Μαλακωδώς ευησυχασθής...

...επί μακρόν ο καλλιτέχνης επανεξετάζει την κατάσταση πριν ξεχαστεί εκ νέου!

(Αλκίνοος Ιωαννίδης από την Νεροποντή)

Τη νέα χρονιά θα κλείσω τα 40, και ναι, δεν είμαι ίδια όπως παλιά. Παρόλο που όλοι γύρω μου προσπαθούν να διατηρήσουν μια αφθαρσία, εγώ ξέρω ότι δεν είμαι άφθαρτη.

Η Μαντόνα είναι ακόμη στην κορυφή και ο Μάικλ Τζάκσον πουλάει σαν τρελός από τον άλλο κόσμο.

Τα παιδιά μου ακούνε με μανία Queen και ξεκαρδίζονται στα γέλια με τον Βέγγο. Πρωθυπουργός είναι ακόμη ένας Παπανδρέου και ο Μπομπ Ντύλαν σαρώνει την υφήλιο με το καινούργιο του άλμπουμ. Ίδιοι τραγουδιστές, ίδιοι σκηνοθέτες, ίδια λόγια, ίδιοι πόλεμοι. Μέχρι hamburgers των Mc Donalds είδα στο YouTube άφθαρτα εδώ και μία εικοσαετία!

Άν μου τα έλεγες όλα αυτά για το 2010 πριν είκοσι χρόνια θα σε κορόιδευα.

Γιατί όλα αυτά τα φαντάσματα του παρελθόντος μας στοιχειώνουν;

Γιατί δεν αφήνουν χώρο για νέο αίμα;

Υπάρχει νέο αίμα;

Στη δουλειά μ' αρέσουν πολύ τα νέα τιμολόγια που παίρνω στα χέρια μου τις πρώτες μέρες κάθε χρόνου με αρίθμηση από το 1. Αυτά συνήθως φέρουν πάνω τους μια καινοτομία που κάποιος την σκέφτηκε την προηγούμενη χρονιά. Όταν μηδενίζεις και ξεκινάς από την αρχή διορθώνεις ότι στραβό βλέπεις από τα παλιά. Αγκυλώσεις και σφάλματα όλα αλλάζουν όταν ξεκινάς από τον άσσο.

Το ημερολόγιό μου είναι καινούργιο, καθαρό, με μοναδικές σημειώσεις γενέθλια και επέτειους. Στο τέλος του χρόνου βαραίνει πάντα με υποχρεώσεις, οικονομικά, αγγαρείες. Είναι η εποχή που βάζω νέους στόχους και τσεκάρω πόσους από τους παλιούς πρόλαβα να πραγματοποιήσω. Φτιάχνω την ντουλάπα μου από την αρχή και πρώιμα βγάζω μπροστά ανοιξιάτικα ρούχα. Έτσι, για να ξέρω ότι με περιμένει η Άνοιξη. Ξανακοιτάζω τα βιβλία μου, τις συνταγές μου, αλλάζω το πορτοφόλι μου για να δημιουργήσω μία ψευδαίσθηση ευμάρειας.

Φέτος έχω άλλα στο νου μου...

Αρνούμαι να συνεχίσω την τηλεθέαση στα Χτυποκάρδια του Μπέβερλι Χιλς. Δεν έχω καμία όρεξη να βλέπω την Κέλυ με βαθουλωμένα μάτια να διεκδικεί είκοσι χρόνια μετά ακόμη τον Ντύλαν.

- Ξέρεις Κέλυ, υπάρχουν και άλλοι άντρες στον πλανήτη!

Αυτή την δεκαετία θ' ανασκουμπωθώ για νέες εξερευνήσεις. Πρέπει να προλάβω τη Βενετία και τις Μαλδίβες πριν τις καταπιεί η θάλασσα. Να πάω στις Άλπεις όσο είναι ακόμη χιονισμένες. Έχω να διαβάσω λογοτεχνία που βαριόμουνα τόσα χρόνια. Θέλω να μάθω περισσότερα για την Ευρώπη, τήν όμορφη κόρη που κάθισε γοητευμένη πάνω σ' ένα ταύρο!!

Αυτή τη δεκαετία θέλω περισσότερη ζεστασιά (έτσι κι αλλιώς λόγω κλιματικών αλλαγών)

Περισσότερη αγάπη (για να σωθούμε).

Λιγότερη μιζέρια

και Ύψος!

όσο πιο ψηλά γίνεται,

στη θεώρηση των πραγμάτων,

στην ηθική,

στους στόχους,

στις διαδρομές μας.

Αλλιώς δεν γίνεται!!!

ΥΓ. Θα ήθελα και μία Break σαν αυτή που έτρωγα κάθε βράδυ μετά το φροντιστήριο πριν από 20 χρόνια...αν γίνεται καλέ μου Θεούλη!!

Η γραφειοκρατία της σκέψης μας

Η γραφειοκρατία της σκέψης μας είναι η χειρότερη μορφή γραφειοκρατίας .

Φανταστείτε την σαν ένα τετράγωνο τρισδιάστατο κουτί που εγκλωβίζει τη σκέψη μας, την πετάει από γωνία σε γωνία, την τραυματίζει και τελικά αιμόφυρτη βγαίνει από εκεί να αποφασίσει.

 Όπως ακριβώς η απολογία ενός κατηγορούμενου μετά από πολύωρη ανάκριση.

Για παράδειγμα οι ακαδημαϊκοί και πολιτικοί που έχουν βάλει μπρος εδώ και τόσο καιρό την αναμόρφωση της Παιδείας, σκέφτονται, διαβουλεύονται, γράφουν, σβήνουν και δεν αποφασίζουν. Γιατί έστω και μία μεταρρύθμιση θα φέρει χίλιες αντιρρήσεις.

Το ίδιο στο ασφαλιστικό.

Ο επαναπροσδιορισμός των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση θα συζητηθεί για άλλους τρεις μήνες. Να συζητήσουν τί;

ότι δεν γίνεται να δουλεύεις 15 χρόνια και να συνταξιοδοτείσαι  για τα υπόλοιπα 40;

ότι η σύνταξή σου πρέπει να είναι ανάλογη των εισφορών σου;

Δυστυχώς τα μαθηματικά δεν μπορούν να στηρίξουν το κοινωνικό κράτος. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο από κάποιο σπόνσορα. Και θα πρέπει να είναι δυνατός σπόνσορας αυτός για να πληρώσει τις κοινωνικές συντάξεις αυτής της χώρας που αυτή τη στιγμή φτάσαν να είναι η πλειοψηφία.

Τα ίδια για το άσυλο, για τον διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και για πολλά πολλά άλλα θέματα.

Γραφειοκρατούμαστε ακόμη και στην προσωπική μας ζωή γιατί κανείς πια δεν λέει αυτό που αισθάνεται. Τα πάντα επεξεργάζονται πρώτα, σταθμίζονται και μετά από πολύ σκέψη λέμε "σ' αγαπάω"! Γιατί άμα το πω και μ' εκμεταλλευτεί; αν με κοροϊδέψει; αν μου ζητήσει κι άλλα; Μπορείς να εμπιστευθείς κανένα σήμερα;

Αυτά μας μάθανε από ένα σημείο και μετά στη ζωή μας και έτσι πορευόμαστε και εκπαιδεύουμε και το παιδιά μας. Και όταν έρθει η στιγμή που το τηλέφωνο δεν θα χτυπάει θα είναι τότε που οι σκέψεις όλων θα είναι εγκλωβισμένες μέσα στο κουτί και το κλειδί θα το έχει καταπιεί η Ιστορία...

Πού είναι οι γονείς;

Όταν βάλαμε πρώτη φορά ίντερνετ στο σπίτι ήταν την προηγούμενη δεκαετία, νομίζω το '98, και ήταν μία ετήσια συνδρομή που πήραμε με κουπόνια μέσω της Καθημερινής. Θυμάμαι ότι είχε έλθει ένα φίλος στο σπίτι να μας δείξει τα κατατόπια και εμείς κοιτούσαμε όπως η αγελάδα το τραίνο με ανοιχτό το στόμα. Ήταν η εποχή που είχαμε ακόμη αναλογική γραμμή, οι ταχύτητες ήταν slow motion, και το ίντερνετ τσίριζε μέχρι να συνδεθεί.

Πέρασαν αρκετά χρόνια για να με τραβήξει το μέσο. Οι ελληνικές ιστοσελίδες τότε ήταν μετρημένες στα δάχτυλα και έτσι κάποια στιγμή το p/c  είχε γίνει ο κουμπαράς του μικρού μας γιού (βγάλαμε πολλά λεφτά μέσα από το floppy).

Ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι η ενημέρωση είχε φύγει από την τηλεόραση, και αργούσε πολύ στις εφημερίδες, και έτσι πήραμε το πρώτο λάπτοπ με wifi! Κάμερα δεν είχε τότε. Είχα δεχτεί ήδη 3 αιτήσεις για σύνδεση σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και ο Άγιος Βασίλης άρχισε να φέρνει Pro και NBA για PC. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο κλοιός του διαδικτύου σφίγγει και αν δεν είμαι συμμέτοχος στο "έγκλημα" θα βρεθώ απολογούμενη στον κοινωνικό λειτουργό όταν κατηγορηθώ για πλημμελή επιμέλεια των παιδιών μου. Έτσι μείωσα την τηλεθέαση στις νοικοκυρές σε απόγνωση και στο αλ τσαντίρι που έτσι κι αλλιώς μ' εκνεύριζε και άρχισα τα ταξίδια στο διαδίκτυο!

Το κομπιούτερ τοποθετήθηκε στη μέση της τραπεζαρίας, εκεί που κάθε νοικοκυρά δεν θα το άφηνε ποτέ γιατί δεν λείψανε οι δαχτυλιές, τα ψίχουλα και οι στάμπες από τα ποτήρια πάνω στο ακριβό εργόχειρο της προίκας μου. Όμως οι επιστήμονες ήταν σαφείς, το κομπιούτερ απαγορεύεται στο υπνοδωμάτιο, κι ας με στραβοκοιτούσε η μάνα μου!

Διαβάζοντας όλους τους κινδύνους που εγκυμονεί ένα κομπιούτερ για τα παιδιά κάναμε πράγματα προληπτικά. Μπαίναμε σε online παιχνίδια, σε chatrooms, μέχρι msn άνοιξα και έβαλα κάτω την ανηψιά μου να μου μάθει να γράφω το Θ με 8 που τώρα έχει εξελιχθεί σε 9.

Όταν ήρθε η στιγμή ο μεγάλος μας γιος να πάρει το δικό του netbook από το σχολείο ήταν βέβαια εξοικιωμένος αλλά δεν ήταν ενεργός χρήστης με δική του ηλεκτρονική διεύθυνση και δικό του προφίλ. Τότε σκέφτηκα ν' ανοίξω το Kids Voice για να δείξω δρόμους μέσα στο χάος του διαδικτύου. Δυστυχώς δεν έχω περισσότερο χρόνο να το αναπτύξω όσο θα ήθελα αλλά το παλεύω

Η μετάβασή μας μέχρι τώρα στον διαδικτυακό κόσμο ήταν ομαλή. Οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή καθημερινά, αλλά πέφτουν σ' εμάς, όχι έξω από το σπίτι. Και μέχρι στιγμής απαντάμε. Ε, όταν δυσκολέψουν υπάρχει και το help desk του e-shop!

Όλα αυτά τα γράφω γιατί πρόσφατα διάβασα πάλι σε μία φυλλάδα ότι δόθηκαν κομπιούτερ στα παιδιά χωρίς την κατάλληλη εκπαίδευση και κατέληγε για άλλη μία φορά  στην εθνική  μας ρήση "πού είναι το κράτος;"

Εγώ θα φωνάξω : ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ;;;;;

ΥΓ. Μέχρι τον κώδικα 9 μου έστειλε το καμάρι μου για να είμαι ενημερωμένη όταν μιλάω στο msn και είναι η γιαγιά πίσω μου!!!!

Φέτος χρωματιστά Χριστούγεννα

Τα Χριστούγεννα φτάνουν και δεν ξέρω αν πραγματικά θέλω να πάω να δω τα 66 χριστουγεννιάτικα δέντρα στο MALL ή να δω το ένα και μοναδικό "φλέγων" στο Σύνταγμα.

Τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι φορτισμένα διπλά. Με την πανδημία της γρίππης, που ακόμα ψάχνω να δω, και με την νεοσύστατη επέτειο του θανάτου του Αλέξη. Σκέφτομαι ότι η μητέρα του δεν θα θέλει να "γιορτάζει" έτσι κάθε χρόνο τον χαμό του παιδιού της, αλλά ποιός την ρώτησε...

Αυτές τις μέρες ο Μίκης Θεοδωράκης ανοίγει διάλογο με τους αντιεξουσιαστές και τον Σαμαρά πιστεύοντας ότι θα βγάλει άκρη μαζί τους.

Αντίθετα ο αγαπημένος μας Σαββόπουλος ετοιμάζει μια πολλαπλή γιορτή στην Αθήνα με εκθέσεις, συναυλίες, παιδικές παραστάσεις και χάπενιγκ στους δρόμους ανοίγοντας επικοινωνία μ' εμάς τους πολίτες. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ τίποτα καλύτερο.

Προχθες το βράδυ δεν μπορούσα ν' αντισταθώ στην απαίτηση των παιδιών να στολίσουμε το σπίτι. Είχα καιρό να τους δω να ζητούν κάτι τόσο πολύ και τόσο επίμονα. Συνήθως έχουν μια παγερή αδιαφορία που με τρομάζει, χθες όμως πέσαν στα πόδια μου και οι δύο για να ξεπεράσω την κούρασή μου και να στολίσουμε μεσοβδομαδιάτικα..

Τα παιδιά έχουν ανάγκη από στολίδια στη ζωή τους. Γιατί η ζωή τους κάθε μέρα είναι βαρετή, επαναλαμβανόμενη και προβλέψιμη. Ο χρόνος δεν επιτρέπει ανατροπές, εκπλήξεις, τυχαίες συναντήσεις. Κανένας φίλος τους δεν θα χτυπήσει την πόρτα να κατέβουν για παιχνίδι χωρίς να έχει κανονιστεί από πριν. Ούτε θα πάμε πουθενά βόλτα το απογευματάκι, όταν ο καιρός είναι προκλητικά περίφημος, γιατί δεν έχουμε τί να κάνουμε.

Η τηλεόραση έκλεισε στο σπίτι εδώ και δύο μήνες γιατί κατηγορήθηκε ότι μας διασπά την προσοχή. Περάσαμε μια δύσκολη περίοδο απεξάρτησης (και ίσως να περνάμε ακόμα) και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια ήταν επιτακτική ανάγκη να γεμίσουν την απέραντη μοναξιά μας.

Θ' αρχίσουμε σε λίγο πάλι τις συζητήσεις στο σπίτι σχετικά με τον χαμό τους Αλέξη. Θα πέσουν πάλι δύσκολες ερωτήσεις που λόγω της απλότητας τους θέλουν απάντηση με ένα ναι ή ένα όχι. Και εγώ θα πρέπει να είμαι διαβασμένη.

Από τη μία σκέφτομαι ότι αν πηγαίναμε τώρα ένα ταξίδι μακριά θα γεμίζαμε ενέργεια και θ' αφήναμε πίσω όλη αυτή τη γκρίζα καθημερινότητα. Μετά όμως; τί; επιστροφή στο γκρι;

Όχι! Δεν έχουμε ανάγκη απόδρασης.

Θ' αλλάξουμε χρώμα στην κάθε μέρα.

Τη μία μέρα κόκκινο, την άλλη πράσινο, την άλλη ροδακινί! Όλα τα χρώματα της παλέτας θα μπουν στο κάθε μέρα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μουτζουρώσουμε τα χέρια μας λίγο και να στραπατσάρουμε λίγο τον εφησυχασμό μας!

Καλά Χριστούγεννα!