Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Κινούμενοι μεσημβρινοί

Δύο άνθρωποι συναντώνται από δύο αντίθετες πλευρές του πλανήτη. Ο ένας από τον εικοστό τρίτο μεσημβρινό και άλλος από τον εβδομηκοστό τρίτο. Περάσανε τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να αποφασίσουν ότι μπορούν να μιλήσουν μεταξύ τους, και ίσως να κάνουν και παρέα και μπορεί να γίνουν και φίλοι. Και τότε αρχίζουν να διαβάζουν ο ένας το βιβλίο του άλλου. Ο ένας όμως αρχίζει να διαβάζει από αριστερά προς τα δεξιά και ο άλλος από δεξιά προς αριστερά. Και τότε και οι δύο ιστορίες διαβάζονται ανάποδα. Με μεγάλη αμηχανία προσπαθούν και οι δύο να διορθώσουν τις ανάποδες ιστορίες, πέφτουν σε γκρεμούς, χάνουν τις ισορροπίες, κάποια τα καταφέρνουν, κάποια όχι, κάποια ξεφεύγουν, μέσες-άκρες προσπαθούν να μείνουν μέσα στο νόημα της ιστορίας του βιβλίου. Χρειάζεται ν' ανοίξουν και άλλα βιβλία και να διαβάσουν και άλλες ιστορίες ανάποδες για να καταλάβουν πώς γίνεται μια ιστορία να στέκεται ανάποδα.
Γίνεται όμως!
Όπως οι άνθρωποι που ζουν τώρα στην Κίνα στέκονται ανάποδα για εμάς και εμείς γι' αυτούς. Όλοι έχουμε αντίθετες κατευθύνσεις. Η μία κατεύθυνση φεύγει ψηλά επάνω προς το άπειρο και δεν συναντάται ποτέ με κανέναν και τίποτα. Η άλλη κατεύθυνση όμως στα πόδια μας προς τα κάτω καταλήγει πάντα στο κέντρο της Γης. Εκεί εφάπτεται με όλες τις υπόλοιπες. Αρκεί λοιπόν ν' ακολουθήσουμε αυτή την κατεύθυνση, τη γήινη. Που περνάει μέσα από φωτιά και σίδερο, μεταλλωρυχεία, σπηλιές και υπόγεια νερά, τεράστιους σεισμούς και σκοτεινούς βυθούς. Εκεί στο κέντρο της Γης ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχουν κατευθύνσεις προς τ' αριστερά ή τα δεξιά αλλά μόνο προς το κέντρο.
Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να το κάνει αυτό. Γιατί έχει μάθει να οδηγεί αριστερά ή δεξιά, να γράφει από τ' αριστερά ή από τα δεξιά, να ψηφίζει αριστερά ή δεξιά, να σκέφτεται με το δεξί ή αριστερό μέρος του μυαλού του. Για να διαβάσει όμως τις ιστορίες των άλλων πρέπει ν' αφήσει τις άκρες στην ησυχία τους. Για μένα ήταν δύσκολο αν και είμαι αριστερόχειρας που γράφει με το δεξί. Η γιαγιά μου όμως μου έλεγε "το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο". Άλλωστε όλοι ξέρουμε ότι και οι καλύτεροι παίκτες είναι αυτοί που σουτάρουν και με τα δύο πόδια!

buzz it!

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Φέρτε μου το ποταμάκι πάνω, σας παρακαλώ!!



Αχ και να ήταν αυτό το ποταμάκι ψηλά επάνω να μας δροσίζει! Να είχε μία πέτρινη βρύση με νεράκι δροσερό να περνάς δίπλα του και να κοντοστέκεσαι, να πάρεις μία ανάσα και να δροσιστείς. Θα είχε και ένα παγκάκι σίγουρα δίπλα της και έναν πλάτανο σκιερό. Θά ήταν πολύ όμορφη αυτή η στάση στην ανηφόρα της Φωκίωνος. Όλοι εκεί θα θέλανε να ξαποστάσουν. Θα βλέπαμε ζευγάρια ερωτευμένα, και φωνές παιδιών, και γειτόνισες να κουτσομπολεύουν. Τώρα βλέπεις μονο ανθρώπους, να κάθονται πάνω σε αυτά τα άβολα κάγκελα που μας απαγορεύουν την πρόσβαση στις μικρούς κήπους της Φωκίωνος. Και αυτούς δεν μας αφήνουν να τους αγγίξουμε λες και είναι στη φυλακή. Η μήπως εμείς είμαστε στη φυλακή; Τόσα χιλιόμετρα κάγκελα αυτή η πόλη...Και πάλι όμως βλέπεις οι άνθρωποι επίμονοι κάθονται πάνω σε αυτά τα κάγκελα λες και μια αόρατη δύναμη τους τραβά κοντά σ' αυτό το υπόγειο ποταμάκι και τότε ίσως μία μαγική δύναμη το φέρει στην επιφάνεια...ή μήπως εμάς μας τραβήξει εκεί κάτω στη δροσιά!
Μα αφού το νερό δεν αλλάζει διαδρομή, δεν μπορείς να το εμποδίσεις, τί μας έπιασε και το κρύψαμε εκεί κάτω. Ώρες ώρες εμείς οι άνθρωποι κάνουμε πράγματα ακαταλόγιστα. Και καλά, τα κάνουν μερικοί. Άλλοι δεν υπάρχουν να τους ξυπνήσουν και να τους συνεφέρουν; Τώρα που σκεφτόμαστε να ξαναφτιάξουμε αυτή την πόλη, να ξαναφέρουμε το τραμ, να μεγαλώσουμε τα πεζοδρόμια δεν μπορούμε να ξανασκεφτούμε να ξαναφέρουμε τα ποτάμια της πόλης στην επιφάνεια; Δεν μπορούμε;

buzz it!

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Στα φιλαράκια μου



Πέρασε η γκρινιάρικη διάθεση, οι στριμωγμένες μέρες μέσα στην μαύρη απελπισία και την κατήφεια. Ήρθε η Άνοιξη, η Φύσις μυρίζει, να γράψω και κανέναν καλό λόγο για την υστεροφημία μου ρε γαμώτο! Λοιπόν το Τουίτερ πολύ το κατηγόρησα σε προηγούμενο ποστ, δίκιο είχα, αλλά να, μου αρέσουν πολύ αυτές οι πρωϊνές τουιτοκαλημέρες. Ειδικά αυτές πριν από τις εφτά το πρωί. Είναι μία ώρα δύσκολη αυτή και οι τουιτοκαλημέρες παίζουν το ρόλο της πρωϊνής βιταμίνης. "Δεν είσαι μόνη σου κορόιδο! Είναι και άλλοι μαζί σου" σκέφτομαι.
Το ρητό μας το είχαν πει "ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία". Θα έπρεπε λοιπόν τώρα να είμαστε όλοι φουλ στη χαριτωμενιά μέσα στην αφραγκία μας. Δεν είμαστε όμως...
Θέλω λοιπόν να φωνάξω στους φίλους μου Stop Talking About Crisis Πια!!! Γιατί κάθε φορά που μιλάμε από δω το φέρνουμε, από κει το φέρνουμε, για την κρίση μιλάμε. Και εγώ το ίδιο δηλαδή.
Βέβαια, σήμερα Παρασκευή ήθελα πολύ να κανονίσω μια μονοήμερη στην Αίγινα όπως έκανα παλιά, μιας και η Φύσις μυρίζει..., το μνημόνιο όμως έχει αντίθετη γνώμη και έτσι κάθομαι στ' αυγά μου, και τσουπ! πάλι η κουβέντα γυρίζει πίσω στα της κρίσεως!
Η ζωή μας κύκλους κάνει και τώρα που δουλεύουμε περισσότερο και πληρωνόμαστε λιγότερο πρέπει να βάλουμε εκείνη την ευτυχία στη θέση της. Γιατί εκεί που την είχαμε βάλει ήταν λάθος η θέση ;)
Καλό Σαββατοκύριακο και ας μην είναι και στην Αίγινα!

buzz it!

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Free hugs???



Στην αγγλική γλώσσα λέμε to give a hug. Εκεί η αγκαλιά είναι δοτική.
Στην ελληνική λέμε παίρνω αγκαλιά. Εδώ είναι απαιτητική, εγωιστική.
Ίσως και όχι όμως, αν σκεφτούμαι ότι το παίρνω αγκαλιά μας φέρνει πρώτα στο νου την μητρική αγκαλιά, εκεί που βρίσκαμε παρηγοριά από μωρά. Αυτή την αίσθηση της αγκαλιάς την έχω ακόμη πολύ έντονη. Ίσως επειδή η μαμά μου μ' έπαιρνε αγκαλιά μέχρι που δεν χωρούσα πια στα χέρια της. Ήμουν αρκετά μεγάλη κι όμως πάντα πήγαινα και τρύπωνα εκεί μέσα για να κοιμηθώ. Μεταξύ μας ακόμα τρυπώνω εκεί μέσα...
Οι αγκαλιές αλλάζουν μετά όσο μεγαλώνουμε. Αυτές που ευχαριστιέμαι πιο πολύ είναι οι αγκαλιές που εισπράττω από τα ξαδέλφια μου τ' αμερικανάκια. Δοτικές αγκαλιές. Μεγάλες, σφικτές και με διάρκεια. Αγκαλιάζουν την πλάτη μου από την μια άκρη στην άλλη και με σηκώνουν στον αέρα.
Εδώ οι φίλοι και οι συγγενείς αρχίζουν σιγά σιγά να περιορίζονται σε μια χειραψία και σ' ένα πεταχτό φιλί, άλλοτε ζεστό και ειλικρινές και άλλοτε φευγαλέο και τυπικό. Λιγοστεύουν πάντως οι αγκαλιές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κυρία Καίτη την δασκάλα των παιδιών μου στον παιδικό σταθμό. Τότε της παραπονιόμουνα γιατί τα παιδιά ξυπνούσαν τα βράδια και τρύπωναν μέσα στη ζεστασιά του δικού μας κρεβατιού. Απόλαυσέ το, μου είπε, δεν θα είναι για πάντα μέσα στην αγκαλιά σου. Απόλαυσέ το τώρα για να μην σου λείπει μετά. Με αυτά τα λόγια δεν σταμάτησα από τότε ούτε μια μέρα να τους δίνω από μια αγκαλιά. Και αυτό ξέρεις γίνεται συνήθεια.
Δεν ξέρω γιατί μερικές φορές αλλάζουμε συνήθειες.
Μήπως να φταίνε αυτές οι συνήθειες που καταργήσαμε και την δοτική πτώση στην γλώσσα μας;
Δεν ξέρω τί φταίει για όλα αυτά.
Πάντως κυκλοφορούν πολύ τώρα τελευταία κάποια free hugs. Free hugs?
Μα θα μπορούσαν ποτέ οι αγκαλιές να πληρώνονται;

buzz it!