Επικαιρότητα...λέμε τώρα...

Διαβάζεις,

Στο 25% η ανεργία

Άφαντοι 62000...συνταξιούχοι ?

Αβραμόπουλος - Νταβούτογλου υπό τη... ναυμαχία της Έλλης (wtf)

Πτωτικό κλίμα στις ασιατικές αγορές λόγω...Ισπανίας!

Μπαράζ εμπρησμών την νύχτα στην Αθήνα....

Ο Πάπας μιλά πρώτη φορά....Αραβικά....

Συμβολαιογραφικές πράξεις....θανάτου!!!

Ανακαλύφθηκαν τεράστιες ποσότητες....νερού (!) σε αστρικό νέφος

Αφιερωμένη στην...κατάθλιψη η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας....

...πού αλλού θα ήταν;

Οι Άγγλοι είναι απαράδεκτοι!

Οι Άγγλοι είναι απαράδεκτοι στο φαγητό. Δεν μας φτάνουν ούτε στο μικρό μας δαχτυλάκι. Δεν ξέρουν καταρχήν να μαγειρεύουν οι νοικοκυρές. Τα παιδιά τους τρώνε στα σχολεία φτηνό τζανκ φουντ και στις παμπ πίνουν χωρίς τους εκλεκτούς μεζέδες που θα βρεις στο τελευταίο καφενείο της ελληνικής επικράτειας. Έχει κι αυτό την ιστορία του όμως. Η Αγγλία βγήκε απο τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο πολύ φτωχή όπως και όλη η Ευρώπη. Η ιδιοσυγκρασία τους είναι τέτοια που δεν επέτρεψαν σε κανένα να συζητήσει την έλλειψη φαγητού. Μετά τον πόλεμο επιβλήθηκε δελτίο στα περισσότερα τρόφιμα. Το κρέας έβγαζε μόνο δυο μαγεριές την εβδομάδα, το βούτυρο ίσα να αλείφεις μια φρυγανιά το πρωί, άλλες λιπαρές "ουσίες" για τη μαγειρική κι αυτές περιορισμένες, τρία αυγά την εβδομάδα και λίγη περισσότερη σκόνη αυγού, άφθονα ψάρια άνοστα και όχι φρέσκα, πανάκριβα πουλερικά με 40.000 δρχ την οκά και τα φρούτα απλησίαστα....και παρόλα αυτά θα τους δεις να σερβιρίζονται σε άψογες πορσελάνες με τύπους και ευγένειες, δαντέλες και λινά τραπεζομάντηλα που δεν θα αφήσουν κανένα περιθώριο λύπησης για τον υποσιτισμό τους. Δεν θα άκουγες Άγγλο ποτέ να παραπονεθεί για την πείνα του. Μια οικειοθελής πείνα για να μην καταδεχτεί την προσφερόμενη αμερικάνικη βοήθεια. Η Αγγλία πείνασε θεληματικά για να βγει μόνη της από την οικονομική δυσπραγία δίχως δανεικά και εξαρτήσεις από "εθνοσωτήρες". Επίσης δεν θα βρεις παράδειγμα Άγγλου πελάτη της μαύρης αγοράς. Σύμφωνος να συμμετέχει στο εμπόριο της μαύρης αγοράς οργανωμένο με άλλους Άγγλους και αλλοδαπούς για να βγάλει χρήματα αλλά ποτέ να αγοράσει ούτε μια λίβρα κρέας απο εκεί που θα επιβαρύνει το σύνολο της κοινωνικής οικονομίας. Περίεργο πράγμα το εγγλέζικο φλέγμα....Είναι και ο απομονωτισμός του νησιού που βοηθάει, οι κέλτικες ρίζες, η ένδοξη ιστορία δεν ξέρω τί άλλο... Αυτά όλα που διαβάζω είναι εντυπώσεις του Μ. Καραγάτση απο το ταξίδι του στη γηραιά Αλβιόνα το 1949, δημοσιευμένες τότε στη Βραδυνή και σήμερα στο βιβλίο "περιπλάνηση στον κόσμο" εκδόσεων Εστίας και έτσι περιπλανώμαι κι εγώ στον κόσμο κάθε βράδυ αφήνοντας τον δικό μας κόσμο λίγο παράμερα....

Ράτσα κοπρίτης!

Η πρώτη φορά στη ζωή μου που κατάλαβα τί πάει να πει ράτσα ήταν στο γάμο της αδελφούλας μου. Έτυχε να είμαι παρούσα σε συζήτηση του συμπέθερου, περήφανου βλάχου του θεσσαλικού κάμπου, και άγιος άνθρωπος τολμώ να πω, τον ρώτησαν λοιπόν αν η νύφη που έκανε ήτανε βλάχα. Όχι, απάντησε περήφανα, είναι Γκρέκα! Πετάχτηκα τότε η αφελής πορδή και αναρωτήθηκα φωναχτά, μα δεν είμαστε όλοι έλληνες εδώ; Δεν μου δώσανε σημασία. Εκεί έμαθα λοιπόν κι εγώ τί ράτσα είμαστε. Γκρέκους έλεγαν οι βλάχοι τους γηγενείς ρουμελιώτες. Βλέπεις οι κοσμογυρισμένοι γονείς μας δεν μπήκανε ποτέ στον κόπο να μας δώσουν μια τέτοια "σημαντική" πληροφορία. Να σημειώσω ότι όλα αυτά δεν έγιναν πολύ παλιά. Δεν έγιναν ας πούμε την εποχή της μετακίνησης γερμανικών φύλων από τον Βορρά εκει γύρω στο 500 μ.Χ. Ούτε στην κάθοδο των Δωριέων το 1100 π.Χ. Μετά την μεταπολίτευση ήταν, είχαμε και δημοκρατία.... Αργότερα μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι στον θεσσαλικο κάμπο είναι μεγάλη υπόθεση να είσαι Βλάχος ή Σαρακατσάνος και οι μεικτοί γάμοι μεταξύ των κοσμοϊστορικό γεγονός που μπορεί και να καταλήξει μέχρι το βράδυ σε καβγά. Στο Λύκειο πια, καθηγητής μας ζήτησε να σηκώσουμε το χέρι όποιοι είμαστε Σαρακατσάνοι και δήλωσε ευθαρσώς ότι αυτοί θα είχαν εξασφαλίσει το 20! Όταν ήρθαν οι βαθμοί και κατάλαβα ότι δεν αστιευόταν, γιατί περί αστείου το εξέλαβα, διαμαρτυρήθηκα αλλά και πάλι ουδείς μου έδωσε σημασία. Σ´ αυτή την όμορφη επαρχία που μεγάλωσα τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής μου ήμουν πάντα μια ξένη, σχεδόν αλλοδαπή. Αντίθετα στο χωριό μου που ήμουν απο μαμά κι από μπαμπά , μιλάμε δηλαδή για καθαρόαιμη ράτσα, με αντιμετώπιζαν πάντα σαν δικό τους άνθρωπο κι ας μ´ έβλεπαν μόνο μια φορά το χρόνο. Εμένα όμως οι φίλοι μου ήταν αυτοί εκεί, στον κάμπο, κι ας μην ήξερα γρι από την βλάχικη διάλεκτό τους,  κι ας μην είχα σταγόνα αίμα σαρακατσανέικο. Και κάπως έτσι χάθηκαν φιλίες πολλών χρόνων... Στην Αθήνα όταν ήρθα 18 χρονών έμαθα τί σημαίνει να είσαι κάτω απ´τ´ αυλάκι, αρβανίτης, τουρκόσπορος μικρασιάτης, θεσσαλονικιός Βούλγαρος, ξεροκέφαλος μανιάτης και άλλα πολλά καλολογικά στοιχεία που θα έλεγε η δασκάλα μου. Και κάπως έτσι συνέχιζαν να έρχονται και να παρέρχονται στη ζωή μου διάφορες προσφωνήσεις με υποκρύπτοντα ρατσισμό όπως κομμούνια, φασίστες, γύφτοι, νεοφιλελεύθεροι, Αλβανοί, λαδοπράσινοι, ακούγονται τόσο φυσιολογικά, καθωσπρέπει βρισιές! Και μέσω της ελαφρότητας του Πίου και της αστειότητας των κουνουπιών μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι δεν τρέχει και τίποτα άμα επιτεθούν στην οικογένεια των Αφγανών της διπλανής πολυκατοικίας. Γι' αυτό λοιπόν δικαιολογώ γιατί δεν ήταν καθόλου ρατσιστικό και το σχόλιο της Ελληνίδας αθλήτριας για τους περισσότερους συγγενείς και φίλους. Είναι η ανθρώπινη φύση τέτοια που μας κάνει να θελουμε τον προστατευτισμό της ράτσας μας από τις άλλες ράτσες. Παγκόσμιο το φαινόμενο. Να μην μιλήσουμε για Κέλτες, Βάσκους, κάστες και εξώφυλλα της Focus. Γι' αυτό το λόγο όμως έχουν συσταθεί κάποιοι διεθνείς οργανισμοί από φωτισμένα μυαλά, ανθρώπινα κι αυτά, που πρεσβεύουν την ομόνοια και την ένωση των λαών και βάζουν φραγμούς σ´ εμάς τους υπόλοιπους όταν προσπαθούμε ο ένας να βγάλει το μάτι στον άλλον. Στην αρχαία Ελλαδα ήταν οι Ολυμπιακοί αγώνες, περίοδος εκεχειρίας σε έναν άκρως εμπόλεμο κόσμο. Σήμερα είναι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Unesco, η Διεθνής Αμνηστία, το Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και όσο υποκριτικά αν πούμε ότι έχουν φερθεί κατ´ επανάληψη δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ιστορία της ανθρωπότητας χωρίς αυτούς. Μερικές φορές ας κρατούμε τους τύπους. Είναι κι αυτό μια μικρή αντίσταση στην ανθρωποφαγία μας. Γιατί αγαπημένη μου Βούλα θα έπρεπε οι προπονητές σου και η ολυμπιακή σου ομάδα να σε είχαν προπονήσει και πώς να είσαι συναθλήτρια με την Νέρι και ίσως και σε διπλανά κρεβάτια να μοιράζεστε τις αγωνίες σας και επίσης θα ήταν πιθανό στην απονομή του πολυπόθητου μεταλλίου σου να βραβευτείς από τον Πρόεδρο ή τον Αντιπρόεδρο της IAAF που ανήκεις, γευστικά μεζεδάκια των κουνουπιών σου...

Με τον Ελύτη παρηγοριά

Βία και τρόμος γέμισε ξανά τα σπίτια μας. Το βράδυ της Πέμπτης ξημέρωσε με εφιάλτες. Αυτός ο εθισμός και η αποδοχή που έρχονται όλο και πιο κοντά. Δεν τρόμαξα φυσικά από ένα δημόσιο χαστούκι αλλά από τα χαχανητά και την ηδονή που αντίκρυσα απο τα πρόσωπα γύρω μου. Από την αποδοχή τους στην αυτοδικία. Κανένας απολύτως φραγμός, κανένας προβληματισμός...
 Γέμισε το τάιμλαιν μου φωτογραφίες του Ελληνικού διχασμού, ξυπνάνε ορολογίες που είχανε θαφτεί για χρόνια. Μα που το βρήκε αυτό το μίσος αυτή η γενιά για πράγματα που δεν έζησε ποτέ; Πληθαίνουν τα λάικς σε απειλητικά αφισάκια κι αν ρωτήσεις γιατί σου λένε σιγά να μη μας πεις και τραμπούκους, εμείς πλάκα κάνουμε... Η βία που δεν είναι ίδια με τα γιαούρτια με αυτή με αίματα...νομίζω ότι δεν είναι ίδια με στραγγιστό ή με πέτσα και ξυνίλα.
 Διαφωνίες για το αν είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Και υποκριτική καταδίκη της βίας μετά από όλα αυτά. Μα είσαστε με τα καλά σας; Τί διδάσκετε στα παιδιά σας; Άλλο η βία του επαναστάτη, άλλη του τρομοκράτη, άλλη του αστυνόμου, άλλη του πολιτικού, άλλη του απελπισμένου; Και ποιά η τιμωρία; Τί διδάσκετε γι' αυτό; Όλοι εσείς οι αρχαιοπρεπείς και βυζαντινοί θέλατε έναν Σωκράτη να το σκάει με τους μαθητές του! Ένα Χριστό εκδικητή σε ρόλο Βαραβά!
 Εμπρός λοιπόν, συνεχίστε την αποδοχή στην βία και την καταστροφή των πάντων. Θα βρεθούν πάλι κάποιοι δυτικοί σωτήρες να σας βγάλουν από τον βούρκο, όπως πάντα στην ιστορία, δεν θα κάνετε όμως βήμα παρά πέρα μόνοι σας, πάντα με το ένα πόδι βουτηγμένο στο βούρκο θα είστε έτοιμοι να βουτηχτείτε ξανά. Ασυνάρτητοι έλληνες του εθνικοσοσιαλισμού και της ορθοδοξίας υψώστε τα σύνορα του απομονωτισμού σας και αφήστε μας εμάς τους λιγότερο Έλληνες να ζούμε στις ψευδαισθήσεις που μας χάρισαν οι μύθοι των προγόνων μας...

  Χθες στο ηλιοβασίλεμα συνεπαρμένοι από την ιστορία της Αριάδνης χορεύαμε τανγκό στο πάρκινγκ του Σουνίου. 'Ενας ταξιτζής μας πλησίασε και ρώτησε αν είμαστε Έλληνες. Δεν ξέρω πια τί είμαστε ήθελα να του πω. Πάντως το ταβερνάκι που έψαχνε για να πάει την κούρσα του το ήξερε όλη η παρέα μας από την Εσθονία, την Αλβανία, την Τουρκία και το Πακιστάν. Άκυρο το κριτήριο του ταξιτζή για να είσαι Έλληνας. Αν δε βάζαμε κριτήριο και την ιστορία του Ναού στου οποίου χορεύαμε την σκιά θα βάζαμε σε κίνδυνο την υπηκοότητα του αμήχανου επαγγελματία.

Αχ όμορφη και παράξενη πατρίδα, ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

...κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά, κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς, ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύραννους....

Όμορφη και παράξενη πατρίδα...

Μία Ευρώπη οδυνηρή

"Είναι αδύνατο να κρίνουμε ποια απο τις κοινωνικές αλλαγές που καταγράφει και αναλύει ο Μπέσελ είναι η πιο ριζοσπαστική απο ιστορική άποψη. Μήπως είναι ο αποχωρισμός της γενετήσιας πράξης απο την αναπαραγωγή και η ραγδαία συρρίκνωση του μεγέθους της οικογένειας, το διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό των συνταξιούχων ή η τελική επικράτηση της αυτάρκους "πυρηνικής οικογένειας"; Ή μήπως είναι η εξίσου οριστική νίκη της αστυφιλίας, η εξαφάνιση του επαγγέλματος του υπηρέτη και η άνοδος του τριτογενούς τομέα παροχής υπηρεσιών ή η αλλαγή στο ρόλο των γυναικών; Μήπως η εξισορρόπηση των εισοδηματικών διαφορών και η άνοδος του επιπέδου διαβίωσης, η μαζική κατανάλωση αυτοκινήτων,η ασύλληπτα τεράστια διόγκωση του διεθνούς τουρισμού; Ή πάλι η εξάλειψη σχεδόν του αναλφαβητισμού και η επανάσταση των μέσων μαζικής επικοινωνίας; Ή η αυξημένη εξάρτηση απο το κράτος για κοινωνική ασφάλιση, στέγαση και εκπαίδευση; Ή, εντέλει, η απομυθοποίηση του κόσμου; Όπως φαίνεται απ´ όσα απαριθμήσαμε παραπάνω, δεν ήταν όλες αυτές οι εξελίξεις στον 20ο αιώνα οι χειρότερες δυνατές και δεν οδήγησαν στο χειρότερο δυνατό κόσμο. " Απόσπασμα απο την εισαγωγή "Ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης" T.C.W.Blanning.

Αναβολή κι Άγιος ο Θεός....

Θέλω να μιλήσω λίγο γι' αυτό. Επειδή τυχαίνει να είμαι ένας άνθρωπος κάπως ανοιχτός, δεν ήμουν έτσι πάντα βέβαια αλλά τέλος πάντων, έχει συμβεί πολλές φορές τελευταία φίλοι να με ρωτούν για κάτι που έχουν φανταστεί πως θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν ξέρουν πώς. Τυχαίνει να ξέρω, τους δίνω το πως και τότε κάνουν πίσω. Για παράδειγμα, μου λέει φίλη στο γυμναστήριο "θέλω να μάθω αραβικά", της δίνω άμεσα τηλ. πολύ καλής δασκάλας αραβικών, δεν το χρησιμοποιεί ποτέ. Άλλη φίλη θέλει η κόρη της να κάνει γιόγκα, της δίνω στοιχεία για το που και το πως, τζίφος, το παιδί μένει χωρίς γιόγκα. Έχω συστήσει παιδικούς σταθμούς, δασκάλους, γυμναστήρια, κολυμβητήρια, ταβέρνες με ξεχωριστές κουζίνες, τίποτα. Μένουν όλοι στο λόγο. Μα με κάνουν ν' αναρωτιέμαι τί είναι αυτή η αναβλητικότητα που δεν μας αφήνει ν' αλλάξουμε κάτι στη ζωή μας. Ο φόβος στην αλλαγή; η τεμπελιά; ή απλά λέμε κάτι που πραγματικά δεν το θέλουμε; και πόσο πίσω μας κρατάει αυτό σαν άτομα και σαν λαό γενικότερα; Βρίσκουμε κάποιον φίλο στο δρόμο. Χαιρόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, πετάμε ένα "τα λέμε" και δεν τα λέμε ποτέ. Έχω χάσει πολλούς φίλους έτσι και με στενοχωρεί, δεν ξέρω αν και εκείνοι νοιώθουν το ίδιο.

Γενικότερα, δεν μ' αρέσει να μιλάω αόριστα. Δεν θα σταματήσω στη φράση τα λέμε, θα συνεχίσω στο πότε. Και αν αυτό γινόταν αμοιβαία δεν θα χανόταν τίποτα στο δρόμο.

Θέλω πολύ να αγοράσω ένα ποδήλατο, μου ρχεται να κλάψω κάθε φορά που συναντώ τους freedays τις Παρασκευές, αλλά δεν το λέω, γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ, τουλάχιστον τώρα. Ότι όμως λέω το βάζω σκοπό. Θέλει πείσμα! Επιμονή και πίστη ότι αυτό που θέλω μπορώ και να το κάνω με συνέπεια. Αυτό που πραγματικά θέλω και όχι μια μπούρδα της στιγμής έτσι απλά για να δειχτώ κάπως ενδιαφέρων τύπος....

Η αναβλητικότητα είναι μια τακτική που μας αρέσει πολύ σαν λαός.Έτσι έχουμε καθιερώσει την στρατιωτική αναβολή, τις παρατάσεις σε όλες σχεδόν τις φορολογικές μας υποχρεώσεις, κάθε έργο το τελειώνουμε πέντε έξι χρόνια αργότερα απ' ότι είχε ανακοινωθεί, ακόμα ακόμα και τους ολυμπιακούς αγώνες αν ήταν στο χέρι μας θα τους κάναμε κανά δυο χρόνια μετά μαζί με τους χειμερινούς. Όλοι θυμόμαστε το καρφί της τελευταίας στιγμής. Φτάσαμε και τους μισθούς να τους καταβάλλουμε με δύο τρεις μήνες καθυστέρηση. Και κάπως έτσι φτάνει κανείς και στην εξαθλίωση. Έτσι έχουμε συνηθίσει να μένουμε στις καλές προθέσεις, να ικανοποιούμαστε μόνο από αυτές και από πραγματικό έργο τίποτα. Ποτιστήκαμε σ' αυτόν τον τρόπο ζωής, στο δεν γίνεται τίποτα άρα γιατί να προσπαθήσουμε; Το ακαδημαϊκό τέταρτο, η ώρα Πασοκ, το περίπου, είναι καθημερινό βίωμα. Ο μεγαλύτερος ηγέτης της μεταπολιτευτικής περιόδου διέπρεψε χρησιμοποιώντας το μόριο "θα".

Οφείλω να ομολογήσω ότι ένας μη αναβλητικός άνθρωπος σαν εμένα δυσκολεύεται πολύ να ζήσει, να εργαστεί, να σπουδάσει, μέσα σε αυτό το χυλό. Αυτή τη νοοτροπία την οφείλω καταρχήν στην οικογένεια που μ' έμαθε ότι είμαστε ότι κάνουμε και όχι ότι λέμε. Αλλά και στη δουλειά μου και τους συνεργάτες μου απ' όλο τον κόσμο.

Αφορμή για όλα αυτά που γράφω ήταν η επίσκεψη ενός τεχνικού ηλεκτρονικών υπολογιστών που η αλήθεια είναι ότι τον πιέσαμε πολύ να μας επισκεφτεί αυθημερόν. Τρομοκρατημένος αργά το απόγευμα μετά από αρκετή ώρα δουλειάς εκμυστηρεύτηκε σε συνάδελφο : "είσαστε όλοι κάπως στην τσίτα στην εταιρεία....μέχρι και το ασανσέρ σας....με τράβηξε απότομα προς τα πάνω...."

Όλο αυτό μου κάνει το "λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης..." του Σουρή αλλά όπως είπε και ένας φίλος δεν πιστεύω στο εθνικό DNA, αλλού πιστεύω...

Εθισμός στο γκρίζο

Μ' αυτά και μ' αυτά φτάσαμε στον Φεβρουάριο του 2012. Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, ακόμα, ούτε το τέλος της Ελλάδας. Η επόμενη ημερομηνία ορόσημο θα είναι λέει ο Ιούνιος, τότε θα μας κουρέψουν έναν έναν στη μέση της πλατείας για παραδειγματισμό και για τον τελικό εξευτελισμό μας. Όταν ήμουνα μικρή δεν ήξερα ότι υπάρχουν φλαμίγκος στην Ελλάδα. Νόμιζα ότι έχουμε πολλά γαιδούρια. Αυτά μου έδειχναν αυτά έβλεπα, τί φταίω εγω; Επίσης όταν πήγαινα βόλτα στη Βαρβάκειο αγορά ποτέ δεν είδα το υπέροχο κτίριο, μόνο τη γλύτσα και τη βρωμιά που πατούσα έβλεπα. Μεγάλωσα για να καταλάβω ότι όλα είναι θέμα οπτικής. Δεν είναι άδικο να προσπερνάμε τα φλαμίγκος και τα υπέροχα κτίρια των Αθηνών και να ζούμε σε μια μίζερη πραγματικότητα που τελικά είναι η επιλογή μας; Πώς ν´ αγαπήσουμε αυτά που μας περιβάλλουν αν δεν τα δείξουμε; Και δεν ζητάω περισσότερες εκπαιδευτικές εκδρομές απο το υπουργειο παιδείας, όχι, έχουμε τέτοιες πολλές βαρετές και υποχρεωτικές. Απλά σηκώνουμε το δάχτυλο και δείχνουμε το όμορφο. Ναι ξέρω, πολλά κτίρια παραμένουν άσχημα, πολλά πάρκα είναι σκουπιδότοποι, οι μισθοί μας μειώθηκαν, ακόμα και τελείωσαν τα ξέρω όλα αυτά, σκεφτείτε όμως, είναι συγκυριακά, στο τέλος κάτι άλλο μένει πίσω, κι αυτό μπορεί να είναι ο εθισμός στην ομορφιά. Δεν θα ξεχάσω τη βαρκάδα που κάναμε με τα παιδιά στον Έβρο μέσα στους ερωδιούς και τα βυζαντινά ψαράδικα. Και εκείνη τη βραδιά στον Λαγανά που πατήσαμε με τις μύτες τον ποδιών μας μέχρι την παραλία όσο μας άφησε ο φύλακας ν´ αφουγκραστούμε τις χελώνες. Το πιθανότερο να μην ήταν καμία εκείνη την ώρα εκεί, εμείς όμως φανταζόμασταν μέσα στο σκοτάδι χιλιάδες χελωνάκια να ξετρυπώνουν απο την άμμο και να βουτούν μέσα στο ζεστό νυχτερινό κύμα. Αυτό θυμούνται τα παιδιά μου και όχι τους μεθυσμένος Άγγλους που γέμιζαν τα βράδια τα σοκάκια.... Θέμα οπτικής είπαμε... Μη σταματάτε να δείχνετε στα παιδιά την όμορφη χλωρίδα και πανίδα αυτής της μεσογειακής γωνιάς. Μη σταματάτε να τους δείχνετε τις όμορφες εισόδους των πολυκατοικιών, τις όμορφες πλατείες, τα πάρκα όσα έμειναν, διηγηθείτε την ιστορία τους, μην τους δείχνετε το γκρίζο, εθίζονται σ´ αυτό.