Μαλακωδώς ευησυχασθής...

...επί μακρόν ο καλλιτέχνης επανεξετάζει την κατάσταση πριν ξεχαστεί εκ νέου!

(Αλκίνοος Ιωαννίδης από την Νεροποντή)

Τη νέα χρονιά θα κλείσω τα 40, και ναι, δεν είμαι ίδια όπως παλιά. Παρόλο που όλοι γύρω μου προσπαθούν να διατηρήσουν μια αφθαρσία, εγώ ξέρω ότι δεν είμαι άφθαρτη.

Η Μαντόνα είναι ακόμη στην κορυφή και ο Μάικλ Τζάκσον πουλάει σαν τρελός από τον άλλο κόσμο.

Τα παιδιά μου ακούνε με μανία Queen και ξεκαρδίζονται στα γέλια με τον Βέγγο. Πρωθυπουργός είναι ακόμη ένας Παπανδρέου και ο Μπομπ Ντύλαν σαρώνει την υφήλιο με το καινούργιο του άλμπουμ. Ίδιοι τραγουδιστές, ίδιοι σκηνοθέτες, ίδια λόγια, ίδιοι πόλεμοι. Μέχρι hamburgers των Mc Donalds είδα στο YouTube άφθαρτα εδώ και μία εικοσαετία!

Άν μου τα έλεγες όλα αυτά για το 2010 πριν είκοσι χρόνια θα σε κορόιδευα.

Γιατί όλα αυτά τα φαντάσματα του παρελθόντος μας στοιχειώνουν;

Γιατί δεν αφήνουν χώρο για νέο αίμα;

Υπάρχει νέο αίμα;

Στη δουλειά μ' αρέσουν πολύ τα νέα τιμολόγια που παίρνω στα χέρια μου τις πρώτες μέρες κάθε χρόνου με αρίθμηση από το 1. Αυτά συνήθως φέρουν πάνω τους μια καινοτομία που κάποιος την σκέφτηκε την προηγούμενη χρονιά. Όταν μηδενίζεις και ξεκινάς από την αρχή διορθώνεις ότι στραβό βλέπεις από τα παλιά. Αγκυλώσεις και σφάλματα όλα αλλάζουν όταν ξεκινάς από τον άσσο.

Το ημερολόγιό μου είναι καινούργιο, καθαρό, με μοναδικές σημειώσεις γενέθλια και επέτειους. Στο τέλος του χρόνου βαραίνει πάντα με υποχρεώσεις, οικονομικά, αγγαρείες. Είναι η εποχή που βάζω νέους στόχους και τσεκάρω πόσους από τους παλιούς πρόλαβα να πραγματοποιήσω. Φτιάχνω την ντουλάπα μου από την αρχή και πρώιμα βγάζω μπροστά ανοιξιάτικα ρούχα. Έτσι, για να ξέρω ότι με περιμένει η Άνοιξη. Ξανακοιτάζω τα βιβλία μου, τις συνταγές μου, αλλάζω το πορτοφόλι μου για να δημιουργήσω μία ψευδαίσθηση ευμάρειας.

Φέτος έχω άλλα στο νου μου...

Αρνούμαι να συνεχίσω την τηλεθέαση στα Χτυποκάρδια του Μπέβερλι Χιλς. Δεν έχω καμία όρεξη να βλέπω την Κέλυ με βαθουλωμένα μάτια να διεκδικεί είκοσι χρόνια μετά ακόμη τον Ντύλαν.

- Ξέρεις Κέλυ, υπάρχουν και άλλοι άντρες στον πλανήτη!

Αυτή την δεκαετία θ' ανασκουμπωθώ για νέες εξερευνήσεις. Πρέπει να προλάβω τη Βενετία και τις Μαλδίβες πριν τις καταπιεί η θάλασσα. Να πάω στις Άλπεις όσο είναι ακόμη χιονισμένες. Έχω να διαβάσω λογοτεχνία που βαριόμουνα τόσα χρόνια. Θέλω να μάθω περισσότερα για την Ευρώπη, τήν όμορφη κόρη που κάθισε γοητευμένη πάνω σ' ένα ταύρο!!

Αυτή τη δεκαετία θέλω περισσότερη ζεστασιά (έτσι κι αλλιώς λόγω κλιματικών αλλαγών)

Περισσότερη αγάπη (για να σωθούμε).

Λιγότερη μιζέρια

και Ύψος!

όσο πιο ψηλά γίνεται,

στη θεώρηση των πραγμάτων,

στην ηθική,

στους στόχους,

στις διαδρομές μας.

Αλλιώς δεν γίνεται!!!

ΥΓ. Θα ήθελα και μία Break σαν αυτή που έτρωγα κάθε βράδυ μετά το φροντιστήριο πριν από 20 χρόνια...αν γίνεται καλέ μου Θεούλη!!

Η γραφειοκρατία της σκέψης μας

Η γραφειοκρατία της σκέψης μας είναι η χειρότερη μορφή γραφειοκρατίας .

Φανταστείτε την σαν ένα τετράγωνο τρισδιάστατο κουτί που εγκλωβίζει τη σκέψη μας, την πετάει από γωνία σε γωνία, την τραυματίζει και τελικά αιμόφυρτη βγαίνει από εκεί να αποφασίσει.

 Όπως ακριβώς η απολογία ενός κατηγορούμενου μετά από πολύωρη ανάκριση.

Για παράδειγμα οι ακαδημαϊκοί και πολιτικοί που έχουν βάλει μπρος εδώ και τόσο καιρό την αναμόρφωση της Παιδείας, σκέφτονται, διαβουλεύονται, γράφουν, σβήνουν και δεν αποφασίζουν. Γιατί έστω και μία μεταρρύθμιση θα φέρει χίλιες αντιρρήσεις.

Το ίδιο στο ασφαλιστικό.

Ο επαναπροσδιορισμός των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση θα συζητηθεί για άλλους τρεις μήνες. Να συζητήσουν τί;

ότι δεν γίνεται να δουλεύεις 15 χρόνια και να συνταξιοδοτείσαι  για τα υπόλοιπα 40;

ότι η σύνταξή σου πρέπει να είναι ανάλογη των εισφορών σου;

Δυστυχώς τα μαθηματικά δεν μπορούν να στηρίξουν το κοινωνικό κράτος. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο από κάποιο σπόνσορα. Και θα πρέπει να είναι δυνατός σπόνσορας αυτός για να πληρώσει τις κοινωνικές συντάξεις αυτής της χώρας που αυτή τη στιγμή φτάσαν να είναι η πλειοψηφία.

Τα ίδια για το άσυλο, για τον διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και για πολλά πολλά άλλα θέματα.

Γραφειοκρατούμαστε ακόμη και στην προσωπική μας ζωή γιατί κανείς πια δεν λέει αυτό που αισθάνεται. Τα πάντα επεξεργάζονται πρώτα, σταθμίζονται και μετά από πολύ σκέψη λέμε "σ' αγαπάω"! Γιατί άμα το πω και μ' εκμεταλλευτεί; αν με κοροϊδέψει; αν μου ζητήσει κι άλλα; Μπορείς να εμπιστευθείς κανένα σήμερα;

Αυτά μας μάθανε από ένα σημείο και μετά στη ζωή μας και έτσι πορευόμαστε και εκπαιδεύουμε και το παιδιά μας. Και όταν έρθει η στιγμή που το τηλέφωνο δεν θα χτυπάει θα είναι τότε που οι σκέψεις όλων θα είναι εγκλωβισμένες μέσα στο κουτί και το κλειδί θα το έχει καταπιεί η Ιστορία...

Πού είναι οι γονείς;

Όταν βάλαμε πρώτη φορά ίντερνετ στο σπίτι ήταν την προηγούμενη δεκαετία, νομίζω το '98, και ήταν μία ετήσια συνδρομή που πήραμε με κουπόνια μέσω της Καθημερινής. Θυμάμαι ότι είχε έλθει ένα φίλος στο σπίτι να μας δείξει τα κατατόπια και εμείς κοιτούσαμε όπως η αγελάδα το τραίνο με ανοιχτό το στόμα. Ήταν η εποχή που είχαμε ακόμη αναλογική γραμμή, οι ταχύτητες ήταν slow motion, και το ίντερνετ τσίριζε μέχρι να συνδεθεί.

Πέρασαν αρκετά χρόνια για να με τραβήξει το μέσο. Οι ελληνικές ιστοσελίδες τότε ήταν μετρημένες στα δάχτυλα και έτσι κάποια στιγμή το p/c  είχε γίνει ο κουμπαράς του μικρού μας γιού (βγάλαμε πολλά λεφτά μέσα από το floppy).

Ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι η ενημέρωση είχε φύγει από την τηλεόραση, και αργούσε πολύ στις εφημερίδες, και έτσι πήραμε το πρώτο λάπτοπ με wifi! Κάμερα δεν είχε τότε. Είχα δεχτεί ήδη 3 αιτήσεις για σύνδεση σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και ο Άγιος Βασίλης άρχισε να φέρνει Pro και NBA για PC. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο κλοιός του διαδικτύου σφίγγει και αν δεν είμαι συμμέτοχος στο "έγκλημα" θα βρεθώ απολογούμενη στον κοινωνικό λειτουργό όταν κατηγορηθώ για πλημμελή επιμέλεια των παιδιών μου. Έτσι μείωσα την τηλεθέαση στις νοικοκυρές σε απόγνωση και στο αλ τσαντίρι που έτσι κι αλλιώς μ' εκνεύριζε και άρχισα τα ταξίδια στο διαδίκτυο!

Το κομπιούτερ τοποθετήθηκε στη μέση της τραπεζαρίας, εκεί που κάθε νοικοκυρά δεν θα το άφηνε ποτέ γιατί δεν λείψανε οι δαχτυλιές, τα ψίχουλα και οι στάμπες από τα ποτήρια πάνω στο ακριβό εργόχειρο της προίκας μου. Όμως οι επιστήμονες ήταν σαφείς, το κομπιούτερ απαγορεύεται στο υπνοδωμάτιο, κι ας με στραβοκοιτούσε η μάνα μου!

Διαβάζοντας όλους τους κινδύνους που εγκυμονεί ένα κομπιούτερ για τα παιδιά κάναμε πράγματα προληπτικά. Μπαίναμε σε online παιχνίδια, σε chatrooms, μέχρι msn άνοιξα και έβαλα κάτω την ανηψιά μου να μου μάθει να γράφω το Θ με 8 που τώρα έχει εξελιχθεί σε 9.

Όταν ήρθε η στιγμή ο μεγάλος μας γιος να πάρει το δικό του netbook από το σχολείο ήταν βέβαια εξοικιωμένος αλλά δεν ήταν ενεργός χρήστης με δική του ηλεκτρονική διεύθυνση και δικό του προφίλ. Τότε σκέφτηκα ν' ανοίξω το Kids Voice για να δείξω δρόμους μέσα στο χάος του διαδικτύου. Δυστυχώς δεν έχω περισσότερο χρόνο να το αναπτύξω όσο θα ήθελα αλλά το παλεύω

Η μετάβασή μας μέχρι τώρα στον διαδικτυακό κόσμο ήταν ομαλή. Οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή καθημερινά, αλλά πέφτουν σ' εμάς, όχι έξω από το σπίτι. Και μέχρι στιγμής απαντάμε. Ε, όταν δυσκολέψουν υπάρχει και το help desk του e-shop!

Όλα αυτά τα γράφω γιατί πρόσφατα διάβασα πάλι σε μία φυλλάδα ότι δόθηκαν κομπιούτερ στα παιδιά χωρίς την κατάλληλη εκπαίδευση και κατέληγε για άλλη μία φορά  στην εθνική  μας ρήση "πού είναι το κράτος;"

Εγώ θα φωνάξω : ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ;;;;;

ΥΓ. Μέχρι τον κώδικα 9 μου έστειλε το καμάρι μου για να είμαι ενημερωμένη όταν μιλάω στο msn και είναι η γιαγιά πίσω μου!!!!

Φέτος χρωματιστά Χριστούγεννα

Τα Χριστούγεννα φτάνουν και δεν ξέρω αν πραγματικά θέλω να πάω να δω τα 66 χριστουγεννιάτικα δέντρα στο MALL ή να δω το ένα και μοναδικό "φλέγων" στο Σύνταγμα.

Τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι φορτισμένα διπλά. Με την πανδημία της γρίππης, που ακόμα ψάχνω να δω, και με την νεοσύστατη επέτειο του θανάτου του Αλέξη. Σκέφτομαι ότι η μητέρα του δεν θα θέλει να "γιορτάζει" έτσι κάθε χρόνο τον χαμό του παιδιού της, αλλά ποιός την ρώτησε...

Αυτές τις μέρες ο Μίκης Θεοδωράκης ανοίγει διάλογο με τους αντιεξουσιαστές και τον Σαμαρά πιστεύοντας ότι θα βγάλει άκρη μαζί τους.

Αντίθετα ο αγαπημένος μας Σαββόπουλος ετοιμάζει μια πολλαπλή γιορτή στην Αθήνα με εκθέσεις, συναυλίες, παιδικές παραστάσεις και χάπενιγκ στους δρόμους ανοίγοντας επικοινωνία μ' εμάς τους πολίτες. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ τίποτα καλύτερο.

Προχθες το βράδυ δεν μπορούσα ν' αντισταθώ στην απαίτηση των παιδιών να στολίσουμε το σπίτι. Είχα καιρό να τους δω να ζητούν κάτι τόσο πολύ και τόσο επίμονα. Συνήθως έχουν μια παγερή αδιαφορία που με τρομάζει, χθες όμως πέσαν στα πόδια μου και οι δύο για να ξεπεράσω την κούρασή μου και να στολίσουμε μεσοβδομαδιάτικα..

Τα παιδιά έχουν ανάγκη από στολίδια στη ζωή τους. Γιατί η ζωή τους κάθε μέρα είναι βαρετή, επαναλαμβανόμενη και προβλέψιμη. Ο χρόνος δεν επιτρέπει ανατροπές, εκπλήξεις, τυχαίες συναντήσεις. Κανένας φίλος τους δεν θα χτυπήσει την πόρτα να κατέβουν για παιχνίδι χωρίς να έχει κανονιστεί από πριν. Ούτε θα πάμε πουθενά βόλτα το απογευματάκι, όταν ο καιρός είναι προκλητικά περίφημος, γιατί δεν έχουμε τί να κάνουμε.

Η τηλεόραση έκλεισε στο σπίτι εδώ και δύο μήνες γιατί κατηγορήθηκε ότι μας διασπά την προσοχή. Περάσαμε μια δύσκολη περίοδο απεξάρτησης (και ίσως να περνάμε ακόμα) και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια ήταν επιτακτική ανάγκη να γεμίσουν την απέραντη μοναξιά μας.

Θ' αρχίσουμε σε λίγο πάλι τις συζητήσεις στο σπίτι σχετικά με τον χαμό τους Αλέξη. Θα πέσουν πάλι δύσκολες ερωτήσεις που λόγω της απλότητας τους θέλουν απάντηση με ένα ναι ή ένα όχι. Και εγώ θα πρέπει να είμαι διαβασμένη.

Από τη μία σκέφτομαι ότι αν πηγαίναμε τώρα ένα ταξίδι μακριά θα γεμίζαμε ενέργεια και θ' αφήναμε πίσω όλη αυτή τη γκρίζα καθημερινότητα. Μετά όμως; τί; επιστροφή στο γκρι;

Όχι! Δεν έχουμε ανάγκη απόδρασης.

Θ' αλλάξουμε χρώμα στην κάθε μέρα.

Τη μία μέρα κόκκινο, την άλλη πράσινο, την άλλη ροδακινί! Όλα τα χρώματα της παλέτας θα μπουν στο κάθε μέρα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μουτζουρώσουμε τα χέρια μας λίγο και να στραπατσάρουμε λίγο τον εφησυχασμό μας!

Καλά Χριστούγεννα!

to be injected, or not to be injected?

Ανήκω στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και μετά από πολλή σκέψη και προβληματισμό, μέσα απ' όλη αυτή τη παραφιλολογία, αποφάσισα να κάνω το εμβόλιο της νέας γρίππης. Και λέω σκέψη και προβληματισμό γιατί οι οδηγίες που πήρα από τους γιατρούς είναι από το " να μην το κάνεις" μέχρι "καλό θα ήταν να το κάνεις, αλλά την απόφαση θα την πάρεις εσύ".
Μέσα σε μία τόσο συγκεχυμένη ατμόσφαιρα με βαριά καρδιά σήκωσα το τηλέφωνο και κάλεσα το 1135 για να πάρω οδηγίες. Μου έδωσαν το 2105276000 για την Πολυκλινική Αθηνών στην Πειραιώς 3 που είναι κοντά στη δουλειά μου και το 2132056100 για την Πολυκλινική Πατησίων που είναι κοντά στο σπίτι μου. Στο πρώτο τηλέφωνο μία Νεοελληνίδα μου λέει απότομα να πάρω μετά τις 9:30 (ήταν 9:00) για να πάρω πληροφορίες. Δοκιμάζω την τύχη μου στο τηλέφωνο της Πατησίων, όπου μία άλλη Νεοελληνίδα μου λέει "δεν κάνουμε σήμερα εμβόλια στην εφημερία μας!!Να πάρετε στο 2132056280 να σας πουν"!! Και μου το έκλεισε. Παίρνω το τηλέφωνο που μου έδωσε το οποίο φυσικά ...δεν απαντούσε.
Η ψυχολογία μου άρχισε να χειροτερεύει, λες και έπασχα από κάποια ανίατη ασθένεια, ενώ το μόνο που έχω είναι ένα βρογχικό άσθα, απόλυτα ελεγχόμενο με θεραπεία εισπνεόμενων.
Ενώ περνούσε η ώρα για να καταφέρω να επικοινωνήσω με κάποιο νοσοκομείο, μου έρχεται ένα e-mail τρομοκρατικό κατά του εμβολίου που έγραφε ότι το εμβόλιο περιέχει υδράργυρο που θα πάει στον εγκέφαλό μου και θα με κάνει πειθήνιο όργανο των απανταχού συνομωσιολόγων.
Ίσως και να το πίστευα αυτό το μήνυμα αν δεν το προχωρούσε κι άλλο λέγοντας ότι περιμένουν νέες παρτίδες με σύριγγες μεγαλύτερες σε διάσταση για να περνάει μέσω του εμβολίου και ένα νανοτσίπ με το οποίο θα μπορούν να με εντοπίζουν όπου κι αν βρίσκομαι, αλλά και να ενεργοποιεί τα βαριά μέταλλα του εμβολίου και να μου δημιουργήσει  σοβαρά ψυχικά προβλήματα.
Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι όσοι κάνουν αυτό το εμβόλιο δεν θα κινδυνεύουν από πιθανή απαγωγή από τον Παλαιοκώστα, άρα πρόκειται για προστασία του πολίτη από τον Υπουργό Προ.Πο.
Όσο για τα ψυχικά προβλήματα, δεν χρειάζεται να μου κάνουν εμβόλιο. Μερικές επισκέψεις σε ελληνικά νοσοκομεία και την έχω στο τσεπάκι την ψυχασθένεια!
Και εκεί που περιπλανιόμουνα στο διαδίκτυο σε μία στήλη διαφήμισης διαβάζω το Απίστευτο!
ΔΟΚΙΜΗ ΝΕΩΝ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ
Ψάχνουμε για "ανθρώπους" να δοκιμάσουν
τα προϊόντα και να διατυπώσουν τη γνώμη τους.
Με την εγγραφή σας θα έχετε τη δυνατότητα να
εκφράζετε τη γνώμη σας και να αμοίβεστε.
Εγγραφείτε σήμερα!
Βάζω κάτι στο μυαλό μου και μπαίνω μέσα στην ιστοσελίδα.
Εκεί γνωρίζω το πειραματόζωο, ε συγγνώμη, το μέλος της εβδομάδας.
Με ολόκληρο το προφίλ του και μία φωτογραφία που έμοιαζε καλλιτεχνική!
Στην περιοχή δοκιμών βλέπω το πρώτο προϊόν προσεχών δοκιμών που ήταν ράβδοι μασήματος για το καθάρισμα δοντιών σκύλων!!! Αμέσως φαντάζομαι τον εαυτό μου να το μασάει με μανία.
Μπισκότα, πάνες, καλλυντικά, ζυμαρικά, κι άλλες σκυλοτροφές, μια μπάλα θαλάσσης σαν αυτές τις φουσκωτές που είχαμε μικροί με τα χρώματα του ουράνιου τόξου (τί είδους δοκιμή να ήθελε αυτή;)
Πολλά προϊόντα! Έψαχνα, έψαχνα, έψαχνα.... έψαχνα για το εμβόλιο της νέας γρίππης αλλά φαίνεται δεν έχει μπει ακόμα στην λίστα δοκιμών!!!...
Εννοείται ότι το τηλέφωνο μετά τις 9:30 δεν απάντησε ποτέ. Και έτσι έκανε σύμπραξη με το περιεχόμενο του τρομολαγνικού μηνύματος το οποίο έλαβα με αστραπιαία ταχύτητα.
Δανείζομαι τους στίχους των Killers για να αποτυπώσω με γλύκα αυτό που βιώνω και ποιός ξέρει, ίσως τα καταφέρω. Άλλωστε , όπως λέει και η φίλη μου, super girls just fly!

"
This is the world that we live in,
I feel myself get tired,
this is the world that we live in,
well maybe I was mistaken,
I heard a rumor that you,
quit this day and age,
Bless your body, bless your soul
pray for peace and self control..."

Fashion victim

Έχω ένα φουλάρι "ζωντανό"!

Είναι ένα στενό μαύρο φουλάρι που από την μία πλευρά έχει ένα κοντό πέλος και μια φιδίσια όψη. Δεν είναι ένα εντυπωσιακό φουλάρι, μάλλον καταθλιπτικό θα το 'λεγα, όμως όταν το είδα φορεμένο πάνω στην κούκλα της βιτρίνας μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Ποτέ δεν θ' αγόραζα ένα μαύρο φουλάρι. Τώρα συνειδητοποιώ ότι το φουλάρι βρήκε εμένα και όχι εγώ αυτό.

Μόλις το βάλω χαλαρά γύρω από τον ώμο μου αυτό αρχίζει να περπατάει και σε μερικά λεπτά να πέφτει κάτω. Το δένω γύρω από το λαιμό μου και αυτό αρχίζει να με σφίγγει για να με πνίξει. Νευριάζω μαζί του και εφευρίσκω διάφορα δεσίματα για να το σταθεροποιήσω και εκείνο πάντα ξεγλυστρά και βρίσκει τρόπο να πάει εκεί που θέλει. Στο πάτωμα.

Μάλλον εκείνο έχει συνειδητοποιήσει την καταθλιπτική όψη του και προσπαθεί με ενοχλητικά τεχνάσματα να με κάνει να ασχοληθώ μαζί του. Ποτέ δεν περίμενα κάτι τέτοιο από ένα φουλάρι!

Έχω σκεφτεί να μην το ξαναφορέσω, και όταν το αφήνω για μέρες μέσα στην ντουλάπα κρεμασμένο, αρχίζει να μου κάνει διάφορες γκριμάτσες και το βρίσκω σε διαφορετική στάση κάθε φορά.

Είπα να το δώσω να φύγει, όμως πάλι κάνω πίσω. Δεν παρατάς έτσι ένα ζωντανό. Έτσι, έχω αποφασίσει ότι θα ζήσω όλη μου τη ζωή παρέα μαζί του και όταν θα πεθάνω αυτό θα παρεμείνει στην ντουλάπα μου περιμένονας το επόμενο θύμα.

Τώρα κάθε φορά που θέλω να μετρήσω τις αντοχές μου, το πρωί που ανοίγω την ντουλάπα, του κλείνω το μάτι, το τραβάω πάνω μου και αρχίζουμε την πάλη.

Μέχρι τελικής πτώσης.

Αν με δείτε να το φοράω σημαίνει ότι είμαι σε καλή φόρμα. Φυλαχτείτε!

Μια (αντι) πολεμική ταινία Κ17

Διαβάζω το Σαββατοκύριακο κριτικές για την νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Ψυχή βαθιά". Από τις αντιδράσεις των πολιτικών και των καλλιτεχνών  καταλαβαίνω ότι είναι μια ταινία που καυτηριάζει την ματαιότητα του εμφυλίου που τόσο στιγμάτισε την νεώτερη Ελλάδα.
Ένα γεωπολιτικό παιχνίδι που μας χώρισε σε δύο στρατόπεδα με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα.
Ο Βούλγαρης χρησιμοποιεί εύστοχα την ιστορία δύο αδελφών που βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα για να τονίσει τις απώλειες και στις δύο πλευρές. Και εγώ βρίσκω πολύ καλή ιδέα να πάμε οικογενειακώς να δούμε την ταινία. Ν' αρπάξω την ευκαιρία με την σκηνοθετική ματιά του Βούλγαρη να εξηγήσω στα παιδιά μου ότι δεν πρέπει ποτέ ν' αφήσουν κανένα να τους εκμεταλλευτεί με πρόσχημα μια ιδεολογία.
Φτάνοντας στο σινεμά τρώω πόρτα γιατί η ταινία είναι Κ17!
Μα συγγνώμη, πότε θα τα συζητήσω αυτά με τα παιδιά μου; όταν γίνουν 17 χρονών; Τότε θα είναι αργά! η προσωπικότητα έχει διαμορφωθεί, οι πολιτικές αντιλήψεις έχουν σχηματιστεί και αν εγώ το έχω αφήσει μέχρι τότε θα μ' έχουν προλάβει άλλοι. Και οι άλλοι είναι οι κομματικοί μηχανισμοί που καραδοκούν μέσα στα σχολεία αλιεύοντας νέους πελάτες.
Ή μήπως αυτό θέλουν...

Παθαίνω ένα φλασμπακ και θυμάμαι τον πατέρα μου όταν με πήρε από το χέρι για πρώτη και τελευταία φορά να πάμε μαζί σινεμά.
Είδαμε τα Πέτρινα χρόνια του Π. Βούλγαρη.
Εγώ τότε στο Γυμνάσιο και ο αυστηρός πατέρας μου απόστρατος της Χωροφυλακής.

Σήμερα ταλιμπανιζόμεθα!!!!!

Μισό αιώνα πριν...

"...Η ψευτιά και ο πνευματικός εκφυλισμός απλώνει μέρα με τη μέρα απάνω στους Έλληνες και τους παραμορφώνει. Έναν λαό που ξεχωρίζει ανάμεσα σ' όλα τα έθνη και που είναι γεμάτος πνευματική υγεία, πάμε να τον κάνουμε εμείς οι λογής- λογής καλαμαράδες, κι οι άλλοι γραμματιζούμενοι, σαχλόν, χωρίς πνευματικό νεύρο, χωρίς πνευματική ανδροπρέπεια, χωρίς χαρακτήρα."

"...Όποτε πέσουνε στα χέρια μου πράγματα που είναι γραμμένα από άνθρωπο απροσποίητον κι αγράμματον, νιώθω πάντα μια δροσεράδα και μια νοστιμάδα από το γράψιμό του που το χαίρουμαι, σαν να μην κρατώ την πένα από τα μικρά μου χρόνια. Πολλές φορές βρίσκεις μέσα σε απλά γραψίματα κάποια εξαίσια λόγια, που δεν μπορεί να τα πει ούτε ο πιο σπουδαίος συγγραφέας."

"...Δικό σου είναι ένα πράγμα, όχι γιατί τ' αγόρασες, είτε γιατί σου το δώσανε, είτε γιατί το φύτεψες, είτε γιατί το ' χτισες, είτε γιατί το μεγάλωσες, μα γίνεται δικό σου γιατί το ζέστανες με την καρδιά σου, και κείνο σου φανερώνει την ψυχή του και μιλά μαζί σου και τ' αγαπάς και σ' αγαπά."

"...Εσύ που διαβάζεις τούτα που γράφω, ίσως ποθήσεις να ' ρθεις κατά το φτωχικό λημέρι μου. Μα, και να ' ρθεις, θα μετανιώσεις και θα στενοχωρηθείς, αν δεν βλέπουνε τα μάτια σου και δεν ακούνε τ' αυτιά σου και δεν νιώθει η διάνοιά σου όπως ακούγω και βλέπω με τα δικά μου μάτια, με τα δικά μου αυτιά κι όπως νιώθω με τη δική μου διάνοια."

Αποσπάσματα από το Ευλογημένο καταφύγιο του Φώτη Κόντογλου, δημοσιευμένα στην εφημερίδα "Ελευθερία" το διάστημα 1948-68.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Σε μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αγαπούμε και διατηρούμε αμέριστη φιλία όλα τα χρόνια, την Γαλλία, βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή η συντήρηση του πιο γνωστού σύγχρονου μνημείου του κόσμου, του πύργου του Άιφελ.

Σύμφωνα με τον κατασκευαστή του, Γουστάβο Άιφελ, το μνημείο αυτό πρέπει να βάφεται κάθε 7 χρόνια για να θωρακίζεται από τη σκουριά και τη φθορά του χρόνου.

Η εταιρεία που έχει αναλάβει αυτή τη φορά το έργο της συντήρησης είναι ελληνική.

Μαθαίνουμε ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά πολύπλοκη διαδικασία μιάς και όλο το μνημείο πρέπει να βαφτεί με το χέρι, με ρολλά και βουρτσάκια από ανθρώπους - αλπινιστές, κρεμασμένους από σχοινιά. Μαθαίνουμε επίσης ότι η ομάδα αποτελείται από εξαιρετικούς ανθρώπους που ξέρουν να συνεργάζονται δίχως τσακωμούς, χωρίς οικογενειακά προβλήματα, χωρίς νεύρα.

Δεν φωνάζουν, δεν διαμαρτύρονται και ο ένας βοηθά στη δουλειά του άλλου. Άλλωστε δεν έχουν και πολλές επιλογές μιας και δουλεύουν κρεμασμένοι, αντιμέτωποι με τον φόβο, τον άνεμο και το κρύο.

Η ομάδα αποτελείται από 25 με 30 εργάτες, άντρες και γυναίκες, διαφόρων εθνικοτήτων που πολλές φορές δεν μιλούν καν την ίδια γλώσσα. Αυτό όμως δεν στέκεται εμπόδιο ώστε να δουλέψουν όλοι αρμονικά, υπεύθυνα και αποτελεσματικά γιατί πρέπει να παραδωθεί το έργο σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

Ελπίζω να σας έδωσα έμπνευση για το νέο υπουργικό σας συμβούλιο.

ΥΓ. Επικοινωνήστε μαζί μου για το τηλέφωνο του συνεργείου.

Για να κλείσετε μια ημέρα τα εργαλεία του συνεργείου για την δική σας ομάδα, απευθυνθείτε στην κα Τσόκλη.

Μαθήματα οικιακής οικονομίας...και όχι μόνο

Γυρίζοντας από το γραφείο καταγράφω στο μυαλό μου τις επόμενες κινήσεις με σειρά προτεραιότητας. Μέχρι να μπω στο ασανσέρ, με το δάχτυλο έχω αλλάξει τα εικονίδια των σκέψεων μετατρέποντας το μυαλό μου σε συσκευή iphone. Είναι η στιγμή που πρέπει ν' αποφασίσω τί είναι πιο επείγον, η καθαριότητα; το διάβασμα; το μαγείρεμα; το ντιμπέιτ;

Τα πρώτα 5' λεπτά έχω βάλει πλυντήριο και έχω βάλει τα χθεσινά σιδερωμένα στη θέση τους. Τα επόμενα 5' έχω τινάξει και στρώσει τα κρεβάτια. Βάζω ένα μπωλ με γάλα και δημητριακά μέχρι να πάρω τον μικρό από το σχολείο.15' λεπτά παρακολουθώ top chef, έχω ταυτιστεί με τον Χάρολντ που ετοιμάζεται ν' ανοίξει δικό του εστιατόριο.

Το διάλλειμμα τέλος, φεύγω τρέχοντας για ν' αγοράσω τον κιμά για τα σουτζουκάκια, συνδυάζοντας τα ψώνια με την γυμναστική. Σε μισή ώρα έχουν μπει κιόλας στο φούρνο. ΄Ηρθε η ώρα για τον πίνακα του Ερατοσθένη, τα ένρινα και υγρά σύμφωνα, τις μακρόχρονες και βραχύχρονες συλλαβές και τους καταχρηστικούς διφθόγγους. Τα ιερά βιβλία άλλων θρησκειών τα ανέλαβε ο μπαμπάς.

8:30 μ.μ. το ντιμπέιτ έχει ήδη αρχίσει, αρχίζω και εγώ να το παρακολουθώ και στα πρώτα λεπτά με κουράζει αυτό το κοντινό πλάνο του σκηνοθέτη. Δεν τους αντέχω να τους βλέπω και περιορίζομαι μόνο να τους ακούω.

Είμαι στην κουζίνα σκασμένη στα γέλια. Οι γιοί μου έχουν έμπνευση και φτιάχνουν πιάτα με τα σουτζουκάκια.

Σουτζουκάκι με κέτσαπ και κορν φλέικς.

Σουτζουκάκι με πτι μπερ και λεμόνι.

Σουτζουκάκι με κέτσαπ, λεμόνι και παρμεζάνα.

Γυρίζω στο ντιμπέιτ και τους βλέπω εξαιρετικά αστείους σαν τις γκουρμεδιές που ετοιμάσανε τα καμάρια μου.

Το καθημερινό πρόγραμμα είναι σφιχτό.

Το να οργανώνεις το νοικοκυριό με ταχύτητα και έξυπνες κινήσεις είναι στοίχημα.

Να διαβάζεις μαζί με τα παιδιά είναι κέρδος.

Να μαγειρεύεις καθημερινά είναι τέχνη.

Να τα προλαβαίνεις όλα χωρίς να γκρινιάζεις είναι άθλος.

Να βλέπεις δύο κιλά σουτζουκάκια να χαραμίζονται σε πιάτα "εξωτικά" είναι απελπισία.

Αύριο πρέπει να βρω τρόπο να τους κρατήσω έξω από την κουζίνα. Θα φτιάξω ένα κέικ τυριών... ποιός ξέρει τί μπορεί να σκαρφιστούν.

Αφιερωμένο σε όλες τις συμπάσχουσες φίλες μου!

ΧΩΡΙΣ ΗΡΩΕΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΦΕΛΛΟΥΣ

Ερχόμενη από το Δέλτα του Έβρου, μέσα από ερωδιούς και πελεκάνους και συζητήσεις με ντόπιους ψαράδες, φύλακες των συνόρων μας, παίρνω την τελευταία στροφή στη Μαλακάσα και βρίσκομαι σε μια φλεγόμενη Αττική.
Τρεις μέρες ανέχομαι τώρα τις ανευθυνοευθύνες των Προέδρων των απανταχού δασαρχών, πυροσβεστών, εθελοντών, κολοκυθόπουλων. Ανέχομαι τις κραυγές των ηλιοκαμένων δημοσιογράφων που θέτουν το Τρικούπειο ερώτημα "τις πταίει;" Ανέχομαι τον "στρατηγό άνεμο", τα "καντηλάκια" και ένα Ρώσο πιλότο που ήθελε να σβήσει τη φωτιά μας ενώ χρωστούσε 600 ευρώ!!(σε ποιόν άραγε;).
Και μέσα σ' όλα αυτά, κάπου μέσα στα έδρανα της Βουλής, κάποιοι βουλευτές αναρωτιούνται ποιά είναι η Τζούλια Αλεξανδράτου!!
Εγώ αναρωτιέμαι αν οι Αμερικάνοι είναι τόσο αφελείς να αντιμετωπίζουν σαν ήρωες τους πυροσβέστες τους. Ή αν εμείς είμαστε τόσο έξυπνοι να τους προπυλακίζουμε. Ή αν οι Αμερικάνοι πυροσβέστες είναι ήρωες και οι δικοί μας απλά ειδικοί στο τάβλι! Βέβαια αν έχεις να πορευτείς με μοναδικό ήρωα πυροσβέστη τον Φούρλα η απάντηση είναι προφανής. Τουλάχιστον αυτόν μόνο μας έχουν δώσει γιατί σκέφτομαι άλλο όνομα πυροσβέστη και δεν ξέρω κανένα.
Τί θα γίνει αλήθεια όταν απαξιώσουμε όλα αυτά τα επαγγέλματα που απαιτούν αυτοθυσία και πίστη; Το μητρικό μου ένστικτο λειτουργεί και πάλι και προσπαθώ να ανατρέψω στα παιδιά μου τη θεωρία ότι μια πετυχημένη καριέρα είναι ποδοσφαιριστής ή επιχειρηματίας. Και επίσης να επαναπροσδιορίσω την έννοια του εθελοντισμού μετά τις δηλώσεις του "προέδρου εθελοντών πυροσβεστών βορείου Ελλάδος" που αγανακτησμένος δήλωνε μέσω ραδιοφώνου ότι δεν πληρώθηκαν ούτε τα έξοδά τους για την "εθελοντική" τους εργασία! Μα τί σόι εθελοντισμός μπορεί να είναι αυτός που πληρώνεται;
Η πατρίδα των φελλόδενδρων είναι η Πορτογαλία (πληγείσα επίσης χώρα από τις φωτιές). Εκεί βρίσκονται τα μεγαλύτερα δάση. Μόλις ένα φελλόδενδρο γίνει 25 ετών μπορεί να γίνει η πρώτη αποφλοίωση και εξαγωγή του φελλού από τον κορμό του δένδρου. Αυτό γίνεται στους καυτούς μήνες του καλοκαιριού με ειδικά εργαλεία και χειρωνακτική εργασία. Κάθε 10 χρόνια το δένδρο επιδέχεται καινούργια αποφλοίωση. Ο χρόνος αυτός τηρείται και προστατεύεται με την νομοθεσία των κρατών. Ένα φελλόδενδρο μπορεί να δίνει το προιόν του για 200 χρόνια περίπου, η δε αποφλοίωση δεν το βλάπτει όπως δεν βλάπτει τον άνθρωπο το κούρεμα του κουρέα. Το φελλόδενδρο δημιουργεί, λόγω των ειδικών κλιματολογικών συνθηκών της ιβηρικής χερσονήσου έναν ιδιαίτερο φλοιό (φελλό) ο οποίος έχει 40 εκατομμύρια κύτταρα ανά 1 cm2 και προστατεύει το δένδρο από τον καύσωνα και την παγωνιά. Επίσης, σε πυρκαγιές ο φελλός μπορεί να εμποδίσει τη φωτιά από το να καταστρέψει το υπόλοιπο κορμό του δένδρου.
Φελλόδενδρα δεν έχουμε εδώ στην Ελλάδα. Έχουμε όμως πολλούς "φελλούς". Αντί να τους αφήνουμε να επιπλέουν κάθε φορά, ας τους στείλουμε ως ασπίδα προστασίας των δασών μας. Το όφελος θα είναι διπλό!

Με τα δικά μου μάτια!

Εγκλωβισμένη ακόμη στην πόλη, απασχολημένη με την ανακαίνιση του σπιτιού που καθυστερούσα εδώ και καιρό. Μετράω τις αντοχές μου στον καυτό αέρα.

Δεν αντέχω τον κλιματισμό άλλο, κινδυνεύω να πάθω ιδρυματοποίηση.

Κυριακή πρωί βρίσκομαι στην είσοδο του Μουσείου της Ακρόπολης.

Υπομένω την συνήθη γκρίνια των Ελλήνων επισκεπτών.

"...μα καλά για το μπαρ δεν έχει άλλη είσοδο; απαράδεκτο!"

"...μας ελέγχουν πρώτα και μετά βγάζουμε εισιτήριο;"

"...εγώ είμαι καθηγήτρια, γιατί να περιμένω εδώ με όλους τους άλλους;"

Με πιάνει μια γλυκιά ναυτία κοιτάζοντας κάτω από το γυάλινο δάπεδο να αιωρούμαι και νιώθω την ζέστη ν' ακουμπά τα κόκκαλά μου.

Επιτέλους η Είσοδος! Μπήκα μέσα στ' όνειρο.

Βρέθηκα μέσα στην ιστορία μου.

Μπροστά στη σκεπτόμενη Αθηνά που με συντρόφευε σιωπηλά σε όλα τα σχολικά μου χρόνια.

Σε λιοντάρια και φίδια. Σε μαρμάρινες αέρινες χορεύτριες.

Ανάμεσα στις κόρες, οι περισσότερες αναθήματα εργαζόμενων (από τότε) γυναικών προς την θεά Αθηνά την Εργάνη. Τόσο όμορφες!

Οι στιβαρές Καρυάτιδες σηκώνουν ακόμη το βάρος όλου του κόσμου και εγώ αντλώ δύναμη από αυτές. Μάλλον βρήκα το καταφύγιό μου κάθε φορά που θα λιποψυχώ.

Στην αίθουσα του Παρθενώνα ευθυγραμμίζομαι με τον ιερό ναό πάνω στον βράχο και για πρώτη φορά συνειδητοποιώ την ιστορία του με τη βοήθεια του πετσοκομένου φιλμ του Γαβρά.

Κι αυτό ακολούθησε την μοίρα του Παρθενώνα.

Επιστροφή ξανά στο σπίτι να συνεχίσω την θερινή ανακαίνιση.

Η προσμονή της άδειας μεγαλώνει λεπτό το λεπτό.

Τα έργα στην εθνική οδό του Σουφλιά δεν θα με αποθαρρύνουν. Θα τα περάσω!

Ένα αεράκι αρχίζει να δροσίζει την βεράντα και μου παίρνει την εφημερίδα.

Μάλλον είμαι έτοιμη ψυχολογικά ν' αντιμετωπίσω την επικείμενη πανδημία της γρίππης.

Διαβάζω πως η εκτροπή του Αχελώου έχει δρομολογηθεί ανεπιστρεπτί.

Στο Αιγαίο συμβαίνουν πράγματα, και γενικώς συμβαίνουν πράγματα αλλά ταυτόχρονα απομακρύνονται. Μάλλον εγώ απομακρύνομαι.

Βρίσκω ευκαιρία να κοιτάξω από διαφορετικές οπτικές γωνίες τον σύντροφό μου.

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ.

Μπαίνω μέσα στο τραγούδι και βυθίζομαι.

"Πήρα κόκκινα γυαλιά και όλα γύρω σινεμά τα βλέπω..."

Καλό καλοκαίρι!

Περί ορέξεως...

Προέρχομαι από μια οικογένεια που αγαπάει το φαγητό. Παραδοσιακά ο άντρας ήταν πάντα στην κουζίνα μέσα στα πόδια της νοικοκυράς. Οι γεύσεις επιτιδευμένες και η διαδικασία διασκέδαση. Και φυσικά ο έρωτας περνάει πάντα από το στομάχι.

Χθες λοιπόν σε μια τηλεφωνική κουβέντα μαθαίνω για τον βραβευμένο σεφ του Alpha που μπαίνει στα άδυτα ελληνικών εστιατορίων και τραβάει τα μαλλιά του με ότι αντικρύζει . Σιγά, είπα μέσα μου , άλλο ένα ριάλιτι με εύκολο αντικείμενο που στοχεύει στην Ελληνίδα συνταξιούχο. Το ίδιο βράδυ βρίσκομαι στον καναπέ παρέα με τον βραβευμένο σεφ που δεν με άφησε να προχωρήσω στο καθιερωμένο δεκάλεπτο ζάππινγκ.

Δεν πίστευα στ' αυτιά μου!

Για πρώτη φορά η μετριότητα και ο ερασιτεχνισμός αναδεικνύεται στην ελληνική τηλεόραση, χωρίς περιστροφές και ωραιοποιήσεις.

Αυτό που ζούμε τόσα χρόνια, φωνάζουμε μεταξύ μας και πολλές φορές καταγγέλουμε κιόλας, παρουσιάζεται ως έχει, και τολμάει, η εκπομπή, να πει ότι αυτό πρέπει να σταματήσει επιτέλους.

Βρίσκει τις αιτίες και τους δείχνει τον δρόμο. Δεν φοβάται να πει στην διευθύντρια της επιχείρησης ότι είναι λάθος της να είναι φίλη με τον υπέυθυνο για την αγορά πρώτων υλών. Αυτή η φιλία είχε οδηγήσει το εστιατόριο να μαγειρεύει με υλικά κατεψυγμένα και κονσέρβες. Ο νεαρός σεφ προκειμένου να κρατήσει τη δουλειά του δεν απαιτούσε εργαλεία, βοηθούς, καλές πρώτες ύλες. Τί έκανε; Έφτιαχνε πιάτα χαμηλού κόστους και φυσικά είχε χάσει κάθε έμπνευση για δημιουργία, γι' αυτό και δεν είχει προσέξει την αρμπαρόριζα που είχε άφθονη στην αυλή του εστιατορίου για να εμπλουτίσει τις συνταγές του.

Η εκπομπή που παρακολούθησα αφορούσε εστιατόριο σε πεντάστερο ξενοδοχείο στην Μύκονο. Φαντάσου τί γίνεται πιο κάτω!

Και φυσικά, η εκπομπή φιλοξενείται από τηλεοπτικό κανάλι γερμανικών συμφερόντων που θέλει να σταματήσει τον κατιμά που τρώνε όλοι οι Γερμανοί τουρίστες κάθε καλοκαίρι.

Χρόνια τώρα υποστήριζα, αιρετικά, ότι θα διορθωθούμε μόνο όταν μας διοικήσει κάποιος Γερμανός ή Βορειοευρωπαίος τέλος πάντων. Το φώναζα αλλά μέσα μου δεν ήθελα να γίνει. Και να τώρα που έρχονται οι ξενόφερτοι Οικολόγοι Πράσινοι με δυναμική τρίτου κόμματος.

Αν δεν ξυπνήσουμε τώρα να διορθώσουμε εμείς τις παθογένειές μας, δυστυχώς θα μας αναλάβουν πάλι άλλοι.

Απαιτώ λοιπόν τέτοιες εκπομπές και για άλλους τομείς από τα υπόλοιπα ελληνικά κανάλια.

Έχουν τα κότσια;

Και κάτι ακόμα,

παίρνω στο γραφείο σήμερα ένα μήλο για να φάω κολατσιό. Το μήλο είχε πάνω του ένα αυτοκόλλητο http://www.natureandmore.com/ και από κάτω enter code 323.

Μπα, λέω μέσα μου, τί κερδίζω; επισκέπτομαι την ιστοσελίδα, πατώ τον κωδικό που ήταν τελικά ο κωδικός τους προιόντος και μπαίνω μέσα στη φάρμα που ήταν σε μια κοιλάδα στην Αργεντινή.

"Hi, I m Robert from PAI Fruempac Argentina!" μου λέει ο παραγωγός ο ίδιος και μ' ενημερώνει πως γι' αυτό το μήλο χρειάστηκε λιγότερο νερό και οργανικό λίπασμα.

Δεν εντυπωσιάστηκα από την ιστοσελίδα αλλά από το μήλο που μύριζε μήλο και είχε καταπληκτική γεύση, αν και είχε διανύσει τη μισή υφήλιο για να φτάσει στα χέρια μου.

Εννοείται ότι και την επόμενη φορά θα περιφρονήσω πάλι τα περίφημα πηλειορίτικα μήλα που τώρα τελευταία είχαν μια περίεργη γεύση χαρτιού.

ΥΓ. Δεν είναι τυχαίο τελικά που είναι στην λίστα μου το ταξίδι στη γή του Πυρός!http://www.tierradelfuego.org.ar/v4/_eng/index.php

Λίγο πριν πεθάνω...

...θέλω χρόνο για να προλάβω να κάνω πράγματα.

Θέλω να πετάξω με αλεξίπτωτο.

Να πω ευχαριστώ σ' αυτούς που μ' εμπιστεύθηκαν και μ' έμαθαν να μην τα παρατάω.

Να ταξιδέψω στη Γη του Πυρός.

Ν' αγοράσω ένα τηλεσκόπιο και να εξερευνήσω τον ουρανό.

Να οδηγήσω τριαξονικό στην Εθνική οδό.

Να κάνω μαθήματα κατάδυσης στο Αιγαίο.

Ν' ανεβώ ξανά στο πιο ψηλό σημείο στην Όθρυ και να ξαναδώ την θάλασσα από κει ψηλά.

Να κάνω επιτέλους αυτό το ταξίδι στο φεγγάρι...

...να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.

Να φτιάξω ένα κήπο όπως τον έχω φανταστεί.

Να τελειώσω το Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι που όλο αποφεύγω και αφήνω πάντα στη μέση.

Να είναι Άνοιξη ή Καλοκαίρι.

Την τελευταία μέρα ν' απολαύσω το ηλιοβασίλεμα.

Να μου κρατάς το χέρι τις τελευταίες στιγμές....

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις το βιβλίο "Λίγο πριν πεθάνω" της Τζέννυ Ντάουναμ, εκδόσεις Πατάκη.

Imagine all the people, living life in peace, yoohoo!!!!

Μαθαίνω από έγκυρες πηγές ότι η επόμενη ψηφοφορία του Σκάι θα είναι "ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ". Υπάρχει ένας συνωστισμός στις υποψηφιότητες και μάλλον θα ξεπεράσουν τους 100. Εις εξ αυτών ο Μέγας Φούρλας, με το τσιγκελωτό μουστάκι, που εξαιτίας του σήμερα έμαθα ότι ως αρχηγός Σώματος δεν μπορεί να τεθεί εναντίον του σε εφαρμογή το αυτόφωρο. Κάτι που δεν ήξερε ούτε ο ίδιος και κρύβεται τώρα, ως άλλος Παλαιοκώστας, σε κάποιο ελληνικό βουνό αντί να αντιμετωπίσει την ελληνική δικαιοσύνη όπως αντιμετώπιζε την φωτιά!

Πρώτη αντίδραση, να πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου να βεβαιωθώ ότι το πατητήρι του παππού στο χωριό δεν είναι τόσο παλιό ώστε να θεωρείται προϊόν αρχαιοκαπηλίας.

Δεύτερη αντίδραση, να σκεφτώ την πλάνη μέσα στην οποία πέφτω πολύ συχνά πιστεύοντας σε παραμύθια.

Πολύ συχνά στη ζωή μας, μέσα από την λογοτεχνία και την ευαισθησία μας ωραιοποιούμε καταστάσεις που στην πραγματική ζωή γίνονται εφιάλτης.

Λογική και Ευαισθησία

Αυτή η ευαισθησία είναι συνήθως απερισκεψία, ή ανωριμότητα ή "ζω στη χώρα του μάλμπορο", και μπορεί το πρόσωπο που "φέρει" την ευαισθησία να σε κάνει κομμάτια εσένα που έχεις την λογική. Χωρίς να έχεις φταίξει και σε τίποτα!

Ο "αχτύπητος" Κωστάκης

Καινούργια διαφημιστική καμπάνια του χαμόγελου του παιδιού κατά της γονικής βίας.

Ο συνήθης Κωστάκης σε μια μέση οικογένεια δεν είναι ένα φοβισμένο παιδάκι που κάθεται ήσυχο και τρώει ξύλο. Συνήθως έχει κάνει τις απίστευτες σκανταλιές, του έχεις κάνει παρατήρηση μία, δύο, τρεις φορές, σε γράφει κανονικά, όσο σε βλέπει μαλθακό το εκμεταλλεύεται και στρέφεται αυτός με βία εναντίον σου, και εσύ θα πρέπει να έχεις δει όλους τους κύκλους της σειράς "νταντά άμεσου δράσης" για να κρατηθείς και να μην του αστράψεις ένα σκαμπίλι.

Όσο άσχετα και αν φαίνονται τα παραπάνω είναι όλα διαφημιστικά προιόντα που πωλούν.

Οι image makers έχουν εισχωρήσει παντού, φορούν φωτοστέφανα σε αυτούς που πουλάνε. Εμείς κινδυνεύουμε να χάσουμε τις αλήθειες μας, να μείνουμε χωρίς πυξίδα, να μην είμαστε σίγουροι για τίποτα πια.

Όχι, δεν είμαι βίαιη, ούτε άκαρδη, ζω όμως την καθημερινή σκληρή πραγματικότητα που δεν αφήνει περιθώρια για αγιοποιήσεις και σουρεαλιστικές καταστάσεις.

Όχι, δεν θέλω τον κο Φούρλα πρότυπο Μεγάλου Έλληνα.

Δεν θέλω διαφημιστικές, πολιτικές, καλλιτεχνικές καμπάνιες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Μόνο κρατώ την ομορφότερη στιγμή του τελευταίου μου ταξιδιού, που ήταν η αγκαλιά που μου πρότεινε η χιμπατζίνα στον London Zoo όταν την κοίταξα στα μάτια.

Και την πιο αληθινή στιγμή, την απάντηση της υπαλλήλου του ταχυδρομείου, Αιθιοπικής καταγωγής, στην οδό Cromwell, που όταν κατάλαβε την καταγωγή μου είπε "I am Greek Orthodox too!", και ήταν το τελευταίο που περίμενα να ακούσω εκείνη τη στιγμή.

Εδώ δεν χωράνε επιτηδευμένοι image makers.

Για όλα φταίει το γκαζόν!

Λίγες μέρες μόνο αφού γύρισα από την Γηραιά Αλβιόνα και μια μέρα μετά την οδική ταλαιπωρία της Πρωτομαγιάς, έβαλα στο πρόγραμμα την επίσκεψη στο "Σχολείον" της Ειρήνης Παππά για να γνωρίσω επιτέλους την ζωντανή ζωγραφική του Τσόκλη μιας και μέχρι τώρα αυτό το προνόμιο είχαν μόνο οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και μόνο οι εύποροι Έλληνες που κατά κόρον αγόραζαν τόσα χρόνια τα έργα του.

Αρκετά είχα διαβάσει, αλλά η αλήθεια είναι ότι πάντα κρατάω μια λευκή σελίδα για να τη γεμίσω εγώ η ίδια. Η γνωστή διαίσθησή μου μ' έκανε να τη δω πρώτα χωρίς τα παιδιά και δικαιώθηκα γιατί πρόκειται για μια σκληρή έκθεση τέχνης που δεν θα μπορούσα να την εξηγήσω ακόμη στα παιδιά μου.

Φτάνοντας στην ΙΟΝ εντόπισα γρήγορα το βιομηχανικό κτίριο της έκθεσης, ευτυχώς χωρίς κίνηση στο δρόμο λόγω της ημέρας. Αμέσως βέβαια προσγειώθηκα στην ελληνική πραγματικότητα γιατί χώρος στάθμευσης δεν υπήρχε, ούτε βέβαια σταθμός του Μετρό κοντά για ν' αφήσω το αυτοκίνητο. Αναγκαστικά παρκάραμε σε μια γειτονιά εκεί κοντά και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο σκέφτηκα πως ήμουν Άγγλος τουρίστας και πήγαινα να δω την έκθεση του Τσόκλη στην πατρίδα του.

Αν και μικρός γειτονικός δρόμος παραλίγο να με πατήσει ένα αδίστακτο αυτοκίνητο μιας και το πεζοδρόμιο ήταν απροσπέλαστο λόγω σκουπιδιών και διαφόρων αντικειμένων αναρτημένων στη σειρά. Φτάνουμε στο φανάρι της Πειραιώς που ποτέ δεν άναψε πράσινο για τους πεζούς αν και περιμέναμε 5 λεπτά και μετά φόβου θεού πίστεως περάσαμε απέναντι απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τον οδηγό ενός τρίκυκλου που άδειαζε την μύτη του μπροστά μας στην άσφαλτο.

Αυτή την τριτοκοσμική εικόνα συνάντησα και στη θεματολογία της έκθεσης και σκέφτηκα πόσο επιτυχής ήταν η επιλογή του χώρου.

Η ζωντανή ζωγραφική μ' εντυπωσίασε. Δεν είμαι κατάλληλη να γράψω λόγια για τα έργα που συνάντησα, παρά μόνο να πω ότι μου έβγαλε πολλά συναισθήματα, θετικά και αρνητικά, με σοκάρισε, μ' έκανε να σκεφτώ. Πολλά!

Και ειδικά για την ελληνική πραγματικότητα που συνεχίζει να μας πληγώνει και τον τρόπο σκέψης μας που μας γυρίζει πίσω. Από τα χρόνια της επανάστασης του 21, που ο μόνος τρόπος να πολεμήσουμε ήταν το γιουρούσι και μετά τσακωνόμασταν για το ποιός είναι ο "αρχηγός", μέχρι και σήμερα δεν άλλαξε τίποτα.

Κοιτάζω απελπισμένα το ουρανό και εκεί βρίσκω ότι για όλα φταίει ο ήλιος. Ο ζωοφόρος ήλιος δημιουργεί αυτή τη ραστώνη στην οποία πέφτουμε σ' αντίθεση με τους βόρειους.

Δεν δουλεύουμε.

Όταν δεν δουλεύουμε τεμπελιάζουμε.

Όταν τεμπελιάζουμε ασχολούμαστε με ευτελή θέματα.

Μετατρεπόμαστε σε παρατράγουδα.

Πορευόμαστε με αυτά τα ευτελή θέματα που μας χαζεύουν και καταλήγουμε σε ένα έθνος χαζών, που νομίζει κιόλας ότι είναι έξυπνο.

Φαντασιωνόμαστε ότι είμαστε αφεντικά.

Δεν αντέχουμε ένα συνεχές 8ωρο πραγματικής δουλειάς.

Και όταν το κάνουμε σιχτηρίζουμε την τύχη μας γιατί απλά δεν αγαπάμε της δουλειά που επιλέξαμε. Και συνεχίζουμε το ίδιο λάθος στα παιδιά μας σπρώχνοντάς τα στο δρόμο του Δημοσίου μέσα από τον ΑΣΕΠ και την κάθε είδους απλήρωτη σύμβαση ορισμένου χρόνου.

Το φεγγάρι λοιπόν δεν είναι τυχαία σύμμαχός μου.

Ουκ εν τω πολλώ το ευ, και ο ήλιος είναι πολύς γι' αυτή τη χώρα που έχει αποφασίσει να είναι στην πρώτη ταχύτητα.

Μόνο η βροχή μας σώζει, αλλιώς θ' αναλάβω εκείνη την αντιπροσωπεία μηχανών που κουρεύουν το γκαζόν και θα μεταναστεύσω βόρεια.

Εκεί που έχει "γκαζόν"!

Ο ΚΑΛΟΣ ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ!

Λόγος να ζεις!

Την πρώτη φορά που επισκέφθηκα την άλλη άκρη του Ατλαντικού ήμουν μόλις 21 χρονών. Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο οι κόρες των ματιών διαστάλθηκαν από τα XL μεγέθη. Δρόμοι, αυτοκίνητα, κτίρια, πάρκα, αυλές, μαγαζιά ακόμη και άνθρωποι! Όλα extra large.

Λίγες ώρες αργότερα ήρθα αντιμέτωπη με extra large συσκευασίες, μπουκάλια γάλα, χυμούς πορτοκαλιών, πετόνια για την ακρίβεια. Το ψυγείο που τα φιλοξενούσε ήταν αντίστοιχα τεράστιο. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό βλέποντας και την ταχύτατη κατανάλωση όλων αυτών.

Στα εστιατόρια έπινες καφέ φίλτρου με το κιλό, και αν τολμούσες να παραγγείλεις μία κόκα κόλα σου φέρναν ένα κουβά!

Μέχρι που δοκίμασα το "φρέσκο" γάλα από το πετόνι και αυθόρμητα αναφώνησα ότι δεν ήταν φρέσκο! Υπολειπόταν κατά πολύ από το ταπεινό δικό μας Δέλτα που τότε αγόραζα συσκευασία μισού λίτρου γιατί το ένα το θεωρούσα μεγάλη ποσότητα.

Τα ίδια με τους χυμούς, τα φρούτα, το τυρί, το φρέσκο ψωμί. Απογοήτευση!

Αποφάσισα ότι τα αμερικάνικα σούπερ μάρκετ δεν ήταν για μένα και στράφηκα στα φανταχτερά MALLS. Φαντάσου να μπαίνεις στο GOLDEN HALL το 1991. Ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων. Όλα αυτά βέβαια η πρώτη εντύπωση. Γιατί η δεύτερη ήταν ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ σε τιμή αλλά και ποιότητα πολύ χαμηλή. Αυτό ήταν γενικότερο φαινόμενο, όλα ήταν προσιτά, μπορούσες ν' αγοράσεις τα πάντα, αλλά τα πάντα ήταν μία φούσκα και μάλιστα δεν ήταν και made in USA!

Ο τρόπος ζωής ήταν αντίστοιχα γρήγορος, τα πάντα αγοράζονταν και πωλούνταν με ευκολία. Αυτοκίνητα, σπίτια, δουλειές. Θυμάμαι ότι τρόμαξα απ' όλα αυτά.

Και δεν είχαν αρχίσει τότε ακόμη οι επιθέσεις στα σχολεία...

Και όταν τέθηκε στο τραπέζι η πολλά υποσχόμενη ερώτηση "Μένεις εδώ;", απάντησα σθεναρά ΟΧΙ, Μεταξικό! Πήρα το εισιτήριο της επιστροφής προς το ταπεινό αεροδρόμιο του Ελληνικού, που όταν έφτασα πρόσεξα για πρώτη φορά πως το πάτωμά του ήταν πλαστικό. Και η Συγγρού μου φάνηκε υπερβολικά στενή. Το αυτοκινητάκι μας δεν χωρούσε τις βαλίτσες μου. Εγώ όμως ένοιωθα ανακούφιση!

Βέβαια τότε δεν φανταζόμουν ότι τα MALLS και τα GAP θα με ακολουθούσαν μετά από τόσα χρόνια. Όχι μόνο αυτά, αλλά και οι συνήθειές τους και οι συνέπειές τους.

Όμως, εμείς είμαστε διαφορετικοί, και μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Να περιφρονήσουμε τη ψεύτικη ντομάτα και το δήθεν γάλα. Το παιχνιδάδικο με τους 5000 κωδικούς κάτω από 1 ευρώ με τα τοξικά υλικά που κουβαλάνε πάνω τους. Τα ρούχα που όλοι ξέρουμε ότι ράβονται πάνω σε καράβια για να δικαιολογήσουν την χαμηλή τιμή τους. Και να μην επαναλάβω την ιστορία με τα σουτιέν του Καρφούρ.

Μα πάνω απ' όλα, να μην ξεχάσουμε τους καλούς τρόπους που κληρονομήσαμε από την παλιά Ελλάδα. Να δίνουμε απλόχερα το χαμόγελό μας στον άνθρωπο που βγαίνει από το ασανσέρ την ώρα που μπαίνουμε εμείς, και την καλημέρα μας που δεν κοστίζει τίποτα. Να πιάνουμε την κουβέντα στο λεωφορείο "περί ανέμων και υδάτων"(όποτε μου τυχαίνει έχει πολύ γέλιο). Και να κρατάμε μια καραμέλα στη τσέπη μας για τους ανθρώπους που απλώνουν το χέρι στις γωνίες των δρόμων γιατί ίσως να μην έχουν γευτεί τίποτα γλυκό για πολύ καιρό.

Να ευχηθούμε καλές δουλειές στο καινούργιο μαγαζάκι της γειτονιάς μας και να το υποστηρίξουμε. Να ρωτήσουμε τον συνάδελφό μας που δεν ξέρουμε και πολύ καλά τί κάνουν τα παιδιά του.
Απίστευτο, όμως οι άνθρωποι εκπλήσσονται όταν εισπράττουν τέτοιου είδους συμπεριφορά. Και τις πιο πολλές φορές αντιδρούν υπερβολικά θετικά. Σαν να δέχτηκαν ευλογία.

...What if God was one of us?...

Στην χώρα μου γύρισα γιατί εδώ δεν νοιώθω μοναξιά!

Μακάρι να ένοιωθε έτσι και το παληκάρι σήμερα στον ΟΑΕΔ του Ρέντη...

FASKELO-KOUKOULOSTA

Εμμένω στη θέση της χαζοχαρούμενης διάθεσης και της θετικής πλευράς της ζωής και κάνω αναδρομή στις τέσσερις προηγούμενες δεκαετίες που μου έφεραν ανατροπές και εκπλήξεις πολλές. Έζησα την Ελλάδα στα πρώτα χρόνια του εκδημοκρατισμού της, τότε που οι ενήλικες είχαν μια ευφορία για το ευτυχές μέλλον, έχοντας ξεπεράσει πολλές διελκυνστίδες. Εμείς τότε δεν τα καταλαβαίναμε αυτά και με αυθάδεια ανοίγαμε το στόμα μας και λέγαμε την άποψή μας, όποια κι αν ήταν αυτή χωρίς φόβο. Βγαίναμε στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε ή να πανηγυρίσουμε χωρίς σκέψη. Οι φάκελοι είχαν καταργηθεί μας λέγανε!

Τότε λοιπόν δεν φορούσαμε κουκούλα.

Ήταν η εποχή του ληστή με τις γλαδιόλες και η μόνη κουκούλα που είχαμε ακούσει ήταν αυτή του χαφιέ της κατοχής και της Κουν Κουξ Κλαν που δεν μας αφορούσαν. Έχοντας όλοι το θάρρος της επώνυμης γνώμης δείχναμε όλοι τα χαρακτηριστικά μας και έτσι η adidas και η nike δεν είχαν σχεδιάσει τότε κανένα ρούχο με κουκούλα.

Στην σημερινή οργουελική πραγματικότητα όμως που ζούμε η κάθε μας κίνηση παρακολουθείται, ποιός ξέρει από ποιούς! Ξαφνικά βρεθήκαμε να περιτρυγιριζόμαστε από κάμερες, κινητών, τηλεοπτικών συνεργείων, οδικής κυκλοφορίας, ξενοδοχείων ακόμη και κάμερες των δικών μας ιδιωτικών χώρων. Αυτές καταγράφουν την κάθε μας κίνηση και δίνουν δικαίωμα να μας δημοσιοποιήσει ο οποιοσδήποτε, ακόμη και στο ytube, χωρίς βέβαια την δική μας συγκατάθεση. Γίναμε όλοι πρωταγωνιστές χωρίς να διαθέτουμε το αντίστοιχο ψώνιο που χρειάζεται για τον ρόλο αυτό.

Παρακολουθήσαμε από κάθε δυνατή οπτική γωνία την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, χάρις των εκατοντάδων επαγγελματικών αλλά και ερασιτεχνικών λήψεων σε κάθε γωνιά της πόλης. Καθημερινά συνεχίζουμε ακόμη και σήμερα να λαμβάνουμε διάφορα βιντεάκια ιδιωτών με αστείες γκάφες τους.

Τ' αποτελέσματα αυτής της ανελευθερίας φανήκαν πριν μερικά χρόνια με τα πρώτα βίντεο που κυκλοφόρησαν με ιδιωτικές στιγμές διασήμων προσώπων αλλά και με τα βίντεο που κυκλοφόρησαν με ανάρμοστες συμπεριφορές ανηλίκων μαθητών μέσα στα σχολεία.

Η πιο φυσιολογική αντίδραση σ' αυτή την άναρχη παρακολούθηση είναι η προστασία από μία κουκούλα. Αν ζούσαμε σε μία εμπόλεμη ζώνη με αληθινά πυρά θα ήταν ένα κράνος. Αν ήταν η καταστροφή του κλίματος και αλλαγής του σε συνθήκες Σαχάρας θα ήταν ένα τουρμπάνι και γυαλιά ηλίου. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης λειτουργεί αυτόματα και οι συνθήκες που βιώνουμε πολύ συγκεκριμένες.

Και τα επισημαίνω όλα αυτά γιατί το φαινόμενο της κουκούλας αν αφορούσε μόνο εγκληματικά στοιχεία δεν θα έμπαινε σε μαζική παραγωγή των πιο μοδάτων νεανικών βιομηχανιών ρούχων.

Ξαφνικά φορέσαμε κουκούλα για να κάνουμε chat στο διαδίκτυο, φορέσαμε κουκούλα και γυρίσαμε την πλάτη για να δώσουμε την μαρτυρία μας σε τηλεοπτικά ρεπορτάζ με φλέγοντα θέματα. Κουκούλα και στη διαμαρτυρία μας στον δρόμο για την άθλια κατάσταση της παιδείας και της κοινωνίας μας. Φόρεσε κουκούλα ακόμη και ο αστυνόμος.

Έτσι, η επικοινωνία μας έγινε πιο ρηχή, η μαρτυρία μας αναξιόπιστη και η διαμαρτυρία μας κινδυνεύει να ποινικοποιηθεί χωρίς περιορισμούς.

Αναπολώ λοιπόν την εποχή που η ελευθερία ήταν αγαθό υπαρκτό, δυστυχώς δεν αντέχει πολύ στον χρόνο και απ' ότι φαίνεται πρέπει να γυρίσει πάλι ο καιρός για να επανέλθει. Μόνο που δεν ξέρω αν τα δικά μου παιδιά προλάβουν να το ζήσουν. Στο μεταξύ πρέπει να βρω την χρυσή τομή και να τους διδάξω να έχουν το θάρρος της γνώμης τους ξεκουκούλωτοι χωρίς όμως να κινδυνεύει και η αξιοπρέπειά τους και σωματική τους ακεραιότητα.

Δύσκολα μου βάζετε!

Αν θέλετε να βγάλετε την κουκούλα κύριε Δένδια θα πρέπει να ιάσετε χρόνιες παθογένειες που έχουν να κάνουν με παραβίαση των προσωπικών δεδομένων μας.

Ασχοληθείτε με αυτό και μετά δείτε αν χρειάζεται ποινικοποίηση της "κουκούλας του κέντρου της Αθήνας" που μόνο σαν αστείο μπορώ να το πάρω!

Αστικές Κυριακές

ΘΩΡΗΚΤΟ ΑΒΕΡΩΦ!

Η ιδέα έπεσε την Κυριακή πρωί και τα παιδιά ενθουσιάστηκαν.
Η συνήθης βόλτα τις Κυριακές είναι στο κέντρο, Μοναστηράκι, Θησείο, Αγορά.
Φοβάμαι του είπα, δεν πάω στο κέντρο με τα παιδιά.
Και έτσι πήραμε τον δρόμο για τη θάλασσα.

Αφού οπλιστήκαμε με υπομονή για την μία ώρα διαδρομής μαζί με άλλους συμπολίτες που είχαν την ίδια ιδέα να τραβήξουν νότια, φτάσαμε με πολύ καλή διάθεση που δεν μας πρόδωσε μέχρι το τέλος.

Ένα καράβι με ιστορία ενός αιώνα, που κυβερνήθηκε από τον Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, που πάτησε πάνω του ο Ελ. Βενιζέλος, που πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους, έδωσε την ελευθερία στη Χίο, στη Μυτιλήνη, που πολέμησε στον Α' και στον Β' παγκόσμιο πόλεμο, δεν ειναι λίγο πράμα να το περπατάς, να το μυρίζεις, να το εξερευνείς μαζί με τα παιδιά σου και με όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος που σίγουρα δεν έχουν φύγει ποτέ από το καράβι τούτο.






Η κουζίνα



το εκκλησάκι


τα γενέθλια


το πλήρωμα



τα κρεβάτια τους







Συγκινητική βόλτα τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσους ψάχνουν ακόμη νόημα στη χώρα ετούτη.