Ημερολόγιο κατάθλιψης #not

Ξεκινάω την επόμενη χρονιά με μερικές λέξεις...
Επαναπροσδιορισμός... των προσδοκιών μας, των αναγκών μας και των στόχων μας.
Αποδοχή... του διαφορετικού, του καινούργιου, της απουσίας, της άρνησης.
Παραδοχή... της ταυτότητάς μας, της θέσης μας και της πραγματικότητάς μας.
Ανοχή και αντοχή.
Στήριξη και σεβασμό... σε κάθε τί που μας περιβάλλει και αντανακλά σε μας τους ίδιους.
Προσφορά, μοίρασμα... υλικών και ψυχικών αποθεμάτων. Μόνο μια χάρη...επειδή σιχαίνομαι τη φιλανθρωπία που έχει βάση τη λύπηση ας μη γίνει, τουλάχιστον μπροστά μου...
Πάθος...με ότι καταπιανόμαστε.
Αλήθεια... σε αυτό που κάνουμε. Αυτά τα δύο στοιχεία όταν συνυπάρξουν φωτίζουν τις ζωές. Η απουσία τους βυθίζουν στο σκοτάδι.
Η συνταγή είναι απλή και χιλιοειπωμένη.
Ξέρω δεν θα συμβούν αυτά, δεν είμαι στα σύννεφα, στα πεζοδρόμια πατώ και εγώ και αντιστέκομαι σε κάθε βήμα.
Η αντίσταση είναι η πιο δυνατή μου λέξη και αυτή που στηρίζει όλες τις παραπάνω λέξεις μου.
Η αγάπη είναι η πιο αδύναμη...γιατί η αγάπη δεν κρύβεται, δεν μετριέται, δεν υπολογίζει και δεν υπολογίζεται. Και ακριβώς γι' αυτό ματώνει, πέφτει, σπάει και στο τέλος αφοπλίζεται.

Καλή δύναμη σε όλους!

Τί είναι ανατροπή;

Νομίζω η αλλαγή στο πρόσημο.
Ένας μαύρος στον Λευκό Οίκο.
Ήταν τον τσουνάμι στην Ιαπωνία,
η έκρηξη στο Τσερνόμπιλ,
ο σεισμός στην Αιτή
η επιβίωση από όλα αυτά....
Ο Γκάντι και ο Χριστός ήταν ανατροπή στη σκέψη,
η ανακάλυψη της πενικιλίνης επίσης!
Ο Πρετεντέρης πάντως δεν είναι...
Ατέλειωτες ώρες δημιουργικής δουλειάς
Λίγο μέλι πάνω σ' ένα κομμάτι τυρί
Μια πρέζα πιπέρι μέσα στο γλυκό
Ο άνθρωπος στο φεγγάρι
Είναι το χαμόγελό σου στο γκρίζο πρωϊνό μου...
Κάθε καινούργια μέρα είναι μια ευκαιρία για μια ανατροπή!
Εδώ θα μάθω την τέχνη της αύριο!

Μην τη προσπερνάς...

Αν προλαβαίνω...

Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές, κι ήταν η σχέση μας αυτές, χάιδεψέ τες αν τις δεις ποτέ...κι έπειτα το χρόνο μέτρησα να δω αν προλαβαίνω να σου πω από μένα...πόσα!.. δεν μπορώ...Ό,τι κι αν γίνει, ένα να λες, πως μ'αγαπάς χίλιες φορές, κι εγώ...εσένα....κι αν μείνει τ'όνειρο μισό κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό, ένα να λες, σαν να'ναι χθες, πως μ'αγαπάς χίλιες φορές...

Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω, να μην μπορώ να τ' ανεχθώ και δεν βρήκα ούτε ένα...κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω αν είν'τα λάθη μου εδώ και δεν έλειπε κανένα...

Νίκος Ζούδιαρης

Προβληματισμοί για την επόμενη μέρα.

Τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες δεν τις κατέχω. Ούτε τις οικονομικές για να κρίνω αν το κούρεμα αυτό είναι συμφέρον ή επιζήμιο, αν έπρεπε να γίνει τότε ή τώρα. Μιλώντας ξανά και ξανά με φίλους, κατ' ιδίαν αλλά και στο διαδίκτυο, βλέπω ότι το ρήγμα είναι τελικά βαθύ. Ή μάλλον η λέξη ρήγμα είναι διαχωριστική  και δεν θα ήταν σωστή η χρήση εδώ. Η διαφωνία θα ήταν πιο σωστή λέξη. Όλοι ξεκινάμε με τις ίδιες αξίες, με την ίδια ηθική, όλοι παλεύουμε για μια κοινωνία ισότιμη και αξιοκρατική. Προχωρώντας κι άλλο πιο βαθιά φτάνουμε σε μερικά ερωτήματα που οι απαντήσεις ξαφνικά γίνονται μαύρο, άσπρο.
Θέλουμε λιγότερο ή περισσότερο κράτος;
Θέλουμε ένα θεοκρατικό κράτος ή την θρησκεία ανεξάρτητη;
Θέλουμε μία παγκοσμιοποιημένη διακυβέρνηση ή μία εθνοκεντρική;
Θέλουμε μία ανοικτή ή μία κλειστή αγορά;
Θέλουμε μετανάστες στη γειτονιά μας, στη δουλειά μας ή όχι;
Αυτές οι ερωτήσεις καίνε και δεν έχουν μετριοπαθείς απαντήσεις και εκεί καταλαβαίνεις ότι η διαφωνία βαθαίνει. Τα όχι και τα ναι ποικίλλουν. Κάποιοι θα πουν ναι στην πρώτη ερώτηση, όχι στη δεύτερη, ναι στην τρίτη, άλλοι θα δώσουν τα ναι και όχι με διαφορετική σειρά.
Επίσης πρέπει να σκεφτούμε ότι αυτές οι ερωτήσεις θα επιδέχονταν διαφορετικές απαντήσεις αν είχαν τεθεί τον προηγούμενο αιώνα. Και πάλι διαφορετικές αν τεθούν τον επόμενο. Ακόμη και οι απαντήσεις που θα δώσεις σήμερα δεν ξέρεις αν θα έχουν το αποτέλεσμα που επιθυμείς. Πόσο σίγουρος είσαι ότι θα ζήσεις στην κοινωνία που ονειρεύεσαι;
Και ο Κομμουνισμός ευαγγελίζονταν ισονομία και ευημερία και κατέληξε στο απόλυτο αυταρχικό καθεστώς με φτωχούς πολίτες και γκούλαγκ που φιλοξένησαν 18 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες, παιδιά, εκ των οποίων τεσσεράμισυ εκατομμύρια δεν βγήκαν ποτέ από αυτά.
Ο Φιλελευθερισμός από την άλλη υπερχρέωσε τους πολίτες του και το πολιτικό σύστημα οδηγώντας το στην κατάρρευσή του και σε μία απρόσμενη και ακατανόητη φτώχια.
Ο σοσιαλισμός το ίδιο, ψάχνει ακόμα να βρει ποιός θα πληρώνει όλες αυτές τις ευήκοες κοινωνικές παροχές, απόδειξη ότι τα παλιά βορειοευρωπαικά σοσιαλιστικά κράτη κατέρρευσαν και αυτά μέσα στα χρέη.
Ο Εθνικοσοσιαλισμός δε, υποσχόταν κάθαρση από τα λαμόγια της εποχής και τίμιες δουλειές για όλους τους ανέργους....μόνο που το παράκανε, αλλά ήταν πια αργά όταν ο κόσμος ανακάλυψε ότι 11 εκατομμύρια "λαμόγια" βρήκαν τραγικό θάνατο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Και το Πασοκ, που είναι μία κατηγορία από μόνο του, στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, που πραγματικά έφερε π.χ. στο οικογενειακό δίκαιο, έδωσε κάτι αντιστασιακές συντάξεις σε τυχάρπαστους που θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα και άλλα πολλά βέβαια να μην τα γράφω και συγχύζομαι.
Πριν από χρόνια πόναγα βλέποντας προοδευτικούς ανθρώπους να καίνε και να σκίζουν την ελληνική σημαία, και σήμερα πάλι πόνεσα βλέποντας τους ίδιους σχεδόν να την υψώνουν και να την κάνουν παντιέρα. Και αποφάσισα ότι ένα κομμάτι πανί δεν πρέπει να με κάνει λιγότερο ή περισσότερο πατριώτη. Τ' αγαπάω τούτα τα χώματα γιατί γεννήθηκα σε αυτά. Κι αν είχα γεννηθεί σε άλλα χώματα θα έπρεπε να αγαπάω εκείνα. Ο ήλιος όμως δεν κάνει διακρίσεις και για όλους βγαίνει το φως....Ναι ξέρω, σ' αυτή τη γωνιά της γης ο ήλιος λάμπει λίγο παραπάνω. Ας μην ξεχνάμε όμως πως η ομορφιά είναι ευχή και κατάρα. Την πληρώνουμε τώρα πολύ ακριβά και η επόμενη μέρα μας περιμένει στη γωνία. Αλλά πρέπει να κατέχεις από κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες για να ξέρεις τί θα γίνει.
Ή μήπως όχι;

Μια ξεχασμένη γελαστή βραδιά

Η μέρα είναι δύσκολη. Μου κόβεται η ανάσα από την βαριά ατμόσφαιρα, μια επερχόμενη κατάθλιψη που περιμένει στη γωνία. Παρατηρητής μιας σουρεαλιστικής κατάστασης, ανήμπορη πια να πω έστω μια κουβέντα. Μπρεθλες που τραγουδούσε και η Έφη...
Προσπαθώ να ανασύρω από τη μνήμη μου εικόνες της παλιότερης Αθήνας για να ανατάξω λίγο την ψυχή μου. Θυμήθηκα λοιπόν ένα βράδυ που είχαμε βγει έξω για ποτά, εικοσάρηδες ήμασταν δεν ήμασταν. Πήγαμε σε δύο, τρία μπαράκια, ήπιαμε, χορέψαμε, ήτανε και η παρέα τέτοια που δεν λέγαμε να το κλείσουμε πριν ξημερώσει κι έτσι αποφασίσαμε να βολτάρουμε την Αλεξάνδρας πάνω κάτω. Ήταν η ώρα που η μέρα ξεκινούσε και τα σκουπιδιάρικα είχαν ξεκινήσει τη δουλειά. Τότε από όσο θυμάμαι σκουπιδιάρης δεν ήταν και τόσο καλή δουλειά, πρέπει να ήταν λιγότερα τα επιδόματα και οι υπερωρίες, παρακατιανή δουλειά.
Η ευφορία μας ήταν τόσο μεγάλη εκείνο το βράδυ που όπως ανεβαίναμε χορεύοντας την Αλεξάντρας τραβήξαμε μάλλον την προσοχή των υπαλλήλων του δήμου, μάλλον τους βγάλαμε από την μονοτονία της δουλειάς, και αρχίσανε να χορεύουν και αυτοί πάνω στον δικό μας ρυθμό καθώς περνούσαν δίπλα μας. Ξαφνικά βλέπω τ' αγόρια της παρέας να τους ακολουθούν και να πηγαίνουν μαζί τους στον επόμενο κάδο σκουπιδιών και να μαζεύουν μαζί τους τα σκουπίδια με τραγούδια και χαχανητά. Μαζέψαν όλα τα σκουπίδια μαζί και μετά ο ένας χτυπούσε την πλάτη του άλλου ευχαριστώντας για την όμορφη στιγμή. Δεν συζητήθηκε μετά τί βλακεία κάνατε και άλλα τέτοια, ούτε καν τόλμησε κανείς να κοροϊδέψει τη στιγμή. Με ακόμη μεγαλύτερη χαρά κατεβήκαμε την Αλεξάνδρας και πήγαμε όλοι μαζί στο πιο κοντινό σπίτι να κοιμηθούμε, ήρεμα, γαλήνια.
Τί τα λέω τώρα εγώ αυτά; μια τέτοια μέρα, που η Αθήνα καίγεται, ένας άνθρωπος χάθηκε, και το μέλλον μας είναι αβέβαιο όσο ποτέ....να, έχω ανάγκη από μια όμορφη στιγμή, με ένα σκουπιδιάρη που μου χαμογέλασε ένα βράδυ πριν χρόνια στην Αλεξάνδρας, και θα ήθελα πολύ να χαμογελάσω αύριο σε αυτούς που θα βγουν στους δρόμους μετά τόσες μέρες για να μαζέψουν τα σκουπίδια μας αλλά ξέρω ότι θα με προσπεράσουν, κι αν κάνω κίνηση να σηκώσω και εγώ μια σακούλα να μαζέψω ίσως και να μου επιτεθούν....Αυτά! Τα μικρά που ζήσαμε και δεν ξέραμε πώς ήτανε μεγάλα!

Caution! Be aware of shiny, happy people!

Την στιγμή που ανακοινώνεται ότι νεκρώνουν τα πάντα αύριο από τις απεργίες και η εκταμίευση της 6ης δόσης αναβάλλεται επ' αόριστον και όταν οι δημοσιογράφοι διαφημίζουν το ενιαίο μισθολόγιο της Ινδίας με καρυκεύματα και Bollywood χορευτικά, εγώ θυμάμαι μια μνημιώδη ρήση στο γραφείο που είχε πει κάποτε μια νέα υπάλληλος σε μια προμηθευτή μας που την πίεζε πολύ να πληρωθεί αμέσως. Της είχε πει "Μα, πώς κάνετε έτσι για τα λεφτά;" Άφρισε η γυναίκα από την άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής καθότι δυναμική και ανεξάρτητη επιχειρηματίας αδύνατον να αποδεχτεί μια τέτοια κουβέντα από ένα παιδαρέλι. Μετά τόσα χρόνια ακόμα το θυμόμαστε και γελάμε. Και ταιριάζει γάντι αυτή η κουβέντα σε όλη την ελληνική κοινωνία σήμερα.

"Μα πώς κάνετε έτσι για τα λεφτά;"

Όπου βρεθώ και όπου σταθώ αντιστέκομαι στις μίζερες κουβέντες και τις απειλητικές συμφορές που θα μας βρουν. Το τί έχω ακούσει  γι' αυτή μου την αντίσταση δεν λέγεται. Το τί δεν έχω ακούσει φαντάζομαι δεν περιγράφεται καν. Ε, λοιπόν σκασίλα μου!

Εγώ ξέρω ότι στον πόλεμο ο κόσμος συνέχισε να ερωτεύεται, να κάνει παιδιά , να πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο, ναι το Πανεπιστήμιο δεν είχε κλείσει. Παρά τη φτώχεια, τους θανάτους και την πείνα όλα αυτά συνέβαιναν. Με απορία ρώτησα μια φίλη πώς είναι δυνατόν να γεννήθηκε αυτή και ο αδελφός της μέσα στην κατοχή, από μια οικογένεια που λίγα χρόνια πριν ήρθε διωγμένη από την Πόλη. Γιατί μου λέει; ο κόσμος σταμάτησε τότε να ζεί; Επιβίωσαν, κάνανε παιδιά, τα σπούδασαν και κάναν προκοπή. Τίποτα δεν θα συνέβαινε αν η μητέρα εκείνη μιλούσε όλη μέρα για τον πόλεμο.

Είναι αστείο αλλά όντως συμβαίνει. Σπέρνουνε τον πανικό και στέλνουν τον κόσμο τα Σαββατοκύριακα να αδειάσουνε τα ΑΤΜ. Χτυπάνε τηλέφωνα και σφυρίζουν ότι την τάδε μέρα, την τάδε ώρα θα πτωχεύσουμε. Και τους ρωτάω : Πάλι; Μα αυτό το κάναμε στο Καστελόριζο! Ο βρεγμένος την βροχή δεν τη φοβάται και τί άλλο μας μένει από το να συνεχίσουμε να ζούμε;

Την Κυριακή είχαμε μια θαυμάσια παρέα που δεν αναφέρθηκε στιγμή στην κρίση. Δεν προλαβαίναμε γιατί είχαμε τόσα άλλα να πούμε. Η μέρα κύλησε όμορφα και δεν χρειάστηκαν λεφτά για να το κάνουμε αυτό. Δοκιμάστε το! Δεν κοστίζει!

Και πού είστε; Χαμογελάστε! Κάνει τους άλλους ν' ανησυχούν ;-)

Υστερόγραφο προς δημοσιογράφους

Δεν μας τρομάζετε γιατί εμείς περπατάμε κάθε μέρα κατά μήκος της οδού Δεριγνύ που οι μυρωδιές του κάρι αναδύονται μέσα από τα παράθυρα των περισσοτέρων πολυκατοικιών! Ζούμε στο Νέο Νέο Δελχί εδώ και μερικά χρόνια.

Ψωμιά, Παιδιά, Ελευθερίες;;;

Αρχίζουν τα σχολεία, και είναι η εποχή που όλοι κάτι βρήκαν να πουν για το "μείζον" πρόβλημα της παιδείας μας, τα βιβλία! Μα εγώ έχω να πω πράγματα διαφορετικά! Ήμασταν ακόμα διακοπές στο χωριό όταν οι ομάδες άρχισαν τα τηλέφωνα για να επιστρέψουν τα παιδιά στις προπονήσεις. Όχι τίποτα ομάδες Ολυμπιακός και ΑΕΚ...εδώ, τα Πατήσια και η Γκράβα...
Τις επόμενες μέρες θα διαβάσουμε πολλά για τους ανίκανους και ολίγιστους δημοσίους εκπαιδευτικούς. Εγώ θέλω να γράψω για τον προπονητή μας κύριο Κώστα. Προπονητής ζωής, αφού μαθαίνει στον γιο μου και τ' άλλα παιδιά πώς να στέκεται, όχι με τα χέρια στη μέση έτοιμος να χορέψει καραγκούνα, πώς ν' ακούει  και να εφαρμόζει, πώς να είναι συνεπής στις ώρες της προπόνησης, πώς να τρώει και να κοιμάται σωστά και αλοίμονο στο γιο μου αν μάθει ότι δεν διαβάζει. Αυτός ο κύριος Κώστας έχει τρεις μήνες απλήρωτος τώρα απ' την ομάδα αλλά δεν φάνηκε αυτό να τον νοιάζει την Δευτέρα που έκανε την πρώτη προπόνηση. Ήταν εκεί, ψυχή και σώμα.
Θέλω να γράψω για την Όλγα την νέα προπονήτρια του βόλεϊ που όταν την προέτρεψε ο έφορος να προσέχει το δικό μου παιδί, ήθελε να πει μια καλή κουβέντα κι αυτός, απάντησε χαμογελαστά "προσέχω όλα τα παιδιά μας" και ξέρω ότι το κάνει. Θέλω να γράψω για τον Δάσκαλο τον κύριο Χρήστο που ακόμα δεν καταλαβαίνω πώς συμμετέχει σε όλους τους συνδικαλιστικούς του αγώνες χωρίς να χάνουν τα παιδιά ούτε μια μέρα μάθημα. Είναι μαζί τους και τα Σάββατα στις πρόβες των θεατρικών και τα απογεύματα στις πλατείες μαζί τους, περνά και τους κλείνει το μάτι και αυτά μαζεύονται μελίσσι γύρω του να θαυμάσουν την φανταχτερή μηχανή του. Μας έμαθε εμάς τους άξεστους γονείς ν' ανοίγουμε και να παραχωρούμε την κουζίνα μας σε μπουλούκια παιδιών, να την αλευρώσουν και να ετοιμάσουν για την άλλη μέρα στο σχολείο πάρτι, άνευ λόγου και αιτίας, με πρωινά, μακαρονάδες και γλυκά. Να μαζευόμαστε, τα απογεύματα στο σχολείο για να ράψουμε κουστούμια για 60μελή θίασο μπόμπιρων που ανεβάζει Αριστοφάνη. Είναι και αυτή η Δασκάλα των Αγγλικών που όταν τελειώνει τα αγγλικά αρέσκεται να διαβάζει Ιστορία με τον γιο μου κάτι ώρες.
Είναι πολλοί αυτοί οι δάσκαλοι που οραματίζονται και είναι κρίμα που κανείς δεν τους ξεχωρίζει από τους άλλους, τους δήθεν. Θαυμάζω πολύ τους δασκάλους στην ιδιωτική εκπαίδευση που έχουν την υποστήριξη και την ευχέρεια να διδάξουν γνώση στα παιδιά πέρα από τα κατεστημένα όρια. Μα πιο πολύ θαυμάζω αυτούς που το καταφέρνουν μέσα από την δημόσια εκπαίδευση κάτω από την τρομακτική σκιά του Υπουργείου. Είμαι τυχερή  που τα παιδιά μου βρήκαν τέτοιους δασκάλους στο δρόμο τους και λάτρεψαν το σχολειό τους και την ομάδα τους εξαιτίας τους.
Αγαπημένοι μου φίλοι, δάσκαλοι υπάρχουν και ναι, μαζί τους "φάγαμε". Καιρός να τους αποκαταστήσουμε, αυτούς με το Δ κεφαλαίο. Αγάντα Γιωργία, Καίτη, Νομική κρατάτε Θερμοπύλες!


ΥΓ. Όταν ξεκινάς μ' αυτό το τραγούδι το μάθημα, ε, δεν θες να τελειώσει!!!

Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη...

Σήμερα το πρωΐ τί έκπληξη  στην είσοδο της πολυκατοικίας;

Η ώρα έξι και μισή, ήσυχα και δροσερά όπως όλες αυτές τις μέρες. Στην γωνιά της εισόδου αριστερά στεκόταν ένα περιστέρι ακίνητο. Μας κοίταξε που πλησιάζαμε, ανοίξαμε την πόρτα, σταθήκαμε δίπλα του και αυτό ακούνητο στη θέση του. Αντανακλαστικά μηδέν.

Ξέρεις, μου λέει ο άντρας μου, τί κάνει εκεί; Είναι οι τελευταίες στιγμές του. Τα πουλιά όταν πεθαίνουν κατεβαίνουν στη γη....

Ηλεκτρικό ρεύμα με διαπέρασε. Ήταν εκεί για τις τελευταίες στιγμές του, όρθιο, πράο, μπορεί και να πόναγε αλλά μιλιά δεν έβγαζε. Το κοίταξα καλύτερα, ήταν αδυνατισμένο, με ένα λεπτό λαιμό τραβηγμένο ψηλά, περήφανο.

Έβαλα το αυτοκίνητο μπροστά και με την όπισθεν  έφτασα πολύ κοντά του. Τα μάτια μου δεν ξεκολλούσαν από πάνω του από τον καθρέφτη. Και πάλι δεν κουνήθηκε. Μόνο με κοιτούσε. Ο φόβος είχε φύγει από μέσα του και απλά περίμενε...

Αυτές τις τελευταίες στιγμές τα περιστέρια δεν κλαίνε, δεν φοβούνται, δεν ζητάνε κάποιον να είναι πλάι τους και ούτε βέβαια πεθαίνουν τραγουδώντας.

Αυτά τα πλάσματα που ξέρουμε πως αγαπάνε, ερωτεύονται, χτίζουν φωλιές με τόση δεξιότητα για να προστατέψουν τους αγαπημένους τους, συμβολίζουν την ελευθερία και στολίζουν με την παρουσία τους όλες τις γιορτές μας, αυτά τα πλάσματα στο τέλος στέκουν μόνα, όρθια στη γωνιά τους περιμένοντας το τέλος.

Μεγάλο μάθημα το σημερινό από ένα γέρικο περιστέρι!



Αρώματα

Οι άνθρωποι που έχουν καλή όσφρηση είναι πάντα σε εγρήγορση. Και είναι ευχή και κατάρα να μυρίζεσαι τα πάντα από μακριά...Όταν διάβαζα Το Άρωμα του Ζίσκιντ είχα συγκλονιστεί όταν τα αρώματα που διάβαζα διαπερνούσαν τα ρουθούνια μου. Μα πώς γινόταν αυτό; Ένα άρωμα μπορεί να βγάλει από τη μνήμη ξεχασμένες, αραχνιασμένες θύμησες. Αρώματα χαμομηλιού από παιχνίδια σε ανοιξιάτικα οικόπεδα. Μυρωδιές σκόνης από σεισμούς που ισοπέδωσαν κτίρια. Η μυρωδιά από το σακάκι του παππού που γύριζε κάθε πρωί από τη βόλτα μ' ένα κλεμμένο λουλούδι στο πέτο. Πολλές μυρωδιές γυρίζουν ξανά και μου θυμίζουν στιγμές και ανθρώπους που δεν ειναι πια εδώ. Είναι εντυπωσιακό πως έχουν καταγραφεί στη μνήμη μαζί με εικόνες χρωματιστές και ολοζώντανες. Και πως μπορώ να ταξιδέψω μόνο μ' ένα αεράκι που θα περάσει στιγμιαία θα με χαιδέψει στο πρόσωπο και θα μου θυμίσει. Είναι και πολλές μυρωδιές που έχουν εξαφανιστεί και όμως στιγμάτισαν για χρόνια τη ζωή μου. Η μυρωδιά της καινούργιας ποπλίνας στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς. Η μυρωδιά της τριμμένης ντομάτας στην κουζίνα στο παλιό το σπίτι. Το άρωμα της σοκολάτας που έτρωγα κάθε βράδυ μετά το φροντιστήριο. Η μυρωδιά του τρένου που μας πήγαινε τις γιορτές στο χωριό μέσα από σκοτεινές γαλαρίες και πάνω από πέτρινα γεφύρια που ξέφυγαν από τον πόλεμο. Εκείνη η μυρωδιά του μούστου από εκείνο το αξέχαστο καλοκαίρι στον τρύγο και η μυρωδιά από το φρεσκοκομμένο τσάι πάνω στα χωριά στην Όθρυ.Ακόμα κι αν σκύψεις πάνω από το ανοιχτό φρεάτιο του Ηριδανού στο Μοναστηράκι θα μυρίσει αρχαία αρώματα.
Πολλές τέτοιες μυρωδιές γυρίζουν ξανά και ξανά και με ταξιδεύουν. Και αυτή η Άνοιξη τις κάνει πιο έντονες. Και στη σκέψη ενός ανθρώπου πώς γίνεται να φέρνεις και τη μυρωδιά του;
Εκείνο το βιβλίο του Ζίσκιντ έκρυβε πολλά μυστικά.

Μια φορά και έναν καιρό...

Όταν ήμουνα μικρή πήγαινα και τρύπωνα μέσα στο σαλόνι του σπιτιού ώρες ατελείωτες. Εκείνο το σαλόνι ήταν πολύ κρύο και πάντα κλειστό. Δεν χαραμίζαμε εκεί τη θέρμανση και βέβαια ήταν πάντα τόσο καθαρό αφού δεν το λέρωνε ποτέ κανείς. Εκεί λοιπόν σε μια παλιά ξύλινη σερβάντα έβρισκα κρυμμένο ένα view master με τους γάμους τους Κωνσταντίνου και της Άννας Μαρίας. Αλήθεια γιατί λέμε γάμους όταν πρόκειται για βασιλιά και γάμο όταν είναι του ξαδέλφου μας;
Πήγαινα εκεί με τις ώρες και παρακολουθούσα σαν ταινία ξανά και ξανά αυτό το τρισδιάστατο παραμύθι με τις άμαξες, τα καπέλα, τα κομφετί. Τότε μάλιστα νόμιζα ότι αυτός ο γάμος δεν είχε γίνει στην Ελλάδα. Νόμιζα ότι για να είναι τόσο παραμυθένιος θα είναι σίγουρα σε άλλη χώρα. Δεν τολμούσα και να ρωτήσω κιόλας γιατί ήδη διαισθανόμουν αν και παιδί ότι οι βασιλιάδες δεν ήταν και τόσο καλοί. Είχαν αρχίσει από τότε να τον φωνάζουν Κοκό. Από πού να βγήκε αυτό πάλι;
Μεγαλώνοντας, ευτυχώς εγώ αρκετά, άρχισαν να γίνονται της μόδας οι αποκριάτικες πριγκήπισσες. Η γαλάζια πριγκήπισσα, η πριγκήπισσα του χιονιού, η βασίλισσα του δάσους, οι βασίλισσες των ξωτικών, πριγκήπισσες των λουλουδιών, ο κατάλογος ατελείωτος. Ξέρω κάποια μάλιστα που τα είχε φορέσει όλα τα παραπάνω. Σε πείσμα των αριστεριστών όλα τα κοριτσόπουλα ντυνόντουσαν το τριώδιο βασιλικά. Σαν να μην έφτανε αυτό γίνεται και αυτός ο αληθινός βασιλικός γάμος της πριγκήπισσας Νταϊάνας όπου εκεί μπλέχτηκε και το Χόλυγουντ με τον Έλτον Τζων πρώτο τραπέζι πίστα και άντε τώρα να ξεκολλήσεις τον λαό από την ατελείωτη ουρά του νυφικού της Λαίδης. Τ' ακούει αυτά και η δική μας Άντζελα και μεταμορφώνεται και αυτή εν μία νυκτί σε Λαίδη με το μαγικό της ραβδάκι.
Τα χρόνια ξαναπερνούσαν και φτάνει τότε ένας παράξενος τραγουδοποιός να ξεσηκώσει όλη την επαναστατημένη γενιά των Εξαρχείων με την πριγκηπέσσα του.
Σήμερα στην άλλη άκρη της Ευρώπης μια άγνωστη πριγκήπισσα παντρεύεται με γάμους βασιλικούς, κανονικούς, με τα όλα τους, και όλη η χώρα κινείται σε αυτούς τους βασιλικούς ρυθμούς. Ποιός νοιάζεται σήμερα για το χρέος της Βρεταννίας; Αύριο πάλι.
Όλοι θα ρίξουν έστω μία κλεφτή ματιά σ' αυτή την υπερβολή.
Και όλα τα κορίτσια σήμερα θα περιμένουν από κάπου ν' ακούσουν "Buongiorno Principessa"!!!!!

Μια ζωή που ονειρεύεσαι σε μια φωτογραφία

Το Λονδίνο που γνώρισα ήταν ηλιόλουστο. Εκείνο το πρωινό όμως μια συννεφιά μας πήρε τα μυαλά και βρεθήκαμε να περπατάμε άσκοπα σε γειτονιές μακριά από μουσεία και πολυκαταστήματα. Μαγεμένοι από την υγρασία της στιγμής προχωρούσαμε από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο ακουμπώντας τα κάγκελα των εγγλέζικων σπιτιών και φανταζόμασταν τις ζωές τους μέσα σε αυτά. Τα φώτα τους, τα μπάνια τους, τις εφημερίδες τους, τις κουρτίνες τους. Στριμωγμένα σπίτια σαν και τα δικά μας. Παλιά και γκρίζα, κάτι όμορφο φανταζόμασταν όμως για το εσωτερικό τους. Ένας μπαμπάς που θα φορούσε μια ρόμπα και θα σέρβιρε το τσάι και το πρωινό, το σπίτι θα μύριζε ζεστό κέικ, τα παιδιά με φακίδες στη μύτη θα ετοίμαζαν τις τσάντες για το σχολείο και μία μαμά ντυμένη στα Μαρκς εντ Σπενσερ θα τους φιλούσε έναν έναν για να φύγει πρώτη για τη δουλειά της.
Κανείς δεν μπήκε ούτε βγήκε από εκείνη τη γειτονιά. Ήταν πρωί και ήταν όλοι στη δουλειά τους. Αυτοί οι Άγγλοι ήταν πολύ σοβαροί όταν πήγαιναν στη δουλειά τους. Και βιαστικοί. Και δεν ήταν καθόλου έτσι όπως τους ονειρευόμασταν.
Είναι μερικές φορές που ονειρεύεσαι πώς θα ήταν η ζωή σου σε μιαν άλλη χώρα. Άλλες φορές που επιτακτικά πρέπει να ζήσεις σε μιαν άλλη χώρα. Αυτό δεν είναι τόσο ιδανικό όπως δείχνει η φωτογραφία. Όμως στα όνειρα κάνουμε ότι θέλουμε. Υπερπαραγωγές!
Το πρόβλημα είναι όταν τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα και τότε παύουν να είναι όνειρα.
Άντε τότε να ονειρευτείς καινούργια....

Χρέος είναι, θα περάσει...

Έχουμε ένα χρέος και δεν ξέρουμε τί να το κάνουμε! Να το επιμηκύνουμε; να το αναδιαρθρώσουμε; να το κουρέψουμε; να το ανασχεδιάσουμε; Να το πάμε από δω, να το πάμε από κει. Έχετε δει κάτι θεατρικές παραστάσεις που ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να κρύψει την ερωμένη του από τη γυναίκα του και τρέχει πανικόβλητος πάνω στη σκηνή να την κρύψει κάπου.Και εκείνη παντού κάπως φαίνεται.
Δεν το θέλουμε αυτό το χρέος και θέλουμε να το κυρήξουμε απεχθές. Και για να γίνει αυτό πρέπει να κυρήξουμε παράνομα όλα τα αποτελέσματα των εκλογών, δηλαδή να δηλώσουμε ότι δεν είχαμε ποτέ δημοκρατία όλα αυτά τα χρόνια. Και πρέπει επίσης να δηλώσουμε ότι καμία συμμετοχή δεν είχαμε στα κεφάλαια αυτών των δανείων δηλαδή ότι όλα τα λεφτά πήγαν μόνο στις τσέπες των πολιτικών...Επίσης πρέπει να αποδείξουμε ότι οι πιστωτές γνώριζαν προσωπικά τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονταν, ναι ναι πολιτεύονταν, εδώ οι γνωστοί άγνωστοι (σ' εμάς) συνδικαλιστές μας και σφύριζαν αδιάφοροι για τον τρόπο με τον οποίο διανέμονταν τα λεφτά σε διάφορες "επαγγελματικές" ομάδες! Ότι και να το κάνουμε το χρέος πάντως εμείς από τον πάτο θα ξεκινήσουμε έτσι κι αλλιώς οπότε προς τί η κατανάλωση φαιάς ουσίας;
Σήμερα Πέμπτη, στις Κυριακάτικες εφημερίδες (ναι κυριακάτικες, ότι θέλουμε κάνουμε, κουμάντο θα μάς κάνετε τώρα;) γράφουν τα διάφορα σενάρια της επόμενης μέρας με διάφορα μετακινούμενα ζονγκ κρυμμένα από πίσω σίγουρο πως θα μας πιάσουν στο τέλος και θα μας πετάξουν στη λάσπη.
Αυτά τα ζονγκ κυκλοφορούν όπως οι καλικάντζαροι ψάχνοντας για υποψήφια θύματα. Ω, εδώ βρήκαν τόσα πολλά...Την ημέρα που πήραμε τους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν και αυτά εκεί.Ήμασταν σε μία φιλική συγκέντρωση. Στο άκουσμα της πόλης μας όλοι πετάχτηκαν όρθιοι να πανηγυρίσουν το γεγονός. Όλοι είδαν μπροστά τους το 2004. Εγώ με τον άντρα μου κοιταχτήκαμε και είδαμε μπροστά μας το 2011. Κατηγορηθήκαμε πολύ εκείνη την ημέρα. Και τότε με πείραξε αλλά τώρα συνήθισα πια.

Ο δανεισμός εξ ορισμού δεν είναι κακό πράγμα. Ο στόχος του είναι η ανάπτυξη και η ευημερία του δανειζόμενου. Κάτι που συμφέρει πρωτίστως τον δανειστή γιατί με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζει τη σωστή αποπληρωμή του δανείου. Σε κάποιες περιόδους η ανάγκη δανεισμού είναι επιτακτική αν θέλεις να κάνεις ένα άλμα στη ζωή σου. Παράδειγμα πολύ απλοικό όταν παντρευτήκαμε και δεν είχαμε στον ήλιο μοίρα και τολμήσαμε να κάνουμε και παιδί, και να αγοράσουμε και αυτοκίνητο, και πήραμε και στεγαστικό δάνειο για να προλάβουμε να το ξεπληρώσουμε πριν φύγουμε από τη ζωή, δανειστήκαμε πολύ! Ανησυχήσαμε μήπως κάναμε λάθος και τότε πήραμε τηλέφωνο τις τράπεζες και τους είπαμε ότι το χρέος μας είναι απεχθές και αρνούμαστε να το πληρώσουμε....πλάκα κάνω. Προσαρμόσαμε τη ζωή μας στις δυνατότητές μας, δεν σταματήσαμε στιγμή να δουλεύουμε σκληρά και παραγωγικά, μείναμε με το ίδιο αυτοκίνητο από τότε,  και ξέρουμε ότι κάποια μέρα θα είμαστε περήφανοι για την οικογένειά μας και την μικρή περιουσία μας.
Αυτή θα είναι η μικρή περιουσία μας γιατί η άλλη η μεγάλη δεν επενδύεται με δανεικά, ευτυχώς!

Διλημματικά!

Δύο γυναίκες συναντώνται, η μία γυναίκα ενός κύκλωπα, η άλλη γυναίκα ενός λαιστρυγόνα. Η γυναίκα του κύκλωπα παναπονιέται γιατί ο άντρας της την έδειρε. Μα γιατί την ρώτησε η φίλη της; Γιατί μόλις ήρθε στο σπίτι του είπα "καλώς τα μάτια μου τα δυο".
Το ανέκδοτο μου το είπαν τα παιδιά μου, ανέκδοτο που ξέρω από τα μικρά μου χρόνια. Και είμαι σίγουρη ότι έρχεται από την ομηρική περίοδο. Έτσι είναι σ' αυτόν τον τόπο δεν αλλάζει τίποτα. Ούτε και τ' ανέκδοτα. Δανείζομαι απόσπασμα του Θανάση Σφήκα από την Καθημερινή της Κυριακής όπου αναφέρεται στους ελιγμούς των διεκδικητών της εξουσίας μετά τον πόλεμο.
-" Στο όνομα της ομαλής μετάβασης το ΚΚΕ και το ΕΑΜ είχαν εκχωρήσει στην νομιμοφάνεια της κυβέρνησης "εθνικής ενότητας" ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής και κοινωνικής ισχύος που διέθεταν κατά την απελευθέρωση. Ο αυτοεγκλωβισμός του αστικού κόσμου αυτού, κατά τον Σεφέρη, ήταν "μονοκομματική και απελπιστική" - είτε "οι Άγγλοι θα μας προστατέψουν" είτε "οι Ρώσοι θα μας φάνε" "Θα είμαστε είτε ναίδες είτε μπουκιά στο στόμα ενός άγριου θηρίου... Καθαρά ψυχολογία πανικού τελειωμένων ανθρώπων"
Και καλά τότε υπήρχε και ένας Σεφέρης να μιλήσει και να αφυπνίσει.
Σήμερα ποιός μπορεί να αφυπνίσει τις τελειωμένες συνειδήσεις μας;
Από την αρχή του χειμώνα οριοθετούνται κάτι ημερομηνίες που προμηνύουν την καταστροφή μας.
Πλήρης ψυχολογικός πόλεμος. Ένας Πάγκαλος στήνεται μονίμως μπροστά στις οθόνες για να εξοργίζει το πλήθος. Ένας Αλαβάνος ονειρεύεται Ταχρίρ. Και εγώ δουλεύω περισσότερες ώρες για λιγότερα λεφτά. Με ένα φόβο να πλανάται από πάνω σαν φάντασμα.
Σήμερα αποφανθήκαμε ότι έχουμε χρεωκοπήσει. Έτσι σταματήσαμε να περιμένουμε και οποιαδήποτε εξέλιξη από την κυβέρνηση. Οι υπουργοί κατεβάσαν τα στυλό. Μας μιλάνε πάλι για εκλογές.
Πλήρης παραίτηση.
Με πορδές δεν βάφονται αυγά! Ούτε με διλήμματα!

Κινούμενοι μεσημβρινοί

Δύο άνθρωποι συναντώνται από δύο αντίθετες πλευρές του πλανήτη. Ο ένας από τον εικοστό τρίτο μεσημβρινό και άλλος από τον εβδομηκοστό τρίτο. Περάσανε τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να αποφασίσουν ότι μπορούν να μιλήσουν μεταξύ τους, και ίσως να κάνουν και παρέα και μπορεί να γίνουν και φίλοι. Και τότε αρχίζουν να διαβάζουν ο ένας το βιβλίο του άλλου. Ο ένας όμως αρχίζει να διαβάζει από αριστερά προς τα δεξιά και ο άλλος από δεξιά προς αριστερά. Και τότε και οι δύο ιστορίες διαβάζονται ανάποδα. Με μεγάλη αμηχανία προσπαθούν και οι δύο να διορθώσουν τις ανάποδες ιστορίες, πέφτουν σε γκρεμούς, χάνουν τις ισορροπίες, κάποια τα καταφέρνουν, κάποια όχι, κάποια ξεφεύγουν, μέσες-άκρες προσπαθούν να μείνουν μέσα στο νόημα της ιστορίας του βιβλίου. Χρειάζεται ν' ανοίξουν και άλλα βιβλία και να διαβάσουν και άλλες ιστορίες ανάποδες για να καταλάβουν πώς γίνεται μια ιστορία να στέκεται ανάποδα.
Γίνεται όμως!
Όπως οι άνθρωποι που ζουν τώρα στην Κίνα στέκονται ανάποδα για εμάς και εμείς γι' αυτούς. Όλοι έχουμε αντίθετες κατευθύνσεις. Η μία κατεύθυνση φεύγει ψηλά επάνω προς το άπειρο και δεν συναντάται ποτέ με κανέναν και τίποτα. Η άλλη κατεύθυνση όμως στα πόδια μας προς τα κάτω καταλήγει πάντα στο κέντρο της Γης. Εκεί εφάπτεται με όλες τις υπόλοιπες. Αρκεί λοιπόν ν' ακολουθήσουμε αυτή την κατεύθυνση, τη γήινη. Που περνάει μέσα από φωτιά και σίδερο, μεταλλωρυχεία, σπηλιές και υπόγεια νερά, τεράστιους σεισμούς και σκοτεινούς βυθούς. Εκεί στο κέντρο της Γης ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχουν κατευθύνσεις προς τ' αριστερά ή τα δεξιά αλλά μόνο προς το κέντρο.
Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να το κάνει αυτό. Γιατί έχει μάθει να οδηγεί αριστερά ή δεξιά, να γράφει από τ' αριστερά ή από τα δεξιά, να ψηφίζει αριστερά ή δεξιά, να σκέφτεται με το δεξί ή αριστερό μέρος του μυαλού του. Για να διαβάσει όμως τις ιστορίες των άλλων πρέπει ν' αφήσει τις άκρες στην ησυχία τους. Για μένα ήταν δύσκολο αν και είμαι αριστερόχειρας που γράφει με το δεξί. Η γιαγιά μου όμως μου έλεγε "το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο". Άλλωστε όλοι ξέρουμε ότι και οι καλύτεροι παίκτες είναι αυτοί που σουτάρουν και με τα δύο πόδια!

Φέρτε μου το ποταμάκι πάνω, σας παρακαλώ!!

Αχ και να ήταν αυτό το ποταμάκι ψηλά επάνω να μας δροσίζει! Να είχε μία πέτρινη βρύση με νεράκι δροσερό να περνάς δίπλα του και να κοντοστέκεσαι, να πάρεις μία ανάσα και να δροσιστείς. Θα είχε και ένα παγκάκι σίγουρα δίπλα της και έναν πλάτανο σκιερό. Θά ήταν πολύ όμορφη αυτή η στάση στην ανηφόρα της Φωκίωνος. Όλοι εκεί θα θέλανε να ξαποστάσουν. Θα βλέπαμε ζευγάρια ερωτευμένα, και φωνές παιδιών, και γειτόνισες να κουτσομπολεύουν. Τώρα βλέπεις μονο ανθρώπους, να κάθονται πάνω σε αυτά τα άβολα κάγκελα που μας απαγορεύουν την πρόσβαση στις μικρούς κήπους της Φωκίωνος. Και αυτούς δεν μας αφήνουν να τους αγγίξουμε λες και είναι στη φυλακή. Η μήπως εμείς είμαστε στη φυλακή; Τόσα χιλιόμετρα κάγκελα αυτή η πόλη...Και πάλι όμως βλέπεις οι άνθρωποι επίμονοι κάθονται πάνω σε αυτά τα κάγκελα λες και μια αόρατη δύναμη τους τραβά κοντά σ' αυτό το υπόγειο ποταμάκι και τότε ίσως μία μαγική δύναμη το φέρει στην επιφάνεια...ή μήπως εμάς μας τραβήξει εκεί κάτω στη δροσιά!
Μα αφού το νερό δεν αλλάζει διαδρομή, δεν μπορείς να το εμποδίσεις, τί μας έπιασε και το κρύψαμε εκεί κάτω. Ώρες ώρες εμείς οι άνθρωποι κάνουμε πράγματα ακαταλόγιστα. Και καλά, τα κάνουν μερικοί. Άλλοι δεν υπάρχουν να τους ξυπνήσουν και να τους συνεφέρουν; Τώρα που σκεφτόμαστε να ξαναφτιάξουμε αυτή την πόλη, να ξαναφέρουμε το τραμ, να μεγαλώσουμε τα πεζοδρόμια δεν μπορούμε να ξανασκεφτούμε να ξαναφέρουμε τα ποτάμια της πόλης στην επιφάνεια; Δεν μπορούμε;

Στα φιλαράκια μου

Πέρασε η γκρινιάρικη διάθεση, οι στριμωγμένες μέρες μέσα στην μαύρη απελπισία και την κατήφεια. Ήρθε η Άνοιξη, η Φύσις μυρίζει, να γράψω και κανέναν καλό λόγο για την υστεροφημία μου ρε γαμώτο! Λοιπόν το Τουίτερ πολύ το κατηγόρησα σε προηγούμενο ποστ, δίκιο είχα, αλλά να, μου αρέσουν πολύ αυτές οι πρωϊνές τουιτοκαλημέρες. Ειδικά αυτές πριν από τις εφτά το πρωί. Είναι μία ώρα δύσκολη αυτή και οι τουιτοκαλημέρες παίζουν το ρόλο της πρωϊνής βιταμίνης. "Δεν είσαι μόνη σου κορόιδο! Είναι και άλλοι μαζί σου" σκέφτομαι.
Το ρητό μας το είχαν πει "ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία". Θα έπρεπε λοιπόν τώρα να είμαστε όλοι φουλ στη χαριτωμενιά μέσα στην αφραγκία μας. Δεν είμαστε όμως...
Θέλω λοιπόν να φωνάξω στους φίλους μου Stop Talking About Crisis Πια!!! Γιατί κάθε φορά που μιλάμε από δω το φέρνουμε, από κει το φέρνουμε, για την κρίση μιλάμε. Και εγώ το ίδιο δηλαδή.
Βέβαια, σήμερα Παρασκευή ήθελα πολύ να κανονίσω μια μονοήμερη στην Αίγινα όπως έκανα παλιά, μιας και η Φύσις μυρίζει..., το μνημόνιο όμως έχει αντίθετη γνώμη και έτσι κάθομαι στ' αυγά μου, και τσουπ! πάλι η κουβέντα γυρίζει πίσω στα της κρίσεως!
Η ζωή μας κύκλους κάνει και τώρα που δουλεύουμε περισσότερο και πληρωνόμαστε λιγότερο πρέπει να βάλουμε εκείνη την ευτυχία στη θέση της. Γιατί εκεί που την είχαμε βάλει ήταν λάθος η θέση ;)
Καλό Σαββατοκύριακο και ας μην είναι και στην Αίγινα!

Free hugs???

Στην αγγλική γλώσσα λέμε to give a hug. Εκεί η αγκαλιά είναι δοτική.
Στην ελληνική λέμε παίρνω αγκαλιά. Εδώ είναι απαιτητική, εγωιστική.
Ίσως και όχι όμως, αν σκεφτούμαι ότι το παίρνω αγκαλιά μας φέρνει πρώτα στο νου την μητρική αγκαλιά, εκεί που βρίσκαμε παρηγοριά από μωρά. Αυτή την αίσθηση της αγκαλιάς την έχω ακόμη πολύ έντονη. Ίσως επειδή η μαμά μου μ' έπαιρνε αγκαλιά μέχρι που δεν χωρούσα πια στα χέρια της. Ήμουν αρκετά μεγάλη κι όμως πάντα πήγαινα και τρύπωνα εκεί μέσα για να κοιμηθώ. Μεταξύ μας ακόμα τρυπώνω εκεί μέσα...
Οι αγκαλιές αλλάζουν μετά όσο μεγαλώνουμε. Αυτές που ευχαριστιέμαι πιο πολύ είναι οι αγκαλιές που εισπράττω από τα ξαδέλφια μου τ' αμερικανάκια. Δοτικές αγκαλιές. Μεγάλες, σφικτές και με διάρκεια. Αγκαλιάζουν την πλάτη μου από την μια άκρη στην άλλη και με σηκώνουν στον αέρα.
Εδώ οι φίλοι και οι συγγενείς αρχίζουν σιγά σιγά να περιορίζονται σε μια χειραψία και σ' ένα πεταχτό φιλί, άλλοτε ζεστό και ειλικρινές και άλλοτε φευγαλέο και τυπικό. Λιγοστεύουν πάντως οι αγκαλιές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κυρία Καίτη την δασκάλα των παιδιών μου στον παιδικό σταθμό. Τότε της παραπονιόμουνα γιατί τα παιδιά ξυπνούσαν τα βράδια και τρύπωναν μέσα στη ζεστασιά του δικού μας κρεβατιού. Απόλαυσέ το, μου είπε, δεν θα είναι για πάντα μέσα στην αγκαλιά σου. Απόλαυσέ το τώρα για να μην σου λείπει μετά. Με αυτά τα λόγια δεν σταμάτησα από τότε ούτε μια μέρα να τους δίνω από μια αγκαλιά. Και αυτό ξέρεις γίνεται συνήθεια.
Δεν ξέρω γιατί μερικές φορές αλλάζουμε συνήθειες.
Μήπως να φταίνε αυτές οι συνήθειες που καταργήσαμε και την δοτική πτώση στην γλώσσα μας;
Δεν ξέρω τί φταίει για όλα αυτά.
Πάντως κυκλοφορούν πολύ τώρα τελευταία κάποια free hugs. Free hugs?
Μα θα μπορούσαν ποτέ οι αγκαλιές να πληρώνονται;

Η σχιζοφρενική μου καθημερινότητα

Η σχιζοφρενική μου καθημερινότητα βρίσκεται ανάμεσα στα δεκάδες πηγαινέλα μου στις "αναρμόδιες" Δημόσιες υπηρεσίες. Πάνω σε πεζοδρόμια στα οποία μετακινούνται μηχανάκια. Δίπλα σε πεζούς που περπατάνε στους δρόμους. Μέσα σε τρόλλει με ανεύθυνους οδηγούς που μιλούν στο κινητό την ώρα που οδηγούν. Μέσα σε όλες αυτές τις διαδρομές μου μέσα στο γκρίζο ξεχασμένο Μεταξουργείο σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά και ξαφνικά αντίκρυσα αυτό το λευκό, αδαμάντινο, παλιό ξενοδοχείο, που ένας παλαβός μάλλον, δεν τον ξέρω αλλά σίγουρα τρελός για δέσιμο, αφού αποφάσισε να ανακαινίσει μέσα στην περιφρονημένη πλατεία του Μεταξουργείου ένα...ξενοδοχείο. Και να χαρίσει σε μένα αυτή τη θέα που μου έδωσε απίστευτο κουράγιο να συνεχίσω να υπομένω τα καψόνια από πολλούς τραγικά μίζερους ανθρώπους.
Θέλω πολύ να τον ευχαριστήσω αυτόν τον άνθρωπο που έκανε αυτή την αποκοτιά, να φτιάξει αυτό το στολίδι και να σώσει και μένα από την παραφροσύνη μου.
Η Αθήνα είναι μια πόλη που πάντα σε εκπλήσσει.
Για φαντάσου να υπήρχαν και άλλοι τέτοιοι παλαβοί και να ήταν η πλειοψηφία στην πόλη μου. Τότε μάλλον δεν θα μιλούσαμε για γκρίζες πόλεις....
Αλλά τί είναι αυτά που σκέφτομαι εγώ τώρα; όταν έχεις τόσες ανθρώπινες ψυχές να αντικρύζουν τον γκρίζο θάνατο και όχι απλά μια γκρίζα πόλη...
Δυστυχώς έχω επαληθευτεί για τα αδιέξοδα στα οποία βρεθήκαμε. Η διαχείριση όμως ενός αδιεξόδου είναι πολύ δύσκολο πράγμα, θα έλεγα ακατόρθωτο!

ΥΓ. Αν εισπράξεις σήμερα λόγια απειλητικά είναι φυσιολογικό.
Αν εισπράξεις λόγια αγάπης είναι υπερβολή.
Αν δεν είναι αυτό σχιζοφρένεια τότε τί είναι;

Μαθήματα γιόγκα

Ότι πιο χρήσιμο, ότι πιο έξυπνο και ότι πιο ευχάριστο μου έχει συμβεί μέχρι σήμερα αυτά τα μαθήματα. Εκεί έμαθα να ισορροπώ. Έμαθα να αναπνέω, με τρεις διαφορετικούς τρόπους μάλιστα. Έμαθα να μην σφίγγω τα δόντια μου. Να κοιτάζω με κλειστά μάτια γύρω μου και κυρίως μέσα μου. Να χαμογελώ ακόμη και όταν κλείνω τα μάτια μου. Έμαθα ότι έχω δύναμη στα χέρια μου που δεν την πίστευα ποτέ. Να ελέγχω τη σκέψη μου και να παρακολουθώ τον αέρα που ταξιδεύει μέσα μου.
Οι άνθρωποι που κάνουν γιόγκα έχουν μια εξαιρετική δύναμη. Δύναμη που αντλούν μέσα από την ειρήνη που έχουν κάνει με τον εαυτό τους. Ξέρουν ποιοί είναι, δεν έχουν αυταπάτες, δεν δανείζονται ιδέες. Δεν κουράζουν και δεν κουράζονται. Βλέπουν πολύ μικρά εκείνα τα "μεγάλα" και θωρακίζονται με μία αυτόφωτη λάμψη. Μακάρι να ήταν της μόδας σήμερα η γιόγκα όπως ήταν κάποτε της μόδας το αερόμπικς. Φαντάζομαι ας πούμε τον Λοβέρδο και τον Μαρκόπουλο να κάνουν πρώτα τρεις χαιρετισμούς Α και μετά να μιλάνε στη Βουλή. Ή φαντάζομαι τη Λιάνα Κανέλλη και τον Αλέξη  Τσίπρα να στέκονται πέντε λεπτά στη στάση του παιδιού, και μετά να βγουν σε ένα τηλεοπτικό παράθυρο. Πολλούς ανθρώπους σκέφτομαι πόσο διαφορετικοί θα ήταν αν έκαναν γιόγκα...
Θα ήθελα πολύ να την συστήσω σε ανθρώπους που έχουν ένα κενό μέσα τους, μία πίκρα για ότι δεν πήγε καλά, ένα γαμώτο. Γιατί τελικά τα μονοπάτια γράφουν το δικό μας όνομα αυτό που διαλέγουμε μόνοι μας και το περπατάμε μόνοι μας. Στην πορεία δεν είναι τελικά τόσο δύσκολο να κάνουμε κάτι καλό, και μάλιστα ξεκινώντας από τον εαυτό μας.
Έχω καταφέρει αρκετές δύσκολες ασάνες μέχρι εδώ.
Μόνο ένα πράγμα δεν κατάφερα ακόμα.
Να απωθώ την αρνητική αύρα γύρω μου.
Μάλλον θα το καταφέρω όταν θα υπερίπταμαι πάνω από το μαγικό χαλάκι μου.

Το τζάμπα έχει ιστορία...

...σ' αυτόν τον τόπο. Το ενσάρκωσε και ο Μουζουράκης με επιτυχία στους Σινγκλς ως Τζάμπας.
Ήταν το 1997 στο Παγκόσμιο Στίβου που ο άντρας μου έτρεξε να πάρει εισιτήρια για να παρακολουθήσει από κοντά για πρώτη φορά όλους αυτούς τους αθλητές μύθους που έβλεπε μόνο από την τηλεόραση, ως γνήσιος φίλαθλος και καθόλου μα καθόλου οπαδός.
Εισιτήρια ακριβά, μιας και η θέση διαλέχτηκε με μεγάλη προσοχή για να παρακολουθήσει τα αθλήματα που αγαπά από καλή οπτική γωνία.
Αρχίζει το αθλητικό γεγονός την πρώτη μέρα και ξαφνικά συνειδητοποιεί ο υπουργός ότι το στάδιο είναι άδειο. Μάλλον του το σφύριξαν οι ξένοι δημοσιογράφοι που σχολίασαν την αδιαφορία των Ελλήνων σε ένα τόσο σημαντικό γεγονός. Ο ίδιος φυσικά ο υπουργός ουδέποτε ασχολήθηκε με την προπώληση των εισιτηρίων.
Ευκαιρία δοθείσης λοιπόν ανακοινώνει την επόμενη μέρα ότι ανοίγουν οι πόρτες για τον λαό να παρακολουθήσει τζάμπα τους αγώνες! Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια! Δικαιώνει το φιλολαϊκό αίσθημα και γεμίζει και τις κερκίδες στα μάτια της διεθνής κοινότητας.
Γίνεται λοιπόν το ντου την επόμενη μέρα, ο άντρας μου βρίσκει άλλον στην ακριβοπληρωμένη θέση του και συνεχίζει τις επόμενες μέρες να παρακολουθεί το γεγονός σε όποια θέση έβρισκε άδεια, ανάμεσα σε πλήθος που κάπνιζε και πετούσε πατατάκια αριστερά και δεξιά γιατί το τζάμπα είναι τζάμπα. Και μην μου πει κανείς τίποτα για τα ακριβά εισιτήρια γιατί δεν άξιζαν ούτε όσο ένα δισκάκι λουλούδια που αυτοί οι κύριοι πετούσαν στον Τόλι και τον κάνανε μάγκα στο απυρόβλητο.
Και όπως λένε οι φιλολαϊκές διαφημίσεις των Jumbo : "δεν μας φτάνουν τα φτηνά, τα τζάμπα θέλουμε".
Συμφωνώ απόλυτα με την πρόταση να γίνει δημοψήφισμα στο οποίο ο λαός να αποφασίσει ποιό δρόμο θα ακολουθήσει στον παγκόσμιο ιστό. Επιτέλους δεν είναι υποχρεωτικό ν΄ακολουθήσουμε ευρωπαϊκό προσανατολισμό αν δεν το θέλουμε. Ν' αποφασίσουμε όμως για να ξέρει και ο καθένας τί θα κάνει. Γιατί δεν θέλω να πληρώσω άλλα τέτοια εισιτήρια.

Τρεις μήνες είχε αγοράσει τα εισιτήρια νωρίτερα, δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε και ακόμα δεν το έχει ξεπεράσει.

ΥΓ. Σε ερώτηση πρώην δικαστικού του Αρείου Πάγου μαθαίνω ότι άσχετα με την επιβολή χρηματικού προστίμου έναντι εξαγοράς ποινής φυλάκισης στον Τόλι, τα χρήματα τα οποία οφείλει στο Ελληνικό Δημόσιο δεν παύουν να είναι απαιτητά. Είναι στο χέρι των δικαστών τώρα αν θα απαιτηθούν άμεσα.
ΥΓ2. Όλα τα προηγούμενα χρόνια εμείς κάναμε πως πληρώναμε διόδια και το κράτος έκανε πως συντηρούσε τους δρόμους. Στην Εγνατία οδό δε, προς μεγάλη μου έκπληξη όταν πήγα Αλεξανδρούπολη δεν υπήρχε ούτε ένα διόδιο.
ΥΓ3. Να θυμίσω και τα μισά διόδια που πλήρωναν πολλοί συμπολίτες χωρίς απόδειξη;

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011 - Πανικός!

Και ξαφνικά πανικός!
Αν πάθω Αλτσχάιμερ και ξεχάσω όλους τους κωδικούς και τα πιν;
Ζεις χωρίς αυτά; Παίρνεις λεφτά; Τα χρειάζομαι για να μιλάω με τους φίλους μου, για να διαβάζω εφημερίδα, να ενημερωθώ. Για να μιλήσω με το παιδί μου στο τηλέφωνο, για να βγάλω εισιτήρια, για ν' αγοράσω καλλυντικά, για να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ, για να δουλέψω στον Η/Υ στο γραφείο, για να κάνω τη φορολογική μου δήλωση (μμμμ, εκεί θέλει και κλειδάριθμο τώρα). Να πάω στο γιατρό, ν' αγοράσω βιβλία, να μπω στο γυμναστήριο, να μπω μέσα στο σπίτι μου ρε αδελφέ!!!!!!!!

Να 'ταν τουλάχιστον ένας ο κωδικός...κι ας χρειαζόταν και για να πεθάνω
Τότε θα τον ξεχάσω σίγουρα!

ΥΓ. Την Κυριακή ανακαλύψαμε ότι ο μικρός μας γιος δεν ήξερε να χρησιμοποιήσει τηλέφωνο με καντράν και του κάναμε μαθήματα. Πού ξέρεις; μπορεί να χρειαστεί σε κάποια επόμενη stone age εποχή...

Νομική

Είμαι άφωνη απέναντι σε όλα αυτά που διαβάζω και ακούω γύρω μου.
Προσβλητικά ανέκδοτα για τους αστυνόμους, βρισιές για τους μετανάστες, προπυλακισμοί στον Πρύτανη, παρελάσεις Νεοχαζών, και νοιώθω ότι ο κάθε ένας από τη θέση του πάει να κερδίσει κάτι από αυτή την ιστορία. Από την αρχή κατάλαβα με την μικρή μου διάνοια ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν σκέφτηκαν μόνοι τους να μπουν στη Νομική. Δεν ξέρανε καν που είναι. Κάποιοι που ξέρουνε τους καθοδήγησαν σε ένα επικίνδυνο ταξίδι. Σαν αυτό που είχαν κάνει για να φύγουν από τις πατρίδες τους. Έχω βιώσει και άλλες φορές προβοκατόρικες καταστάσεις. Είναι η πρώτη φορά όμως που χρησιμοποιούν τόσους ανθρώπους και το χειρότερο τους βάζουν σε κίνδυνο.  Ακόμη και αυτοί που φωνάζουν την υποστήριξή τους στους απεργούς μου φαίνονται τόσο υποκριτές.
Το σενάριο που έχω στο μυαλό μου είναι πολύ κακό.
Ακόμη όμως και το καλύτερο σενάριο να συμβεί ένα είναι σίγουρο. Ότι μετά από αυτά που θα γίνουν οι σίγουρα ηττημένοι θα είναι οι ίδιοι οι απεργοί, όσο ταλαιπωρημένοι κι αν είναι, όσο φτωχοί και αν είναι, δεν είναι κουτοί, και αν εμπιστεύονταν κάποιους ανθρώπους μέχρι σήμερα δεν θα ξανα εμπιστευτούν ποτέ κανένα. Και όποια προσπάθεια ξαναγίνει θα πέσει στο κενό. Πάντα θα έχουν στο μυαλό τους ότι κάποιος πάει να τους εκμεταλλευτεί.
Και αυτό με θλίβει πολύ.

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011 - Χόρευε tweets!!!

Οι παππούδες μου είχαν πρόβλημα με το twist. Εγώ έχω πρόβλημα με τα tweets.
Τώρα μόλις κατάλαβα γιατί δεν κατανοούσα τα αγγλικά tweets. Για τον ίδιο λόγο που δεν κατανοοώ τα ελληνικά. Ένας ολόκληρος καινούργιος κόσμος που δεν συζητά, δεν επιχειρηματολογεί αλλά τουϊτίζει με μόλις 140 χαρακτήρες. Και εντάξει στην αγγλική το "κατ'οικονομίαν" μπορεί να έχει εφαρμογή όταν το to το κάνεις 2 και το for το κάνεις 4. Εμ σ' αυτήν την ελληνική γλώσσα που έχει πέντε διαφορετικά  ι  και κάμποσα ακόμα που καταργήθηκαν, και το Happy New Year (12 χαρακτήρες) είναι Ευτυχισμένος ο Καινούργιος Χρόνος (30 χαρακτήρες) πώς να τουϊτίσεις;
Το twitter είναι η γκιλοτίνα της σκέψης μας, ο βιασμός του αλφάβητου, η κωδικοποίηση της επικοινωνίας, σ' ένα κοινωνικό δίκτυο μάλιστα. Μα τί νόημα έχει τότε;
Είμαι ο κατ' εξοχήν άνθρωπος που χρησιμοποιεί λιτό λόγο. Οι εκθέσεις μου στο σχολείο σταματούσαν στην μιάμιση σελίδα. Στα μαθηματικά έχανα βαθμούς γιατί παρέλειπα σχόλια. Μα εννοούνται τους έλεγα και μου κόβαν από μισό βαθμό το κάθε σχόλιο. Ακόμα και για μένα 140 χαρακτήρες δεν είναι αρκετοί για να μοιραστείς την σκέψη της ημέρας. Άσε που χιλιάδες τέτοια tweets περνάνε μπροστά από την οθόνη σου χωρίς να αφήνουν τίποτα πίσω. Ούτε μία κουτσουλιά.
Μην πυροβολείτε το μυαλό μου με μικρές καθημερινές ασυναρτησίες για σημαντικά θέματα.
Εφιστώ την προσοχή!
Υπερβολική χρήση του twitter μπορεί να προκαλέσει κουρκούτιασμα του εγκεφάλου.
Αναπολώ εκείνες τις μέρες που αφορμή ενός άρθρου στην εφημερίδα, (εκείνη την τεράστια, που δεν δίπλωνε με τίποτα και γέμιζε μελάνια τα χέρια μας και τη μύτη μας) προκαλούσε συζήτηση ολόκληρο το βράδυ με μπύρες και πολλά πατατάκια.
Και επειδή δεν συνηθίζω να εκφέρω την γεροντοκορίστική  γκρίνια μου θα ολοκληρώσω εδώ, άσχετο μεν, γκρινιάρικο δε : Αφού άνοιξε Ζάρα και στη via del Corso στη Ρώμη πάει χάλασε ο κόσμος!

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011 - Μπαρμπαριά και Τούνεζι

Ως συνήθως η Ελλάδα που βρίσκεται πάντα στο δικό της κόσμο χρησιμοποιεί την παραπάνω έκφραση ως απάντηση στο "μπάρμπα". Χιούμορ απείρου κάλλους, παιγμένο εξαιρετικά και από τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, εντελώς ανεξήγητο και μη μεταφραζόμενο. Όπως και όλη η ζωή μας άλλωστε.
Το Τούνεζι ή Τυνησία είναι από τις χώρες πρώτης επιλογής στον τουρισμό. Θα ήθελα πολύ να έχω πάει. Οι φίλοι μου που πήγαν μου μίλησαν για μία χώρα με απίστευτες ανισότητες. Το τουρ τους ξεκίνησε από τον Νότο στους Βεδουίνους με τις καμήλες και τα σπίτια από λάσπη και τους τελείωσε στις ακτές της Μεσογείου στον Βορρά όπου τους περίμενε ο πολιτισμός και η πολυτέλεια γαλλικών προδιαγραφών. Αυτό πουλούσε ο τουρισμός τους. Ακόμη όμως και αυτός ο τουρισμός δεν άφηνε τίποτα στους απλούς πολίτες. Η χώρα δέχονταν μόνο κατ' ευφημησμό ευρωπαική υποστήριξη την οποία εκμεταλλεύονταν οι "γνωστοί-άγνωστοι" πολιτικοί οι οποίοι για τους Ευρωπαίους θεωρούνταν το ανάχωμα απέναντι στον ισλαμισμό και βέβαια το εξαργύρωναν ανάλογα. Πάλι θρησκεία στη μέση.
Η Ιταλία περνάει την χειρότερη κρίση της Ευρώπης και δεν το συζητάει κανείς. Η ιταλική αλαζονεία έχει πέσει θύμα, χρόνια τώρα, ενός λαϊκού επιχειρηματία απατεώνα, ο οποίος το μόνο που έκανε ήταν να βγάλει στη φόρα όλα τα άπλυτα των αποτυχημένων επαγγελματιών πολιτικών και να ενισχύσει τα τηλεοπτικά σόου με περισσότερο γυμνό, αγαπημένο του κάθε Ιταλού Καζανόβα. Και ενώ η μαφία κάνει πάρτι στα σκουπίδια της χώρας και η οικονομία μπαίνει σε βαθιά κρίση το Βατικανό επιτέλους βρίσκει το θαύμα για να κάνει τον εκλιπόντα Πάππα Άγιο.
Πάλι θρησκεία στη μέση.
Οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα, οι Ιρλανδοί, χρόνια τώρα, στο όνομα ενός Θεού ρίχνουν στη μάχη αθώες ψυχές. Ψυχές που δεν στέκονται λίγο να σκεφτούν πως κανένας Θεός δεν θα ζητούσε ποτέ να κρατήσουν δυναμίτη στο χέρι. Που όμως αδύναμοι σε ώρες ανέχειας καλούν την βοήθειά Του για να βγουν από αυτή.
Λες να είναι η ώρα της Μπαρμπαριάς τώρα;

Ανακαλύπτοντας σιγά σιγά τα προβλήματα στις άλλες χώρες ίσως συνειδητοποιήσουμε την πραγματική υπόσταση των δικών μας προβλημάτων. Είναι η πρώτη φορά που ο Έλληνας βλέπει έξω από τα σύνορά του. Για να δούμε...

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

...και βέβαια η πολιτική του διλήμματος!
Ξεκινώντας με το" Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε" και προχωρώντας με το "Μνημόνιο ή Πτώχευση", φτάνουμε σήμερα στα ζουμιά.

Αυτό το δίλημμα όμως είναι πιο περίπλοκο από όσο φαίνεται στην αρχή.
Πώς να πείσεις τώρα τον Έλληνα ότι για να απαλλαγεί από τους μετανάστες πρέπει να τα βρει με τους Τούρκους;

Habibi θα το πούμε έτσι ή αλλιώς...

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011 - η πολιτική του αντιπερισπασμού

Ή αλλιώς άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.

Έμαθα τη σουίτα που έκανε ρεβεγιόν ο Πάγκαλος.
Έμαθα γιατί φορούσαν τιρκουάζ κασκόλ στο Ερζερούμ.
Έμαθα ότι οι New York Times δίνουν αβάντες στον Μπουτάρη.
Ότι ο Αμυράς φορούσε παλαιστινιακό κασκόλ και ο Κακλαμάνης φόρμες στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο.
Η Έμπατη έκλεισε για 48 ώρες.
Και ότι κάθε πικραμένος κάνει και το κίνημά του.

Άλλα πράγματα δεν έχω μάθει και περιμένω στη γωνία...

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011 - η πολιτική της λάσπης

Γυρίζω κάθε μεσημέρι στο σπίτι μου και σκουπίζω καλά καλά τα παπούτσια μου στο πατάκι της εξώπορτας. Το πατάκι λερώνεται, τα παπούτσια όμως δεν καθαρίζουν. Βγάζω τα παπούτσια μου, παίρνω ένα μωρομάντηλο και αρχίζω να καθαρίζω με μανία από πάνω και στο πλάι. Και πάλι βλέπω ότι είναι μάταιη η προσπάθεια. Λερώνω και τα χέρια μου. Βρίσκω λάσπη και μέσα στο παπούτσι παρά το γεγονός ότι είναι από καλό δέρμα χωρίς τρύπες και με πολύ καλά γαζιά. Και τότε συνειδητοποιώ ότι αυτή η λάσπη δεν βγαίνει έτσι. Βγαίνει μόνο με περιφρόνηση, αδιαφορία, με λογική και ρεαλισμό.
Και πού θα πάει, κάποια στιγμή θα φύγουν οι λακούβες, οι πέτρες και η λασπουριά από αυτή τη χώρα ώστε να πάψω να χάνω τόσο χρόνο καθαρίζοντας μόνο λάσπες.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις είναι τυχαία.

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011 - η πολιτική της γενίκευσης

Έρχομαι κάθε μέρα αντιμέτωπη με αυτό το φαινόμενο και δεν έχω πια λόγια να το αντιπολιτευτώ.
-Όλοι οι αστυνομικοί είναι δολοφόνοι
-Όλοι οι ρωμά είναι έμποροι ναρκωτικών
-Όλοι οι μετανάστες είναι κλέφτες
-Όλοι οι επιχειρηματίες είναι εκμεταλλευτές των εργαζομένων
-Όλοι οι εργαζόμενοι είναι αδικημένοι
-Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες
-Όλοι οι δημοσιογράφοι είναι πουλημένοι
-Όλοι οι πολιτικοί τα παίρνουν
...καλά για τους τελευταίους δεν ξέρω κανέναν από κοντά και δεν έχω απόδειξη για το αντίθετο. Έχω όμως αποδείξεις για το αντίθετο για όλους τους παραπάνω.
Αυτά είναι απόψεις φασιστικών καθεστώτων.
Ο Χίτλερ έλεγε ότι για όλα φταίνε οι Εβραίοι, οι ρωμά και οι ομοφυλόφιλοι και ο Μάο ότι για όλα φταίνε τα πουλιά και έστειλε τον κόσμο να βαράει τα πουλιά στον αέρα και μετά τρέχανε και δεν φτάνανε με τα προβλήματα που είχανε με τις σοδειές τους.
Για καθίστε καλά και αντιμετωπίστε έναν έναν χωριστά γιατί έτσι οδεύουμε σε ζούγκλα.
Και στη ζούγκλα ο μόνος νόμος που ισχύει είναι του ισχυρού που σημαίνει ότι εγώ που είμαι γυναίκα, ασθματική και σαρανταφεύγα είμαι τελειωμένη υπόθεση.

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011 - Ανακωχή των Χριστουγέννων

Ξόρκια εναντίον του Πρωθυπουργού της Ρουμανίας!
Λόγω Καρπαθίων μία μεγάλη βιομηχανία μαγισσών και χαρτορίχτρων ανθεί εκεί στη Ρουμανία. Δεν άργησε το ΔΝΤ να στραφεί εναντίον τους για την εξόφθαλμη φοροδιαφυγή τους. Συνδικαλίστηκαν λοιπόν οι Ρουμάνες μάγισσες και απείλησαν με κατάρες και ξόρκια την κυβέρνηση αν τολμήσει να τις χρεώσει με φόρο εισοδήματος. Στην προοπτική σύμπραξης των μαγισσών με τις δικές μας επαγγελματικές ομάδες που πλήττονται τώρα για τους ίδιους λόγους τα πράγματα θα γίνουν πολύ σκούρα. Άλλωστε και αυτά τα δεκαπεντάχρονα κορίτσια που εκδίδονται τα βράδια στην Ευριπίδου με κάτι τέτοια βουντού δεν τα κρατούν ομήρους;
Οι μέρες που θα έρθουν δεν θα είναι καλές. Το ξέρουμε όλοι αυτό. Το είπε και ο pitsirikos στο twitter "πέρασαν οι άγιες μέρες και έρχονται οι κολασμένες, γουστάρω!!!"
Συνειρμός ολίγον άσχετος, 96 χρόνια πριν, ένας Γερμανός στρατιώτης που ονομαζόταν Μέκελ (τί ειρωνία να λείπει μόνο ένα ρ), τόλμησε για 24 ώρες μία ανακωχή στο δυτικό μέτωπο του Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Ήταν μια μικρή ειρήνη που όμως συνέβη αυθόρμητα κατά μήκος του μετώπου από ένα εκατομμύριο φαντάρους.
Τις γιορτινές μέρες που περάσαν διάλεξα ένα ένα τα υλικά που θα συμπλήρωναν το γιορτινό τραπέζι.
Ήθελα γεύσεις καθαρές, γεμάτες αρώματα, ελληνικές.
Έβαλα λοιπόν ρόδι, κάστανα, πορτοκάλι, μέλι, κανέλα, γαρύφαλα, αμύγδαλα, καρύδια, σουσάμι...γραβιέρα, ξυνόχοντρο, λιαστές ντομάτες, μοσχοφίλερο κρασί και ευωδιαστή τσικουδιά. Άφησα πίσω τις παρμεζάνες και τις κρέμες γάλακτος και έφτιαξα πιάτα μοσχοβολιστά. Ήταν πολύ καλή δόση ενέργειας αυτή και ελπίζω να μας κάνει να αντέξουμε στα επόμενα τα δύσκολα.
Για τις επόμενες μέρες φύλαξα μια πρέζα κοπανισμένη μαστίχα Χίου για το ψωμί που θα ζυμώνω. Κρατάει τη φόρτιση!!!

Εύχομαι και το γεύμα στο Ερζερούμ να έχει αρκετό ρόδι και μέλι μιας και οι συνδαιτυμόνες δεν μου εμπνέουν και πολλή εμπιστοσύνη...

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011 - Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά!

Νομίζω ότι ταιριάζει με τη μέρα.
Χρόνια πολλά!

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011 - Αγαλματάκια, ακούνητα, αμίλητα...

Γλυκό το χάραμα σήμερα. Είναι λόγω της χθεσινής έκλειψης. Η θερμοκρασία στους 7 βαθμούς και ο ήλιος σηκώνεται καθαρός πορτοκαλής. Επηρεάζεται λέει και η ζωή μας από την έκλειψη ηλίου. Φοβάμαι πολύ γιατί θα γίνουν άλλες τρεις μέσα στο 2011.
Σήμερα οι Γερμανοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει θέμα σοβαρό με τις διοξίνες καθώς θα έπρεπε να είχαμε καταναλώσει 4 με 5 αυγά την ημέρα για να αρρωστήσουμε. Καλή προσπάθεια...
Δηλ. μία διοξίνη την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα; Αν συνέβαινε αυτό σε κάποια κρητικά προϊόντα πώς θα το αντιμετωπίζαν άραγε; Η σωστή απάντηση ήρθε από τον Ανδρέα Πετρουλάκη στο σημερινό του σκίτσο

Το Πασοκ και η ΝΔ  χρόνια τώρα ασχολούνται με ένα άγαλμα του Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη και ξέχασαν τα σκουπίδια της πόλης και τη βιομηχανική της ζώνη. Αποτέλεσμα οι πρώτες επιχειρησιακές συμβάσεις μειωμένες κατά 10% να γίνουν εκεί στη Βόρεια Ελλάδα. Να μην ξεχάσουμε βέβαια και ένα καλό από αυτή την ιστορία, τα έσοδα 140 εκατομμυρίων ευρώ που θα εισπράξει η Ελλάδα από πώληση δικαιωμάτων εκπομπών ρύπων από τις βιομηχανίες που δεν ιδρύθηκαν ποτέ!
Σήμερα γυρίζοντας στο σπίτι ήρθα αντιμέτωπη με τον Σισέ σε αφίσα real size!
Ας είναι, σε λίγες μέρες θα κρυφτώ πάλι στα μαθήματα της γιόγκα.
Τελευταία μου ανακάλυψη, η Χρυσούλα Στεφανάκη που έμαθα ότι ηχογράφησε και καινούργιο δίσκο.

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011 - Ολική έλλειψη λογικής

Ολική έλλειψη ηλίου σήμερα λίγο μετά τις δέκα και τα σύννεφα φράζουν το φαινόμενο. Εκατόν πενήντα εκατομμύρια μακριά μας ο ήλιος σε απόσταση αφαλείας, αυτός δεν μπορεί να μας κάνει κακό. Άλλωστε δεν χρειαζόμαστε βοήθεια γι' αυτή τη δουλειά, είμαστε αυτάρκεις.
Τις μόνες αλήθειες στη ζωή μας τις μαθαίνουμε ευτυχώς από τους επιστήμονες, αν και το Logicomix μου το χαλάει κι αυτό. Αυτοί λοιπόν βγήκαν θαρραλέα και μας είπαν ότι 3000 πουλιά σκοτώσαμε στο Αρκάνσας για να υποδεχτούμε τον καινούργιο χρόνο με πυροτεχνήματα. Τί ματαιοδοξία...
Δύο μέρες τώρα συζητιέται η αστρονομική αξία του facebook και αυτό με κάνει να μη θέλω να μπω ξανά μέσα. Αν και τα υπόλοιπα εκατομμύρια χρηστών κάνανε το ίδιο τί αξία θα είχε άραγε;
Σήμερα επιτέλους κρυώνω.
Η Γερμανία ευτυχώς ασχολείται με τα εγχώρια διατροφικά της σκάνδαλα. Οι Λονδρέζοι όμως παρακινούνται μέσω διαφημίσεων στον μετρό να ποντάρουν στη χρεωκοπία μας.
Κατά τ' άλλα 51661 επιχειρήσεις άνοιξαν, 42671 έβαλαν λουκέτο, η Siemens επενδύει τώρα στην αιολική ενέργεια, και η χώρα ξανά προς τη δόξα τραβά.
Από τη σημερινή μέρα κρατώ τις τελευταίες λέξεις του Φοίβου Δεληβοριά σε μια συνέντευξή του.
"Τί προτιμάμε άραγε; Μία πλαστική ανθοφορία ή μία λίγο βρώμικη άνθηση μέσα στη λάσπη;" και αρχίζω να σιγοτραγουδώ ένα παλιό παιδικό τραγουδάκι

-Είσαι ένα γουρουνάκι βρώμικο πολύ
όλη μέρα μες τη λάσπη γύρω στην αυλή
-Όμως δεν με παίζουνε τ' άλλα παιδάκια
και το κέφι χάνω
-Μα! είσαι τόσο βρώμικο πρέπει να κάνεις μπάνιο
-Μπάνιο; εγώ μπάνιο; ποτέ! ποτέ! καλύτερα....
να μείνω ένα γουρουνάκι βρώμικο πολύ
όλη μέρα μες τη λάσπη γύρω στην αυλή!

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011 - φραγή ονείρων

Και σήμερα πάλι τόση μοναξιά στο δρόμο. Άδειοι οι δρόμοι στις έξι και μισή το πρωί. Όχι, όχι, δεν είναι που η αγορά θα είναι κλειστή γιατί αυτή ανοίγει έτσι κι αλλιώς αργότερα. Και ξέρω πολύ καλά ότι σήμερα οι εμπορουπάλληλοι θα πάνε κανονικά στις δουλειές γι' αυτή τη ρημαδοαπογραφή.
Δεν είναι λίγες οι μέρες του χρόνου που νοιώθω έτσι. Ότι πάω στη δουλειά εγώ και κάποιοι λίγοι. Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος. Απλά ξέρω ότι είμαι με τους "ριγμένους". Μακάρι να είχε και κάποιο όφελος αυτό...
Και τα λεωφορεία κοιμούνται, θα ξυπνήσουν λέει μετά τις εννιά. Ακόμη και στο ραδιόφωνο που ακούω κανείς δεν παίρνει τηλέφωνο, κανείς δεν στέλνει μήνυμα. Μήπως φταίει το iPhone που δεν ξύπνησε; Μου έστειλε και μένα μήνυμα ο Steve Jobs στο twitter να μην βασίζομαι στο δικό του ξυπνητήρι μέχρι να το φτιάξει. Σιγά μη περίμενα αυτόν για να ξυπνήσω.
Η πόλη είναι ήσυχη και καθαρή. Μόνο ένα αυτοκίνητο με τραβεστί μου τράβηξε την προσοχή στο σταθμό Λαρίσης και ένας ταξιτζής που κατουρούσε όρθιος στη γωνία στο πεζοδρόμιο στην οδό Αγίας Λαύρας μπροστά στην αυλή μιας μονοκατοικίας. Πού να ξεραν...
Η ανατολή  είχε θαμπά χρώματα, κύματα τα σύννεφα και ομίχλη στον ορίζοντα. Η βροχή μόλις είχε σταματήσει και ετοιμαζόταν ν' αρχίσει ξανά.
Κάπως μοναχικά αρχίζει πάλι αυτός ο χρόνος.
Μοναδική σημαντική είδηση ο φράχτης.
Η διεθνής κοινότητα αντί να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής στις χώρες του τρίτου κόσμου, στήνει οδοφράγματα στα σύνορα της χώρας μου χωρίζοντας τον κόσμο στα δύο. Σε αυτούς που θα περνούν καλά και στους άλλους τους άτυχους.
Σ' αυτή την περίπτωση δεν ανήκω στους "ριγμένους". Είμαι στους από δω.
Και πάλι όμως δεν νοιώθω καλά...
Μα τί συμβαίνει επιτέλους;