Άνω-Κάτω Πατησίων...

Ξαφνικά όλα τα φώτα πέφτουν πάνω σε μια γκρίζα γειτονιά και παρ' όλους τους προβολείς το θέαμα παραμένει γκρί!

Ασφαλίτες και Χρυσαυγίτες διώχνουν λέει τους κατοίκους από το πάρκο, ενημερώνομαι από φυλλάδιο που μοιράστηκε από συμπαθέστατα παιδιά.

Γνωστοί-Άγνωστοι από το γκέτο των Εξαρχείων ήρθαν σε αντιπαράθεση με τα ΜΑΤ και πέσαν αυτά τα...κρότου λάμψης, διαβάζω σε δημοφιλές blog.

Μια γειτονιά που υποφέρει από κακοτράχαλα νεόδμητα πεζοδρόμια, γεμάτη αμέτρητα κλειστά μαγαζιά και άλλα τόσα εν δυνάμει έτοιμα να κλείσουν. Κατοίκους στα πρόθυρα νευρικής κρίσης γιατί η αναπνοή τους είναι σφιγμένη. Μια γειτονιά με πρωτιές στους καθημερινούς ατμοσφαιρικούς ρύπους τα τελευταία 30 χρόνια. Με σκοτεινά παράθυρα και απελπισμένα πρόσωπα.

Τί να θέλουν λοιπόν όλοι αυτοί που πήγαν να συμπαρασταθούν στους μεν κατοίκους και στους δε εργολάβους;

Σ' αυτά τα μέρη που το κάθε χιλιοστό γης είναι αφυκτικά κατειλλημένο ακόμη και το φύσημα του αέρα μπορεί να προκαλέσει ανάφλεξη. Σ' αυτή τη γειτονιά είναι όλοι θυμωμένοι χρόνια τώρα.

Μες τα στενά της Λιμνούπολης οι ήρωες χωρίς υπερδυνάμεις και χωρίς αναβολικά πρέπει να έχουν επιδόσεις Ολυμπιακές. Σ' αυτή τη γειτονιά κοιμόμαστε στην κυριολεξία αγκαλιά μπερδεύοντας τα όνειρά μας.

Μα όπως διάβασα σε στοχευμένο σχόλιο εδώ δεν πρόκειται για την κατασκευή διαστημόπλοιου. Ένα απλό γκαράζ θα γίνει από Έλληνες εργολάβους με λίγο ακόμη μπετόν και αρκετά δέντρα από πάνω για ξεκάρφωμα.

Η αντίρρηση δεν είναι εδώ!

Μήπως αγαπημένοι μας διακοσμητές Νικήτα, Γιώργο, Κώστα, Αλέξη, η αντίρρηση είναι απλά στον βαθμό του συντελεστή δόμησης που επιτρέψατε εσείς και οι παππούδες σας μέσα σ' αυτή την πόλη;

Αν είχε αλλάξει αυτό, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ, πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα;;

ΥΓ. Χάρηκα πολύ για την υποδοχή στον κ. Σκανδαλίδη!!

Λυπάμαι πολύ γι' αυτό που έχουμε επιτρέψει να κάνουν!

Μα να μην ξεχνάμε, υπάρχει μια διέξοδος είπε ο Παλιάτσος στον ληστή...

Βρήκα ζωή στα Μαύρα τα Μεσάνυχταααα!!!!!!!

Την Κυριακή έκανα την επανάστασή μου!

Είθισται οι παντρεμένες γυναίκες σαν εμένα που πλησιάζουν την μέση ηλικία να μην δικαιούνται να βγουν για διασκέδαση τα βράδια της Κυριακής για πολλούς ηθικοπλαστικούς αλλά και πρακτικούς λόγους.

Δοκίμασα λοιπόν την αντοχή μου σ' αυτόν τον περιορισμό και αφού τακτοποίησα τους πρακτικούς λόγους κατάφερα να βγω "απρογραμμάτιστα" με το εκάτερον ήμισύ μου.

Η επιλογή ήταν η μουσική σκηνή της Ακτής Πειραιώς, καθότι θαυμάστρια όλων των πρωταγωνιστών του προγράμματος (λόγω μέσης ηλικίας) αλλά και του μαγαζιού καθ' εαυτού, διότι ως γνωστόν εκεί γυρίστηκαν τα θρυλικά "Τα Μαύρα τα Μεσάνυχτα".

Λόγω της ημέρας αλλά και της οικονομικής κρίσης περίμενα το μαγαζί ψιλο-άδειο. Μακράν κοιμώμενη εγώ, τίγκα το μαγαζί. Φτάνοντας λίγα μέτρα από την είσοδο αντικρύζω τους συνδιασκεδαζόμενους, σταματώ το βήμα, κοιτάζομαι, και ρωτώ αυθορμήτως τον σύντροφό μου "Μήπως είμαι ακατάλληλα ντυμένη;"

Όμως εγώ ήρθα να δω τον Θηβαίο, άρα σωστά ντύθηκα. Ξανακοιτώ για σιγουριά την επιγραφή του μαγαζιού (γιατί και το Αθηνών Αρένα μια ανάσα δίπλα είναι) και μπαίνω αγέρωχη, παρακάμπτοντας τις λοξές ματιές των Ζαν Κλωντ της εισόδου. Εκεί έπρεπε να είχα ψυλλιαστεί τί με περιμένει!

Ο χώρος φοβερά οικείος καθώς δεν είχα χάσει ούτε ένα επεισόδιο της περσινής περιόδου.

Ζουγανέλης - Μπουλάς, αντάξιοι της φήμης τους, ανταμείψανε δεόντως τα πρώτα τραπέζια, που τελικά αυτά κάνανε λάθος στο μαγαζί, ρίχνοντάς τους ένα κουβά νερό την κατάλληλη στιγμή.

Τον Θηβαίο πόσο πολύ τον αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθει...(αν και χαρακτηρισμένος ως Παπαστρούμφ με καρέ!
Η βορειοελλαδίτικη νότα από τον Καλιβάτση μου έσφιξε τους κοιλιακούς για τα καλά.

Το μουσικό σύνολο Πονιράμα θα μου μείνει αξέχαστο.

Και ο αγαπημένος μας Βασίλης μεγαλώνει, ασχημαίνει, και γλυκαίνει τις καρδιές μας όπως παλιά. Κάποια στιγμή ήτανε λίγο Πλέσσας... συγχώρεσέ με Βασίλη...

ΟΜΩΣ!

Ξαφνικά, εκεί που απολαμβάναμε τις τραγουδάρες του, μας λέει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε από πού ερχόμαστε γιατί έτσι θα ξεχάσουμε και τον προορισμό μας. Και έτσι ξεκίνησε ένα ποτ-πουρί με λίγο Θεοδωράκη, λίγο Μάλαμα, λίγο Περίδη (στα ξεσηκωτικά τους όμως), σηκωθήκανε τα πρώτα λαμέ μπλουζάκια και "στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες" αρχίσανε οι βαριές οι ζεμπεκιές. Η βραδιά εξελίχθηκε σε κλασική Ελληνική αντάξια του σεναριογράφου της σειράς ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ.

Πειράζει Βασίλη που εγώ θέλω να ξεχάσω από πού έρχομαι;;;

Αλλά καλά να πάθω που ήθελα να σας δω σε μαγαζί στην οδό Πειραιώς.

Μέχρι συναυλία στο Θέτρο Πέτρας και πολύ μου είναι!

Τί άλλο φοβάσαι...

Αισθάνομαι την ανάγκη να εξομολογηθώ την άρνησή μου ν' αντιμετωπίσω τις βιαιότητες του σύγχρονου κόσμου.

Πριν λίγα χρόνια επισκεφθήκαμε την έκθεση του μεγάλου ζωγράφου και γλύπτη Μποτέρο με τον μικρό μας γιο. Στο τμήμα με τους πίνακες με θέμα τα βασανιστήρια του Γκουαντάναμο μπήκαμε χωριστά μια εγώ και μια ο άντρας μου κρατώντας το παιδί μακριά από αυτές τις φρικιαστικές εικόνες. Μα κράτησα και τον εαυτό μου μακριά, αντιμετωπίζοντάς τες σαν να είναι εικόνες του παρελθόντος. Σαν να μην συμβαίνουν την ίδια ώρα που εγώ προστατεύω το δικό μου παιδί από τη θέα τους...

Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι ο σύγχρονος κόσμος έχει πια πειστεί για τα δικαιώματα, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Τόσα έχουν γίνει, τόσα έχουν γραφτεί, τόσα έχουν φιλοσοφήσει. Δεν μπορεί να διακυβεύονται ακόμη αυτές οι αξίες. Κι όμως. Μόλις χθες βρέθηκε ένας Πρόεδρος που υπέγραψε συμφωνία να κλείσει μια φυλακή βασανιστηρίων σ' ένα χρόνο. ΄Οχι αύριο! Όχι σήμερα! Και δυστυχώς συνειδητοποιώ ότι απλά αυτή η φυλακή θα μετακομίσει και έτσι όλοι εμείς δεν θα μπορούμε να λέμε ότι υπάρχει Γκουαντάναμο. Όπως ακριβώς λέγαμε ότι δεν υπάρχει το στρατόπεδο στο Άουσβιτς. Γιατί και εκείνο καθώς φαίνεται μετακόμισε κάπου αλλού.

Έχει ο καιρός γυρίσματα...http://www.youtube.com/watch?v=fW1wpLAvbKk

Το πρώτο δευτερόλεπτο

Στο πρώτο δευτερόλεπτο της μάταιης ζωής μας ερχόμαστε σ' έναν κόσμο άγνωστο. Χωρίς προηγούμενη σύσταση, χωρίς να ερωτηθούμε. Δεν έχουμε επιλογή της χώρας που θα γεννηθούμε ή του χρόνου ή της οικογένειας. Αυτό είναι, πρέπει να το υποστείς!

Και από το δεύτερο δευτερόλεπτο αρχίζει ο αγώνας της επιβίωσης και του ανταγωνισμού.

Χωρίς κανένα απολύτως εφόδιο πρέπει να επικοινωνήσεις την πείνα σου, το κρύο και τον πόνο. ΄Οχι τίποτα περισσότερο δηλαδή από τα πρωταρχικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Αφού ο κανόνας είναι έτσι, τότε και εσύ με τη σειρά σου, αρχίζεις το παιχνίδι του πιο αδύναμου κρίκου. Εκεί είναι που οι γονείς σου δεν ξέρουν πως να χειριστούν το αδικαιολόγητο κλάμα σου που σταματά μόνο όταν σ' έχουν αγκαλιά και περπατούν όρθιοι όλη νύχτα. Αυτές είναι οι πρώτες ανθρώπινες νίκες!

Μεσολαβούν αδελφικές ζήλιες, ανταγωνιστικοί έρωτες, καριέρες χωρίς νόημα, περιουσιακά, ενοχλητικοί γείτονες και οι εχθροί της χώρας. Και έτσι αναλώνουμε ως επί το πλείστον τη ζωή που μας χαρίσανε. Σε κόντρες και αέναους τσακωμούς.

Προκειμένου να μην παραδεχτούμε ότι έχουμε λάθος μπορούμε να εφευρίσκουμε απίστευτα ευφάνταστες δικαιολογίες του τύπου "Δεν κλείνει σωστά το λάπτοπ γιατί έχει παραπλανητικό σχήμα κλεισίματος το κομπιούτερ"! Το άκουσα και αυτό!

Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί η ανθρώπινη φύση ρέπει τόσο εύκολα στη βλακεία.

Γιατί δηλαδή να είναι τόσο εύκολο να σκεφτείς ανάποδα και τόσο δύσκολο και "επίπονο" πολλές φορές να σκεφτείς θετικά. Απλά θετικά! Όχι σωστά, όχι δίκαια, όχι ορθά γιατί όλα αυτά πάντα κρίνονται υποθετικά. Απλά θετικά!

Το σύνδρομο όμως του πρώτου δευτερόλεπτου έρχεται πάντα σαν μια μικρή νεράιδα να μας ψυθιρίσει στο αυτί ότι αν χαλαρώσουμε δεν θα φάμε, δεν θα ζεσταθούμε, δεν θα επιβιώσουμε.

Και έτσι είναι.

Η υπέρβαση όμως υπάρχει για να καταρίπτει και αυτή τη θεωρία και να σώζει έστω ένα μικρό ποσοστό του γήινου πληθυσμού.

'Ετσι υπάρχουν άνθρωποι που η δουλειά τους είναι να βοηθούν άλλους ανθρώπους χωρίς να περιμένουν την προαγωγή ή την αύξηση του μισθού.

Ξέρω τέτοιους.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα σημάδευαν ποτέ ένα ζωντανό πλάσμα με την δικαιολογία ότι είναι φυσιολάτρες.

Και τέτοιους ξέρω.

Υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ που δεν θα χαρίζαν σε κανένα ΔΙΑΟΛΟ την προσωπική τους ευτυχία.

Και χάρην σε αυτούς τους λίγους μπορούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι να αναπνέουμε λίγες σταγόνες ανακούφισης στον μάταιο τούτο κόσμο.

Ο παραδοσιακός Έλληνας.

Μία κυρία δίπλα μου στο σούπερ μάρκετ κάθεται προβληματισμένη ώρα πολλή μπροστά στο ράφι με τις τσίχλες. Διαλέγει ένα πορτοκαλί και ένα κόκκινο κουτάκι, το βάζει μπροστά στην υπάλληλο του ταμείου και προς έκπληξή μου τη ρωτάει τί γεύση είναι το κάθε ένα.

Αλήθεια πόσοι άνθρωποι δεν μπορούν να ερμηνεύσουν αυτά που ζουν;

Ο παραδοσιακός Έλληνας δεν αναρωτιόταν αν οι εκλεγμένοι της Βουλής θα έπρεπε να ορκίζονται στο ευαγγέλιο πίστη και υπακοή στην πατρίδα. Ο δάσκαλος δεν ένοιωθε αμηχανία όταν άνοιγε το βιβλίο των θρησκευτικών μέσα στην τάξη. Όλοι τότε πιστεύαν στον ίδιο Θεό!

Ο Έλληνας δεν είχε έρθει αντιμέτωπος με τόσους φυλακισμένους! Με τόσους άστεγους! Με τόσους μελαγχολικούς ανθρώπους να τριγυρίζουν άσκοπα στους δρόμους μόνοι στον κόσμο!

Ο παραδοσιακός Έλληνας είχε εναποθέσει την σάτιρα στον Χάρρυ Κλυνν που ήταν οικογενειάρχης, αριστερός και straight. Τώρα, δεν ξέρει η περσόνα που τον διασκεδάζει κάθε βδομάδα "τί είναι;"

Η πολυπολιτισμικότητα έφερε νέα ήθη.

Σιγά σιγά, η ευχή Καλά Χριστούγεννα μετατράπηκε σε Καλές Γιορτές!

Οι αλλαγές είναι κοσμογονικές και ο παραδοσιακός Έλληνας δεν υπάρχει πια.

Μα δεν έχει εκπαιδευτεί και για όλα αυτά.

Η επικαιρότητα του 2008 θα μπορούσε να χωρέσει τα δελτία ειδήσεων όλης της προηγούμενης δεκαετίας. Πώς να τα χωρέσει το μυαλό; που δεν παίρνει και αναβάθμιση!

Λίγος περισσότερος διαθέσιμος χρόνος σ' ένα τόπο που βράζει;

http://www.youtube.com/watch?v=kxNBmeM7gkQ&feature=related

Εξακολουθώ όμως να βλέπω τον ίδιο ανελέητο πόλεμο στην επίπεδη οθόνη της τηλεόρασης μ' αυτόν που έβλεπα στην ασπρόμαυρη URANYA της οικογένειας όταν ήμουν μικρή.

Έχουν αλλάξει ΟΛΑ και ΤΙΠΟΤΑ!