Θέλω να μιλήσω λίγο γι' αυτό. Επειδή τυχαίνει να είμαι ένας άνθρωπος κάπως ανοιχτός, δεν ήμουν έτσι πάντα βέβαια αλλά τέλος πάντων, έχει συμβεί πολλές φορές τελευταία φίλοι να με ρωτούν για κάτι που έχουν φανταστεί πως θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν ξέρουν πώς. Τυχαίνει να ξέρω, τους δίνω το πως και τότε κάνουν πίσω. Για παράδειγμα, μου λέει φίλη στο γυμναστήριο "θέλω να μάθω αραβικά", της δίνω άμεσα τηλ. πολύ καλής δασκάλας αραβικών, δεν το χρησιμοποιεί ποτέ. Άλλη φίλη θέλει η κόρη της να κάνει γιόγκα, της δίνω στοιχεία για το που και το πως, τζίφος, το παιδί μένει χωρίς γιόγκα. Έχω συστήσει παιδικούς σταθμούς, δασκάλους, γυμναστήρια, κολυμβητήρια, ταβέρνες με ξεχωριστές κουζίνες, τίποτα. Μένουν όλοι στο λόγο. Μα με κάνουν ν' αναρωτιέμαι τί είναι αυτή η αναβλητικότητα που δεν μας αφήνει ν' αλλάξουμε κάτι στη ζωή μας. Ο φόβος στην αλλαγή; η τεμπελιά; ή απλά λέμε κάτι που πραγματικά δεν το θέλουμε; και πόσο πίσω μας κρατάει αυτό σαν άτομα και σαν λαό γενικότερα; Βρίσκουμε κάποιον φίλο στο δρόμο. Χαιρόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, πετάμε ένα "τα λέμε" και δεν τα λέμε ποτέ. Έχω χάσει πολλούς φίλους έτσι και με στενοχωρεί, δεν ξέρω αν και εκείνοι νοιώθουν το ίδιο.
Γενικότερα, δεν μ' αρέσει να μιλάω αόριστα. Δεν θα σταματήσω στη φράση τα λέμε, θα συνεχίσω στο πότε. Και αν αυτό γινόταν αμοιβαία δεν θα χανόταν τίποτα στο δρόμο.
Θέλω πολύ να αγοράσω ένα ποδήλατο, μου ρχεται να κλάψω κάθε φορά που συναντώ τους freedays τις Παρασκευές, αλλά δεν το λέω, γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ, τουλάχιστον τώρα. Ότι όμως λέω το βάζω σκοπό. Θέλει πείσμα! Επιμονή και πίστη ότι αυτό που θέλω μπορώ και να το κάνω με συνέπεια. Αυτό που πραγματικά θέλω και όχι μια μπούρδα της στιγμής έτσι απλά για να δειχτώ κάπως ενδιαφέρων τύπος....
Η αναβλητικότητα είναι μια τακτική που μας αρέσει πολύ σαν λαός.Έτσι έχουμε καθιερώσει την στρατιωτική αναβολή, τις παρατάσεις σε όλες σχεδόν τις φορολογικές μας υποχρεώσεις, κάθε έργο το τελειώνουμε πέντε έξι χρόνια αργότερα απ' ότι είχε ανακοινωθεί, ακόμα ακόμα και τους ολυμπιακούς αγώνες αν ήταν στο χέρι μας θα τους κάναμε κανά δυο χρόνια μετά μαζί με τους χειμερινούς. Όλοι θυμόμαστε το καρφί της τελευταίας στιγμής. Φτάσαμε και τους μισθούς να τους καταβάλλουμε με δύο τρεις μήνες καθυστέρηση. Και κάπως έτσι φτάνει κανείς και στην εξαθλίωση. Έτσι έχουμε συνηθίσει να μένουμε στις καλές προθέσεις, να ικανοποιούμαστε μόνο από αυτές και από πραγματικό έργο τίποτα. Ποτιστήκαμε σ' αυτόν τον τρόπο ζωής, στο δεν γίνεται τίποτα άρα γιατί να προσπαθήσουμε; Το ακαδημαϊκό τέταρτο, η ώρα Πασοκ, το περίπου, είναι καθημερινό βίωμα. Ο μεγαλύτερος ηγέτης της μεταπολιτευτικής περιόδου διέπρεψε χρησιμοποιώντας το μόριο "θα".
Οφείλω να ομολογήσω ότι ένας μη αναβλητικός άνθρωπος σαν εμένα δυσκολεύεται πολύ να ζήσει, να εργαστεί, να σπουδάσει, μέσα σε αυτό το χυλό. Αυτή τη νοοτροπία την οφείλω καταρχήν στην οικογένεια που μ' έμαθε ότι είμαστε ότι κάνουμε και όχι ότι λέμε. Αλλά και στη δουλειά μου και τους συνεργάτες μου απ' όλο τον κόσμο.
Αφορμή για όλα αυτά που γράφω ήταν η επίσκεψη ενός τεχνικού ηλεκτρονικών υπολογιστών που η αλήθεια είναι ότι τον πιέσαμε πολύ να μας επισκεφτεί αυθημερόν. Τρομοκρατημένος αργά το απόγευμα μετά από αρκετή ώρα δουλειάς εκμυστηρεύτηκε σε συνάδελφο : "είσαστε όλοι κάπως στην τσίτα στην εταιρεία....μέχρι και το ασανσέρ σας....με τράβηξε απότομα προς τα πάνω...."
Όλο αυτό μου κάνει το "λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης..." του Σουρή αλλά όπως είπε και ένας φίλος δεν πιστεύω στο εθνικό DNA, αλλού πιστεύω...
