Αρχίζουν τα σχολεία, και είναι η εποχή που όλοι κάτι βρήκαν να πουν για το "μείζον" πρόβλημα της παιδείας μας, τα βιβλία! Μα εγώ έχω να πω πράγματα διαφορετικά! Ήμασταν ακόμα διακοπές στο χωριό όταν οι ομάδες άρχισαν τα τηλέφωνα για να επιστρέψουν τα παιδιά στις προπονήσεις. Όχι τίποτα ομάδες Ολυμπιακός και ΑΕΚ...εδώ, τα Πατήσια και η Γκράβα...
Τις επόμενες μέρες θα διαβάσουμε πολλά για τους ανίκανους και ολίγιστους δημοσίους εκπαιδευτικούς. Εγώ θέλω να γράψω για τον προπονητή μας κύριο Κώστα. Προπονητής ζωής, αφού μαθαίνει στον γιο μου και τ' άλλα παιδιά πώς να στέκεται, όχι με τα χέρια στη μέση έτοιμος να χορέψει καραγκούνα, πώς ν' ακούει και να εφαρμόζει, πώς να είναι συνεπής στις ώρες της προπόνησης, πώς να τρώει και να κοιμάται σωστά και αλοίμονο στο γιο μου αν μάθει ότι δεν διαβάζει. Αυτός ο κύριος Κώστας έχει τρεις μήνες απλήρωτος τώρα απ' την ομάδα αλλά δεν φάνηκε αυτό να τον νοιάζει την Δευτέρα που έκανε την πρώτη προπόνηση. Ήταν εκεί, ψυχή και σώμα.
Θέλω να γράψω για την Όλγα την νέα προπονήτρια του βόλεϊ που όταν την προέτρεψε ο έφορος να προσέχει το δικό μου παιδί, ήθελε να πει μια καλή κουβέντα κι αυτός, απάντησε χαμογελαστά "προσέχω όλα τα παιδιά μας" και ξέρω ότι το κάνει. Θέλω να γράψω για τον Δάσκαλο τον κύριο Χρήστο που ακόμα δεν καταλαβαίνω πώς συμμετέχει σε όλους τους συνδικαλιστικούς του αγώνες χωρίς να χάνουν τα παιδιά ούτε μια μέρα μάθημα. Είναι μαζί τους και τα Σάββατα στις πρόβες των θεατρικών και τα απογεύματα στις πλατείες μαζί τους, περνά και τους κλείνει το μάτι και αυτά μαζεύονται μελίσσι γύρω του να θαυμάσουν την φανταχτερή μηχανή του. Μας έμαθε εμάς τους άξεστους γονείς ν' ανοίγουμε και να παραχωρούμε την κουζίνα μας σε μπουλούκια παιδιών, να την αλευρώσουν και να ετοιμάσουν για την άλλη μέρα στο σχολείο πάρτι, άνευ λόγου και αιτίας, με πρωινά, μακαρονάδες και γλυκά. Να μαζευόμαστε, τα απογεύματα στο σχολείο για να ράψουμε κουστούμια για 60μελή θίασο μπόμπιρων που ανεβάζει Αριστοφάνη. Είναι και αυτή η Δασκάλα των Αγγλικών που όταν τελειώνει τα αγγλικά αρέσκεται να διαβάζει Ιστορία με τον γιο μου κάτι ώρες.
Είναι πολλοί αυτοί οι δάσκαλοι που οραματίζονται και είναι κρίμα που κανείς δεν τους ξεχωρίζει από τους άλλους, τους δήθεν. Θαυμάζω πολύ τους δασκάλους στην ιδιωτική εκπαίδευση που έχουν την υποστήριξη και την ευχέρεια να διδάξουν γνώση στα παιδιά πέρα από τα κατεστημένα όρια. Μα πιο πολύ θαυμάζω αυτούς που το καταφέρνουν μέσα από την δημόσια εκπαίδευση κάτω από την τρομακτική σκιά του Υπουργείου. Είμαι τυχερή που τα παιδιά μου βρήκαν τέτοιους δασκάλους στο δρόμο τους και λάτρεψαν το σχολειό τους και την ομάδα τους εξαιτίας τους.
Αγαπημένοι μου φίλοι, δάσκαλοι υπάρχουν και ναι, μαζί τους "φάγαμε". Καιρός να τους αποκαταστήσουμε, αυτούς με το Δ κεφαλαίο. Αγάντα Γιωργία, Καίτη, Νομική κρατάτε Θερμοπύλες!
ΥΓ. Όταν ξεκινάς μ' αυτό το τραγούδι το μάθημα, ε, δεν θες να τελειώσει!!!
Τις επόμενες μέρες θα διαβάσουμε πολλά για τους ανίκανους και ολίγιστους δημοσίους εκπαιδευτικούς. Εγώ θέλω να γράψω για τον προπονητή μας κύριο Κώστα. Προπονητής ζωής, αφού μαθαίνει στον γιο μου και τ' άλλα παιδιά πώς να στέκεται, όχι με τα χέρια στη μέση έτοιμος να χορέψει καραγκούνα, πώς ν' ακούει και να εφαρμόζει, πώς να είναι συνεπής στις ώρες της προπόνησης, πώς να τρώει και να κοιμάται σωστά και αλοίμονο στο γιο μου αν μάθει ότι δεν διαβάζει. Αυτός ο κύριος Κώστας έχει τρεις μήνες απλήρωτος τώρα απ' την ομάδα αλλά δεν φάνηκε αυτό να τον νοιάζει την Δευτέρα που έκανε την πρώτη προπόνηση. Ήταν εκεί, ψυχή και σώμα.
Θέλω να γράψω για την Όλγα την νέα προπονήτρια του βόλεϊ που όταν την προέτρεψε ο έφορος να προσέχει το δικό μου παιδί, ήθελε να πει μια καλή κουβέντα κι αυτός, απάντησε χαμογελαστά "προσέχω όλα τα παιδιά μας" και ξέρω ότι το κάνει. Θέλω να γράψω για τον Δάσκαλο τον κύριο Χρήστο που ακόμα δεν καταλαβαίνω πώς συμμετέχει σε όλους τους συνδικαλιστικούς του αγώνες χωρίς να χάνουν τα παιδιά ούτε μια μέρα μάθημα. Είναι μαζί τους και τα Σάββατα στις πρόβες των θεατρικών και τα απογεύματα στις πλατείες μαζί τους, περνά και τους κλείνει το μάτι και αυτά μαζεύονται μελίσσι γύρω του να θαυμάσουν την φανταχτερή μηχανή του. Μας έμαθε εμάς τους άξεστους γονείς ν' ανοίγουμε και να παραχωρούμε την κουζίνα μας σε μπουλούκια παιδιών, να την αλευρώσουν και να ετοιμάσουν για την άλλη μέρα στο σχολείο πάρτι, άνευ λόγου και αιτίας, με πρωινά, μακαρονάδες και γλυκά. Να μαζευόμαστε, τα απογεύματα στο σχολείο για να ράψουμε κουστούμια για 60μελή θίασο μπόμπιρων που ανεβάζει Αριστοφάνη. Είναι και αυτή η Δασκάλα των Αγγλικών που όταν τελειώνει τα αγγλικά αρέσκεται να διαβάζει Ιστορία με τον γιο μου κάτι ώρες.
Είναι πολλοί αυτοί οι δάσκαλοι που οραματίζονται και είναι κρίμα που κανείς δεν τους ξεχωρίζει από τους άλλους, τους δήθεν. Θαυμάζω πολύ τους δασκάλους στην ιδιωτική εκπαίδευση που έχουν την υποστήριξη και την ευχέρεια να διδάξουν γνώση στα παιδιά πέρα από τα κατεστημένα όρια. Μα πιο πολύ θαυμάζω αυτούς που το καταφέρνουν μέσα από την δημόσια εκπαίδευση κάτω από την τρομακτική σκιά του Υπουργείου. Είμαι τυχερή που τα παιδιά μου βρήκαν τέτοιους δασκάλους στο δρόμο τους και λάτρεψαν το σχολειό τους και την ομάδα τους εξαιτίας τους.
Αγαπημένοι μου φίλοι, δάσκαλοι υπάρχουν και ναι, μαζί τους "φάγαμε". Καιρός να τους αποκαταστήσουμε, αυτούς με το Δ κεφαλαίο. Αγάντα Γιωργία, Καίτη, Νομική κρατάτε Θερμοπύλες!
ΥΓ. Όταν ξεκινάς μ' αυτό το τραγούδι το μάθημα, ε, δεν θες να τελειώσει!!!
1 σχόλιο:
Πραγματικά είσαι τυχερή, εσύ και τα παιδιά σου! Αν είχαμε τέτοιους γυμναστές στον καιρό μας,γιατί φιλόλοφοι υπήρχαν πάντα καλοί, για κάποιο μυστήριο λόγο, δεν θα ήμασταν έτσι στραβοχυμένοι σε όλη τη ζωή μας...
Ναι, ξέρω, λέω τον πόνο μου...Αλλά είναι τόσο σημαντικό να δουλεύεις με όλα τα παιδιά σε μια τάξη, όχι μόνο με τα ταλαντούχα, και να αφήνεις τα άλλα στη μοίρα τους...
Δημοσίευση σχολίου