Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Caution! Be aware of shiny, happy people!



Την στιγμή που ανακοινώνεται ότι νεκρώνουν τα πάντα αύριο από τις απεργίες και η εκταμίευση της 6ης δόσης αναβάλλεται επ' αόριστον και όταν οι δημοσιογράφοι διαφημίζουν το ενιαίο μισθολόγιο της Ινδίας με καρυκεύματα και Bollywood χορευτικά, εγώ θυμάμαι μια μνημιώδη ρήση στο γραφείο που είχε πει κάποτε μια νέα υπάλληλος σε μια προμηθευτή μας που την πίεζε πολύ να πληρωθεί αμέσως. Της είχε πει "Μα, πώς κάνετε έτσι για τα λεφτά;" Άφρισε η γυναίκα από την άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής καθότι δυναμική και ανεξάρτητη επιχειρηματίας αδύνατον να αποδεχτεί μια τέτοια κουβέντα από ένα παιδαρέλι. Μετά τόσα χρόνια ακόμα το θυμόμαστε και γελάμε. Και ταιριάζει γάντι αυτή η κουβέντα σε όλη την ελληνική κοινωνία σήμερα.
"Μα πώς κάνετε έτσι για τα λεφτά;"

Όπου βρεθώ και όπου σταθώ αντιστέκομαι στις μίζερες κουβέντες και τις απειλητικές συμφορές που θα μας βρουν. Το τί έχω ακούσει  γι' αυτή μου την αντίσταση δεν λέγεται. Το τί δεν έχω ακούσει φαντάζομαι δεν περιγράφεται καν. Ε, λοιπόν σκασίλα μου!
Εγώ ξέρω ότι στον πόλεμο ο κόσμος συνέχισε να ερωτεύεται, να κάνει παιδιά , να πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο, ναι το Πανεπιστήμιο δεν είχε κλείσει. Παρά τη φτώχεια, τους θανάτους και την πείνα όλα αυτά συνέβαιναν. Με απορία ρώτησα μια φίλη πώς είναι δυνατόν να γεννήθηκε αυτή και ο αδελφός της μέσα στην κατοχή, από μια οικογένεια που λίγα χρόνια πριν ήρθε διωγμένη από την Πόλη. Γιατί μου λέει; ο κόσμος σταμάτησε τότε να ζεί; Επιβίωσαν, κάνανε παιδιά, τα σπούδασαν και κάναν προκοπή. Τίποτα δεν θα συνέβαινε αν η μητέρα εκείνη μιλούσε όλη μέρα για τον πόλεμο.
Είναι αστείο αλλά όντως συμβαίνει. Σπέρνουνε τον πανικό και στέλνουν τον κόσμο τα Σαββατοκύριακα να αδειάσουνε τα ΑΤΜ. Χτυπάνε τηλέφωνα και σφυρίζουν ότι την τάδε μέρα, την τάδε ώρα θα πτωχεύσουμε. Και τους ρωτάω : Πάλι; Μα αυτό το κάναμε στο Καστελόριζο! Ο βρεγμένος την βροχή δεν τη φοβάται και τί άλλο μας μένει από το να συνεχίσουμε να ζούμε;
Την Κυριακή είχαμε μια θαυμάσια παρέα που δεν αναφέρθηκε στιγμή στην κρίση. Δεν προλαβαίναμε γιατί είχαμε τόσα άλλα να πούμε. Η μέρα κύλησε όμορφα και δεν χρειάστηκαν λεφτά για να το κάνουμε αυτό. Δοκιμάστε το! Δεν κοστίζει!

Και πού είστε; Χαμογελάστε! Κάνει τους άλλους ν' ανησυχούν ;-)

Υστερόγραφο προς δημοσιογράφους
Δεν μας τρομάζετε γιατί εμείς περπατάμε κάθε μέρα κατά μήκος της οδού Δεριγνύ που οι μυρωδιές του κάρι αναδύονται μέσα από τα παράθυρα των περισσοτέρων πολυκατοικιών! Ζούμε στο Νέο Νέο Δελχί εδώ και μερικά χρόνια.

buzz it!

3 σχόλια:

prien96 είπε...

...και πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι είμαι ο μοναδικός που συνεχίζει να ασχολείται με τα χόμπυ του, με πάθος ίδιο, όπως παλιά.
Ο μόνος που περιμένει το δεύτερο παιδί του με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια αισιοδοξία που περίμενε και το πρώτο.
Και ακόμα-ακόμα, ο μόνος που πιστεύει ότι μπορεί να εξελιχθεί στη δουλειά του και να γίνει προϊστάμενος!
Ευτυχώς βλέπω ότι δεν είμαι μόνος...
Ίσως είναι που μου αρέσουν και εμένα οι παρέες της Κυριακής. Αυτές που δεν ξεχωρίζουν μικρούς από μεγάλους και που ξεκαρδίζονται καθώς προσπαθούν, μάταια, να ...πετάξουν στο Wii, ενώ λίγο πριν συζητούσαν για το μεγαλείο της Cappela Sistina!
Είμαι χαρούμενος για τους καινούριους φίλους μου...

Ηλιάς Διαμαντώνη είπε...

Όχι δεν είσαι μόνος σου! Είμαστε πολλοί :))

Anna Damianidi είπε...

Καλέστε με κι εμένα στην παρέα σας αν πάτε καμιά βόλτα στην Πάρνηθα ή αποφασίστε να τραγουδήσετε καμιά φορά