

Ξεκινώντας αυτό το ιστολόγιο με πολλές αναστολές, αναρωτιόμουνα για την χρησιμότητά του και την ουσία του πράγματος.

Ανήκω βλέπεις στην ενεργή και ετοιμοπόλεμη γενιά αυτής της χώρας. Αναπνέω κάθε πτυχή αυτής της πόλης και προσπαθώ να βρίσκομαι μέσα στους προβληματισμούς των παιδιών μου.

Μάλλον άτυχη ώς σύγχρονη γυναίκα που προσπαθεί να βάλει πολλά καρπούζια σε μια ανακυκλώσιμη τσάντα, που όμως, θα αποτελέσει δείγμα στατιστικής για το "πόσες αντοχές μπορεί να έχει η γυναικεία φύση τελικά".

Σαν μια άλλη Ελαστίνα λοιπόν ελαφρώνω κάθε φορά τα μέσα μου ακροβατώντας σε κάθε γραμμή, και επαναφορτίζω τις δυνάμεις μου για να είμαι η γυναίκα, η εργαζόμενη, η μητέρα, ή σύντροφος που θέλω να γίνω.

Η χρονική στιγμή που συμβαίνει αυτό ίσως να μην είναι τυχαία, όπως και τίποτα δεν ήταν τυχαίο μέχρι στιγμής μιας και βιώνω μια ανατροπή σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου.

Τώρα λοιπόν που το χιόνι δεν μας πλησιάζει πια και η στροφή στους φυσιολογικούς καρπούς της γης λέγεται "βιολογική καλλιέργεια" θα βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στη φθορά της καθημερινότητάς μας και την αφθαρσία των συναισθημάτων μας. Ευτυχώς!

Εκείνο το πρωί είχα εισπράξει το άκυρο σχόλιο από τη μαμά μου μπροστά από την πόρτα του ασανσέρ "πώς είσαι έτσι σήμερα;" Έτσι ξεκίνησα τη μέρα μου, ρίχνοντας μπινελίκια και έχοντας τύψεις γι' αυτά σ' όλη τη διαδρομή.

Στο σταθμό του τρένου μια κυρία, στην ηλικία της μαμάς μου, εκπληκτικά ωραία ντυμένη με στυλ που ξεχώριζε, με κοίταξε στα μάτια με απόγνωση. Με τα μάτια και εγώ τη ρώτησα τί χρειάζεται και αμέσως ένας γλυκός χειμμαρώδης λόγος βγήκε εξηγώντας μου ότι θέλει να πάει με το Μετρό στο σταθμό Λαρίσης για να πάρει το τρένο για Θεσσαλονίκη (τώρα εξηγείται η φινέτσα!).

Πρέπει να ηρέμησε πολύ όταν της είπα ότι πάω στην ίδια κατεύθυνση και μπορούμε να πάμε μαζί. Φτάνοντας στο σταθμό σκέφτηκα ότι αν βγει στη λάθος έξοδο απέναντι θα χαθεί και επίσης σκέφτηκα την έλλειψη ασανσέρ στην έξοδο για τους επιβάτες του σταθμού και προθυμοποιήθηκα να τη βοηθήσω με τις βαλίτσες μέχρι τον σταθμό. Σ' όλη αυτή τη διαδρομή μου είπε πόσο μπερδεύεται στην Αθήνα, πόσο καλή νύφη έκανε όμως εδώ στην Αθήνα, που προσέχει πολύ τον γιο της και πόσο εύκολη είναι η ζωή της στη Θεσσαλονίκη της. Ξέχασα να πω την έκπληξή της όταν κατάλαβε ότι θα παρακάμψω τον δρόμο μου να την πάω στο σταθμό.

Εκεί άνοιξε την τσάντα της, βρήκε ένα μικρό χαρτάκι και έγραψε όλα της τα τηλέφωνα για να την πάρω όποτε βρεθώ σε ανάγκη στη Θεσσαλονίκη!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Αυτό το χαρτάκι είναι στο πορτοφόλι μου σαν φυλαχτό και ξέρω ότι αν το χρειαστώ θα με σώσει!

ΑΥΤΗ είναι η Θεσσαλονίκη μου και όχι η πιο ερωτική πόλη και άλλες τέτοιες μπούρδες!-