Η Δανία του Νότου, η Μποτσουάνα του Βορρά και άλλα φαιδρά.

Ονειρευόμαστε να γίνουμε η Δανία του Νότου και για τον Πειραιά το Ρόττερνταμ του Νότου. Κακέκτυπα άλλων χωρών, λες και εμείς δεν είμαστε ξεχωριστή χώρα. Λες και δεν έχουμε δικά μας χαρακτηριστικά, ιδέες, δικό μας τρόπο ζωής, δουλειάς. Βέβαια δεν μπορούμε να κάνουμε προκοπή εξαντλώντας την φαντασία μας στο "επίδομα έγκαιρης προσέλευσης". Καταφέραμε όμως να κάνουμε την επιστήμη να σηκώσει τα χέρια ψηλά με το "κίνητρο απόδοσης καταργηθέντων ειδικών λογαριασμών", ένα άλλο επίδομα του δημόσιο τομέα που διάβασα την προηγούμενη εβδομάδα στην εφημερίδα. Ποιός να το σκέφτηκε αυτό και τί να σημαίνει άραγε;
Η Ελλάδα, ή μάλλον οι Έλληνες, θα μπορούσαν να πατήσουν στα δικά τους πόδια. Να μετατρέψουν τις ιδαιτερότητές τους σε προτερήματα που θα προσέλκυαν το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Έχουμε το όνομα και κινδυνεύουμε να χάσουμε τη χάρη.
Αυτή τη στιγμή το κράτος έχει επιδοθεί σε ένα πογκρόμ της μικρομεσαίας τάξης και κυρίως του ελεύθερου επαγγελματία που είχε στήσει το δικό του μαγαζάκι, είχε γίνει αφεντικό του εαυτού του και μια χαρά τα κατάφερνε μέχρι τώρα. Αυτοί οι επαγγελματίες όμως άρχισαν να πληθαίνουν γιατί όλοι θέλουμε να γίνουμε αφεντικά του εαυτού μας, και εκμεταλλευόμενοι την ανεπάρκεια του κράτους άρχισαν να φοροδιαφεύγουν ασύστολα, και συνεχίζουν, μή σκεπτόμενοι τις συνέπειες αυτών των πράξεών τους.
Έτσι φτάσαμε, με τη βοήθεια της Ζήμενς να μη το ξεχνάμε και αυτό, στο σήμερα όπου το κράτος ακολουθώντας το σύστημα "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι", γιατί δεν μπορεί να το θεραπεύσει αλλιώς έχει ξεκινήσει ένα κυνήγι μαγισσών με σκοπό την ολοσχερή εξαφάνισή τους.
Το αποτέλεσμα θα είναι η παντελής έλλειψη της μικρομεσαίας τάξης που έχασε την ευκαιρία μέσα από την ελεύθερη εργασία να προοδεύει και να καινοτομεί, και θα οδεύουμε σε μια κοινωνία πολυεθνικών και υπαλλήλων μόνο. Όλοι καταλαβαίνουμε τί σημαίνει αυτό και πόσο θα αλλάξει τη ζωή μας. Βέβαια αυτοί που έπρεπε να το καταλάβουν πρώτοι ήταν τα συνδικαλιστικά όργανα της κάθε επαγγελματικής ομάδας που έπρεπε έγκαιρα να δώσουν κατευθύνσεις στους επαγγελματίες και όχι να τους χαιδεύουν τ' αυτιά, αλλά και να πείσουν το κράτος, έγκαιρα και όχι κατόπιν εορτής, ότι θα συμβάλλουν θετικά στην ανάπτυξη του τόπου. Δεν νομίζω όμως οι Τζωρτζάτοι να είχαν κάτι τέτοιο στο μυαλό τους.
Από την άλλη, αυτή η μεταβολή στον επαγγελματικό ιστό της χώρας μας, εμάς τους απλούς πολίτες, μας συμφέρει από μία πλευρά γιατί δεν θα είμαστε πλέον όμηροι του κάθε μικροεργολάβου, ή μικροτεχνίτη, ή ταξιτζή που μας υποβάλλει σε βασανιστήρια κάθε φορά που του αναθέτουμε μία δουλειά. Έτσι δεν εξαφανίστηκαν άλλωστε και τα μπακάλικα της γειτονιάς που τώρα θυμόμαστε όλοι με νοσταλγία; Είχαμε χορτάσει μουχλιασμένη φέτα και μυρμηγκιασμένη φακή, και να μη θυμηθώ και το κλέψιμο στο ζύγι. Τώρα θα πέσουμε ωραία, ωραία στα μονοπώλια των πολυεθνικών που θα μας υποχρεώνουν να καταναλώνουμε μία και μόνη ποιότητα σε μία και μόνη τιμή, κομμένη και ραμμένη στα δικά τους συμφέροντα.
ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Όλα τα έχουν πει οι Έλληνες.
Τίποτα δεν έχουν κάνει όμως.
Και εγώ σκέφτομαι πολύ σοβαρά να γίνω πολίτης της Δανίας του Βορρά ή της Μποτσουάνα του Νότου...λυπηθήτε με!