Κάτι αλλάζει στην Αμερική, κάτι αλλάζει στον Κόσμο!

Είναι το σλόγκαν με το οποίο διαφημίζονται οι New York Times στην Ελλάδα.

Αυτή η αυτοκρατορία της σύγχρονης εποχής δείχνει να ξέρει να γεννιέται μέσα από τις στάχτες της. Αφού ακολούθησε για δεκαετίες μία πολιτική εγωιστική, δαπανηρή, γνωρίζοντας πολύ καλά τα καταστροφικά αποτελέσματα για όλο τον πλανήτη, κάνει στροφή 180 μοίρες και με στρατηγικές κινήσεις θα πάρει τα ηνία πάλι στα χέρια της.

-Προετοιμάζοντας για επόμενο Πρόεδρο ένα μαύρο ή μία γυναίκα.

-Δίνοντας Όσκαρ καλύτερης ταινίας στο Bollywood και στο WALL-E.

-Κλείνοντας το Γκουαντάναμο.

-Αποσύροντας τα στρατεύματα από το Ιράκ

-Και ανακαλύπτοντας τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας κάνοντας μεγάλες επενδύσεις σ' αυτές.

Σκέφτομαι τώρα τί θα μπορούσε να κάνει η Ελλάδα για να βγει και αυτή από την κρίση ώστε να μην κινδινεύει να σβήσει από το χάρτη.

Να βγάλει Πρωθυπουργό γυναίκα; Πομάκο; Βορειοηπειρώτη; Ρωσοπόντιο; Αφρικανό μετανάστη;; Άκυρα όλα!

Να στείλει συμμετοχή στη Eurovision τους Active Member ή τους Σπείρα-Σπείρα. Άκυρο και εδώ!

Να κλείσει τον Κορυδαλλό;;;

Να αφοπλίσει την Κρήτη;;;;

Να ιδρύσει υπουργείο Περιβάλλοντος με υπουργό από άλλο κόμμα;

Επιστημονικής φαντασίας ακούγονται όλα (πλην της γυναίκας Πρωθυπουργού).

Λόγω ιδιοσυγκρασίας σαφώς δεν μπορούμε ν' ανεχτούμε τις ίδιες καινοτομίες μ' έναν Αμερικανό ή με τον υπόλοιπο κόσμο.

ΌΜΩΣ,

Μπορούμε,

ν' αφήσουμε τον ίδιο Πρωθυπουργό ή τον Γ. Παπανδρέου, το ίδιο μου κάνει, αλλά να έχουμε ένα σταθερό εκλογικό σύστημα με εκλογές αυστηρά κάθε τέσσερα χρόνια με συγκεκριμένη ημερομηνία που να είναι και εργάσιμη όπως σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου.

Να συμμετέχουμε στη Γιουροβίζιον με την Χαρούλα Αλεξίου ή τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Μάριο Φραγκούλη, φωνές δυνατές καθαρές. Ας κάνουμε τη διαφορά τουλάχιστον εδώ.

Να απενεργοποιήσουμε απλά τα κινητά στις φυλακές όπως στο Μέγαρο Μουσικής!!!

Να δώσουμε κίνητρα σε ανθρώπους (που δεν οπλοφορούν) να ζήσουν και να εργαστούν στην Κρήτη, και κίνητρα στα Κρητικόπουλα να σπουδάσουν στην Βόρεια Ελλάδα.

Να ιδρύσουμε επιτέλους ένα υπουργείο Περιβάλλοντος μ' ένα ΣΥΓΧΡΟΝΟ άνθρωπο!!!

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός...

και εγώ μια απλή εργαζόμενη Ελληνίδα που δεν χρειάζεται να έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες για να τα σκεφτεί.

Αυτά περιμένω να δω, αλλά...

Αντί αυτών το Ελληνικό κράτος παλεύει ακόμη να δημιουργήσει μία ενιαία υπηρεσία για την καταβολή των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, και έτσι ίσως ανακαλύψει και πόσοι είναι πια αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι!

Κουράστηκα όμως να διαβάζω για τόσο κοντόφθαλμα θέματα. Έχω ανάγκη από μία πραγματική υπέρβαση.

12 μέτρα έθεσε την περασμένη εβδομάδα ο Πρωθυπουργός στους υπουργούς του. Όλα οικονομικά, όλα περικοπές.

Κύριε Πρωθυπουργέ, αυτά έπρεπε να έχουν γίνει, και τώρα αυτά δεν θα σταματήσουν την σχιζοφρένεια που επικρατεί έξω στους δρόμους. Αντιθέτως...

Για άλλη μία φορά βρισκόμαστε πίσω από τις εξελίξεις, όπως οι Αστυνομικοί πίσω από τον Παλαιοκώστα!

Ένα κόκκινο κατακόκκινο βιβλίο

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα κόκκινο κατακόκκινο βιβλίο,
ξεχασμένο σ' ένα ράφι και σκονισμένο.
Περνούσε ο καιρός, τα χρόνια και ζούσε μέσα στην απόλυτη μοναξιά.
Ένα πρωί που ξύπνησε, κοίταξε έκπληκτο τον εαυτό του.
Δύο μικροσκοπικά φτερά είχαν βγει στο σώμα του
και τότε κατάλαβε πως ήταν το ακατανόητο.
Ήταν καιρός πολύ καλός για να κινήσει τον κόσμο, να δει,
να δει τους καταρράκτες, τα κύματα, το κατακόκκινο ηλιοβασίλεμα
και ότι κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει.
Έτσι βρέθηκε ψηλά στον καταγάλανο ουρανό,
καταχαρούμενος και κατενθουσιασμένος
και πια καθόλου σκονισμένος.
Έφτασε στον Καναδά και εκεί έμαθε πράγματα πολλά.
Μερικά από αυτά ήταν Φυσική, Μαθηματικά, αριθμούς,
πράξεις, πολλαπλασιασμούς και πειράματα από Φυσικούς.
Μα βαρέθηκε μετά και κίνησε προς τ΄ Ανατολικά.
Καθώς ταξίδευε είδε καταρράκτες μεγάλους, μικρούς,
καταγάλανους ωκεανούς, μα πιο πολύ λυπήθηκε για τα μικρά παιδιά.
Ώσπου έφτασε σπίτι του, κάθησε εκεί, φώναξε παιδιά
και τα μόρφωσε καλά και έλεγε κάθε φορά στα παιδιά
Εσείς θα γίνετε τρανοί, Πρόεδροι, Πρωθυπουργοί
και στον κόσμο ξακουστοί.
Όταν μεγάλωσαν και έγιναν τρανά, το βιβλίο
έκλεισαν στο μουσείο να το βλέπουν
και σκονισμένο να μην ξανά γίνει πιά.

Γιώργος, 11 χρονών
(εργασία στο σχολείο)

Η ΝΕΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Πολύς λόγος γίνεται τώρα τελευταία για τη σκλήρυνσιν, που την θεωρούν σαν την αιτία όλων των δεινών, από τα οποία υποφέρει η ανθρωπότητα : σκλήρυνσι των αρτηριών του ήπατος, των οστών. Οι πολλοί όμως αγνοούν τί πράγμα είναι αυτή.

Η σκλήρυνσις (και εσφαλμένα σκλήρωσις) είναι όπως το λέει και η λέξι, η απόκτησι σκληράδας. Ενώ ένας νεαρός οργανισμός είναι ευκίνητος και ευλύγιστος, με την πάροδο του χρόνου, παθαίνει μια μεταβολή των ιστών, που προκαλεί μια επιβράδυνσι των λειτουργιών, και ελάττωσι της ζωτικότητας. Ευτυχώς, η σημερινή ιατρική διαθέτει πολλά φάρμακα για να καταπολεμήση τη σκλήρυνσι και να ελαττώση τα βλαβερά αποτελέσματά της.

Υπάρχει όμως και μια ηθική σκλήρυνσι την οποία δεν έχουμε προσέξει όσο θα έπρεπε. Ένας άνθρωπος που είναι υποχρεωμένος να εκτελή πάντοτε τις ίδιες χειρονομίες, να δοκιμάση συνεχώς τις ίδιες εντυπώσεις, συνηθίζει στο τέλος σ' αυτές χάνει λίγο - λίγο την ικανότητα να ενθουσιάζεται και στο τέλος το ενδιαφέρον για την ίδια τη δουλειά του. Η ευαισθησία "κληρύνεται" χωρίς να το αντιληφθούμε. Είχε δίκηο ο παληός εκείνος φιλόσοφος που έλεγε : "Με την πάροδο των χρόνων, οι ρυτίδες έρχονται πρώτα στην ψυχή και ύστερα στο πρόσωπο".

Σε μερικούς ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, η ευαισθησία σκληραίνει από τη νεανική κιόλας ηλικία, κάτω από την επίδρασι του εγωϊσμού. Και ο κίνδυνος αυτός , για τα παιδιά μας και τα κορίτσια μας είναι πιο σοβαρός σήμερα από όσο ήταν άλλοτε. Αν θέλουμε οι νέοι να διατηρήσουν τη νεότητα του πνεύματός τους και την ηθική τους φρεσκάδα, ας φροντίσουμε να τους συνηθίσουμε ν' αντιστέκωνται στους πειρασμούς του εγωϊσμού, στην πίστι ότι παντού βασιλεύει το κακό και ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από βλάκες και παληανθρώπους. Ας τους ενθαρρύνουμε να πιστεύουν σε κάτι υψηλό κι' ευγενικό. Ας τους δείξουμε ν' απολαμβάνουν τις υγιείς χαρές μιας φωτεινής και ευθείας ζωής: την εργασία, τη φιλία, τα σπορ, τις καλές τέχνες τα ταξίδια που διδάσκουν και ευχαριστούν.

Εκείνοι κι εκείνες που δεν είναι πια είκοσι χρονών και προχωρούν προς την ωριμότητα, πρέπει ν' αντιδράσουν κατά της μονοτονίας της υπάρξεώς τους και κατά της νοσταλγίας των περασμένων. Ας φροντίσουν να μη νεκρώνουν μέσα τους τη θέρμη που σπρώχνει σε γενναίες πράξεις και τον ενθουσιασμό, που εξευγενίζει τις ωραιότερες πρωτοβουλίες.

Περιοδικό Η ΓΥΝΑΙΚΑ, τεύχος 185, 5 Μαρτίου 1957

Ζητώ συγγνώμη που δεν έχω τη δυνατότητα του πολυτονικού ώστε να αποδώσω ακριβώς την εικόνα αυτού του κειμένου που είναι σήμερα 52 χρονών!

Μετράμε και τα φράγκα μας και πάμε στα Παρίσια!

Όσοι χτυπάνε μάγκα κάρτα
στις εφτα ξέρουν καλά τι πάει να πει ορθά κοφτά
πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή ένα δυάρι με κουζίνα το πολύ
Ένα δυάρι με κουζίνα άιντε άντε το πολύ
τόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή

Όσοι κρατάνε μάγκα βάρδια ως το πρωί
μπορεί και να 'ναι σαν το θάνατο σκληροί
γιατ' η καρδιά καιρούς παλεύει όσο αντέχει το σκαρί
ενώ το σύστημα εκπαιδεύει φαβορί

Γιατί το σύστημα έχει κι άλλα συστήματα φριχτά
σε κλείνει μεσ' στη γυάλα σε κόβει σε λεφτά
σε παίρνει σε σηκώνει σε αποσυντονί- σε καταβαραθρώνει
σε στίβει σε λιώνει σου δένει το σκοινί.

Λοιπόν μ' αυτό το σύστημα
Σύστημα
το 'χουνε βάλει σύστημα να πάμε πριν την ώρα μας παιδιά
στα κυπαρίσσια.
Αίσθημα αίσθημα παίρνω κι εγώ το αίσθημα
μετράμε και τα φράγκα μας και πάμε στα Παρίσια
Σύστημα
σύστημα
σ' αυτό το παλιοσύστημα η πρώτη σοκολάτα μας
τα πρώτα μας μεθύσια
Αίσθημα αίσθημα φιγούρα και συναίσθημα
τα φάγαμε τα νιάτα μας σε γάμους και βαφτίσια

Όσοι κρατάνε αγκαλιά ένα παιδί
παιδί δικό τους,εαυτό τους δηλαδή
Αυτοί το ξέρουνε, στον έρωτα γιατί δυο που αγαπιούνται
είναι μάτια μου αρκετοί

Ένα δυάρι με κουζίνα και τα γούστα ασορτί
δυο που αγαπιούνται είναι μάτια μου αρκετοί.

Γιατί, το σύστημα έχει κι άλλα δυάρια με τι-βί
κλεισμένοι μεσ' στη γιάλα τι λεν κι οι δυο βουβοί
και κινητά κι ακίνη- και βίλες και αυτοκίνη-
παιδιά σκυλιά στη σάλα να παίζουν μπουκάλα
μπροστά στη συσκευή.

Λοιπόν μ' αυτό το σύστημα
Σύστημα
το 'χουνε βάλει σύστημα να πάμε πριν την ώρα
μας παιδιά στα κυπαρίσσια.
Αίσθημα αίσθημα παίρνω κι εγώ το αίσθημα
μετράμε και τα φράγκα μας και πάμε στα Παρίσια

Σύστημα
σύστημα
σ' αυτό το παλιοσύστημα η πρώτη σοκολάτα μας
τα πρώτα μας μεθύσια

Αίσθημα αίσθημα φιγούρα και συναίσθημα
τα φάγαμε τα νιάτα μας σε γάμους
αίσθημα
σε γάμους και
αίσθημα

τα φάγαμε τα νιάτα μας
σε γάμους και βαφτίσια.

Μια στον Ρουβά και μια στον Θόδωρο

Μια ξαφνική αδιαθεσία το μεσημέρι της Τετάρτης όπου μάλλον κατέρρευσε το ανοσοποιητικό μου σύστημα με κράτησε και την επόμενη μέρα στο κρεβάτι. Εκεί έπρεπε να αντιμετωπίσω απέναντί μου και μια στοίβα ρούχων που θέλαν το σίδερό τους. Αυτά βέβαια εκεί είναι ακόμη μιας και ο νους ήθελε μα το κορμί αρνούνταν.

Παραδώθηκα αναγκαστικά στα τηλεοπτικά πρωινάδικα.

Αυτά επειδή τυχαίνει να τα παρακολουθώ μία με δύο φορές το χρόνο, τα θυμάμαι πολύ καλά σαν κινηματογραφικές ταινίες. Αν τύχει και τα παρακολουθήσεις καθημερινά αλλοιώνεται ο εγκέφαλος και δεν θυμάσαι τίποτα.

Χθες είχα την τύχη να πέσω πάνω στην "επίσημη" παρουσίαση των τραγουδιών για την γιουροβίζιον όπου θα διαγωνισθεί ο Σάκης για να βγει ο εαυτός του.

Δημοκρατικές διαδικασίες δηλαδή.

Ξεκίνησε λοιπόν η ΕΡΤ, η κρατική ΕΡΤ, μια PRESS CONFERANCE, στο Χίλτον παρακαλώ, στην οποία συμμετείχαν "έγκριτοι" δημοσιογράφοι (των ειδήσεων του STAR και παρακάτω), οι οποίοι τραβούσαν από τα μαλλιά το θέμα από τις 8.00 π.μ. για να το συνεχίσουν χωρίς διακοπή μέχρι τις 9.00 το βράδυ. Το τί μπουρδολογία άκουσα δεν λέγεται.

Ο λόγος που ασχολήθηκα ήταν γιατί με το δικό μου πορτοφόλι, η ΕΡΤ επιλέγει ως βασικό εξαγώγιμο προιόν προς την Ρωσία τον Σάκη Ρουβά. Για να αντισταθμίσει την αντίστοιχη εισαγωγή φυσικού αερίου; Και με αυτή την πολιτική τώρα η Ελλάδα θα ισοσταθμίσει το εμπορικό ισοζύγιο!!!

Την ίδια ημέρα, έτυχα να δω και σχετικό ρεπορτάζ, πάλι από την ΕΡΤ, για την πρεμιέρα του Θ.Αγγελόπουλου "Τη σκόνη του χρόνου", όπου, πάλι κατάλαβα από την παρουσία υπουργών και παρατρεχάμενων ότι και αυτή την ταινία την χρηματοδότησα εγώ.

Δεν κατάλαβα όμως γιατί έκανα την πρεμιέρα στο ακριβό Μέγαρο Μουσικής! Γιατί δεν κάνανε πρεμιέρα εκεί και οι ΝΥΦΕΣ ή Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ας πούμε;

Ο Θ.Αγγελόπουλος είναι αυτός που είναι, με το κοινό του και το μη κοινό του. Με την προσφορά του και τη μη προσφορά του στον Ελληνικό κινηματογράφο.

Δεν στέκομαι εδώ.

Ας μου πει κάποιος αυτά τα χρήματα που επένδυσα για άλλη μια φορά σε μια τέτοια ταινία τί συνάλλαγμα θα μου φέρει; πόσα εισιτήρια θα κόψει; και εντέλλει, πόσους τουρίστες θα φέρει στην Ελλάδα;

Το συμπέρασμα είναι ότι ή θα πουλάω Σάκη Ρουβά, ή Θ. Αγγελόπουλο. Μέση οδό δεν έχω.

Μια διαφήμιση της προκοπής κάναμε στο Harrods του Λονδίνου, πανάκριβη σίγουρα και δικαιολογημένα, αλλά και αυτή την αποφασίσαμε εντελώς άκαιρα, εν μέσω οικονομικής κρίσης, όταν οι Άγγλοι δεν έχουν μία, όχι για ταξίδι στην Ελλάδα, αλλά για να βγάλουν τον μήνα τους.

Και ακούσαμε και τα επικριτικά σχόλια του Αιγύπτιου ιδιοκτήτη και το βουλώσαμε!

Στην Εθνική Πινακοθήκη

Επειδή αποφάσισα να γυρίσω την πλάτη σε όλους τους δήθεν σωτήρες της κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε θα καταναλώσω την ελεύθερη σκέψη μου σε γλυκές εικόνες.

Αυτές τις βρήκα στην Εθνική Πινακοθήκη που τα τελευταία χρόνια είναι μια όαση μέσα στο κέντρο αυτής της ταλαίπωρης πόλης. Η προσωρινή έκθεση Ελλήνων ζωγράφων από την συλλογή της Εθνικής Τράπεζας είναι από τους θησαυρούς που ευτυχώς κανείς από τους παραπάνω δήθεν δεν μπορεί ν' αγγίξει.

Κρατώντας από το χέρι την επόμενη γενιά ταξίδεψα σε τοπία μαγευτικά, γοητευτικές φιγούρες, έκλεψα την ματιά του ζωγράφου και όταν βγήκα από κει ξάφνου όλα δείχναν διαφορετικά...

Το παιδί με το ποτιστήρι του Ιακωβίδη, τα γοητευτικά ελληνικά τοπία του Παρθένη, το αρχαίο λιμάνι του Πειραιά με τα μάτια του Τσαρούχη, το εργαστήρι του Χατζηκυριάκου-Γκίκα, ήταν όλα εκεί.

Έμεινα πολύ ώρα στον τρίπτυχο πίνακα του Σπύρου Βασιλείου στο Ζάππειο. Σκέψεις Γ.Γόντικα γίναν εικόνες από τον καλλιτέχνη και ο λόγος που έμεινα εκεί ήταν το υπερβολικό φως που έλουζε το Παναθηναικό στάδιο αλλά και οι ανθρώπινες φιγούρες, μικροσκοπικές, μα σαν τις κοίταζες μπορούσες να γνωρίζεις τα πάντα γι' αυτούς. Και ήταν άνθρωποι μιας άλλης εποχής, με τα δικά τους προβλήματα, που για κάποιο λόγο τους ζήλεψα.

Ζήλεψα τη στάση του αστικού λεωφορείου που περιμέναν γιατί δεν ήταν επιτηδευμένη στάση, γεμάτη διαφημίσεις, παγκάκια, αυτοκόλλητα, βρωμιές, μια ακριβή στάση...ήταν μια απλή μπλε πινακίδα που δήλωνε ότι ήταν απλά μία στάση, τίποτα άλλο. Δεν σε κούραζε.

Και επίσης ζήλεψα το φτωχικό αλλά περιποιημένο ντύσιμό τους, τους άνδρες που συνόδευαν τις γυναίκες κρατώντας τες από το μπράτσο, μα και την ευγένια που απέπνεε το περπάτημά τους.

Βέβαια η αποζημίωση ήρθε από τον τελευταίο πίνακα της έκθεσης. Εκεί ένοιωσα πως άξιζε και το τελευταίο ευρώ που έχω πληρώσει σ' αυτή την τράπεζα.

"Η γυναίκα που λύνει το σανδάλι της" - Μόραλης.

Εδώ δεν υπάρχουν λόγια!

Αν και Κυριακή πρωί η έκθεση δεν είχε πολύ κόσμο.

Είχε βέβαια ένα περιπολικό απ' έξω γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιοί θα εμφανιστούν...

Σημεία των καιρών....

Θυμήθηκα τις ουρές που συνάντησα σε αντίστοιχα Μουσεία εκτός συνόρων και χαμογέλασα.

Ξαναχαμογέλασα όμως όταν γύρισα σπίτι και διάβασα την ορθογραφία του μικρού μου γιού, της δευτέρας δημοτικού. Ήταν τα λόγια του Αδαμάντιου Κοραή "Το πρώτο βιβλίο κάθε έθνους είναι το λεξικό της γλώσσας του".

Και ένοιωσα πως αυτή η μέρα δεν πήγε χαμένη.

Αμήχανοι μπρος στην ειλικρίνεια

Πολλοί άνθρωποι στέκουν αμήχανοι στη δημοσιοποίηση γραπτών σκέψεων και στην ανοικτή κοινωνικοποίηση απλών πολιτών μέσω των νέων μηχανών του διαδικτύου. Αντιμετωπίζουν το φαινόμενο ως υπερβολικό, γραφικό αλλά μάλλον δεν παραδέχονται ότι τελικά δεν ξέρουν πως να το αντιμετωπίσουν.

Βέβαια, η δική μου γενιά (αυτή που γεννήθηκε όταν οι άνθρωποι πηγαίναν στο φεγγάρι) έζησε την τεχνολογική επανάσταση, δηλ. ξεκίνησε δίχως ίχνος τεχνολογικής εκπαίδευσης και στην πορεία έπρεπε να κατακτήσει όλες τις φαντασιώσεις του Μπιλ Γκειτς.

Πέραν όμως του πρακτικού του θέματος, υπάρχει μία παράμετρος που δεν συζητιέται εύκολα. Αυτή έχει να κάνει με την δομή της κοινωνίας που κουβαλάει ταμπού αξεπέραστα από το παρελθόν. Ιδέες που σήμερα φαίνονται αστείες, που όμως τότε ήταν νόμοι απαράβατοι. Έτσι πολλά κορίτσια κατέστρεφαν τη ζωή τους κρατώντας ανεκπλήρωτους έρωτες βαθιά κρυμμένους στον κόρφο τους. Πολλοί νέοι άφησαν τα ταλέντα τους για χατήρι των γονιών τους. Πάρα πολλοί άνθρωποι καταστραφήκαν μόνο και μόνο για τα πολιτικά τους πιστεύω ή αμφισβητήθηκαν λόγω της ταπεινής τους καταγωγής.

Αυτά είναι τα απλά παραδείγματα. Υπάρχουν και πολύπλοκα. Ανομολόγητα πλήρως.

Και είναι πολλοί αυτοί που ζουν και τα κουβαλάνε σηκώνοντας αφόρητο βάρος.

Έτσι, η συνήθης πρακτική ήταν πάντα, "κλείνομαι στο καβούκι μου και αφήνω τους άλλους να εκτίθενται παρακολουθώντας τους πίσω από την κουρτίνα".

Η δημοσιοποίηση της ευτυχίας μας προκαλούσε μόνο ζήλια και φθόνο.

Της δυστυχίας μας, αντίστοιχα, πικρή ευχαρίστηση.

Και σήμερα ισχύουν αυτά αν σκεφτείς ότι οι περισσότεροι περιφέρονται στο διαδίκτυο και διστάζουν να υπογράψουν με τ' όνομά τους.

Όμως κάτι έχει αλλάξει ριζικά και οριστικά.

Μέσα από τη δική μου γενιά, (αυτή που γεννήθηκε όταν οι άνθρωποι πηγαίναν στο φεγγάρι), μεγάλωσαν και άνθρωποι χωρίς βαρύ φορτίο πάνω τους. Χωρίς μεγάλα πάθη, χωρίς περίεργες κρυφές ορέξεις. Άνθρωποι που το τηλεοπτικό παιχνίδι "Η στιγμή της Αλήθειας" δεν τους φοβίζει, και δεν θα είχαν επιλεγεί ποτέ ως παίκτες γιατί θα ήταν φοβερά βαρετοί.

Άνθρωποι που αγάπησαν και αγαπήθηκαν εξίσου, που το κακό πέρασε αλλά δεν τους ακούμπησε γιατί δεν το επιτρέψανε να συμβεί.

Ζώντας λοιπόν μία βαρετή ζωή, δίχως ανομολόγητα πάθη, μπορείς να τα βλέπεις όλα πιο απλά και καθαρά. Και ως επικοινωνιακό ον ο άνθρωπος έχει ανάγκη να δίνει και να παίρνει. Και επειδή το φεγγάρι το έχουμε αφήσει στην ησυχία του, περιπλανιώμαστε πια στο διαδικτυακό σύμπαν σαν δορυφόροι ακολουθώντας το ρεύμα και τις ανάγκες της εποχής.

Η νεότερη γενιά βέβαια είναι πλήρως εναρμονισμένη με το άνοιγμα των χαρτιών της.

Μάλλον γιατί δεν φοβούνται να ομολογήσουν τα πάθη τους.

Αλίμονο αν πάψουμε να ζούμε ανοιχτά...δίχως πάθος.

Αυτά μέχρι να μου συμβεί και μένα το αναπάντεχο και κλειστώ και εγώ στο καβούκι μου.

Μέχρι τότε περνάω εξετάσεις κάθε μέρα ανελλιπώς.