Σκοντάφτοντας στο παρελθόν

Με το αεράκι της Μποφίλιου στο μυαλό περιπλανιόμασταν στις παραλίες της ανατολικής Αττικής. Αντικρύζοντας πολλές άσχημες εικόνες άναρχης δόμησης, κακόγουστης καλλιτεχνίας και "αρχιτεκτονικών" αντιθέσεων συνειδητοποιούμε για τα καλά την διάθεση των Ελλήνων για "ότι να 'ναι". Περνώντας ξυστά ανάμεσα σε βράχια και μάντρες που τις γλύφει το κύμα βρεθήκαμε σε μία παραλία εξωτική! Ήταν και το ηλιοβασίλεμα που την αβαντάριζε, αλλά ήταν πραγματικά όμορφη. Άμμος καθαρή, και μέσα και έξω από τη θάλλασσα, προστατευμένη γύρω γύρω από βράχια. Ένα μικρό beach bar έπαιζε lounge μουσική και πολύ λίγος κόσμος. Την παραλία αυτή μου είπανε ότι την λένε παραλία Ντέιβις. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχε γίνει μία απόβαση Άγγλων εκεί αλλά οι Γερμανοί τους περίμεναν πίσω από τα βράχια και εκείνη την μέρα σκοτώθηκε ένας Άγγλος, ο Ντέιβις. Την στιγμή εκείνη που έφτιαχνα στο μυαλό μου όλο το σκηνικό της απόβασης μέσα στο ηλιοβασίλεμα γύρω στους 20 άντρες άρχισαν να βγαίνουν μέσα από τη θάλασσα με ρούχα. Προς στιγμήν σάστισα μήπως η απόβαση ξέφυγε από την φαντασία μου, προσγειώθηκα όμως σύντομα βλέποντας τα 20 σκουρόχρωμα παλικάρια να βγαίνουν ανασούμπαλα μέσα από τη θάλασσα φορώντας τα παντελόνια τους. Μετανάστες χαμογελαστοί της σημερινής Ελλάδας που στη δική τους φαντασία το όλο σκηνικό έμοιαζε Μπαχάμες, και κάπως έτσι θα το περιέγραφαν αργότερα κρεμασμένοι στα κίτρινα καρτοτηλέφωνα στους δικούς τους ανθρώπους πίσω στις κατακερματισμένες πατρίδες τους.

Αυτό το σχοινί που ενώνει τον Ντέιβις με αυτούς τους ανθρώπους έχει τόσες πολλές διαστάσεις, τόσες πολλές εναλλαγές, τόσες διαφορετικές στιγμές, κι όμως δεν παύει να τους ενώνει.

Άραγε τί να ενώνει και την οικογένεια Ντέιβις με αυτή την παραλία...

Και σε ποιό εκατοστό αυτού του σχοινιού να βρέθηκα και εγώ μάρτυρας αυτής της πανέμορφης παραλίας;

Πρέπει να μαθαίνουμε κόμπους ναυτικούς, γερούς, όλοι εμείς που πατάμε αυτήν την άμμο, που βρεθήκαμε σε αυτή την άκρη της γης, σε αυτή τη  χώρα που οι άκρες των πεζοδρομίων της είναι στολισμένες με μάρμαρα και ο ήλιος θαρρείς πως ανατέλλει μόνο πάνω στον  Παρθενώνα κάθε πρωί, που ακόμη οι παραλίες αντιστέκονται στην δική μας βαναυσότητα, να μαθαίνουμε κόμπους γερούς για να κρατάμε σφιχτά δεμένα αυτά τα σχοινιά που ενώνουν το μυστήριο παρελθόν μας με το ζοφερό παρόν και που κάνουν το μέλλον να φαίνεται λιγότερο τρομακτικό.

Όνειρό μας η θεία Βαφειοπούλου

Ακούγοντας τα νέα για το ασφαλιστικό ήρθε ξανά η θεία Βαφειοπούλου στο προσκήνιο! Την θεία Βαφειοπούλου μας την γνώρισε ο θείος Γιώργος. Ο θείος Γιώργος είναι σπουδαίος άνθρωπος, μορφωμένος και φιλοσοφημένος. Μιλούσε πάντα λίγο αλλά τα λόγια του ήταν πάντα κοφτερά. Αυτός όταν παντρευτήκαμε αντί να μας συγχαρεί μας είπε το περίφημο "compromise τώρα" και μας γείωσε κανονικά, και στη γέννηση του πρώτου μας παιδιού μας είπε πάλι "να σας ζήση, τώρα θα σας γαμήσει"!!!! Σπουδαία λόγια, σοφά και χρήσιμα για να αντιμετωπίσεις την σκληρή πραγματικότητα.
Ο θείος Γιώργος λοιπόν μια φορά μας έλεγε την ιστορία της θείας Βαφειοπούλου, την οποία βέβαια δεν γνωρίσαμε ποτέ προσωπικά, η οποία έλαβε μια παχυλή σύνταξη κληρονομιά από τον σύζυγό της σε νεαρή ηλικία και έζησε μέχρι τα βαθειά γεράματα τινάζοντας όλα τα ταμεία στον αέρα καθότι ήταν περισσότερα τα χρόνια που έζησε με αυτή τη σύνταξη παρά πριν από αυτή. Συζητώντας λοιπόν τότε, πριν πολλά χρόνια όλα αυτά, και φέρνοντας ως παράδειγμα αυτή τη συγγενή μας καταλήγαμε όλοι χαριτολογώντας " Όνειρό μας είναι να γίνουμαι θεία Βαφειοπούλου".
Δεν ήταν όμως αυτό μια απλή χαριτομενιά, ήταν η εθνική ρήση ενός ολόκληρου λαού που έφερε τη χώρα του τώρα σε ένα αδιέξοδο από το οποίο εμείς τουλάχιστον δεν θα προλάβουμε να βγούμε. Δεν ξέρω και για τα παιδιά μας.
Η θεία Βαφειοπούλου πρέπει να μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τότε, γιατί άρχισα να την φαντάζομαι ως εικόνα, ως μια περιποιημένη κυρία με όμορφα ρούχα, καλοχτενισμένα μαλλιά, περιποιημένα νύχια και κόκκινο κραγιόν. Άλλοτε αυτή η εικόνα μετατρέπονταν σε εφιάλτη που ερχόταν απειλητικά και μου κούναγε το δάχτυλο δείχνοντάς μου ότι θα στοιχειώσει για πάντα μέσα στο ταμείο και άλλοτε ερχόταν κοροϊδευτικά να μου δείξει πόσο ηλίθια είμαι που δεν θα μπορέσω ποτέ να γίνω σαν κι αυτή.
Μέσα στα χρόνια βέβαια γνώρισα πολλές θείες Βαφειοπούλου και σήμερα πάρα πάρα πολλές εν δυνάμει που τους στοίχισε πραγματικά το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο γιατί τους ανέτρεψε τα σχέδια.
Γι αυτή μου τη διαφορετική στάση απέναντι στο θέμα φταίει η μάνα μου που από μικρή με είχε βάλει στο τρυπάκι της ανεξαρτησίας και της δουλειάς. Να δουλεύεις παιδί μου, μου έλεγε, να είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος και να μην χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Με είχε ποτίσει με αυτή τη φιλοσοφία και της το χρωστάω γιατί με όλες αυτές τις ασφαλιστικές αλλαγές μάλλον κερδισμένη θα βγω και καθόλου μα καθόλου υποτιμημένη.
Ήρθε μάλλον η ώρα να εκδικηθώ τη θεία Βαφειοπούλου!
Καλό καλοκαίρι!!!

Πυροβολήστε με!!!

Πυροβολήστε με γιατί δεν έχω δει κανένα Moonlight και δεν προτίθεμαι να δω ούτε το καινούργιο.
Πυροβολήστε με γιατί δεν έχω δει μέχρι το τέλος καμία ταινία του Γούντι Άλεν.
Γιατί δεν είμαι καμία ομάδα.
Γιατί δεν παίρνω ποτέ ταξί από άποψη.
Γιατί δεν θέλω να πάρω σύνταξη στα 50 και γιατί στα 60 θα έχω συμπληρώσει 42 χρόνια δουλειάς.
Γιατί αφήνω πάντα 5 μέτρα απόσταση από το προπορευόμενο αυτοκίνητο.
Γιατί κάθε φορά που μου κορνάρετε βγάζω το χέρι μου και σας χαιρετάω.
Πυροβολήστε με γιατί χαίρομαι τον έλεγχο που μας κάνει η τρόικα.
Γιατί δεν δέχτηκα να δώσω το πενηντάρικο για να προχωρήσει ο φάκελός μου στο υποθηκοφυλακείο.
Γιατί δεν γελάω με το Αλ τσαντίρι και δεν έχω παρακολουθήσει καμία σειρά του Παπακαλιάτη.
Γιατί δεν ξέρω αυτόν που τραγουδάει σφύριξα κι έληξε.
Πυροβολήστε γιατί δεν έχω παίξει ούτε μία φορά λόττο.
Γιατί δεν έχω πάει ούτε μία φορά τα παιδιά μου στα Τζάμπο.
Πυροβολήστε με γιατί δεν πλήρωσα το δίπλωμα οδήγησης.
Γιατί δεν αλλοίωσα την διεύθυνσή μου για να πάει το παιδί μου σε σχολείο άλλης γειτονιάς.
Γιατί δεν έχω τίποτα ν' αγοράσω από ένα περίπτερο.
Γιατί εξακολουθώ ακόμα ν' αγοράζω δίσκους.

Πυροβολήστε με γιατί χαλάω την πιάτσα.
Στήστε με στον τοίχο να το ευχαριστηθείτε!!!