Οι Άγγλοι είναι απαράδεκτοι!

Οι Άγγλοι είναι απαράδεκτοι στο φαγητό. Δεν μας φτάνουν ούτε στο μικρό μας δαχτυλάκι. Δεν ξέρουν καταρχήν να μαγειρεύουν οι νοικοκυρές. Τα παιδιά τους τρώνε στα σχολεία φτηνό τζανκ φουντ και στις παμπ πίνουν χωρίς τους εκλεκτούς μεζέδες που θα βρεις στο τελευταίο καφενείο της ελληνικής επικράτειας. Έχει κι αυτό την ιστορία του όμως. Η Αγγλία βγήκε απο τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο πολύ φτωχή όπως και όλη η Ευρώπη. Η ιδιοσυγκρασία τους είναι τέτοια που δεν επέτρεψαν σε κανένα να συζητήσει την έλλειψη φαγητού. Μετά τον πόλεμο επιβλήθηκε δελτίο στα περισσότερα τρόφιμα. Το κρέας έβγαζε μόνο δυο μαγεριές την εβδομάδα, το βούτυρο ίσα να αλείφεις μια φρυγανιά το πρωί, άλλες λιπαρές "ουσίες" για τη μαγειρική κι αυτές περιορισμένες, τρία αυγά την εβδομάδα και λίγη περισσότερη σκόνη αυγού, άφθονα ψάρια άνοστα και όχι φρέσκα, πανάκριβα πουλερικά με 40.000 δρχ την οκά και τα φρούτα απλησίαστα....και παρόλα αυτά θα τους δεις να σερβιρίζονται σε άψογες πορσελάνες με τύπους και ευγένειες, δαντέλες και λινά τραπεζομάντηλα που δεν θα αφήσουν κανένα περιθώριο λύπησης για τον υποσιτισμό τους. Δεν θα άκουγες Άγγλο ποτέ να παραπονεθεί για την πείνα του. Μια οικειοθελής πείνα για να μην καταδεχτεί την προσφερόμενη αμερικάνικη βοήθεια. Η Αγγλία πείνασε θεληματικά για να βγει μόνη της από την οικονομική δυσπραγία δίχως δανεικά και εξαρτήσεις από "εθνοσωτήρες". Επίσης δεν θα βρεις παράδειγμα Άγγλου πελάτη της μαύρης αγοράς. Σύμφωνος να συμμετέχει στο εμπόριο της μαύρης αγοράς οργανωμένο με άλλους Άγγλους και αλλοδαπούς για να βγάλει χρήματα αλλά ποτέ να αγοράσει ούτε μια λίβρα κρέας απο εκεί που θα επιβαρύνει το σύνολο της κοινωνικής οικονομίας. Περίεργο πράγμα το εγγλέζικο φλέγμα....Είναι και ο απομονωτισμός του νησιού που βοηθάει, οι κέλτικες ρίζες, η ένδοξη ιστορία δεν ξέρω τί άλλο... Αυτά όλα που διαβάζω είναι εντυπώσεις του Μ. Καραγάτση απο το ταξίδι του στη γηραιά Αλβιόνα το 1949, δημοσιευμένες τότε στη Βραδυνή και σήμερα στο βιβλίο "περιπλάνηση στον κόσμο" εκδόσεων Εστίας και έτσι περιπλανώμαι κι εγώ στον κόσμο κάθε βράδυ αφήνοντας τον δικό μας κόσμο λίγο παράμερα....

Ράτσα κοπρίτης!

Η πρώτη φορά στη ζωή μου που κατάλαβα τί πάει να πει ράτσα ήταν στο γάμο της αδελφούλας μου. Έτυχε να είμαι παρούσα σε συζήτηση του συμπέθερου, περήφανου βλάχου του θεσσαλικού κάμπου, και άγιος άνθρωπος τολμώ να πω, τον ρώτησαν λοιπόν αν η νύφη που έκανε ήτανε βλάχα. Όχι, απάντησε περήφανα, είναι Γκρέκα! Πετάχτηκα τότε η αφελής πορδή και αναρωτήθηκα φωναχτά, μα δεν είμαστε όλοι έλληνες εδώ; Δεν μου δώσανε σημασία. Εκεί έμαθα λοιπόν κι εγώ τί ράτσα είμαστε. Γκρέκους έλεγαν οι βλάχοι τους γηγενείς ρουμελιώτες. Βλέπεις οι κοσμογυρισμένοι γονείς μας δεν μπήκανε ποτέ στον κόπο να μας δώσουν μια τέτοια "σημαντική" πληροφορία. Να σημειώσω ότι όλα αυτά δεν έγιναν πολύ παλιά. Δεν έγιναν ας πούμε την εποχή της μετακίνησης γερμανικών φύλων από τον Βορρά εκει γύρω στο 500 μ.Χ. Ούτε στην κάθοδο των Δωριέων το 1100 π.Χ. Μετά την μεταπολίτευση ήταν, είχαμε και δημοκρατία.... Αργότερα μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι στον θεσσαλικο κάμπο είναι μεγάλη υπόθεση να είσαι Βλάχος ή Σαρακατσάνος και οι μεικτοί γάμοι μεταξύ των κοσμοϊστορικό γεγονός που μπορεί και να καταλήξει μέχρι το βράδυ σε καβγά. Στο Λύκειο πια, καθηγητής μας ζήτησε να σηκώσουμε το χέρι όποιοι είμαστε Σαρακατσάνοι και δήλωσε ευθαρσώς ότι αυτοί θα είχαν εξασφαλίσει το 20! Όταν ήρθαν οι βαθμοί και κατάλαβα ότι δεν αστιευόταν, γιατί περί αστείου το εξέλαβα, διαμαρτυρήθηκα αλλά και πάλι ουδείς μου έδωσε σημασία. Σ´ αυτή την όμορφη επαρχία που μεγάλωσα τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής μου ήμουν πάντα μια ξένη, σχεδόν αλλοδαπή. Αντίθετα στο χωριό μου που ήμουν απο μαμά κι από μπαμπά , μιλάμε δηλαδή για καθαρόαιμη ράτσα, με αντιμετώπιζαν πάντα σαν δικό τους άνθρωπο κι ας μ´ έβλεπαν μόνο μια φορά το χρόνο. Εμένα όμως οι φίλοι μου ήταν αυτοί εκεί, στον κάμπο, κι ας μην ήξερα γρι από την βλάχικη διάλεκτό τους,  κι ας μην είχα σταγόνα αίμα σαρακατσανέικο. Και κάπως έτσι χάθηκαν φιλίες πολλών χρόνων... Στην Αθήνα όταν ήρθα 18 χρονών έμαθα τί σημαίνει να είσαι κάτω απ´τ´ αυλάκι, αρβανίτης, τουρκόσπορος μικρασιάτης, θεσσαλονικιός Βούλγαρος, ξεροκέφαλος μανιάτης και άλλα πολλά καλολογικά στοιχεία που θα έλεγε η δασκάλα μου. Και κάπως έτσι συνέχιζαν να έρχονται και να παρέρχονται στη ζωή μου διάφορες προσφωνήσεις με υποκρύπτοντα ρατσισμό όπως κομμούνια, φασίστες, γύφτοι, νεοφιλελεύθεροι, Αλβανοί, λαδοπράσινοι, ακούγονται τόσο φυσιολογικά, καθωσπρέπει βρισιές! Και μέσω της ελαφρότητας του Πίου και της αστειότητας των κουνουπιών μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι δεν τρέχει και τίποτα άμα επιτεθούν στην οικογένεια των Αφγανών της διπλανής πολυκατοικίας. Γι' αυτό λοιπόν δικαιολογώ γιατί δεν ήταν καθόλου ρατσιστικό και το σχόλιο της Ελληνίδας αθλήτριας για τους περισσότερους συγγενείς και φίλους. Είναι η ανθρώπινη φύση τέτοια που μας κάνει να θελουμε τον προστατευτισμό της ράτσας μας από τις άλλες ράτσες. Παγκόσμιο το φαινόμενο. Να μην μιλήσουμε για Κέλτες, Βάσκους, κάστες και εξώφυλλα της Focus. Γι' αυτό το λόγο όμως έχουν συσταθεί κάποιοι διεθνείς οργανισμοί από φωτισμένα μυαλά, ανθρώπινα κι αυτά, που πρεσβεύουν την ομόνοια και την ένωση των λαών και βάζουν φραγμούς σ´ εμάς τους υπόλοιπους όταν προσπαθούμε ο ένας να βγάλει το μάτι στον άλλον. Στην αρχαία Ελλαδα ήταν οι Ολυμπιακοί αγώνες, περίοδος εκεχειρίας σε έναν άκρως εμπόλεμο κόσμο. Σήμερα είναι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Unesco, η Διεθνής Αμνηστία, το Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και όσο υποκριτικά αν πούμε ότι έχουν φερθεί κατ´ επανάληψη δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ιστορία της ανθρωπότητας χωρίς αυτούς. Μερικές φορές ας κρατούμε τους τύπους. Είναι κι αυτό μια μικρή αντίσταση στην ανθρωποφαγία μας. Γιατί αγαπημένη μου Βούλα θα έπρεπε οι προπονητές σου και η ολυμπιακή σου ομάδα να σε είχαν προπονήσει και πώς να είσαι συναθλήτρια με την Νέρι και ίσως και σε διπλανά κρεβάτια να μοιράζεστε τις αγωνίες σας και επίσης θα ήταν πιθανό στην απονομή του πολυπόθητου μεταλλίου σου να βραβευτείς από τον Πρόεδρο ή τον Αντιπρόεδρο της IAAF που ανήκεις, γευστικά μεζεδάκια των κουνουπιών σου...