Ο θείος Γιώργος λοιπόν μια φορά μας έλεγε την ιστορία της θείας Βαφειοπούλου, την οποία βέβαια δεν γνωρίσαμε ποτέ προσωπικά, η οποία έλαβε μια παχυλή σύνταξη κληρονομιά από τον σύζυγό της σε νεαρή ηλικία και έζησε μέχρι τα βαθειά γεράματα τινάζοντας όλα τα ταμεία στον αέρα καθότι ήταν περισσότερα τα χρόνια που έζησε με αυτή τη σύνταξη παρά πριν από αυτή. Συζητώντας λοιπόν τότε, πριν πολλά χρόνια όλα αυτά, και φέρνοντας ως παράδειγμα αυτή τη συγγενή μας καταλήγαμε όλοι χαριτολογώντας " Όνειρό μας είναι να γίνουμαι θεία Βαφειοπούλου".
Δεν ήταν όμως αυτό μια απλή χαριτομενιά, ήταν η εθνική ρήση ενός ολόκληρου λαού που έφερε τη χώρα του τώρα σε ένα αδιέξοδο από το οποίο εμείς τουλάχιστον δεν θα προλάβουμε να βγούμε. Δεν ξέρω και για τα παιδιά μας.
Η θεία Βαφειοπούλου πρέπει να μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τότε, γιατί άρχισα να την φαντάζομαι ως εικόνα, ως μια περιποιημένη κυρία με όμορφα ρούχα, καλοχτενισμένα μαλλιά, περιποιημένα νύχια και κόκκινο κραγιόν. Άλλοτε αυτή η εικόνα μετατρέπονταν σε εφιάλτη που ερχόταν απειλητικά και μου κούναγε το δάχτυλο δείχνοντάς μου ότι θα στοιχειώσει για πάντα μέσα στο ταμείο και άλλοτε ερχόταν κοροϊδευτικά να μου δείξει πόσο ηλίθια είμαι που δεν θα μπορέσω ποτέ να γίνω σαν κι αυτή.
Μέσα στα χρόνια βέβαια γνώρισα πολλές θείες Βαφειοπούλου και σήμερα πάρα πάρα πολλές εν δυνάμει που τους στοίχισε πραγματικά το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο γιατί τους ανέτρεψε τα σχέδια.
Γι αυτή μου τη διαφορετική στάση απέναντι στο θέμα φταίει η μάνα μου που από μικρή με είχε βάλει στο τρυπάκι της ανεξαρτησίας και της δουλειάς. Να δουλεύεις παιδί μου, μου έλεγε, να είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος και να μην χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Με είχε ποτίσει με αυτή τη φιλοσοφία και της το χρωστάω γιατί με όλες αυτές τις ασφαλιστικές αλλαγές μάλλον κερδισμένη θα βγω και καθόλου μα καθόλου υποτιμημένη.
Ήρθε μάλλον η ώρα να εκδικηθώ τη θεία Βαφειοπούλου!
Καλό καλοκαίρι!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου