Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Μια ξεχασμένη γελαστή βραδιά



Η μέρα είναι δύσκολη. Μου κόβεται η ανάσα από την βαριά ατμόσφαιρα, μια επερχόμενη κατάθλιψη που περιμένει στη γωνία. Παρατηρητής μιας σουρεαλιστικής κατάστασης, ανήμπορη πια να πω έστω μια κουβέντα. Μπρεθλες που τραγουδούσε και η Έφη...
Προσπαθώ να ανασύρω από τη μνήμη μου εικόνες της παλιότερης Αθήνας για να ανατάξω λίγο την ψυχή μου. Θυμήθηκα λοιπόν ένα βράδυ που είχαμε βγει έξω για ποτά, εικοσάρηδες ήμασταν δεν ήμασταν. Πήγαμε σε δύο, τρία μπαράκια, ήπιαμε, χορέψαμε, ήτανε και η παρέα τέτοια που δεν λέγαμε να το κλείσουμε πριν ξημερώσει κι έτσι αποφασίσαμε να βολτάρουμε την Αλεξάνδρας πάνω κάτω. Ήταν η ώρα που η μέρα ξεκινούσε και τα σκουπιδιάρικα είχαν ξεκινήσει τη δουλειά. Τότε από όσο θυμάμαι σκουπιδιάρης δεν ήταν και τόσο καλή δουλειά, πρέπει να ήταν λιγότερα τα επιδόματα και οι υπερωρίες, παρακατιανή δουλειά.
Η ευφορία μας ήταν τόσο μεγάλη εκείνο το βράδυ που όπως ανεβαίναμε χορεύοντας την Αλεξάντρας τραβήξαμε μάλλον την προσοχή των υπαλλήλων του δήμου, μάλλον τους βγάλαμε από την μονοτονία της δουλειάς, και αρχίσανε να χορεύουν και αυτοί πάνω στον δικό μας ρυθμό καθώς περνούσαν δίπλα μας. Ξαφνικά βλέπω τ' αγόρια της παρέας να τους ακολουθούν και να πηγαίνουν μαζί τους στον επόμενο κάδο σκουπιδιών και να μαζεύουν μαζί τους τα σκουπίδια με τραγούδια και χαχανητά. Μαζέψαν όλα τα σκουπίδια μαζί και μετά ο ένας χτυπούσε την πλάτη του άλλου ευχαριστώντας για την όμορφη στιγμή. Δεν συζητήθηκε μετά τί βλακεία κάνατε και άλλα τέτοια, ούτε καν τόλμησε κανείς να κοροϊδέψει τη στιγμή. Με ακόμη μεγαλύτερη χαρά κατεβήκαμε την Αλεξάνδρας και πήγαμε όλοι μαζί στο πιο κοντινό σπίτι να κοιμηθούμε, ήρεμα, γαλήνια.
Τί τα λέω τώρα εγώ αυτά; μια τέτοια μέρα, που η Αθήνα καίγεται, ένας άνθρωπος χάθηκε, και το μέλλον μας είναι αβέβαιο όσο ποτέ....να, έχω ανάγκη από μια όμορφη στιγμή, με ένα σκουπιδιάρη που μου χαμογέλασε ένα βράδυ πριν χρόνια στην Αλεξάνδρας, και θα ήθελα πολύ να χαμογελάσω αύριο σε αυτούς που θα βγουν στους δρόμους μετά τόσες μέρες για να μαζέψουν τα σκουπίδια μας αλλά ξέρω ότι θα με προσπεράσουν, κι αν κάνω κίνηση να σηκώσω και εγώ μια σακούλα να μαζέψω ίσως και να μου επιτεθούν....Αυτά! Τα μικρά που ζήσαμε και δεν ξέραμε πώς ήτανε μεγάλα!

buzz it!

2 σχόλια:

Anna Damianidi είπε...

Tι ωραία ανάμνηση, απίστευτη σχεδόν...

Ηλιάς Διαμαντώνη είπε...

απίστευτη σήμερα, τότε ήταν όλα φυσικά....