Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Προβληματισμοί για την επόμενη μέρα.

Τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες δεν τις κατέχω. Ούτε τις οικονομικές για να κρίνω αν το κούρεμα αυτό είναι συμφέρον ή επιζήμιο, αν έπρεπε να γίνει τότε ή τώρα. Μιλώντας ξανά και ξανά με φίλους, κατ' ιδίαν αλλά και στο διαδίκτυο, βλέπω ότι το ρήγμα είναι τελικά βαθύ. Ή μάλλον η λέξη ρήγμα είναι διαχωριστική  και δεν θα ήταν σωστή η χρήση εδώ. Η διαφωνία θα ήταν πιο σωστή λέξη. Όλοι ξεκινάμε με τις ίδιες αξίες, με την ίδια ηθική, όλοι παλεύουμε για μια κοινωνία ισότιμη και αξιοκρατική. Προχωρώντας κι άλλο πιο βαθιά φτάνουμε σε μερικά ερωτήματα που οι απαντήσεις ξαφνικά γίνονται μαύρο, άσπρο.
Θέλουμε λιγότερο ή περισσότερο κράτος;
Θέλουμε ένα θεοκρατικό κράτος ή την θρησκεία ανεξάρτητη;
Θέλουμε μία παγκοσμιοποιημένη διακυβέρνηση ή μία εθνοκεντρική;
Θέλουμε μία ανοικτή ή μία κλειστή αγορά;
Θέλουμε μετανάστες στη γειτονιά μας, στη δουλειά μας ή όχι;
Αυτές οι ερωτήσεις καίνε και δεν έχουν μετριοπαθείς απαντήσεις και εκεί καταλαβαίνεις ότι η διαφωνία βαθαίνει. Τα όχι και τα ναι ποικίλλουν. Κάποιοι θα πουν ναι στην πρώτη ερώτηση, όχι στη δεύτερη, ναι στην τρίτη, άλλοι θα δώσουν τα ναι και όχι με διαφορετική σειρά.
Επίσης πρέπει να σκεφτούμε ότι αυτές οι ερωτήσεις θα επιδέχονταν διαφορετικές απαντήσεις αν είχαν τεθεί τον προηγούμενο αιώνα. Και πάλι διαφορετικές αν τεθούν τον επόμενο. Ακόμη και οι απαντήσεις που θα δώσεις σήμερα δεν ξέρεις αν θα έχουν το αποτέλεσμα που επιθυμείς. Πόσο σίγουρος είσαι ότι θα ζήσεις στην κοινωνία που ονειρεύεσαι;
Και ο Κομμουνισμός ευαγγελίζονταν ισονομία και ευημερία και κατέληξε στο απόλυτο αυταρχικό καθεστώς με φτωχούς πολίτες και γκούλαγκ που φιλοξένησαν 18 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες, παιδιά, εκ των οποίων τεσσεράμισυ εκατομμύρια δεν βγήκαν ποτέ από αυτά.
Ο Φιλελευθερισμός από την άλλη υπερχρέωσε τους πολίτες του και το πολιτικό σύστημα οδηγώντας το στην κατάρρευσή του και σε μία απρόσμενη και ακατανόητη φτώχια.
Ο σοσιαλισμός το ίδιο, ψάχνει ακόμα να βρει ποιός θα πληρώνει όλες αυτές τις ευήκοες κοινωνικές παροχές, απόδειξη ότι τα παλιά βορειοευρωπαικά σοσιαλιστικά κράτη κατέρρευσαν και αυτά μέσα στα χρέη.
Ο Εθνικοσοσιαλισμός δε, υποσχόταν κάθαρση από τα λαμόγια της εποχής και τίμιες δουλειές για όλους τους ανέργους....μόνο που το παράκανε, αλλά ήταν πια αργά όταν ο κόσμος ανακάλυψε ότι 11 εκατομμύρια "λαμόγια" βρήκαν τραγικό θάνατο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Και το Πασοκ, που είναι μία κατηγορία από μόνο του, στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, που πραγματικά έφερε π.χ. στο οικογενειακό δίκαιο, έδωσε κάτι αντιστασιακές συντάξεις σε τυχάρπαστους που θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα και άλλα πολλά βέβαια να μην τα γράφω και συγχύζομαι.
Πριν από χρόνια πόναγα βλέποντας προοδευτικούς ανθρώπους να καίνε και να σκίζουν την ελληνική σημαία, και σήμερα πάλι πόνεσα βλέποντας τους ίδιους σχεδόν να την υψώνουν και να την κάνουν παντιέρα. Και αποφάσισα ότι ένα κομμάτι πανί δεν πρέπει να με κάνει λιγότερο ή περισσότερο πατριώτη. Τ' αγαπάω τούτα τα χώματα γιατί γεννήθηκα σε αυτά. Κι αν είχα γεννηθεί σε άλλα χώματα θα έπρεπε να αγαπάω εκείνα. Ο ήλιος όμως δεν κάνει διακρίσεις και για όλους βγαίνει το φως....Ναι ξέρω, σ' αυτή τη γωνιά της γης ο ήλιος λάμπει λίγο παραπάνω. Ας μην ξεχνάμε όμως πως η ομορφιά είναι ευχή και κατάρα. Την πληρώνουμε τώρα πολύ ακριβά και η επόμενη μέρα μας περιμένει στη γωνία. Αλλά πρέπει να κατέχεις από κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες για να ξέρεις τί θα γίνει.
Ή μήπως όχι;

buzz it!

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Μια ξεχασμένη γελαστή βραδιά



Η μέρα είναι δύσκολη. Μου κόβεται η ανάσα από την βαριά ατμόσφαιρα, μια επερχόμενη κατάθλιψη που περιμένει στη γωνία. Παρατηρητής μιας σουρεαλιστικής κατάστασης, ανήμπορη πια να πω έστω μια κουβέντα. Μπρεθλες που τραγουδούσε και η Έφη...
Προσπαθώ να ανασύρω από τη μνήμη μου εικόνες της παλιότερης Αθήνας για να ανατάξω λίγο την ψυχή μου. Θυμήθηκα λοιπόν ένα βράδυ που είχαμε βγει έξω για ποτά, εικοσάρηδες ήμασταν δεν ήμασταν. Πήγαμε σε δύο, τρία μπαράκια, ήπιαμε, χορέψαμε, ήτανε και η παρέα τέτοια που δεν λέγαμε να το κλείσουμε πριν ξημερώσει κι έτσι αποφασίσαμε να βολτάρουμε την Αλεξάνδρας πάνω κάτω. Ήταν η ώρα που η μέρα ξεκινούσε και τα σκουπιδιάρικα είχαν ξεκινήσει τη δουλειά. Τότε από όσο θυμάμαι σκουπιδιάρης δεν ήταν και τόσο καλή δουλειά, πρέπει να ήταν λιγότερα τα επιδόματα και οι υπερωρίες, παρακατιανή δουλειά.
Η ευφορία μας ήταν τόσο μεγάλη εκείνο το βράδυ που όπως ανεβαίναμε χορεύοντας την Αλεξάντρας τραβήξαμε μάλλον την προσοχή των υπαλλήλων του δήμου, μάλλον τους βγάλαμε από την μονοτονία της δουλειάς, και αρχίσανε να χορεύουν και αυτοί πάνω στον δικό μας ρυθμό καθώς περνούσαν δίπλα μας. Ξαφνικά βλέπω τ' αγόρια της παρέας να τους ακολουθούν και να πηγαίνουν μαζί τους στον επόμενο κάδο σκουπιδιών και να μαζεύουν μαζί τους τα σκουπίδια με τραγούδια και χαχανητά. Μαζέψαν όλα τα σκουπίδια μαζί και μετά ο ένας χτυπούσε την πλάτη του άλλου ευχαριστώντας για την όμορφη στιγμή. Δεν συζητήθηκε μετά τί βλακεία κάνατε και άλλα τέτοια, ούτε καν τόλμησε κανείς να κοροϊδέψει τη στιγμή. Με ακόμη μεγαλύτερη χαρά κατεβήκαμε την Αλεξάνδρας και πήγαμε όλοι μαζί στο πιο κοντινό σπίτι να κοιμηθούμε, ήρεμα, γαλήνια.
Τί τα λέω τώρα εγώ αυτά; μια τέτοια μέρα, που η Αθήνα καίγεται, ένας άνθρωπος χάθηκε, και το μέλλον μας είναι αβέβαιο όσο ποτέ....να, έχω ανάγκη από μια όμορφη στιγμή, με ένα σκουπιδιάρη που μου χαμογέλασε ένα βράδυ πριν χρόνια στην Αλεξάνδρας, και θα ήθελα πολύ να χαμογελάσω αύριο σε αυτούς που θα βγουν στους δρόμους μετά τόσες μέρες για να μαζέψουν τα σκουπίδια μας αλλά ξέρω ότι θα με προσπεράσουν, κι αν κάνω κίνηση να σηκώσω και εγώ μια σακούλα να μαζέψω ίσως και να μου επιτεθούν....Αυτά! Τα μικρά που ζήσαμε και δεν ξέραμε πώς ήτανε μεγάλα!

buzz it!

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Caution! Be aware of shiny, happy people!



Την στιγμή που ανακοινώνεται ότι νεκρώνουν τα πάντα αύριο από τις απεργίες και η εκταμίευση της 6ης δόσης αναβάλλεται επ' αόριστον και όταν οι δημοσιογράφοι διαφημίζουν το ενιαίο μισθολόγιο της Ινδίας με καρυκεύματα και Bollywood χορευτικά, εγώ θυμάμαι μια μνημιώδη ρήση στο γραφείο που είχε πει κάποτε μια νέα υπάλληλος σε μια προμηθευτή μας που την πίεζε πολύ να πληρωθεί αμέσως. Της είχε πει "Μα, πώς κάνετε έτσι για τα λεφτά;" Άφρισε η γυναίκα από την άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής καθότι δυναμική και ανεξάρτητη επιχειρηματίας αδύνατον να αποδεχτεί μια τέτοια κουβέντα από ένα παιδαρέλι. Μετά τόσα χρόνια ακόμα το θυμόμαστε και γελάμε. Και ταιριάζει γάντι αυτή η κουβέντα σε όλη την ελληνική κοινωνία σήμερα.
"Μα πώς κάνετε έτσι για τα λεφτά;"

Όπου βρεθώ και όπου σταθώ αντιστέκομαι στις μίζερες κουβέντες και τις απειλητικές συμφορές που θα μας βρουν. Το τί έχω ακούσει  γι' αυτή μου την αντίσταση δεν λέγεται. Το τί δεν έχω ακούσει φαντάζομαι δεν περιγράφεται καν. Ε, λοιπόν σκασίλα μου!
Εγώ ξέρω ότι στον πόλεμο ο κόσμος συνέχισε να ερωτεύεται, να κάνει παιδιά , να πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο, ναι το Πανεπιστήμιο δεν είχε κλείσει. Παρά τη φτώχεια, τους θανάτους και την πείνα όλα αυτά συνέβαιναν. Με απορία ρώτησα μια φίλη πώς είναι δυνατόν να γεννήθηκε αυτή και ο αδελφός της μέσα στην κατοχή, από μια οικογένεια που λίγα χρόνια πριν ήρθε διωγμένη από την Πόλη. Γιατί μου λέει; ο κόσμος σταμάτησε τότε να ζεί; Επιβίωσαν, κάνανε παιδιά, τα σπούδασαν και κάναν προκοπή. Τίποτα δεν θα συνέβαινε αν η μητέρα εκείνη μιλούσε όλη μέρα για τον πόλεμο.
Είναι αστείο αλλά όντως συμβαίνει. Σπέρνουνε τον πανικό και στέλνουν τον κόσμο τα Σαββατοκύριακα να αδειάσουνε τα ΑΤΜ. Χτυπάνε τηλέφωνα και σφυρίζουν ότι την τάδε μέρα, την τάδε ώρα θα πτωχεύσουμε. Και τους ρωτάω : Πάλι; Μα αυτό το κάναμε στο Καστελόριζο! Ο βρεγμένος την βροχή δεν τη φοβάται και τί άλλο μας μένει από το να συνεχίσουμε να ζούμε;
Την Κυριακή είχαμε μια θαυμάσια παρέα που δεν αναφέρθηκε στιγμή στην κρίση. Δεν προλαβαίναμε γιατί είχαμε τόσα άλλα να πούμε. Η μέρα κύλησε όμορφα και δεν χρειάστηκαν λεφτά για να το κάνουμε αυτό. Δοκιμάστε το! Δεν κοστίζει!

Και πού είστε; Χαμογελάστε! Κάνει τους άλλους ν' ανησυχούν ;-)

Υστερόγραφο προς δημοσιογράφους
Δεν μας τρομάζετε γιατί εμείς περπατάμε κάθε μέρα κατά μήκος της οδού Δεριγνύ που οι μυρωδιές του κάρι αναδύονται μέσα από τα παράθυρα των περισσοτέρων πολυκατοικιών! Ζούμε στο Νέο Νέο Δελχί εδώ και μερικά χρόνια.

buzz it!