Τώρα που ξεφλουδίζω είναι η ώρα για να πω από ποιά κοινωνία έρχομαι.
Έρχομαι από μια κοινωνία ιδεατή, ανθρώπινη, άρρηκτα δεμένη με το περιβάλλον.
Χωρίς πολλούς νόμους, χωρίς πολλούς αρχηγούς.
Σ' αυτή τη κοινωνία η βάση της καθημερινότητας είναι ο καιρός. Δεν κοιτάμε ρολόγια, ούτε οθόνες. Κοιτάμε μόνο τον ουρανό και αυτός ρυθμίζει το πως θα κυλίσει η μέρα.
Οι εφημερίδες αργούν να έρθουν και καμιά φορά δεν έρχονται καθόλου. Το ραδιόφωνο δεν πιάνει και τηλεόραση δεν υπάρχει.
Τα παιδιά ζουν ελεύθερα. Από 0 χρονών μέχρι 100. Χωρίς ρούχα, χωρίς κομπιούτερ, χωρίς πρέπει και μη. Παίζουν όλη μέρα στη θάλασσα, τρώνε όταν το θυμηθούνε, κάνουν ποδήλατο όλη μέρα, παίζουν, παίζουν, παίζουν μέχρι εξαντλήσεως, μέχρι αργά το βράδυ, χωρίς φόβο.
Σ' αυτή την κοινωνία δεν υπάρχουν τοίχοι, δεν υπάρχουν δωμάτια. Ο προσωπικός σου χώρος δεν ξεπερνά τα 10 τετραγωνικά και οριοθετείται από δέντρα. Και το αντέχεις. Σου αρέσει κιόλας.
Μοιράζεσαι. Μοιράζεσαι το σφυρί, το τιρμπουσόν, το σχοινί για το άπλωμα, το υγρό για τα πιάτα, το τσίπουρο, τα ψάρια, τη χαρά σου, τη λύπη σου, την αρρώστια σου.
Σ' αυτή την κοινωνία ξέρεις ότι δεν θα είσαι ποτέ μόνος. Θα πεις χίλιες καλημέρες το πρωί, θα πάρεις ψωμί απ' το φούρνο για τον διπλανό σου, θα βάλεις κάτι στο ψυγείο του γιατί δεν χωράει στο δικό σου, θα μαγειρέψεις, θα φας, θα κοιμηθείς έξω, όλα σε κοινή θέα.
Εκεί ο καθηγητής πανεπιστημίου θα πλύνει τα πιάτα δίπλα στον μαραγκό (πλένουν πολύ τα πιάτα σ' αυτή την κοινωνία οι άντρες), ο διεθνής τεχνικός τους μπάσκετ θα περιμένει στην ίδια ουρά για τα ντους με αυτόν που πουλάει πατάτες στη λαϊκή. Ένας Έλληνας και ένας Γερμανός θα παίξουν σκάκι. Δεν υπάρχει ΔΝΤ εδώ.
Δεν γνωριζόμαστε καθόλου αλλά ξέρουμε πολλά πράγματα ο ένας για τον άλλον. Αν ροχαλίζουμε, αν έχουμε συχνοουρία, αν πλένουμε τα δόντια μας, αν πίνουμε, αν διαβάζουμε, αν μαγειρεύουμε, αν μαλώνουμε, αν κλαίμε, αν γελάμε, αν αγαπάμε...
Όλα τα χαρτιά είναι ανοιχτά.
Επίσης εκεί δεν έχουμε κλειδιά. Τα "σπίτια" μας, τα αυτοκίνητα, τα ποδήλατα είναι όλα ξεκλείδωτα.
Τα παράθυρα είναι συνέχεια ανοιχτά, και οι καρδιές μας ίσως...
Το πρωί ξυπνάμε από τα βήματα των σπουργιτιών. Βγαίνουμε έξω αχτένιστοι και καλημερίζουμε τον διπλανό μας που μετά από λίγο θα πλένει τα δόντια του μαζί μας δίπλα δίπλα.
Η μόνιμη περιβολή είναι ένα μαγιώ. Παντού, και στο σούπερ μάρκετ, και στο φούρνο, και στην ταβέρνα. Η θέα του γυμνού κορμιού δεν είναι ντροπή. Και τα κορμιά φαντάζουν όμορφα. Δεν είναι σφιγμένα, δεν είναι κρυφά, δεν πουλάνε κάτι άλλο από αυτό που είναι.
Η βραδινή διασκέδαση είναι αυθόρμητη. Λίγο αλκοόλ, λίγα σπόρια, ένα φεγγάρι, μία κιθάρα, πολύ καλή διάθεση που τη διαθέτουν όλοι εξ αρχής. Γι' αυτό δεν παραπονιούνται αν τα ντους είχαν κρύο νερό, αν ο διπλανός ροχάλιζε όλο το βράδυ, αν το ψωμί τελείωσε στο φούρνο, αν η θέση δεν είχε καλή σκιά. Ιταλοί, Αυστριακοί, Σέρβοι, Άγγλοι, Βούλγαροι, Γάλλοι, Έλληνες ζουν και μοιράζονται πολύ προσωπικές στιγμές. Η παγκοσμιοποίηση είναι εκεί.
Αν σε κάποιους φαντάζουν εφιάλτης όλα αυτά σε κάποιους άλλους φαντάζουν ένας μικρός παράδεισος, φάρμακο στον απάνθρωπο κόσμο που φτιάξαμε και που γύρισα τώρα και δεν μπορώ να συνηθίσω αυτή τη φορά. Γιατί χίλιες καλημέρες κάθε πρωί δεν τις βρίσκεις πεταμένες πουθενά!
Α! ξέχασα η κοινωνία είναι υπαρκτή και είναι η κοινωνία των κάμπερς.
