Σκοντάφτοντας στο παρελθόν

Με το αεράκι της Μποφίλιου στο μυαλό περιπλανιόμασταν στις παραλίες της ανατολικής Αττικής. Αντικρύζοντας πολλές άσχημες εικόνες άναρχης δόμησης, κακόγουστης καλλιτεχνίας και "αρχιτεκτονικών" αντιθέσεων συνειδητοποιούμε για τα καλά την διάθεση των Ελλήνων για "ότι να 'ναι". Περνώντας ξυστά ανάμεσα σε βράχια και μάντρες που τις γλύφει το κύμα βρεθήκαμε σε μία παραλία εξωτική! Ήταν και το ηλιοβασίλεμα που την αβαντάριζε, αλλά ήταν πραγματικά όμορφη. Άμμος καθαρή, και μέσα και έξω από τη θάλλασσα, προστατευμένη γύρω γύρω από βράχια. Ένα μικρό beach bar έπαιζε lounge μουσική και πολύ λίγος κόσμος. Την παραλία αυτή μου είπανε ότι την λένε παραλία Ντέιβις. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχε γίνει μία απόβαση Άγγλων εκεί αλλά οι Γερμανοί τους περίμεναν πίσω από τα βράχια και εκείνη την μέρα σκοτώθηκε ένας Άγγλος, ο Ντέιβις. Την στιγμή εκείνη που έφτιαχνα στο μυαλό μου όλο το σκηνικό της απόβασης μέσα στο ηλιοβασίλεμα γύρω στους 20 άντρες άρχισαν να βγαίνουν μέσα από τη θάλασσα με ρούχα. Προς στιγμήν σάστισα μήπως η απόβαση ξέφυγε από την φαντασία μου, προσγειώθηκα όμως σύντομα βλέποντας τα 20 σκουρόχρωμα παλικάρια να βγαίνουν ανασούμπαλα μέσα από τη θάλασσα φορώντας τα παντελόνια τους. Μετανάστες χαμογελαστοί της σημερινής Ελλάδας που στη δική τους φαντασία το όλο σκηνικό έμοιαζε Μπαχάμες, και κάπως έτσι θα το περιέγραφαν αργότερα κρεμασμένοι στα κίτρινα καρτοτηλέφωνα στους δικούς τους ανθρώπους πίσω στις κατακερματισμένες πατρίδες τους.

Αυτό το σχοινί που ενώνει τον Ντέιβις με αυτούς τους ανθρώπους έχει τόσες πολλές διαστάσεις, τόσες πολλές εναλλαγές, τόσες διαφορετικές στιγμές, κι όμως δεν παύει να τους ενώνει.

Άραγε τί να ενώνει και την οικογένεια Ντέιβις με αυτή την παραλία...

Και σε ποιό εκατοστό αυτού του σχοινιού να βρέθηκα και εγώ μάρτυρας αυτής της πανέμορφης παραλίας;

Πρέπει να μαθαίνουμε κόμπους ναυτικούς, γερούς, όλοι εμείς που πατάμε αυτήν την άμμο, που βρεθήκαμε σε αυτή την άκρη της γης, σε αυτή τη  χώρα που οι άκρες των πεζοδρομίων της είναι στολισμένες με μάρμαρα και ο ήλιος θαρρείς πως ανατέλλει μόνο πάνω στον  Παρθενώνα κάθε πρωί, που ακόμη οι παραλίες αντιστέκονται στην δική μας βαναυσότητα, να μαθαίνουμε κόμπους γερούς για να κρατάμε σφιχτά δεμένα αυτά τα σχοινιά που ενώνουν το μυστήριο παρελθόν μας με το ζοφερό παρόν και που κάνουν το μέλλον να φαίνεται λιγότερο τρομακτικό.