Γράμμα στον Άη Βασίλη

Αγαπημένε μου Άη Βασίλη,

Φέτος θα σου ζητήσω πολλά πράγματα γιατί μόνο εσύ μου έμεινες. Ευτυχώς κιόλας που μετά τόσα χρόνια σε πιστεύω ακόμα.
Άγιε Βασίλη μου βοήθησέ με να μην γίνω μια κομπλεξική, κακεντρεχής και δύσμοιρη γυναίκα γιατί κάθε μέρα σκοντάφτω πάνω στα κόμπλεξ των άλλων και φοβάμαι μη κολλήσω. Σε παρακαλώ γλύτωσέ με αυτή τη χρονιά από τη μήνη των ανθρώπων για την προκοπή και καλοτυχία των άλλων σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Επίσης όλους αυτούς τους απατεώνες που με βλέπουν ως υποψήφιο θύμα σε παρακαλώ στείλτους για διακοπές σ' ένα εξωτικό νησί...χωρίς επιστροφή...συγγνώμη ε, που σου ζητώ κάτι τέτοιο.
Μπορείς σε παρακαλώ να πεις στα νέα του Σκάι ότι κουράστηκα πια με την ίδια θεματολογία, ήταν οι μόνες ειδήσεις που άκουγα τηλεοπτικώς και τώρα δεν ακούω τίποτα πια. Την εμπεδώσαμε την κρίση, κάναμε και την ανάκριση, περάσαμε και στην διάκριση, και την σύγκριση και επίκριση μα δεν είδαμε απόκριση.
Κάνε σε παρακαλώ τους ανθρώπους να μην διαβάζουν μόνο τις ειδήσεις που τους συμφέρουν και ταιριάζουν στα μικρά συμφέροντά τους. Βγάλε τους τις παρωπίδες να αναρωτηθούν και για τον αντίλογο μήπως και βρουν την αλήθεια που είναι λαμπερή στη μέση.
Άγιε Βασίλη φύλαξε τους Έλληνες από τη βλακεία και κάνε τους να μην καπνίζουν σε κλειστούς χώρους πάνω στη μούρη μου γιατί χειροτερεύει το άσθμα μου. Επίσης αν μπορείς να τους πεις, αν δεν σου κάνει κόπο, να μην ανάβουν τα φώτα ομίχλης χωρίς ομίχλη. Και να μην χρησιμοποιούν το όνομα του Κολοκοτρώνη επί ματαίω. Μετά από πέντε χρόνια θα σου ζητήσω και να μην τους αφήσεις να ξαναψηφίσουν τον Ψηνάκη γιατί ο Δήμος είναι ένα σοβαρό θέμα, αλλά θα τα πούμε τότε γι' αυτό, να μην σε φορτώνω γέρο Άγιο...
Σε παρακαλώ, φέρε πολύ αγάπη στη ζωή μου, ζεστασιά και περισσότερες όμορφες εικόνες. Αυτές τις άσχημες λιγόστεψέ τες σε παρακαλώ. Δώσε σε παρακαλώ και στην Ευρώπη την αίγλη που ψάχνει να βρει για να σταματήσουν να μας ζαλίζουν και μας.
Τ' άλλα θα τα βρω μόνη μου με τη δύναμη που μου χαρίζεις.
Σ' ευχαριστώ και χρόνια πολλά για τη γιορτή σου.


.....Πάντως να ξέρεις ότι αν δεν τα κάνεις τα παραπάνω θα πέσω στα ναρκωτικά!!!

Για μια ασπιρίνη...

Πάλι μπερδεύτηκα! Τελικά το επάγγελμα του φαρμακοποιού δεν είναι κλειστό, είναι μισόκλειστο, ή μισάνοιχτο, ή τα παντζούρια είναι κλειστά αλλά τα τζάμια από μέσα ανοιχτά. Όσο διαβάζω για το σύστημα που διέπει αυτό το επάγγελμα τόσο πιο πολύ μπερδεύομαι. Τα φαρμακεία έχουν γεωγραφικούς και πληθυσμιακούς περιορισμούς και όμως έχουμε τα διπλάσια φαρμακεία σε σχέση με τον πληθυσμό από άλλες ευρωπαικές χώρες. Πάλι αυτές οι ευρωπαικές μας χαλάνε τη μαγιά.
 Μάλλον είναι πιο δύσκολο να γίνεις τελικά φαρμακοποιός παρά γιατρός. Ξέρεις το ιατρείο πότε δουλεύει! Ξέρεις και πότε θα αρρωστήσει ο ασθενής. Ενώ πότε θα πάρει το φάρμακό του δεν το ξέρεις!
Πάντως το φαρμακείο που ήταν απέναντι από το ξενοδοχείο μας στο Λονδίνο ήταν συνέχεια ανοιχτό μαζί με τα μαγαζιά, και δεν χρειάστηκε να διαβάσω κανένα περίεργο πινακάκι στη βιτρίνα του που να με οδηγεί σε άγνωστες για μένα γειτονιές. Και ο υπάλληλος μια χαρά μας εξυπηρέτησε όταν προσπάθησα με τα Αγγλικά του Lower να του εξηγήσω ότι το παιδί καταπίνει καρφίτσες (pins!) στο λαιμό του. Μας έδωσε το σωστό σιρόπι και μέχρι να φύγουμε από την πόλη έγινε καλά. Τα κουτσοκαταφέρνουν και αυτοί.
Και τί εννοούν όταν λένε ότι τα Σάββατα είναι κλειστά όπως και τα Νοσοκομεία και τα Πολυϊατρεία; Δηλ. στις ιδιωτικές κλινικές που θα πάω το Σάββατο θα μου πουν συγγνώμη κλείσαμε ελάτε τη Δευτέρα; Τελικά είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις ή κοινωφελή ιδρύματα; Γιατί αν είναι το πρώτο θα πρέπει να ακολουθήσουν άλλα ωράρια και αν είναι το δεύτερο μάλλον πρέπει να δουν με άλλο μάτι το κέρδος τους φαρμάκου. Και ακριβώς επειδή πωλούν φάρμακα πρέπει να είναι ανοιχτά περισσότερες ώρες γιατί μπορώ να ζήσω χωρίς μία καινούργια μπλούζα το Σάββατο, χωρίς Zovirax για καλπάζων έρπη με πυρετό δεν μπορώ και ακόμη θυμάμαι εκείνο το Σάββατο που το έψαχνα!

ΥΓ. Πάντως οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Έλληνες φαρμακοποιούς γιατί δεν θα είχα κερδίσει ποτέ την φροντίδα και αγάπη της Ουκρανής νταντάς και συμμάχου και φίλης που ήρθε στην Ελλάδα με προϋπηρεσία βοηθού φαρμακοποιού και βέβαια δεν είχε καμία πιθανότητα να προσληφθεί από έναν σνόμπ Έλληνα φαρμακοποιό.
ΥΓ2. Ο Θεσσαλονικιός φαρμακοποιός μου συμφωνεί με τα ανωτέρω και είναι έτοιμος για αλλαγές.

Ευτυχισμένο το 2012!!

Ναι, ναι, καλά καταλάβατε! Σκοπεύω να τον προσπεράσω αυτόν τον χρόνο τον κακό, αυτό το μιαρό 2011.
2012!!! Λαμπερό! Απροβλημάτιστο!! Και με Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους νομίζω ότι συμμετείχα γιατί όταν ήμουν δύο χρόνια πριν στο Λονδίνο έζησα την προετοιμασία τους και την απίστευτη διαφορά με την δική μας προετοιμασία και το καρφί της τελευταίας στιγμής...
Τί κι αν μεγαλώσω δύο χρόνια παραπάνω! Τί 41, τί 42! Το θέμα είναι να μην έχεις φτάσει τα 40! Αν και εδώ που τα λέμε τόσο κόπο έκανα να φτάσω ως εδώ. Ποιός γυρίζει πάλι πίσω...
Από εδώ που είμαι όμως μπορώ να κάνω κάποιους επαναπροσδιορισμούς.
Ας πούμε ότι πρέπει να ζήσεις χωρίς ζεστό νερό. Δύσκολο, μα καθόλου ακατόρθωτο, μου έχει συμβεί και ξέρω. Μπρρρρρ!!! Ή ας πούμε ότι πρέπει να ζήσεις με λιγότερα λεφτά. Ε, αυτό πια είναι πολύ εύκολο. Μη σου πω ότι αν το χωνέψεις κιόλας καλά καλά μέσα στο μυαλό σου θα βρεθείς και με περισσότερα λεφτά στο χέρι. Να πρέπει να ζήσεις χωρίς καθόλου λεφτά...ΔΥΣΚΟΛΟ πολύ, δύσκολο όμως για την κοινωνία που ζούμε. Σε κάποια άλλη κοινωνία ίσως να μην είχε και πολύ σημασία. Αυτό δεν είναι η θεωρία της σχετικότητας;
Ας πούμε ότι πρέπει να ζήσεις και χωρίς σπίτι. Τώρα ίσως παρεξηγηθώ πάντως εγώ πληρώνω για να μένω ένα μήνα τον χρόνο σε τροχόσπιτο και είναι ο πιο ευτυχισμένος μήνας της ζωής μου.
Να ζήσεις χωρίς γλυκά; Ναι, ναι, και αυτό το έκανα για πολλά μεγάλα διαστήματα στη ζωή μου.
Χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς playstation, χωρίς dvd δεν τα συζητώ, ζούσα κάποτε και χωρίς αυτά.
Χωρίς ιντερνέτ; Φιλαράκι δύσκολο, εδώ που έχουμε φτάσει, αλλά νομίζω όλα κόβονται με μια καλή αποτοξίνωση.
Χωρίς όραση; χωρίς ακοή; Αποδεδειγμένα ναι!
Όμως μπορείς να ζήσεις χωρίς ουρανό;
Μπορείς να ζήσεις χωρίς αναπνοή;
Μπορείς να ζήσεις χωρίς μουσική;
Μπορείς να ζήσεις χωρίς νερό;
Μπορείς να ζήσεις μόνος εντελώς;
Αδιαπραγμάτευτα ε; Όπως και η Ελευθερία. Σκέψου τα λίγο.
Ίσως και να είναι η τελευταία ευκαιρία για μας και τα παιδιά μας.
Καλά Χριστούγεννα και ας φέρει το πνεύμα των Χριστουγέννων λίγη μαγεία στη ζωή μας.
Δεν το δικαιούμαστε;

Γιατί είμαστε στο Μνημόνιο

3 η ώρα το μεσημέρι και χτυπάει το κινητό μου, η κλήση είναι από τον πεθερό μου. Ξέρω πολύ καλά ότι αν κάνεις το λάθος και τον πάρεις στο τηλέφωνο τέτοια ώρα θα σε στολίσει αναλόγως! Άρα κάτι σοβαρό συμβαίνει.
"Να σου πω κόρη μου, μου λέει από την άλλη άκρη της γραμμής, εγώ δούλεψα 5 χρόνια στα καράβια, είκοσι χρόνια στο ΙΚΑ και είκοσι χρόνια δάσκαλος οδήγησης. Παίρνω σύνταξη γι' αυτά τα 45 χρόνια δουλειάς από δύο ταμεία. Αφού πλήρωσα εισφορές και στα δύο ταμεία για τα δώρα Χριστουγέννων γιατί μου λένε τώρα ότι θα πάρω μόνο από το ένα ταμείο; Είναι δίκαιο αυτό; αφού τα πλήρωσα!"
Έμεινα για λίγο άφωνη, για το δίκαιο του λόγου του, όμως γρήγορα του απάντησα.
"Θυμάστε κάποια χρόνια πριν τα καταγγελτικά γράμματα που μου δίνατε να δακτυλογραφήσω προς το Υπουργείο Μεταφορών σχετικά με τον χρηματισμό των εξεταστών για τα διπλώματα οδήγησης; Τότε ήσασταν ο ένας παλαβός που φώναζε. Οι υπόλοιποι ΟΛΟΙ θέλαν να συνεχίσουν έτσι, και μάλιστα σας κορόιδευαν ότι θα πεθάνετε με το ίδιο Σταρλετάκι! Αν η πλειοψηφία τότε ήθελε δίκαιες αντικειμενικές εξετάσεις η χώρα δεν θα είχε "χρεωκοπήσει" σήμερα. Γι' αυτό σας κόψανε τώρα το μισό δώρο."
"Εχεις δίκιο παιδί μου" μου απάντησε απογοητευμένος και έκλεισε το τηλέφωνο.

Βαβέλ

Όταν ήμουν μικρή στα δύσκολα έβγαινα τα βράδια στο μπαλκόνι που κοιτούσε προς το ποτάμι. Από εκεί έρχονταν παράξενες κατεβασιές αέρα, με θεϊκά στοιχεία, και εκεί άρχιζα κουβέντα με το Θεό. Του ζήταγα τα ρέστα για ότι συνέβαινε και μου απαντούσε. Τσακωνόμασταν για ώρες και μετά την άλλη μέρα ένοιωθα τόσο δυνατή γιατί τα είχα βάλει μαζί Του και όλα τ' άλλα φαίνονταν πια εύκολα.
Μετά ήρθα εδώ να δουλέψω, ν' ερωτευτώ, να παντρευτώ. Εδώ όμως δεν είχα μπαλκόνι να κοιτάει στο ποτάμι. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Και τότε άρχισαν να έρχονται τα πρώτα κύματα μεταναστών από την Αλβανία-πρόβλημα. Μέχρι τότε για μένα μετανάστες ήταν η θεία μου Χρυσούλα που ζούσε πλουσιοπάροχα στο Σικάγο και κάθε καλοκαίρι μας γέμιζε ένα σωρό δώρα και καλούδια αμερικάνικα. Μόλις είχα παντρευτεί και ερχόταν τότε η Τονίκα κάθε βδομάδα στο σπίτι να με βοηθήσει στις δουλειές. Τί να με βοηθήσει αφού δεν είχα δουλειές τότε στο σπίτι, μάλλον εγώ την βοηθούσα να στείλει λεφτά στην Κορυτσά. Και λίγους μήνες μετά ήρθε και η κόρη της και την έφερε στο σπίτι να με βοηθήσει και στο σίδερο (ούτε σίδερο είχα) και σιδέρωνε εκείνη και έκλαιγε για αυτό που της συνέβη και έκλαιγα και εγώ μαζί της και της έδινα κουράγιο πως όλα θα πάνε καλύτερα. Ξαφνικά η λέξη μετανάστης άρχισε ν' αλλάζει αύρα. Μετά την Τονίκα και την κόρη της άρχισαν να έρχονται κύματα, μέχρι που γίνανε καταιγίδα. Πολλά χρόνια τώρα με τραβάει ότι είναι έξω από τη χώρα μου. Βρίσκω άλλους τρόπους σκέψης που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Κανένας γηγενής δεν μου το προσφέρει αυτό. Εκτός συνόρων είναι κάτι, απροσδιόριστο, που με γεμίζει, με ολοκληρώνει και μου προσφέρει νέους ορίζοντες.
Έτσι έχω μάθει να διασκεδάζω αμερικάνικα, να κάνω πάρτυ ολλανδέζικα, να δουλεύω ιταλικά, αγγλικά, γερμανικά, να παίζω ουκρανικά, να πίνω τσάι ινδικά, να σκέφτομαι αιγυπτιακά και να προσεύχομαι αιθιοπικά.

Όλη τη βδομάδα νοιώθω πως είμαι σ' ένα πιεστήριο που όλο και στενεύει και περιμένω την Παρασκευή το βράδυ να βρεθώ στο σχολείο μεταναστών να συναντήσω ανθρώπους εκτός συνόρων να μιλήσουν στη γλώσσα μου μιάν άλλη γλώσσα...

Ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ στην Αθήνα

Ο Στρος-Καν ήρθε και ζήτησε από την κυβέρνηση ανάπτυξη,
από την Νέα Δημοκρατία συναίνεση,
από τους Δημόσιους διαρθρωτικές αλλαγές,
από τους εύπορους φόρους,
προστασία στις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες,
από τον Παπακωνσταντίνου πάταξη της φοροδιαφυγής,
από τους κλειστούς επαγγελματίες ν' ανοίξουν,
από τις ΔΕΚΟ σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα,
από τον Ραγκούση πάταξη της γραφειοκρατίας.....
.....από μένα δεν ζήτησε τίποτα.....
Αν αύριο ο Όλι Ρεν μου ξαναπεί "kalo kouragio" ν' ανησυχήσω;