Σήμερα το πρωΐ τί έκπληξη στην είσοδο της πολυκατοικίας;
Η ώρα έξι και μισή, ήσυχα και δροσερά όπως όλες αυτές τις μέρες. Στην γωνιά της εισόδου αριστερά στεκόταν ένα περιστέρι ακίνητο. Μας κοίταξε που πλησιάζαμε, ανοίξαμε την πόρτα, σταθήκαμε δίπλα του και αυτό ακούνητο στη θέση του. Αντανακλαστικά μηδέν.
Ξέρεις, μου λέει ο άντρας μου, τί κάνει εκεί; Είναι οι τελευταίες στιγμές του. Τα πουλιά όταν πεθαίνουν κατεβαίνουν στη γη....
Ηλεκτρικό ρεύμα με διαπέρασε. Ήταν εκεί για τις τελευταίες στιγμές του, όρθιο, πράο, μπορεί και να πόναγε αλλά μιλιά δεν έβγαζε. Το κοίταξα καλύτερα, ήταν αδυνατισμένο, με ένα λεπτό λαιμό τραβηγμένο ψηλά, περήφανο.
Έβαλα το αυτοκίνητο μπροστά και με την όπισθεν έφτασα πολύ κοντά του. Τα μάτια μου δεν ξεκολλούσαν από πάνω του από τον καθρέφτη. Και πάλι δεν κουνήθηκε. Μόνο με κοιτούσε. Ο φόβος είχε φύγει από μέσα του και απλά περίμενε...
Αυτές τις τελευταίες στιγμές τα περιστέρια δεν κλαίνε, δεν φοβούνται, δεν ζητάνε κάποιον να είναι πλάι τους και ούτε βέβαια πεθαίνουν τραγουδώντας.
Αυτά τα πλάσματα που ξέρουμε πως αγαπάνε, ερωτεύονται, χτίζουν φωλιές με τόση δεξιότητα για να προστατέψουν τους αγαπημένους τους, συμβολίζουν την ελευθερία και στολίζουν με την παρουσία τους όλες τις γιορτές μας, αυτά τα πλάσματα στο τέλος στέκουν μόνα, όρθια στη γωνιά τους περιμένοντας το τέλος.
Μεγάλο μάθημα το σημερινό από ένα γέρικο περιστέρι!
