Προβληματισμοί για την επόμενη μέρα.

Τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες δεν τις κατέχω. Ούτε τις οικονομικές για να κρίνω αν το κούρεμα αυτό είναι συμφέρον ή επιζήμιο, αν έπρεπε να γίνει τότε ή τώρα. Μιλώντας ξανά και ξανά με φίλους, κατ' ιδίαν αλλά και στο διαδίκτυο, βλέπω ότι το ρήγμα είναι τελικά βαθύ. Ή μάλλον η λέξη ρήγμα είναι διαχωριστική  και δεν θα ήταν σωστή η χρήση εδώ. Η διαφωνία θα ήταν πιο σωστή λέξη. Όλοι ξεκινάμε με τις ίδιες αξίες, με την ίδια ηθική, όλοι παλεύουμε για μια κοινωνία ισότιμη και αξιοκρατική. Προχωρώντας κι άλλο πιο βαθιά φτάνουμε σε μερικά ερωτήματα που οι απαντήσεις ξαφνικά γίνονται μαύρο, άσπρο.
Θέλουμε λιγότερο ή περισσότερο κράτος;
Θέλουμε ένα θεοκρατικό κράτος ή την θρησκεία ανεξάρτητη;
Θέλουμε μία παγκοσμιοποιημένη διακυβέρνηση ή μία εθνοκεντρική;
Θέλουμε μία ανοικτή ή μία κλειστή αγορά;
Θέλουμε μετανάστες στη γειτονιά μας, στη δουλειά μας ή όχι;
Αυτές οι ερωτήσεις καίνε και δεν έχουν μετριοπαθείς απαντήσεις και εκεί καταλαβαίνεις ότι η διαφωνία βαθαίνει. Τα όχι και τα ναι ποικίλλουν. Κάποιοι θα πουν ναι στην πρώτη ερώτηση, όχι στη δεύτερη, ναι στην τρίτη, άλλοι θα δώσουν τα ναι και όχι με διαφορετική σειρά.
Επίσης πρέπει να σκεφτούμε ότι αυτές οι ερωτήσεις θα επιδέχονταν διαφορετικές απαντήσεις αν είχαν τεθεί τον προηγούμενο αιώνα. Και πάλι διαφορετικές αν τεθούν τον επόμενο. Ακόμη και οι απαντήσεις που θα δώσεις σήμερα δεν ξέρεις αν θα έχουν το αποτέλεσμα που επιθυμείς. Πόσο σίγουρος είσαι ότι θα ζήσεις στην κοινωνία που ονειρεύεσαι;
Και ο Κομμουνισμός ευαγγελίζονταν ισονομία και ευημερία και κατέληξε στο απόλυτο αυταρχικό καθεστώς με φτωχούς πολίτες και γκούλαγκ που φιλοξένησαν 18 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες, παιδιά, εκ των οποίων τεσσεράμισυ εκατομμύρια δεν βγήκαν ποτέ από αυτά.
Ο Φιλελευθερισμός από την άλλη υπερχρέωσε τους πολίτες του και το πολιτικό σύστημα οδηγώντας το στην κατάρρευσή του και σε μία απρόσμενη και ακατανόητη φτώχια.
Ο σοσιαλισμός το ίδιο, ψάχνει ακόμα να βρει ποιός θα πληρώνει όλες αυτές τις ευήκοες κοινωνικές παροχές, απόδειξη ότι τα παλιά βορειοευρωπαικά σοσιαλιστικά κράτη κατέρρευσαν και αυτά μέσα στα χρέη.
Ο Εθνικοσοσιαλισμός δε, υποσχόταν κάθαρση από τα λαμόγια της εποχής και τίμιες δουλειές για όλους τους ανέργους....μόνο που το παράκανε, αλλά ήταν πια αργά όταν ο κόσμος ανακάλυψε ότι 11 εκατομμύρια "λαμόγια" βρήκαν τραγικό θάνατο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Και το Πασοκ, που είναι μία κατηγορία από μόνο του, στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, που πραγματικά έφερε π.χ. στο οικογενειακό δίκαιο, έδωσε κάτι αντιστασιακές συντάξεις σε τυχάρπαστους που θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα και άλλα πολλά βέβαια να μην τα γράφω και συγχύζομαι.
Πριν από χρόνια πόναγα βλέποντας προοδευτικούς ανθρώπους να καίνε και να σκίζουν την ελληνική σημαία, και σήμερα πάλι πόνεσα βλέποντας τους ίδιους σχεδόν να την υψώνουν και να την κάνουν παντιέρα. Και αποφάσισα ότι ένα κομμάτι πανί δεν πρέπει να με κάνει λιγότερο ή περισσότερο πατριώτη. Τ' αγαπάω τούτα τα χώματα γιατί γεννήθηκα σε αυτά. Κι αν είχα γεννηθεί σε άλλα χώματα θα έπρεπε να αγαπάω εκείνα. Ο ήλιος όμως δεν κάνει διακρίσεις και για όλους βγαίνει το φως....Ναι ξέρω, σ' αυτή τη γωνιά της γης ο ήλιος λάμπει λίγο παραπάνω. Ας μην ξεχνάμε όμως πως η ομορφιά είναι ευχή και κατάρα. Την πληρώνουμε τώρα πολύ ακριβά και η επόμενη μέρα μας περιμένει στη γωνία. Αλλά πρέπει να κατέχεις από κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες για να ξέρεις τί θα γίνει.
Ή μήπως όχι;