Χριστού Γέννα!

Βουνά αχνιστά,
Παιδιά μελίσσια,
Ελληνάρες οδηγοί,
Βροχή, πολλή βροχή.

Παχνίδια παντού,
Επιθέσεις ξανά,
ουρανίσκος κουρασμένος πια.

Οι φίλοι κοντά,
Τζάκι, ζεστασιά, η δουλειά...πολύ μακριά!

Δώρα κλειστά, φανταχτερά, επαναλαμβανόμενα,
Νόημα πουθενά!

Μόνη στιγμή, ουσιαστική,
μπροστά στη γέννηση,
Όλα από την αρχή!

Χρόνια καλά, ουσιαστικά,
όχι πάρα πολλά,
μόνο ζεστά και κάπου κάπου
Σιωπηλά.

Η τέχνη του διαφθείρειν

Ομολογώ πως έχω πολύ κακή σχέση με την παραπάνω τέχνη λόγω λάθους ανατροφής.

Όμως, διαπίστωσα έντρομη στη διάρκεια του μικρού βίου που διάγω ότι είμαι και εγώ βαθιά ποτισμένη σε αυτή τη νοοτροπία γιατί δεν μπορείς τελικά να παλέψεις τα γονίδια μιας ολόκληρης φυλής.

Ιούνιος του 1995, ντάλα ο ήλιος και η υγρασία στα ανώτατα επίπεδα για τα δικά μου δεδομένα, εγώ έξω από την είσοδο του Καπιτωλίου στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, περίπου 200 μέτρα μακριά, μάλλον για λόγους ασφαλείας σε μία ουρά στριφογυριστή από 50 περίπου τουρίστες, ως επί το πλείστον αμερικανούς, που περιμέναν υπομονετικά σε μία μεγάλη απόσταση ο ένας από τον άλλον. Υποσυνείδητα, πρέπει να σκέφτηκα πόσο κουτοί ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να κάθονται κάτω από τον καυτό ήλιο με φοβερή νωθρότητα να περιμένουν τη σειρά τους. Συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι το ελληνικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης άρχισε να με σπρώχνει με μεγάλη ευκολία, προσπερνώντας έναν έναν τους μπροστινούς μου. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε γιατί μάλλον θα υπέθεσαν ότι πρέπει να έχω σοβαρό λόγο για να το κάνω αυτό, και βρέθηκα πρώτη να μπαίνω στο εντυπωσιακό κτήριο του Καπιτωλίου γλυτώνοντας τουλάχιστον μισή ώρα ηλιοθεραπείας και μια πιθανή ηλίαση σε βάρος βέβαια των συν-τουριστών μου.

Έτσι λειτούργησα ακόμη και εγώ.

Το περιστατικό αυτό ήρθε στο μυαλό μου μόλις άκουσα σήμερα τον κ. Μπαμπινιώτη που με τις καλύτερες προθέσεις έχει εκπονήσει μελέτη με την ομάδα του για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στις εισαγωγικές εξετάσεις των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Θα πρέπει λοιπόν να διοριστεί σε αυτήν την ομάδα και κάποιος που θα κατέχει την τέχνη του διαφθείρειν, διαφορετικά βλέπω και τα Μεταλυκειακά τμήματα και τις ίδιες τις εξετάσεις να τα ξεφτιλίζουν πάλι οι "ειδικοί" που καιροφυλακτούν.

Άλλωστε, εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα σ' αυτόν τον μύθο που λέει ότι αν η Ελλάδα είχε προσχωρήσει στο ανατολικό μπλόκ, ο κομμουνισμός θα είχε καταρρεύσει πολύ νωρίτερα.

Ναι, έχουμε την ικανότητα!

Σύγχρονες εξομολογήσεις

Αποφάσισα να πω κι αλλιώς αυτό το ιστολόγιο, Ελαστίνα. Γιατί έτσι νοιώθω τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής μου. Μια σούπερ ήρωας που από μικρή είχε όνειρο να καταξιωθεί ως προσωπικότητα αλλά και επαγγελματικά. Πού να φανταστώ τότε ότι θα έλιωνα στη δουλειά, τις υποχρεώσεις, τις απαιτήσεις, τις ευθύνες. No mercy, είναι η απάντηση που παίρνω και συνεχίζω.

Η δική μου γενιά δεν είναι των 700 ευρώ. Εμείς ήμασταν των 50.000 δραχμών αλλά δεν το λέγαμε ελλείψει Αλέξη Τσίπρα. Η Παναγιωταρά της δεκαετίας του 80 σήμερα είναι πιο όμορφη (με κόπο), πιο μαγείρισσα , γιατί ανακάλυψε το gourmet, και ακόμη και το κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο πρέπει να έχει ένα μπαχαρικό που όταν σε ρωτήσουν και πεις τ' όνομά του να ενθουσιαστούν, κυρίως οι μεγαλύτεροι..."καλά εμείς πώς δεν το ξέραμε τόσα χρόνια!" Η σημερινή Παναγιωταρά είναι και πιο δυνατή, στην κυριολεξία, σε σημείο να φοβίζει κόσμο.

Σήμερα μια κυρία στο Μετρό γύρω στα 50 (φαινόταν) χτύπησε τις πόρτες του βαγονιού την ώρα που κλείναν νομίζοντας ότι θα την ακούσει ο οδηγός και θα ανοίξει.

Γέλασα γιατί έδειχνε σίγουρη ότι θα της ανοίξει. Και επίσης γέλασα γιατί μου θύμισε τον εαυτό μου σήμερα πάνω από το fax, τρεις και ένα λεπτό να χτυπιέμαι γιατί αργούσε να έρθει η προσφορά που μου είχαν στείλει τρία λεπτά νωρίτερα.

Κάποια στιγμή πρέπει να σκεφτώ σοβαρά να λύσω το θέμα μου με τον χρόνο.

Βιάζομαι! Γιατί βιάζομαι; Να μεγαλώσω; μεγάλωσα!

Να προλάβω; Τί; τα πάντα; δεν γίνεται!

Κι αν ακόμη ξεπερνούσα το φράγμα του ήχου ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα; μια παραμορφωμένη σκιά ίσως;

Ι write to escape; to escape poverty.

Το είπε ο κύριος Edgar Rice Burrough. Δεν τον ξέρω αλλά διάβασε τη σκέψη μου.

Έχω σταματήσει να βλέπω στ' όνειρό μου ότι πετάω. Ήταν πάντα το αγαπημένο μου όνειρο μικρή, που πολλές φορές είχα επιδιώξει να το δω για να νοιώσω αυτή τη λύτρωση στο τέλος όταν ξέφευγα. Μια φορά πρέπει να κατάφερα να το δω με τη θέλησή μου και μια φορά το είδα την προηγούμενη εβδομάδα. Μετά ξανά τέλος. Βαρίδι πάνω σ' αυτή τη Γη.

Οι υπερήρωες όμως ποτέ δεν πεθαίνουν, πονάνε, πληγώνονται, ερωτεύονται, συγκινούνται, αλλά κάποια στιγμή πετάνε ξανά. Ειδικά όταν τους δίνουν συγχαρητήρια για τα παιδιά τους!

Όμορφος κόσμος...

Όταν τελείωνα το Λύκειο στα τέλη της δεκαετίας του 80 με τίποτα δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα ήταν ο κόσμος δύο δεκαετίες μετά.

Ακόμα θυμάμαι τη μέρα που μάθαμε για μία καινούργια ασθένεια που λεγόταν AIDS. Κοιταχτήκαμε με την φίλη μου στο προαύλιο το σχολείου και είπαμε "τώρα δηλαδή πώς θα ζήσουμε; για πάντα σε μία καραντίνα;"

Τώρα ζω την απόλυτη αναρχία του διαδικτύου και απολαμβάνω και εγώ λίγες στιγμές αναρχίας εκεί μέσα. Μαζεύω τα ρούχα μου, τις συσκευασίες μου, τις εφημερίδες μου για να τα ανακυκλώσω, και ακούω και την επικριτική του γιού μου που μου λέει ότι στο Λονδίνο ανακυκλώνουν και τα αποφάγια τους. Κλείνω όλες τις ηλεκτρικές συσκευές του σπιτιού κάθε βράδυ από τον διακόπτη για να μην είναι στο stand by. Ταλαιπωρούμαι με τη γραφειοκρατία της ΔΕΠΑ για να σταματήσω να καταναλώνω πετρέλαιο. Και ψάχνω τα απογεύματα να βρω βιολογικές λαικές. Εκεί, κρατάω το κάθε πορτοκάλι στα χέρια μου για ένα δέκατο του δευτερολέπτου πριν το βάλω στην χάρτινη σακούλα και το ρωτάω αν είναι αληθινό βιολογικό ή όχι.

Για τους γιούς μου δεν περιμένω ν' ανησυχήσω όταν θα πάνε στον στρατό, ανησυχώ από τώρα κάθε μέρα που πάνε σχολείο. Κυκλοφορούν σχιζοφρενείς με σφαίρες!

Τα καλοκαίρια οι θάλασσές μου γεμίζουν με μέδουσες, δείγμα ότι το οικοσύστημα χάνει την ισορροπία του και το χειμώνα αν ρίξει λίγο χιόνι έχουμε πραγματική γιορτή στο σπίτι.

Αυτός είναι ο κόσμος που θα κληρονομήσω στους απογόνους μου. Όσο για την ιστορία της γενιάς μου που θα αφηγούμαι στα εγγόνια μου δεν θα είναι εντυπωσιακή. Δεν ζήσαμε μικρασιατική καταστροφή, ούτε εμφύλιο, ούτε μεταπολίτευση. Ήταν η εποχή της εθνικής συμφιλίωσης όπου όλοι θέλαν να περνάνε καλά, ήσυχα και χορταστικά. Εξού και χαρακτηριστήκαμε τα παιδιά του bacon.

Και έτσι νόμιζα ότι θα συνεχίσουμε...

Έξω όμως από τις κλιματιζόμενες αίθουσες, τα υπερσύγχρονα malls, και τα αυτοκίνητα θαύματα βράζει ο τόπος. Και πώς να αντιμετωπίσει μία κρίση η γενιά του bacon; Ευάλωτη αρκετά για να χάσει σε μία βραδυά όλα τα κεκτημένα που κληρονόμησε από τη γενιά του Μάη του 68, παραμένει θεατής σ' ένα θέατρο του παραλόγου που διαδραματίζεται μπροστά στην οθόνη.

Στίχοι: Ζακ Στεφάνου
Μουσική: Ζακ Στεφάνου
Πρώτη εκτέλεση: Ζακ Στεφάνου

Όμορφος κόσμος, κανέλα και δυόσμος
ομορφαίνει τη μέρα μυρωδιά στον αέρα.
Μια σφαίρα που δε σταματά
θα σε ξυπνήσω, θα τραγουδήσω,θα σου δείξω το βάθος για να ψάξεις το λάθος
όλα είναι απλά και διττά.
Όμορφος κόσμος είναι όταν ξυπνάς και χαμογελάς
Όμορφος κόσμος τι το θες τόσο στρες, μήπως ήσουν και χθες ευτυχισμένος
Όμορφος κόσμος είναι όλος εμπρός μας, μια τεράστια σφαίρα με νερό
και αέρα με χρυσάφι, πετρέλαιο, πλουτώνιο
με παραβάτες, νόμιμους τρομοκράτες, ΜΜΕ δίχως θέση, κι άμα δεν σας αρέσει,
κάνουμε κάτι άλλο παρόμοιο.Όμορφος κόσμος είναι όταν ξυπνάς και δεν προσκυνάς
όμορφος κόσμος -λέω πάψε να κλαις, μήπως ήσουν και χθες αδικημένος
όμορφος κόσμος είναι όλος δικός μας
Τα καμένα μας δάση, ψάρια που έχουν ξεβράσει, και μια βάση στην Ανταρκτική.
Λαοί στα μαχαίρια, παιδιά δίχως χέρια
κι ο "μεγάλος" στο θρόνο διαταγές δίνει μόνο !
Όμορφος κόσμος είναι όταν ξυπνάς, κι έχεις να φας
Όμορφος κόσμος -λέω πάψε να κλαις
μήπως ήσουν και χθες εγκλωβισμένος...

Στην χώρα της ταμπέλας

Φουσκωτοί ήσαν τα άτομα σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά επιτελεία που επιτέθηκαν στο παλιό κτήριο του Δημαρχείου του Χαλανδρίου χτες το βράδυ.

Ταραξίες κατά τον πρωθυπουργό μας το πλήθος που εφόρμισε στο κέντρο της Αθήνας το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου.

Ασύμμετρη απειλή το ολοκαύτωμα της Ελλάδας το καλοκαίρι του 2007.

Golden Boys οι υπεύθυνοι της οικονομικής κρίσης και όλων των επακόλουθων που συνεχίζονται να εξελίσονται.

Ζαρντινιέρα διατυπώθηκε ο ξυλοδαρμός του Κύπριου φοιτητή στα γεγονότα της Θεσσαλονίκης.

Υποκειμενικές και πολιτικές οι ευθύνες του Βατοπεδίου.

Ο θάνατος του Αλέξη ήταν εξοστρακισμός.

Η γενιά των 700 ευρώ κάτι μου θυμίζει από την γενιά των τρεις και εξήντα.

Η ταμπέλα των ΜΜΕ για σήμερα ήταν η γενιά της οργής!

Πιασάρικες, ευκολοχώνευτες εκφράσεις που εξασφαλίζουν τηλεθέαση, ακροαματικότητα και κοιμίζουν τις συνειδήσεις μας μέσα σε μία φούσκα, ανάμεσα από διαφημίσεις του τύπου "πόσο ψηλά μπορούν να φτάσουν οι καταθέσεις σας".

Οι ταμπελάκηδες κυκλοφορούν και μέσα στα σχολειά μας βάζοντας άκριτα μία ταμπέλα στα παιδιά μας χωρίς σκέψη, αλλά και μέσα στη δουλειά μας, ακόμα ακόμα και μέσα στην οικογένειά μας. Και όλοι ζούμε με τον φόβο μη μας κολλήσει κάποιος μία ταμπέλα που θα μας ακολουθεί σαν ρετσινιά για πάντα. Εκεί συναντώ και την κουκούλα. Μια γενιά που φοράει κουκούλα για να κάνει την επανάστασή της, γιατί αν τη βγάλει εκτίθεται στις ταμπέλες μας, στην ανιδεολογία της και την έλλειψη εκφοράς ορθού λόγου μιας και το εκπαιδευτικό σύστημα τους το απαγορεύει. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου οι εκπαιδευτικοί απαιτούν δεκανίκι στη δουλειά τους στις τάξεις του δημοτικού τους γονείς και από το γυμνάσιο και μετά τα φροντιστήρια. Προσωπικά έχω επανειλημμένως χαρακτηριστεί από δημόσιους εκπαιδευτικούς ως ελαττωματική μαμά γιατί εργάζομαι και αφήνω το παιδί μου στο ολοήμερο. Κατευθείαν κατηγοριοποιούμαι και εγώ και το παιδί μου.

Άραγε γιατί η δική μου δασκάλα δεν ζήτησε ποτέ την συμβολή της μαμάς μου για να ετοιμάσω τις εργασίες της 2ας Δημοτικού;

Θα ένοιωθα πιο δικαιωμένη αν έβλεπα αυτά τα παιδιά να πετάνε τα σχολικά τους βιβλία στα πρόσωπα των αστυνομικών. Τότε θα δίναν ευθεία εξήγηση τί ακριβώς συμβαίνει.

Ψάχνω να βρω δύσκολα ερωτήματα και ουσιαστικές αναζητήσεις γιατί από θέατρο και λαικισμό χόρτασα. Ο κ. Νίκος Δήμου διατύπωσε το ερώτημα γιατί δεν βγήκε ο κόσμος στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για τον θάνατο του Αξαρλιάν από την 17 Νοέμβρη; Πόσο διαφορετικός ήταν αυτός ο θάνατος; Γιατί δεν γράφτηκε σε κανένα τοίχο αυτό το όνομα;

Έλλειψη ταμπέλας ίσως;

Η αντίληψή μας στην πραγματικότητα θα ήταν διαφορετική χωρίς μία στεγνή επιγραφή μπροστά μας. Θα σκεφτόμασταν. Μας συμφέρει αυτό; Και ποιούς δεν συμφέρει;

Αν κλείσω τα μάτια νομίζω ότι ζω σε μία πίστα με συγκρουόμενα που όμως δεν έχουνε τιμόνι, αλλά είναι τηλεκατευθυνόμενα. Και η επόμενη ταμπέλα έχει ήδη γραφτεί πάλι, και θα είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Βόλτα σε ένα αρχαίο MALL

Ψάχνοντας δρόμους διαφυγής από την επικαιρότητα βρήκα αφορμή την ξενάγηση δύο καλών φίλων απο τη Θεσσαλονίκη στην πιο ωραία μου διαδρομή μέσα στην Αθήνα.

Κυριακή πρωί και η Αθήνα άδεια όσο ποτέ. Γκρίζα σύννεφα βαριά διαδέχονται το ένα το άλλο μεσ' το γαλάζιο τ' ουρανού σαν να μην αποφασίζουν αν θέλουν να μείνουν ή όχι.

Στο Θησείο η βροχή μας περίμενε και εμείς κάτω από την μωβ ομπρέλα στριμωγμένοι τρεις προχωρούμε ακάθεκτοι στην προδιαγεγραμμένη πορεία μας.

Στην είσοδο του Αρχαιολογικού χώρου η βαριεστημένη υπάλληλος μας λέει η είσοδος δωρεάν και η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν μη πει η είσοδος απαγορεύεται.

Σταματάει και η βροχή και σηκώνοντας τα μάτια μπροστά ψηλά δεξιά βλέπουμε τους τρεις "γοργόνους", βρεγμένους, ωραίους όσο ποτέ, να στέκονται στην είσοδο της Αρχαίας Αγοράς. Πίσω τους ένα τεράστιο πράσινο χαλί με απλωμένους κίονες, τάφους, πέτρινους δρόμους και σύγχρονα παγκάκια, ιδανικά για να ακουμπήσεις πάνω στο ταίρι σου και να ακούσεις ξανά εκείνη την εξομολόγηση που κοντεύεις να ξεχάσεις.

Η επίσκεψη στο βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνος δεν ήταν καλή ιδέα. Οι εικόνες του φέρουν ακόμη τα τραύματα του βανδαλισμού που υπέστησαν από αλλόθρησκους.

Ευτυχώς ο ήλιος ξαναβγαίνει στον αττικό ουρανό και κατευθυνόμαστε προς το μουσείο.

Μόλις πατάω τα σκαλοπάτια της Στοάς του Αττάλου νοιώθω ότι το σπίτι μου είναι εκεί.

Τί υπεροψία!
Χτίστηκε το 150 π.Χ. από τον Άτταλο Β', βασιλιά της Περγάμου, και ήταν το πρώτο εμπορικό κέντρο της εποχής εκείνης.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%BF%CE%AC_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85

Μουσείο σήμερα, ξεκινάει μία διαδρομή σε μία ευθεία γραμμή από την παλαιολιθική εποχή μέχρι τα νεώτερα βυζαντινά χρόνια, μέσα από αντικείμενα καθημερινής χρήσης των προγόνων μας που μοιάζουν τόσο με τα δικά μας που είναι τρομακτικό.

Η μορφή που ζωγραφίσαν θέλοντας να απεικονίσουν την νεαρή έγκυο γυναίκα που βρήκαν μέσα στον τάφο της με τα κοσμήματά της, μοιάζει τόσο πολύ με μια σύγχρονη Ελληνίδα και τότε αρχίζεις να αναρωτιέσαι πόσα πολλά είχαν κατορθώσει τότε και πόσα λίγα εμείς τώρα.

Για άλλη μια φορά είδα ότι ο Παράδεισος είναι μπροστά στα μάτια μου. Δίπλα στο σπίτι μου.

Θα ήθελα να είχα πιο πολύ χρόνο αυτή τη φορά, να περπατήσω μέσα σε αυτόν τον αρχαίο κήπο, να ξαναδώ εκείνη τη χελώνα που στάθηκε μπροστά μου την πρώτη φορά και μου έδειξε πως μπορείς να αντισταθείς στην ραγδαία ταχύτητα του σήμερα, κρατώντας σταθερό το βήμα σου.

Όταν φυσάει κόντρα...

Δεν θα ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΩ τα επεισόδια επειδή μου έρχεται τζάμπα.
Δεν θα ΕΡΜΗΝΕΥΣΩ τις λέξεις που ακούγονται γιατί θα το κάνω από την δική μου οπτική γωνία.
Δεν θα ΓΕΝΙΚΕΥΣΩ τις καταστάσεις γιατί θα κινδυνέψω να γυρίσω τον εαυτό μου πολλά χρόνια πίσω.
Θα ΞΥΠΝΗΣΩ το πρωί και θα υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι κόβω τον ομφάλιο λώρο της πελατειακής μου σχέσης με τους πολιτικούς μου.
Θα ΠΛΗΡΩΣΩ την κλήση που έχω μήνες στο συρτάρι μου.
Θα ΦΤΥΣΩ τον εξεταστή του υπουργείου που θα ζητήσει να του πληρώσω τον προαναγγελθέντα θάνατό μου με αντάλλαγμα ένα "ροζ" δίπλωμα οδήγησης.
Θα ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΩ τον υπάλληλο της ΔΕΗ που εσκεμμένα κωλυσιεργεί την ηλεκτροδότηση του σπιτιού μου.
Θα ΔΙΑΔΗΛΩΣΩ στους δρόμους για τους Έλληνες δύο ταχυτήτων. Αυτών που δεν έχουν κανένα δικαίωμα στην απεργία με υπαρκτά και δικαιολογημένα αιτήματα έναντι αυτών που απεργούν δίχως κόστος με μεγάλη ευκολία, με ουτοπικά αιτήματα.
Θα ΑΠΟΓΑΛΑΚΤΙΣΤΩ από την Μανιάτικη, Αρβανίτικη, Κρητική, Νταηλίδικη συμπεριφορά μου.
Θα ΑΠΟΔΕΚΤΩ την ένταξη των μεταναστών στη χώρα μου αντιμετωπίζοντάς τους με αξιοπρέπεια για να κάνουν και αυτοί το ίδιο σε μένα.
Θα ΓΚΡΕΜΙΣΩ το αυθαίρετό μου και θα ΑΠΑΙΤΗΣΩ σχέδιο πόλης.
Θα σταματήσω να ΠΡΟΠΗΛΑΚΙΖΩ μπροστά στα παιδιά μου όλους τους δασκάλους συλλήβδην και θα σταματήσω να ΑΠΑΞΙΩΝΩ την Δημόσια Εκπαίδευση.
Θα πάω στο γήπεδο να ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΩ την ομάδα μου με την οικογένειά μου.

Θα προσπαθήσω να θυμηθώ σε τί ΠΙΣΤΕΥΩ.

Και θα τα κάνω όλα αυτά παίρνοντας τα παιδιά μου από το χέρι.
Μήπως και κερδίσω ξανά τον σεβασμό τους.
Και αν τα είχα κάνει αυτά νωρίτερα δεν θα είχα οδηγήσει τον Αλέξη στην απόρριψη της κοινωνίας μου!
Και δεν θα είχα δώσει χώρο δράσης σε κανένα ταραξία, κουκουλοφόρο, αναρχικό, εχθρό, αντιρρησία, αναρχο-αυτόνομο, χούλιγκαν, τραμπούκο, γουρούνι, μπάτσο, ΔΟΛΟΦΟΝΟ!

Και προπαντός δεν θα είχα αφήσει αυτή τη γενιά, που δεν αναγνωρίζει τον Τζίμη Πανούση και τη λέξη ΛΟΥΜΠΕΝ δεν την βρίσκει στη wikipedia, χωρίς όραμα!

Ερωτήματα με τον ορό της αλήθειας

Προς εμένα από τον οκτάχρονο γιο μου 8/12, 9.30 μ.μ.
-Μαμά αυτά τα παιδιά δεν έχουν μαμά και μπαμπά;


Προς την δασκάλα της Στ' Δημοτικού.
-Τί κέρδος είχε σήμερα το πρωί ο γιός μου που έμεινε μόνος στο σπίτι αντιμέτωπος με πρωτόγνωρους φόβους για να απεργήσετε στη μνήμη του Αλέξη;


Προς την μητέρα του Αλέξη.
-Γιατί ο Αλέξης ήταν τόσο θυμωμένος;


Προς την Αστυνομία.
-Οι Ειδικοί φρουροί από ποια πόρτα μπαίνουν; και γιατί κρατήσατε τον συγκεκριμένο 7 χρόνια στους δρόμους των Εξαρχείων;


Προς την κυβέρνηση.
-Εγώ ο μισθωτός θα πληρώσω πάλι και για τα 402 καταστήματα;


Προς τον κ. Αλαβάνο.
-Με πόσες διαδηλώσεις θα είσαστε ευχαριστημένος; θα έχουν όλες την ίδια περιφρούρηση;


Προς όλα τα κόμματα.
-Εδώ ο κόσμος καίγεται και εσείς χτενίζεστε για εκλογές; Η πλάτη που σας έχουμε γυρίσει δεν σας λέει τίποτα;


Προς τους κουκουλοφόρους.
-Με τους νέους σας συναδέλφους σε ποιά γλώσσα συνεννοήστε; (Με την ευκαιρία συγχαρητήρια για την οργάνωσή σας. Κάποια σεμινάρια στο Υπ.Εσ. θα ήταν σωτήρια).


Προς τους κατοίκους των Εξαρχείων.
- Τί πιστεύετε ότι λείπει από την γειτονιά σας;


Προς τους εκπαιδευτικούς φίλους μου.
"Μην τολμήσετε να με ξαναρωτήσετε αν πήγα στη δουλειά σήμερα το πρωί!"

Ο θεσμός του αστυνομικού

Γυρίζω στο μυαλό μου δυο μέρες τώρα όλα αυτά που γίνονται και προσπαθώ να καταλάβω γιατί φτάσαμε πάλι εδώ.

Το θέμα είναι πολύ δυνατό για να αποφύγω να το συζητήσω με τον εντεκάχρονο γιο μου, προτιμώ να πάει σήμερα στο σχολείο ενημερωμένος από μένα. Εξιστορώ τα γεγονότα και χρησιμοποιώ και εγώ το άλλοθι του εξωστρακισμού της σφαίρας γιατί υποσυνείδητα νοιώθω ότι πρέπει να υποστηρίξω στο παιδί μου το θεσμό του αστυνομικού. Τον προετοίμασα για ότι θα ακούσει σήμερα από τους μεν και τους δε, του είπα ότι τα πιο πολλά που θα ακούσει θα είναι ανακρίβειες και τελικά η αλήθεια για το ποιός φταίει θα είναι κάπου στη μέση.

Οι τραγικές φιγούρες της ιστορίας είναι η μάνα και ο πατέρας του αδικοχαμένου παιδιού που το χάσανε από την αγκαλιά τους γιατί δεν κατάφεραν να του μάθουν τον σεβασμό στον συνάνθρωπό του, όποιος και αν είναι αυτός!

Όλα ήρθαν και ξεκαθάρισαν όμως μόλις άκουσα την παραίτηση του δικηγόρου του κατηγορούμενου αστυνομικού, προφανώς γιατί οι έρευνες έδειξαν ότι το συμβάν δεν έγινε απλά γιατί ήταν η κακιά η ώρα. Έγινε γιατί ο αστυνόμος είχε θέμα με τον δεκαπεντάχρονο. Όχι τον συγκεκριμένο, με όλη αυτή τη γενιά που δημιουργήσαμε όλοι εμείς!

Τριάντα τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας και ακόμη έχουμε πρόβλημα με τους θεσμούς μας.

Πρέπει να αποφασίσουμε τί αστυνόμο θέλουμε να έχουμε!

Να εξαρθρώσει το εμπόριο ναρκωτικών αλλά να μην πιάσει τους εμπόρους γιατί παραβιάζονται τα δικαιώματά τους στην φυλακή.

Να εξαρθρώσει την τρομοκρατία αλλά χωρίς αντιτρομοκρατικό νόμο.

Να κάνουν περιπολίες στην γειτονιά μας αλλά να μη μας αστυνομεύουν.

Να οπλοφορούν αλλά να μην πυροβολήσουν ποτέ γιατί δεν έχουν το δικαίωμα.

Να προστατεύουν τις περιουσίες μας αλλά να μην πειράξουν αυτούς που το κάνουν γιατί ανάμεσά τους μπορεί να είναι και το δικό μας παιδί.

Δεν είναι ο μοναδικός θεσμός που περνάει κρίση.

Το ίδιο γίνεται και με τους δασκάλους, τους ιερείς, τους εφοριακούς, τους πολεοδόμους.

Δεν ξέρουμε τί τους ζητάμε και ενεργούν και αυτοί αναλόγως.

Μόνο που οι αστυνόμοι οπλοφορούν και έρχεται η στιγμή που θα ενεργήσουν εν θερμώ!

Έρχεται στο μυαλό μου η πρώτη αναρχική γειτονιά που δημιουργήθηκε την δεκαετία του 70, η Κριστιάνα, στα περίχωρα της Κοπεγχάγης, που οι αναρχικοί της κάτοικοι συνεργάστηκαν με την αστυνομία για να διώξουν τους εμπόρους σκληρών ναρκωτικών από την περιοχή τους και συνεχίζουν να ζουν άναρχα μέχρι σήμερα.

Πόση ωριμότητα να διαθέτουν αυτοί άραγε;

Ο Μέρφυ στην Αστυνομία

Μόλις ξεπέρασα το σοκ της ιπτάμενης ντουλάπας που προσγειώθηκε στο αυτοκίνητό μου από δύο "απρόσεχτους" παράνομους μετανάστες, πήρα το 100! (ήξερα να το πάρω).
Σε 10 λεπτά το περιπολικό ήταν μπροστά μου.
Ευγενέστατοι, εξυπηρετικότατοι μου εξήγησαν την διαδικασία και με οδήγησαν ως την Βερανζέρου για να δηλώσω το περιστατικό. Στον 3ο όροφο θα πάτε, μου είπαν.
Βγαίνω στον 3ο όροφο και ακούω κάτι κραυγές από μέσα. Φοβισμένη τους εξηγώ τί θέλω
- Στον 2ο όροφο κυρία μου! είναι φθορά όχι βιαιοπραγία!
Τροχάδην εγώ στα σκαλιά κατεβαίνω κάτω.
Και εκεί ευγενέστατοι. Κρατήσανε όλα τα στοιχεία και μου είπαν να ξαναπάω την άλλη μέρα μετά τις 8.00 στον 6ο όροφο να παραλάβω το αντίγραφο του συμβάντος για την ασφαλιστική μου εταιρεία.
9.00 το πρωι ξαναδιασχίζω την Βερανζένου (ωραίος δρόμος, "καθαρός", γεμάτος "αξιοθέατα") και ανεβαίνω στον 6ο όροφο.
-Τί θέλετε εσείς εδώ; στον 5ο κυρία μου!
-Συγγνώμη δεν θα το ξανακάνω, κάτω πάλι εγώ (ευτυχώς μου λέγανε πάντα ένα όροφο παραπάνω και έτσι δεν χρειαζόταν να ανεβαίνω σκαλιά).
Ξαναδίνω τα στοιχεία μου.
-Ελάτε μετά τις 12.00, γιατί λέει έχει πολλή δουλειά!
Κάτι όμως μου έλεγε ότι δεν είχε γιατί το γραφείο ήταν αεροδρόμιο.
Ξανά εγώ στην Βερανζέρου μετά από τρεις ώρες γρήγορο περπάτημα για να παραλάβω το πολυπόθητο χαρτί.
Μου είχαν ετοιμάσει δύο διαφορετικά, όχι μόνο ένα. Μόνο που στο ένα έγραφε ιδιοκτήτη του ΙΧ εμένα και το άλλο τον άντρα μου. Και ό άντρας μου είχε μετονομαστεί σε -όπουλος.
Το τί δυσκολία τράβηξε η κοπέλα για να το διορθώσει! γιατί έπρεπε να μιλήσει και με τον προιστάμενο και με το περιπολικό που είχε έρθει στον τόπο του εγκλήματος!

Αυτή είναι λοιπόν η φαιδρή καθημερινότητά μας όπου η νέα γενιά του Δημοσίου που αναλαμβάνει τα ηνία αυτής της πολύπαθης χώρας εξελίσσεται εξίσου γραφειοκρατική με την προηγούμενη!

Ζω στον Μεσαίωνα, και ο Μέρφυ με ακολουθεί...

Χθες το βράδυ το ίντερνετ σερνόταν. Δύο ώρες το πάλευα αλλά αυτό πεισματικά μου έκοβε την πρόσβασή μου στον κόσμο. Θυμήθηκα την πρώτη μας τηλεόραση που κλωτσούσαμε για να βρει το σήμα της, αλλά δεν το τόλμησα. Δεν είναι δυνατόν να μου ξανασυμβαίνει αυτό. Κλείνω το λάπτοπ και ανοίγω την εφημερίδα. Διαβάζω σε άρθρο της Καθημερινής της Κυριακής την ιστορία της Αφγανικής οικογένειας. Διαβάζω για την απαγωγή των παιδιών τους από την τοπική μαφία, τα λεφτά που δώσανε για να τα πάρουν πίσω και να υποχρεωθούν να φύγουν από την πατρίδα τους. Τρεις μήνες κάνανε να φτάσουν στην Ελλάδα ξεπερνώντας τον θάνατο, την πείνα και την αρρώστεια.

Και ξαφνικά την προηγούμενη εβδομάδα έρχονται αντιμέτωποι με την δική μου μικροαστική γενιά, που έζησε μία εικοσαετία ψευδής πολυτέλειας, χρεώνοντας τις επόμενες γενιές γι' αυτή, να τους λένε ψυχρά "να φύγετε να πάτε αλλού!"

Εξοργίστηκα γιατί δεν έγινε διαμαρτυρία όταν γέμισε η γειτονιά μετανάστες από την γείτονα Αλβανία, ούτε όταν θέριζε στους δρόμους η Ρουμάνικη μαφία, ούτε όταν τα κινέζικα καταστήματα υποχρέωσαν ένα σωρό μικροεμπόρους να βάλουν λουκέτο.

Είμαστε εξοργισμένοι με τους πιο εξαθλιωμένους μας νέους μας γείτονες.

Ακούγοντας τον κακό χαμό στους δρόμους αυτοί κρυφτήκαν μέσα στις εστίες τους, κάτω από τις κουβέρτες τους και οι άντρες με ξύλα στα χέρια πίσω από τις πόρτες ήταν έτοιμοι να υπερασπιστούν την οικογένειά τους. Το έχουν ξαναζήσει αυτό.

Και τα λέω αυτά με πλήρη συνείδηση αφού σήμερα το μεσημέρι δύο από αυτούς (μάλλον Αφγανοί) ρίξανε μία ντουλάπα πάνω στο αυτοκίνητό μου από τον πρώτο όροφο κατά τη διάρκεια μιας μετακόμισης, στην οποία βέβαια δούλευαν ανασφάλιστοι.

Το πρωί άκουσα στο ραδιόφωνο την ανατριχιαστική είδηση ότι 1 στα 10 παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο κακοποιείται!

Η Βιομηχανική επανάσταση έγινε για να πολλαπλασιαστούν οι Όλιβερ Τουίστ;

Πειρατές κατακτούν τους ωκεανούς και γυρίζουν στην αφρικανική χώρα τους (που αυτή δεν βγήκε ποτέ από τον Μεσαίωνα) ως περιζήτητοι γαμπροί!!!;;;;

Και εγώ ζω σε μια χώρα που η μισή ακίνητη περιουσία της αποδεικνύεται με βυζαντινά χρυσόβουλα!

Και παρόλη την "ελευθερία" διακίνησης ιδεών και τα δικαιώματά μας στην πληροφορία, νοιώθω ότι όλα τα ΜΜΕ προβάλουν επιλεκτικά μία, δύο άντε τρία θέματα με τα οποία μας υποχρεώνουν να ασχοληθούμε, να συζητήσουμε, να αναλύσουμε, και πέραν αυτού σιωπή.

Αναγκάζοντάς μας να ψάχνουμε κάθε βράδυ στην μπλογκόσφαιρα για ότι άλλο συμβαίνει γύρω μας και στον κόσμο. Και πόσοι από μας μπορούν να αξιολογούν την κάθε είδηση για την αξιοπιστία της και την σημασία της;

Έτσι δεν διακινούνταν και οι πληροφορίες στον Μεσαίωνα; στο σκοτάδι;

Ευτυχώς σ' αυτό το ταξίδι βρέθηκα στην Μενεστρέλλων πολιτεία και ακούμπησα εκεί...

http://www.menestrellonpoliteia.blogspot.com/

Όμως κάποιος είπε πως η αγάπη σ' ένα αστέρι κατοικεί αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί...

http://www.youtube.com/watch?v=jZXrqYu5tsQ

Α! και μέχρι την Κυριακή θα έχω στα χέρια μου τον Υπνοβάτη της Μαργαρίτας Καραπάνου.

Καλή συνέχεια...

Ο Μέρφυ στη ζωή μου!

Όταν ξεκινάει κάτι στραβά, συνεχίζει έτσι όλη η μέρα, λές και το ένα δευτερόλεπτο κάνει copy paste από το προηγούμενο. Συνήθως δεν έχει σημασία τί διάθεση έχεις εσύ. Τα νήματα κινούνται από αλλού. Να δεις που και γι'αυτό, φταίει η Σελήνη τελικά!

Έτσι ξεκίνησε σήμερα η μέρα μου. Με τρικλοποδιές!Και έτσι φαίνεται θα τελειώσει...

Συγχρονισμένα και τα ραδιόφωνα με ενημερώνουν για όλες τις λεπτομέρειες τις βατοπεδινές που δεν θέλω να ξέρω στην τελική, γιατί θα βλέπω στο τέλος πνευματικό και θα αναρωτιέμαι μήπως έχω και εγώ κάποιου είδους επαγγελματική σχέση μαζί του και δεν το κατάλαβα...

Προσπαθώ τώρα στο τέλος της ημέρας να απομονώσω τη σκέψη μου από όλα αυτά τα ευτράπελα που μου φάγανε τη μέρα και να επικεντρώσω σε ότι πραγματικά με ενδιαφέρει.

Θέλει δουλειά δεν είναι εύκολο.

Και συνήθως εκεί την πατάω όταν γυρίζω στο σπίτι. Καλούμε να συμμετέχω στο τρέχον οικογενειακό θέμα και καταλήγω να λέω "α, γ...σου εσύ και ο γρύλος σου!"

Ο πρώτος που την πατάει είναι το άλλο μου μισό. Τα παιδιά όχι ακόμη κρατιέμαι.

Το ίδιο συμβαίνει και σε κείνον φαντάζομαι.

Για να επιβιώσω λοιπόν καθημερινά πρέπει να έχω την ικανότητα να κάνω την ψυχανάλυσή μου, να απομονώσω τα συναισθήματα, να τα κατατάξω, να μην προχωρήσω σε καμία ενέργεια αν δεν αξιολογήσω πρώτα αν είναι δίκαιο αυτό που σκέφτομαι ή όχι.

ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ ΑΥΤΗ;