Τα πόθεν έσχες της ζωής μου

Ανοίγω το ψυγείο το μεσημέρι και βρίσκω στο κάτω κάτω ράφι πράγματα πολλά. Πότε τα ψωνίσαμε; Είχε και ωραία γιαουρτάκια, βουτάω ένα και το απολαμβάνω βλέποντας Ζακ και Κόντι σε επανάληψη. Έρχονται τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και μου βάζουν τις φωνές " Πόθεν έσχες το γιαούρτι; Η κυρία Μαρία από απέναντι ζήτησε να δανειστεί το ράφι του ψυγείου μας γιατί χάλασε το δικό της." Τί να κάνω τρέχω στο σούπερ μάρκετ να αντικαταστήσω το γιαούρτι που μόλις έφαγα με τόση βουλιμία....
Οικογενειακό πόθεν έσχες


Ανοίγω το ασανσέρ στη δουλειά και βρίσκομαι αντιμέτωπη με τρεις ψηλούς του ΣΔΟΕ (ο ένας ήταν και καμπούρης). Κάνω βήματα όπισθεν και με οδηγούν μπροστά στο αρχείο μου. Κατεβάζουν όλα τα κλασέρ, ζητούν άπειρες εκτυπώσεις, παραγγέλνουν καφέδες με κανέλα και κουλουράκια, τσακώνονται μεταξύ τους για το τσιγάρο και αφού με βρίσκουν εντάξει σε όλα καταλήγουν πως η συναυλία των U2 είναι υποκρισία, θα πάνε στους Σκόρπιονς. Μούγκα στην στρούγκα εγώ γιατί πόθεν έσχες τα εισιτήρια;;;;
Επαγγελματικό πόθεν έσχες


- Μπαμπά θέλω να πάμε στο Allou fun park
- Δεν μπορούμε να πάμε γιατί έχουμε έξοδα
- Μα αφού είμαστε πλούσιοι!
- Δεν είμαστε πλούσιοι, δουλεύουμε για να ζήσουμε
- Ναι, αλλά όποτε πας στο κουτί της τράπεζας σου δίνει πάντα λεφτά
- Ναι, αλλά δεν είναι ατελείωτα. Κάποια στιγμή τελειώνουν
- .....Ναι, αλλά δουλεύει και η μαμά και παίρνει και αυτή λεφτά από άλλο κουτί, άρα είμαστε πλούσιοι. Πότε θα πάμε;;;
Παιδικό πόθεν έσχες


Εκείνος δεν ψωνίζει γενικώς γιατί βαριέται. Μπαίνει στο σπίτι και βλέπει καινούργιο εργόχειρο στρωμένο, σιδερωμένο στο τραπέζι. Στο μπάνιο κάτι ακατανόητα κουτάκια κοσμούν το ράφι κάτω από τον καθρέφτη. Καινούργια σκουλαρίκια λάμπουν στ ' αυτιά της, τσάντες γεμάτες από την Ερμού δίπλα στο κρεβάτι της, πλάι στις ολοκαίνουργιες κιτς παντοφλίτσες της. Ένας σωρός περιοδικά πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού και μία απόδειξη ξεχασμένη με τριψήφιο νούμερο από έναν Μισέλ που κάνει ένα παράξενο επάγγελμα κάτι σαν "κουπ μιζανπλί".
Στη θέα της καινούργιας τελεμάρκετινγκ πολυθρόνας εκείνος δεν κρατιέται και φωνάζει
- Πόθεν έσχες ρε γυναίκα;;;;
Αντρικό πόθεν έσχες


Ενα κατεβατό ακινήτων, αυτοκινήτων, πλεούμενων και αεριοθούμενων για τα οποία κανείς δεν ρωτά "Πόθεν έσχες;;!!"
Πολιτικό πόθεν έσχες.

Ο αυτονόητος παραλογισμός

Στην Ελλάδα το αυτονόητο αντιμετωπίζεται ως παράλογο. Και το παράλογο ως αυτονόητο. Ευτυχώς το κατάλαβα πολύ νωρίς, στην αρχή της ενεργής μου δράσης σε αυτόν τον τόπο και έτσι προφύλαξα τον εαυτό μου και την οικογένειά μου από τον παραλογισμό.
Ερχόμενη 18 χρονών στην Αθήνα άρχισα να ψάχνω για δουλειά γιατί την είχα ανάγκη επειγόντως. Με πήρε η μητέρα μου από το χέρι και με πήγε στο σπίτι μιας οικογενειακής φίλης, μία φίλη που αποκαλούσε την μητέρα μου "μαμά", να μας βοηθήσει μιας και είχε αδελφό υπουργό!!!
Αφού μας δέχτηκε με περισσή χαρά λίγες μέρες αργότερα φανερά σοκαρισμένη και η ίδια μας είπε ότι δεν μπορεί να μας βοηθήσει γιατί ο μηχανισμός του κόμματος του υπουργού βρήκε ότι η μαμά μου είχε βάλει υποψηφιότητα ως δημοτική σύμβουλος πριν πολλά χρόνια στην επαρχιακή πόλη που ζούσε με το αντίπαλο κόμμα και τον υποψήφιο δήμαρχο που ήταν και αυτός οικογενειακός φίλος. Αυτό ήταν κάτι που δεν το ήξερα ούτε εγώ και δεν θα το μάθαινα ποτέ αν δεν το έβρισκε ο κομματικός μηχανισμός της χώρας μου.
Γέλασα πολύ τότε μαζί τους (και εντυπωσιάστηκα από την πολιτική δράση της μαμάς μου)  και ευτυχώς που μου συνέβη τόσο νωρίς για να τους καταλάβω αμέσως. Πήρα το φάκελό μου που είχα μαζί μου με τους καλούς βαθμούς του σχολείου, τα πτυχία των Αγγλικών και έπιασα την άλλη μέρα δουλειά στο τρίτο υπόγειο βιοτεχνίας αθλητικών ειδών.
Δόξα τω Θεώ, τον φακελό μου τον γέμισα και με άλλα χαρτιά και βρήκα ανθρώπους να τον ανοίξουν και να μου προσφέρουν δουλειά.
Ευτυχώς για μένα.
Τον Πάγκαλο διόλου δεν τον εκτιμώ, όπως και όλους τους ενεργούς πολιτικούς της εποχής μου.
Έχει πει όμως δύο αυτονόητα που και τις δύο φορές αντιμετωπίστηκαν ως παρανοϊκά. Το πρώτο το είπε  τώρα για τις εξαγορασμένες ψήφους έναντι προσλήψεως ή συναλλαγής με το Δημόσιο. Το δεύτερο παλαιότερο το είπε την εποχή των Ιμίων : "Να έρθουν πρώτα όλοι οι επιχειρηματίες να μου δώσουν τα λεφτά τους να αγοράσω όπλα και όλες οι μανάδες να μου δώσουν τα παιδιά τους στρατιώτες και μετά να πάμε όλοι μαζί για πόλεμο!! Όχι να μαζευτούμε να πάτε!!!"
Πόσοι έχουν άντερα να τα αποδεχτούν αυτά;;

ΥΓ. για την ιστορία του παραλόγου ο Γιώργος Παπανδρέου που πήρε 138.226 σταυρούς στην περιφέρεια Αττικής διόρισε αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης τον Θ. Πάγκαλο με μόλις 1481 σταυρούς προτίμησης.
ΥΓ2. η αγανάκτηση των προσβεβλημένων θα έπρεπε να διατυπωθεί πιο σωστά : μαζί τα φάγαμε; ε, όχι δα! εμείς φάγαμε τα ψίχουλα!

Να τα μετρήσουμε βρε παιδιά..........τα ψίχουλά μας!!

Η Δανία του Νότου, η Μποτσουάνα του Βορρά και άλλα φαιδρά.

Ονειρευόμαστε να γίνουμε η Δανία του Νότου και για τον Πειραιά το Ρόττερνταμ του Νότου. Κακέκτυπα άλλων χωρών, λες και εμείς δεν είμαστε ξεχωριστή χώρα. Λες και δεν έχουμε δικά μας χαρακτηριστικά, ιδέες, δικό μας τρόπο ζωής, δουλειάς. Βέβαια δεν μπορούμε να κάνουμε προκοπή εξαντλώντας την φαντασία μας στο "επίδομα έγκαιρης προσέλευσης". Καταφέραμε όμως να κάνουμε την επιστήμη να σηκώσει τα χέρια ψηλά με το "κίνητρο απόδοσης καταργηθέντων ειδικών λογαριασμών", ένα άλλο επίδομα του δημόσιο τομέα που διάβασα την προηγούμενη εβδομάδα στην εφημερίδα. Ποιός να το σκέφτηκε αυτό και τί να σημαίνει άραγε;
Η Ελλάδα, ή μάλλον οι Έλληνες, θα μπορούσαν να πατήσουν στα δικά τους πόδια. Να μετατρέψουν τις ιδαιτερότητές τους σε προτερήματα που θα προσέλκυαν το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Έχουμε το όνομα και κινδυνεύουμε να χάσουμε τη χάρη.
Αυτή τη στιγμή το κράτος έχει επιδοθεί σε ένα πογκρόμ της μικρομεσαίας τάξης και κυρίως του ελεύθερου επαγγελματία που είχε στήσει το δικό του μαγαζάκι, είχε γίνει αφεντικό του εαυτού του και μια χαρά τα κατάφερνε μέχρι τώρα. Αυτοί οι επαγγελματίες όμως άρχισαν να πληθαίνουν γιατί όλοι θέλουμε να γίνουμε αφεντικά του εαυτού μας, και εκμεταλλευόμενοι την ανεπάρκεια του κράτους άρχισαν να φοροδιαφεύγουν ασύστολα, και συνεχίζουν, μή σκεπτόμενοι τις συνέπειες αυτών των πράξεών τους.
Έτσι φτάσαμε, με τη βοήθεια της Ζήμενς να μη το ξεχνάμε και αυτό, στο σήμερα όπου το κράτος ακολουθώντας το σύστημα "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι", γιατί δεν μπορεί να το θεραπεύσει αλλιώς έχει ξεκινήσει ένα κυνήγι μαγισσών με σκοπό την ολοσχερή εξαφάνισή τους.
Το αποτέλεσμα θα είναι η παντελής έλλειψη της μικρομεσαίας τάξης που έχασε την ευκαιρία μέσα από την ελεύθερη εργασία να προοδεύει και να καινοτομεί, και θα οδεύουμε σε μια κοινωνία πολυεθνικών και υπαλλήλων μόνο. Όλοι καταλαβαίνουμε τί σημαίνει αυτό και πόσο θα αλλάξει τη ζωή μας. Βέβαια αυτοί που έπρεπε να το καταλάβουν πρώτοι ήταν τα συνδικαλιστικά όργανα της κάθε επαγγελματικής ομάδας που έπρεπε έγκαιρα να δώσουν κατευθύνσεις στους επαγγελματίες και όχι να τους χαιδεύουν τ' αυτιά, αλλά και να πείσουν το κράτος, έγκαιρα και όχι κατόπιν εορτής, ότι θα συμβάλλουν θετικά στην ανάπτυξη του τόπου. Δεν νομίζω όμως οι Τζωρτζάτοι να είχαν κάτι τέτοιο στο μυαλό τους.
Από την άλλη, αυτή η μεταβολή στον επαγγελματικό ιστό της χώρας μας, εμάς τους απλούς πολίτες, μας συμφέρει από μία πλευρά γιατί δεν θα είμαστε πλέον όμηροι του κάθε μικροεργολάβου, ή μικροτεχνίτη, ή ταξιτζή που μας υποβάλλει σε βασανιστήρια κάθε φορά που του αναθέτουμε μία δουλειά. Έτσι δεν εξαφανίστηκαν άλλωστε και τα μπακάλικα της γειτονιάς που τώρα θυμόμαστε όλοι με νοσταλγία; Είχαμε χορτάσει μουχλιασμένη φέτα και μυρμηγκιασμένη φακή, και να μη θυμηθώ και το κλέψιμο στο ζύγι. Τώρα θα πέσουμε ωραία, ωραία στα μονοπώλια των πολυεθνικών που θα μας υποχρεώνουν να καταναλώνουμε μία και μόνη ποιότητα σε μία και μόνη τιμή, κομμένη και ραμμένη στα δικά τους συμφέροντα.
ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Όλα τα έχουν πει οι Έλληνες.
Τίποτα δεν έχουν κάνει όμως.
Και εγώ σκέφτομαι πολύ σοβαρά να γίνω πολίτης της Δανίας του Βορρά ή της Μποτσουάνα του Νότου...λυπηθήτε με!

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου

Φτάνω καθυστερημένη 20 λεπτά στο γραφείο με ένα ψιλόβροχο που έφερε αυτή τη γλίτσα στην άσφαλτο και με όλους τους νεοφερμένους εκδρομείς που πάνε με δυσφορία πρώτη μέρα στη δουλειά.
Είναι η μέρα που έχω αποφασίσει να γραφτώ στο γυμναστήριο παρά τις όποιες δυσκολίες μου παρουσιάζονται. Είναι επίσης η μέρα που πρέπει να βάλω σε σειρά το νοικοκυριό μιάς και η κυρία που με βοηθούσε έπεσε στις περικοπές του μνημονίου. Αυτή η εβδομάδα είναι αφιερωμένη στην κουζίνα. Και τη σημερινή μέρα πρέπει να καθαρίσω ότι είναι πάνω από το ύψος μου, δηλαδή παίρνω μία σκάλα και καθαρίζω ότι είναι ψηλά.
Πρέπει όμως και να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ γιατί το ψυγείο είναι άδειο και τα παιδιά μόλις ήρθαν χθες από το χωριό. Πρέπει και να μαγειρέψω, να προλάβω να διαβάσω και το βιογραφικό του Καμίνη γιατί τη Φώφη ήξερα από τί "σόι" είναι, αυτός ποιός είναι βρε παιδί μου;, να κλείσω ραντεβού και με τον παιδίατρο, τον οφθαλμίατρο, το κομμωτήριο για κουρέματα, να διευκρινίσω αν τελικά θα ψηφίσω για το μνημόνιο ή για δήμαρχο...α, και να έχω δουλέψει και 8 ώρες το πρωί!
Τουλάχιστον θα χάσω κανένα κιλό με όλα αυτά;
Το μόνο που φοβάμαι , επειδή ακούω ότι οι υπουργοί έχουν κατεβάσει τα στυλό περιμένοντας τον ανασχηματισμό, είναι να μην με φωνάξουν και σε κανένα υπουργείο να βγάλω και εκεί καμία δουλειά.
Το ερώτημα είναι εύλογο, καλά έχεις να κάνεις όλα αυτά και κάθεσαι εδώ και γράφεις;
Χμμμ, ας είναι καλά το τυφλό σύστημα αλλά και γράφοντάς τα εδώ δημιουργώ μία υποχρέωση στον εαυτό μου να μην αθετήσω τίποτα από ότι έχω βάλει εμπρός. Παίρνω κουράγιο δηλαδή.
Άλλωστε τί Ελαστίνα θα ήμουνα αν δεν τα έκανα όλα αυτά;;;;

Θα ακολουθήσω το τυφλό σύστημα σε όλα, και γιατί όχι, θα βοηθήσουν και οι υπόλοιποι της οικογένειας. Άλλωστε τους αφορά!
Επιχείρηση χειμώνας 2010 βρίσκεται σε εξέλιξη
Οι δυσκολίες προσεχώς...