Τρίτη 5 Μαΐου 2009

Για όλα φταίει το γκαζόν!

Λίγες μέρες μόνο αφού γύρισα από την Γηραιά Αλβιόνα και μια μέρα μετά την οδική ταλαιπωρία της Πρωτομαγιάς, έβαλα στο πρόγραμμα την επίσκεψη στο "Σχολείον" της Ειρήνης Παππά για να γνωρίσω επιτέλους την ζωντανή ζωγραφική του Τσόκλη μιας και μέχρι τώρα αυτό το προνόμιο είχαν μόνο οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και μόνο οι εύποροι Έλληνες που κατά κόρον αγόραζαν τόσα χρόνια τα έργα του.

Αρκετά είχα διαβάσει, αλλά η αλήθεια είναι ότι πάντα κρατάω μια λευκή σελίδα για να τη γεμίσω εγώ η ίδια. Η γνωστή διαίσθησή μου μ' έκανε να τη δω πρώτα χωρίς τα παιδιά και δικαιώθηκα γιατί πρόκειται για μια σκληρή έκθεση τέχνης που δεν θα μπορούσα να την εξηγήσω ακόμη στα παιδιά μου.

Φτάνοντας στην ΙΟΝ εντόπισα γρήγορα το βιομηχανικό κτίριο της έκθεσης, ευτυχώς χωρίς κίνηση στο δρόμο λόγω της ημέρας. Αμέσως βέβαια προσγειώθηκα στην ελληνική πραγματικότητα γιατί χώρος στάθμευσης δεν υπήρχε, ούτε βέβαια σταθμός του Μετρό κοντά για ν' αφήσω το αυτοκίνητο. Αναγκαστικά παρκάραμε σε μια γειτονιά εκεί κοντά και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο σκέφτηκα πως ήμουν Άγγλος τουρίστας και πήγαινα να δω την έκθεση του Τσόκλη στην πατρίδα του.

Αν και μικρός γειτονικός δρόμος παραλίγο να με πατήσει ένα αδίστακτο αυτοκίνητο μιας και το πεζοδρόμιο ήταν απροσπέλαστο λόγω σκουπιδιών και διαφόρων αντικειμένων αναρτημένων στη σειρά. Φτάνουμε στο φανάρι της Πειραιώς που ποτέ δεν άναψε πράσινο για τους πεζούς αν και περιμέναμε 5 λεπτά και μετά φόβου θεού πίστεως περάσαμε απέναντι απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τον οδηγό ενός τρίκυκλου που άδειαζε την μύτη του μπροστά μας στην άσφαλτο.

Αυτή την τριτοκοσμική εικόνα συνάντησα και στη θεματολογία της έκθεσης και σκέφτηκα πόσο επιτυχής ήταν η επιλογή του χώρου.

Η ζωντανή ζωγραφική μ' εντυπωσίασε. Δεν είμαι κατάλληλη να γράψω λόγια για τα έργα που συνάντησα, παρά μόνο να πω ότι μου έβγαλε πολλά συναισθήματα, θετικά και αρνητικά, με σοκάρισε, μ' έκανε να σκεφτώ. Πολλά!

Και ειδικά για την ελληνική πραγματικότητα που συνεχίζει να μας πληγώνει και τον τρόπο σκέψης μας που μας γυρίζει πίσω. Από τα χρόνια της επανάστασης του 21, που ο μόνος τρόπος να πολεμήσουμε ήταν το γιουρούσι και μετά τσακωνόμασταν για το ποιός είναι ο "αρχηγός", μέχρι και σήμερα δεν άλλαξε τίποτα.

Κοιτάζω απελπισμένα το ουρανό και εκεί βρίσκω ότι για όλα φταίει ο ήλιος. Ο ζωοφόρος ήλιος δημιουργεί αυτή τη ραστώνη στην οποία πέφτουμε σ' αντίθεση με τους βόρειους.

Δεν δουλεύουμε.

Όταν δεν δουλεύουμε τεμπελιάζουμε.

Όταν τεμπελιάζουμε ασχολούμαστε με ευτελή θέματα.

Μετατρεπόμαστε σε παρατράγουδα.

Πορευόμαστε με αυτά τα ευτελή θέματα που μας χαζεύουν και καταλήγουμε σε ένα έθνος χαζών, που νομίζει κιόλας ότι είναι έξυπνο.

Φαντασιωνόμαστε ότι είμαστε αφεντικά.

Δεν αντέχουμε ένα συνεχές 8ωρο πραγματικής δουλειάς.

Και όταν το κάνουμε σιχτηρίζουμε την τύχη μας γιατί απλά δεν αγαπάμε της δουλειά που επιλέξαμε. Και συνεχίζουμε το ίδιο λάθος στα παιδιά μας σπρώχνοντάς τα στο δρόμο του Δημοσίου μέσα από τον ΑΣΕΠ και την κάθε είδους απλήρωτη σύμβαση ορισμένου χρόνου.

Το φεγγάρι λοιπόν δεν είναι τυχαία σύμμαχός μου.

Ουκ εν τω πολλώ το ευ, και ο ήλιος είναι πολύς γι' αυτή τη χώρα που έχει αποφασίσει να είναι στην πρώτη ταχύτητα.

Μόνο η βροχή μας σώζει, αλλιώς θ' αναλάβω εκείνη την αντιπροσωπεία μηχανών που κουρεύουν το γκαζόν και θα μεταναστεύσω βόρεια.

Εκεί που έχει "γκαζόν"!

buzz it!

Δεν υπάρχουν σχόλια: