Γράμμα στον Άη Βασίλη

Αγαπημένε μου Άη Βασίλη,

Φέτος θα σου ζητήσω πολλά πράγματα γιατί μόνο εσύ μου έμεινες. Ευτυχώς κιόλας που μετά τόσα χρόνια σε πιστεύω ακόμα.
Άγιε Βασίλη μου βοήθησέ με να μην γίνω μια κομπλεξική, κακεντρεχής και δύσμοιρη γυναίκα γιατί κάθε μέρα σκοντάφτω πάνω στα κόμπλεξ των άλλων και φοβάμαι μη κολλήσω. Σε παρακαλώ γλύτωσέ με αυτή τη χρονιά από τη μήνη των ανθρώπων για την προκοπή και καλοτυχία των άλλων σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Επίσης όλους αυτούς τους απατεώνες που με βλέπουν ως υποψήφιο θύμα σε παρακαλώ στείλτους για διακοπές σ' ένα εξωτικό νησί...χωρίς επιστροφή...συγγνώμη ε, που σου ζητώ κάτι τέτοιο.
Μπορείς σε παρακαλώ να πεις στα νέα του Σκάι ότι κουράστηκα πια με την ίδια θεματολογία, ήταν οι μόνες ειδήσεις που άκουγα τηλεοπτικώς και τώρα δεν ακούω τίποτα πια. Την εμπεδώσαμε την κρίση, κάναμε και την ανάκριση, περάσαμε και στην διάκριση, και την σύγκριση και επίκριση μα δεν είδαμε απόκριση.
Κάνε σε παρακαλώ τους ανθρώπους να μην διαβάζουν μόνο τις ειδήσεις που τους συμφέρουν και ταιριάζουν στα μικρά συμφέροντά τους. Βγάλε τους τις παρωπίδες να αναρωτηθούν και για τον αντίλογο μήπως και βρουν την αλήθεια που είναι λαμπερή στη μέση.
Άγιε Βασίλη φύλαξε τους Έλληνες από τη βλακεία και κάνε τους να μην καπνίζουν σε κλειστούς χώρους πάνω στη μούρη μου γιατί χειροτερεύει το άσθμα μου. Επίσης αν μπορείς να τους πεις, αν δεν σου κάνει κόπο, να μην ανάβουν τα φώτα ομίχλης χωρίς ομίχλη. Και να μην χρησιμοποιούν το όνομα του Κολοκοτρώνη επί ματαίω. Μετά από πέντε χρόνια θα σου ζητήσω και να μην τους αφήσεις να ξαναψηφίσουν τον Ψηνάκη γιατί ο Δήμος είναι ένα σοβαρό θέμα, αλλά θα τα πούμε τότε γι' αυτό, να μην σε φορτώνω γέρο Άγιο...
Σε παρακαλώ, φέρε πολύ αγάπη στη ζωή μου, ζεστασιά και περισσότερες όμορφες εικόνες. Αυτές τις άσχημες λιγόστεψέ τες σε παρακαλώ. Δώσε σε παρακαλώ και στην Ευρώπη την αίγλη που ψάχνει να βρει για να σταματήσουν να μας ζαλίζουν και μας.
Τ' άλλα θα τα βρω μόνη μου με τη δύναμη που μου χαρίζεις.
Σ' ευχαριστώ και χρόνια πολλά για τη γιορτή σου.


.....Πάντως να ξέρεις ότι αν δεν τα κάνεις τα παραπάνω θα πέσω στα ναρκωτικά!!!

Για μια ασπιρίνη...

Πάλι μπερδεύτηκα! Τελικά το επάγγελμα του φαρμακοποιού δεν είναι κλειστό, είναι μισόκλειστο, ή μισάνοιχτο, ή τα παντζούρια είναι κλειστά αλλά τα τζάμια από μέσα ανοιχτά. Όσο διαβάζω για το σύστημα που διέπει αυτό το επάγγελμα τόσο πιο πολύ μπερδεύομαι. Τα φαρμακεία έχουν γεωγραφικούς και πληθυσμιακούς περιορισμούς και όμως έχουμε τα διπλάσια φαρμακεία σε σχέση με τον πληθυσμό από άλλες ευρωπαικές χώρες. Πάλι αυτές οι ευρωπαικές μας χαλάνε τη μαγιά.
 Μάλλον είναι πιο δύσκολο να γίνεις τελικά φαρμακοποιός παρά γιατρός. Ξέρεις το ιατρείο πότε δουλεύει! Ξέρεις και πότε θα αρρωστήσει ο ασθενής. Ενώ πότε θα πάρει το φάρμακό του δεν το ξέρεις!
Πάντως το φαρμακείο που ήταν απέναντι από το ξενοδοχείο μας στο Λονδίνο ήταν συνέχεια ανοιχτό μαζί με τα μαγαζιά, και δεν χρειάστηκε να διαβάσω κανένα περίεργο πινακάκι στη βιτρίνα του που να με οδηγεί σε άγνωστες για μένα γειτονιές. Και ο υπάλληλος μια χαρά μας εξυπηρέτησε όταν προσπάθησα με τα Αγγλικά του Lower να του εξηγήσω ότι το παιδί καταπίνει καρφίτσες (pins!) στο λαιμό του. Μας έδωσε το σωστό σιρόπι και μέχρι να φύγουμε από την πόλη έγινε καλά. Τα κουτσοκαταφέρνουν και αυτοί.
Και τί εννοούν όταν λένε ότι τα Σάββατα είναι κλειστά όπως και τα Νοσοκομεία και τα Πολυϊατρεία; Δηλ. στις ιδιωτικές κλινικές που θα πάω το Σάββατο θα μου πουν συγγνώμη κλείσαμε ελάτε τη Δευτέρα; Τελικά είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις ή κοινωφελή ιδρύματα; Γιατί αν είναι το πρώτο θα πρέπει να ακολουθήσουν άλλα ωράρια και αν είναι το δεύτερο μάλλον πρέπει να δουν με άλλο μάτι το κέρδος τους φαρμάκου. Και ακριβώς επειδή πωλούν φάρμακα πρέπει να είναι ανοιχτά περισσότερες ώρες γιατί μπορώ να ζήσω χωρίς μία καινούργια μπλούζα το Σάββατο, χωρίς Zovirax για καλπάζων έρπη με πυρετό δεν μπορώ και ακόμη θυμάμαι εκείνο το Σάββατο που το έψαχνα!

ΥΓ. Πάντως οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Έλληνες φαρμακοποιούς γιατί δεν θα είχα κερδίσει ποτέ την φροντίδα και αγάπη της Ουκρανής νταντάς και συμμάχου και φίλης που ήρθε στην Ελλάδα με προϋπηρεσία βοηθού φαρμακοποιού και βέβαια δεν είχε καμία πιθανότητα να προσληφθεί από έναν σνόμπ Έλληνα φαρμακοποιό.
ΥΓ2. Ο Θεσσαλονικιός φαρμακοποιός μου συμφωνεί με τα ανωτέρω και είναι έτοιμος για αλλαγές.

Ευτυχισμένο το 2012!!

Ναι, ναι, καλά καταλάβατε! Σκοπεύω να τον προσπεράσω αυτόν τον χρόνο τον κακό, αυτό το μιαρό 2011.
2012!!! Λαμπερό! Απροβλημάτιστο!! Και με Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους νομίζω ότι συμμετείχα γιατί όταν ήμουν δύο χρόνια πριν στο Λονδίνο έζησα την προετοιμασία τους και την απίστευτη διαφορά με την δική μας προετοιμασία και το καρφί της τελευταίας στιγμής...
Τί κι αν μεγαλώσω δύο χρόνια παραπάνω! Τί 41, τί 42! Το θέμα είναι να μην έχεις φτάσει τα 40! Αν και εδώ που τα λέμε τόσο κόπο έκανα να φτάσω ως εδώ. Ποιός γυρίζει πάλι πίσω...
Από εδώ που είμαι όμως μπορώ να κάνω κάποιους επαναπροσδιορισμούς.
Ας πούμε ότι πρέπει να ζήσεις χωρίς ζεστό νερό. Δύσκολο, μα καθόλου ακατόρθωτο, μου έχει συμβεί και ξέρω. Μπρρρρρ!!! Ή ας πούμε ότι πρέπει να ζήσεις με λιγότερα λεφτά. Ε, αυτό πια είναι πολύ εύκολο. Μη σου πω ότι αν το χωνέψεις κιόλας καλά καλά μέσα στο μυαλό σου θα βρεθείς και με περισσότερα λεφτά στο χέρι. Να πρέπει να ζήσεις χωρίς καθόλου λεφτά...ΔΥΣΚΟΛΟ πολύ, δύσκολο όμως για την κοινωνία που ζούμε. Σε κάποια άλλη κοινωνία ίσως να μην είχε και πολύ σημασία. Αυτό δεν είναι η θεωρία της σχετικότητας;
Ας πούμε ότι πρέπει να ζήσεις και χωρίς σπίτι. Τώρα ίσως παρεξηγηθώ πάντως εγώ πληρώνω για να μένω ένα μήνα τον χρόνο σε τροχόσπιτο και είναι ο πιο ευτυχισμένος μήνας της ζωής μου.
Να ζήσεις χωρίς γλυκά; Ναι, ναι, και αυτό το έκανα για πολλά μεγάλα διαστήματα στη ζωή μου.
Χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς playstation, χωρίς dvd δεν τα συζητώ, ζούσα κάποτε και χωρίς αυτά.
Χωρίς ιντερνέτ; Φιλαράκι δύσκολο, εδώ που έχουμε φτάσει, αλλά νομίζω όλα κόβονται με μια καλή αποτοξίνωση.
Χωρίς όραση; χωρίς ακοή; Αποδεδειγμένα ναι!
Όμως μπορείς να ζήσεις χωρίς ουρανό;
Μπορείς να ζήσεις χωρίς αναπνοή;
Μπορείς να ζήσεις χωρίς μουσική;
Μπορείς να ζήσεις χωρίς νερό;
Μπορείς να ζήσεις μόνος εντελώς;
Αδιαπραγμάτευτα ε; Όπως και η Ελευθερία. Σκέψου τα λίγο.
Ίσως και να είναι η τελευταία ευκαιρία για μας και τα παιδιά μας.
Καλά Χριστούγεννα και ας φέρει το πνεύμα των Χριστουγέννων λίγη μαγεία στη ζωή μας.
Δεν το δικαιούμαστε;

Γιατί είμαστε στο Μνημόνιο

3 η ώρα το μεσημέρι και χτυπάει το κινητό μου, η κλήση είναι από τον πεθερό μου. Ξέρω πολύ καλά ότι αν κάνεις το λάθος και τον πάρεις στο τηλέφωνο τέτοια ώρα θα σε στολίσει αναλόγως! Άρα κάτι σοβαρό συμβαίνει.
"Να σου πω κόρη μου, μου λέει από την άλλη άκρη της γραμμής, εγώ δούλεψα 5 χρόνια στα καράβια, είκοσι χρόνια στο ΙΚΑ και είκοσι χρόνια δάσκαλος οδήγησης. Παίρνω σύνταξη γι' αυτά τα 45 χρόνια δουλειάς από δύο ταμεία. Αφού πλήρωσα εισφορές και στα δύο ταμεία για τα δώρα Χριστουγέννων γιατί μου λένε τώρα ότι θα πάρω μόνο από το ένα ταμείο; Είναι δίκαιο αυτό; αφού τα πλήρωσα!"
Έμεινα για λίγο άφωνη, για το δίκαιο του λόγου του, όμως γρήγορα του απάντησα.
"Θυμάστε κάποια χρόνια πριν τα καταγγελτικά γράμματα που μου δίνατε να δακτυλογραφήσω προς το Υπουργείο Μεταφορών σχετικά με τον χρηματισμό των εξεταστών για τα διπλώματα οδήγησης; Τότε ήσασταν ο ένας παλαβός που φώναζε. Οι υπόλοιποι ΟΛΟΙ θέλαν να συνεχίσουν έτσι, και μάλιστα σας κορόιδευαν ότι θα πεθάνετε με το ίδιο Σταρλετάκι! Αν η πλειοψηφία τότε ήθελε δίκαιες αντικειμενικές εξετάσεις η χώρα δεν θα είχε "χρεωκοπήσει" σήμερα. Γι' αυτό σας κόψανε τώρα το μισό δώρο."
"Εχεις δίκιο παιδί μου" μου απάντησε απογοητευμένος και έκλεισε το τηλέφωνο.

Βαβέλ

Όταν ήμουν μικρή στα δύσκολα έβγαινα τα βράδια στο μπαλκόνι που κοιτούσε προς το ποτάμι. Από εκεί έρχονταν παράξενες κατεβασιές αέρα, με θεϊκά στοιχεία, και εκεί άρχιζα κουβέντα με το Θεό. Του ζήταγα τα ρέστα για ότι συνέβαινε και μου απαντούσε. Τσακωνόμασταν για ώρες και μετά την άλλη μέρα ένοιωθα τόσο δυνατή γιατί τα είχα βάλει μαζί Του και όλα τ' άλλα φαίνονταν πια εύκολα.
Μετά ήρθα εδώ να δουλέψω, ν' ερωτευτώ, να παντρευτώ. Εδώ όμως δεν είχα μπαλκόνι να κοιτάει στο ποτάμι. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Και τότε άρχισαν να έρχονται τα πρώτα κύματα μεταναστών από την Αλβανία-πρόβλημα. Μέχρι τότε για μένα μετανάστες ήταν η θεία μου Χρυσούλα που ζούσε πλουσιοπάροχα στο Σικάγο και κάθε καλοκαίρι μας γέμιζε ένα σωρό δώρα και καλούδια αμερικάνικα. Μόλις είχα παντρευτεί και ερχόταν τότε η Τονίκα κάθε βδομάδα στο σπίτι να με βοηθήσει στις δουλειές. Τί να με βοηθήσει αφού δεν είχα δουλειές τότε στο σπίτι, μάλλον εγώ την βοηθούσα να στείλει λεφτά στην Κορυτσά. Και λίγους μήνες μετά ήρθε και η κόρη της και την έφερε στο σπίτι να με βοηθήσει και στο σίδερο (ούτε σίδερο είχα) και σιδέρωνε εκείνη και έκλαιγε για αυτό που της συνέβη και έκλαιγα και εγώ μαζί της και της έδινα κουράγιο πως όλα θα πάνε καλύτερα. Ξαφνικά η λέξη μετανάστης άρχισε ν' αλλάζει αύρα. Μετά την Τονίκα και την κόρη της άρχισαν να έρχονται κύματα, μέχρι που γίνανε καταιγίδα. Πολλά χρόνια τώρα με τραβάει ότι είναι έξω από τη χώρα μου. Βρίσκω άλλους τρόπους σκέψης που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Κανένας γηγενής δεν μου το προσφέρει αυτό. Εκτός συνόρων είναι κάτι, απροσδιόριστο, που με γεμίζει, με ολοκληρώνει και μου προσφέρει νέους ορίζοντες.
Έτσι έχω μάθει να διασκεδάζω αμερικάνικα, να κάνω πάρτυ ολλανδέζικα, να δουλεύω ιταλικά, αγγλικά, γερμανικά, να παίζω ουκρανικά, να πίνω τσάι ινδικά, να σκέφτομαι αιγυπτιακά και να προσεύχομαι αιθιοπικά.

Όλη τη βδομάδα νοιώθω πως είμαι σ' ένα πιεστήριο που όλο και στενεύει και περιμένω την Παρασκευή το βράδυ να βρεθώ στο σχολείο μεταναστών να συναντήσω ανθρώπους εκτός συνόρων να μιλήσουν στη γλώσσα μου μιάν άλλη γλώσσα...

Ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ στην Αθήνα

Ο Στρος-Καν ήρθε και ζήτησε από την κυβέρνηση ανάπτυξη,
από την Νέα Δημοκρατία συναίνεση,
από τους Δημόσιους διαρθρωτικές αλλαγές,
από τους εύπορους φόρους,
προστασία στις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες,
από τον Παπακωνσταντίνου πάταξη της φοροδιαφυγής,
από τους κλειστούς επαγγελματίες ν' ανοίξουν,
από τις ΔΕΚΟ σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα,
από τον Ραγκούση πάταξη της γραφειοκρατίας.....
.....από μένα δεν ζήτησε τίποτα.....
Αν αύριο ο Όλι Ρεν μου ξαναπεί "kalo kouragio" ν' ανησυχήσω;

Ο κόσμος σήμερα

Στην Αγγλία κάνουν κατάληψη σε συγκεκριμένες αίθουσες και τα μαθήματα γίνονται κανονικά. Ενώ και μέσα στην ίδια την κατάληψη γίνονται και μαθήματα του προγράμματος σπουδών...

Για την υπερθέρμανση του πλανήτη φταίνε τα αεροσόλ στην Ασία;

Το Ρωσικό κοινοβούλιο συμφώνησε χθες την έκδοση ψηφίσματος που θα αναγνωρίζει ότι η σφαγή 22000 Πωλωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν το 1940 έγινε κατόπιν διαταγών του ίδιου του Στάλιν.

Τρία παιδιά επιβίωσαν στα νησιά Φίτζι μέσα σε μία βάρκα για πενήντα ημέρες πίνοντας βρόχινο νερό, τρώγοντας καρύδες, ωμά ψάρια και ένα ...γλάρο. Τελικά όλοι μπορούμε να φάμε μια μέρα γλαρόσουπα...

Η Τουρκία βοήθησε την Αλ Κάιντα και η Ουάσινγκτον το ΡΚΚ θα μας ενημερώσει εντός ολίγου ο ιδιοκτήτης του Wikileaks που κατηγορείται για βιασμό...

Στο Μεξικό το καρτέλ των ναρκωτικών πρότεινε έναρξη διαπραγματεύσεων με την κυβέρνηση....θα κατέβουν και στις εκλογές;

Η Ευριπίδου έχει μετατραπεί σε MADMAX.

Ο Γκέμπελς αυτοπροσδιορίζεται το 1924 Γερμανός κομμουνιστής!

Και εγώ αναπνέω το 60% του οξυγόνου τις τελευταίες μέρες και ο γιατρός μου είπε "δεν φταίς εσύ"...



ΥΓ. Το σκίτσο του Ηλία Μακρή στη σημερινή Καθημερινή.

ΤΡΟΙΚΑΝΟΙ

Είμαι μια Τροϊκανή!
Μεταλλάχτηκα. Ο προσανατολισμός μου είναι πια διαφορετικός. Και το συναίσθημα το ίδιο.
Τέρμα "τα ήσυχα βράδια" και "η Περιμπανού" πάει! Δεν τ' ακούμε πια αυτά.
Η δική μας η φυλή είναι μία συνοφρυωμένη, σφιγμένη. Τινάζεται σαν ελατήριο. Δεν πονάει, δεν κουράζεται, δεν λυπάται, δεν ενδιαφέρεται γενικώς. Είναι λίγο άσχημη όπως σμίγει τα φρύδια. Και τα χείλια είναι σφιχτά, πρασινίζει και λίγο.
Δεν γιορτάζει ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πρωτομαγιά, ούτε τα γενέθλια του παππού. Είναι κατά των γιορτών.
Τρώει μετρημένα, πίνει μετρημένα, έχει ξεχάσει και να χορεύει.
Μετράει όμως καλά. Τον χρόνο, το ΑΕΠ, το έλλειμμα, την αποδοτικότητα. Μετράει ακόμα και του καθενός τη μέρα.
Ανήκω και εγώ σ' αυτή τη φυλή...μόνο που πότε πότε πέφτει μία σταγόνα βροχής και μου βρέχει το πρόσωπο και τότε σηκώνω το κεφάλι ψηλά και βλέπω πως τα σύννεφα κινούνται, χορεύουν και τότε ανεβαίνω για το πρώτο σύννεφο δεξιά και όλα αλλάζουν!

Η απόσταση της προοικονομίας από την παραοικονομία είναι μόνο μία "πρόθεση"

Μία λέξη που συνάντησα στις σημειώσεις της β' Γυμνασίου στο μάθημα της Ιλιάδας.
Προοικονομώ, δηλ. σχεδιάζω, τακτοποιώ εκ των προτέρων, προετοιμάζω κάτι που θα γίνει στο μέλλον. Προοικονομία, η πρόβλεψη, ο εκ των προτέρων σχεδιασμός.
Σιγά τώρα!, κάθε μέρα την βλέπουμε μπροστά μας αυτή τη λέξη. Όπου γυρίσεις το μάτι σου προοικονομία βλέπεις!
Αστεία λέξη!
Σου φέρνει στο μυαλό τις στριφογυριστές ουρές κάθε πρώτη του μήνα στο μετρό στις εκδόσεις της μηνιαίας κάρτας. Τις προσεχείς ουρές στις εφορίες την τελευταία μέρα εκπνοής της παράτασης (μία πολύ σύνηθης λέξη σε αντιδιαστολή με την προοικονομία) πληρωμής για το σήμα των τελών κυκλοφορίας. Επίσης θυμίζει Ολυμπιακή! ΟΣΕ! το Μετοχικό Ταμείο Στρατού! το ΝΑΤ!!
Λες να την είχε μάθει αυτή τη λέξη ο Παπακωνσταντίνου και ο Αλογοσκούφης στο LSE;
Ή ο Παπαντωνίου στο Cambridge;
Ο Αρσένης στο ΜΙΤ;
Είναι διαφορετικές οι οικονομικές σχολές αλλιώς θα υποψιαζόμουν ότι αυτές φταίνε για την έλλειψη αυτής της όμορφης λέξης από τον βίο όλων των υπουργών μας.

Την οικονομική ανέχεια στην οποία βρισκόμαστε όλοι την έχουμε καταλάβει και είναι βέβαια απόρροια της απουσίας αυτής της μοναδικής λέξης από την καθημερινότητά μας. Η αγωνία όλων μας είναι αν μπορεί αυτή η ένδεια να αναστραφεί, με ή χωρίς ευρωπαϊκές, αμερικανικές, ή όποιες βοήθειες. Όλοι λένε ότι μπορεί να γίνει αν αλλάξουμε τη δομή του δημόσιου τομέα. Αυτό που είδαμε μέχρι τώρα ήταν μόνο το hair cut  των μισθών των υπαλλήλων. Είδαμε αυξήσεις φόρων, περιμένουμε άνοιγμα επαγγελμάτων, και η δομή του δημοσίου παραμένει ίδια.
Η εύκολη σκέψη είναι να βάλουμε τον ιδιωτικό τομέα ν' αλλάξει τον δημόσιο.
Τί πονηρό και πόσο επικίνδυνο...
Λένε ότι φταίει η υπερβολική δημοκρατία μας που δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε πια κανένα νόμο. Καταλήγουν ότι μόνο μία επανάσταση μπορεί να το σταματήσει.
Τί ύποπτο και πόσο εγκληματικό...

Την αποχή της Κυριακής ερμήνευσαν πολλάκις οι πολιτικές και δημοσιογραφικές δυνάμεις του τόπου μας. Οι δε ευρωπαϊκές εφημερίδες την ερμήνευσαν ως "ωριμότητα" των Ελλήνων και παραλίγο να το πιστέψουμε και εμείς. Τόσο που ίσως να μας ανακύρητταν ως τον πιο "έξυπνο" λαό της Ευρώπης αν καταργούσαμε τις εκλογές τελείως. Η αλήθεια είναι όμως πιο πικρή και ως καλοπροαίρετη (αρχίζω να το χάνω αυτό) θα πω ότι οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να φανταστούν ότι ένα εκατομμύριο Πασόκ και πεντακόσιες χιλιάδες ΝΔ δεν σηκώθηκαν από τον καναπέ τους γιατί αυτή τη φορά δεν είχαν να πάρουν τίποτα από το κόμμα τους. Και δυστυχώς αυτή η εκλογική δύναμη είναι που κάθε φορά κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα. Από το υπόλοιπο 60% που πήγε να ψηφίσει το 66% ξαναψήφισε αυτούς που αποδεδειγμένα καταλήστευσαν και υπερχρέωσαν τη χώρα.

Το πώς μία χώρα ξεκινά να διδάσκει τα παιδιά της την προοικονομία από την τρυφερή ηλικία των 14 χρόνων και μόλις φτάνουν την ενηλικίωση και ωριμότητα να ξεχνούν την ύπαρξή της είναι νομίζω αντικείμενο επιστημονικής έρευνας αλλά και παραδοχή ολικής ανικανότητας και ανοησίας.
Η χώρα διοικείται με την εκλογολογία, μετρολογία, σεναριολογία, τρομολογία και ρουσφετολογία.
Αν το εκλογικό σώμα δεν αλλάξει μυαλά και δεν προοικονομήσει για το μέλλον των παιδιών του η Δημοκρατία δεν θα επιστρέψει ποτέ στη γενέτειρά της.

Και μία απάντηση σ' αυτούς που ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα είναι παγκόσμιο και όχι ελληνικό.
"Καλύτερα πλούσιος και άρρωστος παρά φτωχός και άρρωστος".
Αν λοιπόν ξεσπάσει επιδημία στην Ευρώπη όλοι ξέρουμε ποιοί θα γίνουν καλά!
Αλλά ξέχασα...εμείς έχουμε περίσσευμα πολλά εμβόλια...

Γκρινιάζω!

Γκρινιάζω συνέχεια και γίνομαι δυσάρεστη.
Γιατί αγαπώ πάνω απ' όλα την πατρίδα μου και θέλω πριν απ' όλα να είναι αυτή σωστή.
 Όπως θα έκανα και με την οικογένειά μου.
Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ την αρνισιδικία.
Γιατί είναι ανήθικο να παίρνω δάνεια και μετά ν' αρνούμαι να τα πληρώνω. Και ναι, είναι το ίδιο σαν να τα έπαιρνα εγώ κι άς είναι δυσάρεστο αυτό για πολλούς. Δεν ειναι διαφορετικό απ' ότι θα έκανα η ίδια. Και δεν μ' αρέσει να μιλώ με γενικότητες και θεωρίες.
Το Κράτος...ο Καπιταλισμός...το Σύστημα... όλα αυτά είμαι εγώ και τ' αντιμετωπίζω σαν να είμαι εγώ. Το ασφαλιστικό μου ταμείο είμαι εγώ και οφείλω να το προστατεύω. Το σχολείο μου είμαι εγώ και πρέπει να το περιφρουρήσω. Η πλατεία είναι δική μου και πρέπει να την υποστηρίξω. Και το πεζοδρόμιό μου είμαι εγώ και πρέπει να το σκουπίσω. Όπως κάνω και στο σπίτι μου. Όλα είναι σπίτι μου και οικογένειά μου. Και αυτά και οι λειτουργοί τους.
Και αν τα παιδιά μου παραστρατήσουν και κάνουν λάθη δεν θα τα βρίσω, δεν θα τους πετάξω πέτρες, θα κάνω το παν να διορθώσουν τις βλακείες τους.
Όχι, δεν είναι διαφορετικό, το ίδιο είναι.
Γι' αυτό δεν θα βγω να διαμαρτυρηθώ μόνο για τα λιγότερα λεφτά που παίρνω, που έτσι κι αλλιώς πάντα ήταν λίγα, ούτε για τα περισσότερα χρόνια που πρέπει να δουλεύω, που έτσι κι αλλιώς θα δούλευα.
Πρέπει πριν απ' όλα να βγω στο δρόμο να διαμαρτυρηθώ για το φαρμακείο του Λαυρίου που μέχρι χθες χρέωνε το ΙΚΑ  με συνταγές εκατό χιλιάδων ευρώ το μήνα και αφότου βρέθηκαν οι σακούλες στο πηγάδι άρχισε ξαφνικά να χρεώνει μόνο είκοσι χιλιάδες.
Το ΙΚΑ δεν έχει ασκήσει ακόμη καμία διοικητική δίωξη γι' αυτά, και άλλα πολλά που ξετυλίγονται κάθε μέρα. Αν είχα όμως βγει εγώ στο δρόμο γι' αυτά θα το είχε κάνει. Και δεν θα τολμούσε κανένας πολιτικός να το κουκουλώσει.
Όλοι αυτοί που τρώγανε και παρασιτούσαν από το δημόσιο χρήμα θέλουν πολύ ν' ασχολούμαι με τις στρακαστρούκες της "τρομοκρατίας" ή με το παγκόσμιο τραπεζικό λόμπυ που πίνει το αίμα των φτωχών και κάνει πλούσιους τους λίγους!!
Για ν' ασχοληθώ όμως μ' αυτά πρέπει πρώτα να έχω καθαρίσει την αυλή μου. Γιατί στην πρώτη σύγκρουση με το σύστημα θα κατηγορηθώ για τις δικές μου λαμογιές και το παιχνίδι θα είναι χαμένο. Και λέγοντας δικές μου εννοώ της γειτονιάς μου, της πόλης μου, της χώρας μου γιατί ανήκω σ' αυτά τα σύνολα και οφείλω να τα κρατώ καθαρά.
Πρέπει να ξαναβρώ αυτόν το περήφανο λαό που τόλμησε τότε να πει το ΟΧΙ στον Άξονα και ν' αλλάξει τις τύχες όλης της Ευρώπης. Αυτόν τον λαό που τότε δεν είχε στο λεξικό του την λέξη "λαμόγιο".

Σε αυτές τις εκλογές ήθελα με πείσμα να ψηφίσω αυτοδιοικητικά. Όμως δεν θέλει κανένας άλλος.
Αφού είναι λοιπόν έτσι θα ψηφίσω συγκυριακά.
Κύριε Παπανδρέου δεν θα σας καταψηφίσω γιατί αρνούμαι το μνημόνιο όπως λέτε, αλλά γιατί δεν αντέχω άλλο τη διγλωσσία σας και γιατί η εξυγίανση που καλείσται να κάνετε δεν την πιστεύετε!
Κύριε Σαμαρά με Κικίλια και Ψωμιάδη θ' αλλάξετε την πορεία της Ελλάδας;
Κυρία Παπαρήγα η επανειλλημένη προστασία που προσφέρετε στους φοροδιαφεύγοντες είναι εγκληματική και ύποπτη.
Όλοι σας οι κατοικούντες τη Βουλή φροντίζετε συντεχνιακά τα του οίκου σας και ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ!!
Πριν από χρόνια θεωρούσα αναγκαίο κακό αυτού του είδους τις πολιτικές σας τώρα δεν έχω άντερα να τις αντέξω άλλο.

Σ' αυτές τις εκλογές εσκεμμένα όλοι οι υποψήφιοι, κυρίως για τις περιφέρειες, είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Όλα τα κόμματα κινήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση. Δοκιμάζουν τις αντοχές μας στο υπάρχων κομματικό σύστημα.
Πρέπει να τους απαντήσουμε.!

Τα πρέπει και τα μη για μια γάτα πονηρή

Αν ήμουν γάτα σ' αυτή την πόλη

θα ήταν όλα διαφορετικά

θα ξάπλωνα νωχελικά στων σκουπιδιών τους κάδους

θα τρύπωνα  σε κτίρια και αφημένους κήπους

θα πήδαγα από χαρά στου υπόνομου τη θέα

σαν αρουραίοι ξεπηδούν και τρέχουν στην αλέα.

Θα είχα αλτικότητα

στου πεζοδρομίου τη φαυλότητα

θα είχα ύφος απαθές σε αφίσες προεκλογικές

θα ήθελα να νιαουρίζω αντί βρισιές να ξεστομίζω

και τα νύχια μου ν' απλώνω

στων πολιτικών τον τόνο.

Να ζω με ένστικτο και δράση

χωρίς δέσμευση, ρητά

ούτε διλήμματα πολιτικά.

Στους δρόμους να τρέχω με σβελτάδα

και οχι να περιμένω να ξυπνήσει η Ελλάδα...

Οι αλλεργικοί να είναι αυτοί, και όχι εγώ

να είμαι πονηρή, ζηλιάρα και με εγωϊσμό.

Θα κουνούσα την ουρά μου και θα είχα αυτό το νάζι

θα γουργούριζα στους γύρω και στου Αστακού το γκάζι

θα ήμουνα σημαντική

και ποιός ξέρει μία μέρα

ίσως να κατάφερνα στο σινεμά καριέρα.

Ήθελα ν' απολαμβάνω την αγάπη των ανθρώπων

των φιλόζωων που λένε

γιατί άνθρωποι δεν αγαπούνε άνθρωπο άλλον απ' αυτόν

φιλάνθρωποι θα ήταν τότε, μα πού το βρήκες τώρα αυτό;

Θα είχα μάτια γυαλιστερά

και θα έβλεπα πίσω από τα ψέματα κι ανάμεσα απ' τις λέξεις.

Θα ήμουνα αμέριμνη πάνω στα κεραμίδια

να βλέπω τα τρεχαλητά και τα αναίτια σπρωξίδια.

Δεν θα είχα άλλες γάτες λαθρομετανάστες

λαθρέμπορους και λαθροκυνηγούς

ούτε και λαθρεπιβάτες.

Λαθραίες θα είμαστε όλες μας μέσα στην ίδια μοίρα

εφτά ζωές μας χάρισαν δεκάρα δίνω μία.

Αν ήμουν μαύρη μάλιστα θα τρόμαζα τους πάντες

θα ξεκινούσα απ' τους φαιδρούς και θα 'φτανα στους μάγκες.

Κύριε Γιουνκέρ να σας εξηγήσω...

Έχω μπερδευτεί!
Και εντυπωσιαστεί από την συντηρητική αντιμετώπιση των επίκαιρων θεμάτων που μας απασχολούν από τους παραδοσιακούς (πρώην βέβαια) ψηφοφόρους του Πασοκ και της ευρύτερης Αριστεράς.
Οι μεν ειδικά, κατηγορούν το πρώην κόμμα τους για φιλελευθερισμό όταν οι ίδιοι πρεσβεύουν αυτά που έλεγε η δεξιά πριν λίγα χρόνια.
Ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει δεξιά;
Ή μήπως η δεξιά δεν ξέρει τί ποιεί η αριστερά;
Άνθρωποι προοδευτικοί μέχρι χθες μαίνονται εναντίον της κατάργησης των θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία. Άνθρωποι που τα πρώτα χρόνια του Πασοκ περιφρονούσαν την σχολική πρωϊνή προσευχή. Μιλούν για επιχείρηση αφελληνισμού από τα ξένα κέντρα που δεν μας χωνεύουν και θέλουν να μας εξαφανίσουν. Κατηγορούν τα βιβλία ιστορίας που επιχειρούν μία πιο απαλή εξιστόρηση των διαφορών μας με την Τουρκία και την ίδια στιγμή, ακριβώς όμως την ίδια, κατηγορούν την κυβέρνηση ως υπαίτια της κρίσης με τις υπερβολικές δαπάνες σε εξοπλισμούς.
.....
.....
......
Πρέπει κάποιος να εξηγήσει στα παιδάκια, μόνο έτσι μπορώ να τα αντιμετωπίσω, ότι αν θέλουν οι Τούρκοι να είναι εχθροί μας πρέπει να πληρώνουν και τον αντίστοιχο εξοπλισμό!

Κάποιοι άλλοι άνθρωποι που πέρασαν από τα πολιτικά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας (κάποιοι και από τα κρεβάτια τους, βλ. Ζαχόπουλο) για να γίνουν συμβασιούχοι στο Υπουργείο Πολιτισμού αντιμετωπίζονται από την αριστερά ως αδικημένο σκληρά εργαζόμενο προλεταριάτο!!
Έχει και συνέχεια! Οι ίδιοι συμβασιούχοι (παύλα αφισοκολλητές της Νέας Δημοκρατίας) ψήφισαν Πασόκ στις τελευταίες εκλογές (έτσι εξηγείται πώς βγήκε ο Γιωργάκης) γιατί τους είχαν υποσχεθεί μονιμοποίηση. Δεν τα λέω εγώ, ο πρόεδρός τους τα είπε στην τηλεόραση.

Άλλοι αστοί, προοδευτικοί άνθρωποι, της κουλτούρας και της αριστοκρατίας, που χρόνια ψήφιζαν Συνασπισμό και μας είχαν ζαλίσει με το κουρδικό ζήτημα και τα καταπατημένα δικαιώματα των αθρώπων στην Βιρμανία έχουν συμπράξει τώρα με την Χρυσή Αυγή (και τους Αλβανούς παρακαλώ) και ετοιμάζονται να ψηφίσουν τον Μπουμπούκο ως πρώτο Περιφερειάρχη Αττικής για να διώξει τους βρωμερούς Ασιάτες από την διπλανή τους πόρτα.

Επιχείρηση του ΚΚΕ απολύει υπαλλήλους και κρατάει τους υπόλοιπους με το βασικό (απαράδεκτο κατ' αυτούς) μισθό.
Ο Τηλέμαχος Χυτήρης στέλνει τα ΜΑΤ μέσα στην Ακρόπολη. Τί είπε στη γυναίκα του άραγε το μεσημέρι που γύρισε στο σπίτι;
Ιδιοκτήτες φορτηγών συνάντησαν τον Τέως έξω από τη Μεγάλη Βρετάνια και του φωνάζουν "εσένα θέλουμε"!
Να μήν μιλήσω και για τα πρωτοσέλιδα της Αυριανής! της εφημερίδας που έριξε τον Καραμανλισμό γιατί θα λαϊκίσω....

Στη χώρα μου είναι παράδοση τα ίδια ονόματα μέσα στις οικογένειες.
Ένα όνομα έχει στοιχειώσει όμως τον τελευταίο καιρό.
Είναι ο Αλέξης που κατεβαίνει αντάρτης εναντίον του άλλου Αλέξη που τον είχει διορίσει όμως ο πρώτος Αλέξης και έκανε καριέρα από έναν άλλο μικρό Αλέξη που έπεσε νεκρός στους δρόμους των Εξαρχείων για να εμφανιστεί τότε ένας άλλος δαιμόνιος Αλέξης και να ασελγήσει πάνω στον τάφο του μικρού Αλέξη.
Πώς να τα εξηγήσεις όλα αυτά στον Γιουνκέρ;

Τα πόθεν έσχες της ζωής μου

Ανοίγω το ψυγείο το μεσημέρι και βρίσκω στο κάτω κάτω ράφι πράγματα πολλά. Πότε τα ψωνίσαμε; Είχε και ωραία γιαουρτάκια, βουτάω ένα και το απολαμβάνω βλέποντας Ζακ και Κόντι σε επανάληψη. Έρχονται τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και μου βάζουν τις φωνές " Πόθεν έσχες το γιαούρτι; Η κυρία Μαρία από απέναντι ζήτησε να δανειστεί το ράφι του ψυγείου μας γιατί χάλασε το δικό της." Τί να κάνω τρέχω στο σούπερ μάρκετ να αντικαταστήσω το γιαούρτι που μόλις έφαγα με τόση βουλιμία....
Οικογενειακό πόθεν έσχες


Ανοίγω το ασανσέρ στη δουλειά και βρίσκομαι αντιμέτωπη με τρεις ψηλούς του ΣΔΟΕ (ο ένας ήταν και καμπούρης). Κάνω βήματα όπισθεν και με οδηγούν μπροστά στο αρχείο μου. Κατεβάζουν όλα τα κλασέρ, ζητούν άπειρες εκτυπώσεις, παραγγέλνουν καφέδες με κανέλα και κουλουράκια, τσακώνονται μεταξύ τους για το τσιγάρο και αφού με βρίσκουν εντάξει σε όλα καταλήγουν πως η συναυλία των U2 είναι υποκρισία, θα πάνε στους Σκόρπιονς. Μούγκα στην στρούγκα εγώ γιατί πόθεν έσχες τα εισιτήρια;;;;
Επαγγελματικό πόθεν έσχες


- Μπαμπά θέλω να πάμε στο Allou fun park
- Δεν μπορούμε να πάμε γιατί έχουμε έξοδα
- Μα αφού είμαστε πλούσιοι!
- Δεν είμαστε πλούσιοι, δουλεύουμε για να ζήσουμε
- Ναι, αλλά όποτε πας στο κουτί της τράπεζας σου δίνει πάντα λεφτά
- Ναι, αλλά δεν είναι ατελείωτα. Κάποια στιγμή τελειώνουν
- .....Ναι, αλλά δουλεύει και η μαμά και παίρνει και αυτή λεφτά από άλλο κουτί, άρα είμαστε πλούσιοι. Πότε θα πάμε;;;
Παιδικό πόθεν έσχες


Εκείνος δεν ψωνίζει γενικώς γιατί βαριέται. Μπαίνει στο σπίτι και βλέπει καινούργιο εργόχειρο στρωμένο, σιδερωμένο στο τραπέζι. Στο μπάνιο κάτι ακατανόητα κουτάκια κοσμούν το ράφι κάτω από τον καθρέφτη. Καινούργια σκουλαρίκια λάμπουν στ ' αυτιά της, τσάντες γεμάτες από την Ερμού δίπλα στο κρεβάτι της, πλάι στις ολοκαίνουργιες κιτς παντοφλίτσες της. Ένας σωρός περιοδικά πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού και μία απόδειξη ξεχασμένη με τριψήφιο νούμερο από έναν Μισέλ που κάνει ένα παράξενο επάγγελμα κάτι σαν "κουπ μιζανπλί".
Στη θέα της καινούργιας τελεμάρκετινγκ πολυθρόνας εκείνος δεν κρατιέται και φωνάζει
- Πόθεν έσχες ρε γυναίκα;;;;
Αντρικό πόθεν έσχες


Ενα κατεβατό ακινήτων, αυτοκινήτων, πλεούμενων και αεριοθούμενων για τα οποία κανείς δεν ρωτά "Πόθεν έσχες;;!!"
Πολιτικό πόθεν έσχες.

Ο αυτονόητος παραλογισμός

Στην Ελλάδα το αυτονόητο αντιμετωπίζεται ως παράλογο. Και το παράλογο ως αυτονόητο. Ευτυχώς το κατάλαβα πολύ νωρίς, στην αρχή της ενεργής μου δράσης σε αυτόν τον τόπο και έτσι προφύλαξα τον εαυτό μου και την οικογένειά μου από τον παραλογισμό.
Ερχόμενη 18 χρονών στην Αθήνα άρχισα να ψάχνω για δουλειά γιατί την είχα ανάγκη επειγόντως. Με πήρε η μητέρα μου από το χέρι και με πήγε στο σπίτι μιας οικογενειακής φίλης, μία φίλη που αποκαλούσε την μητέρα μου "μαμά", να μας βοηθήσει μιας και είχε αδελφό υπουργό!!!
Αφού μας δέχτηκε με περισσή χαρά λίγες μέρες αργότερα φανερά σοκαρισμένη και η ίδια μας είπε ότι δεν μπορεί να μας βοηθήσει γιατί ο μηχανισμός του κόμματος του υπουργού βρήκε ότι η μαμά μου είχε βάλει υποψηφιότητα ως δημοτική σύμβουλος πριν πολλά χρόνια στην επαρχιακή πόλη που ζούσε με το αντίπαλο κόμμα και τον υποψήφιο δήμαρχο που ήταν και αυτός οικογενειακός φίλος. Αυτό ήταν κάτι που δεν το ήξερα ούτε εγώ και δεν θα το μάθαινα ποτέ αν δεν το έβρισκε ο κομματικός μηχανισμός της χώρας μου.
Γέλασα πολύ τότε μαζί τους (και εντυπωσιάστηκα από την πολιτική δράση της μαμάς μου)  και ευτυχώς που μου συνέβη τόσο νωρίς για να τους καταλάβω αμέσως. Πήρα το φάκελό μου που είχα μαζί μου με τους καλούς βαθμούς του σχολείου, τα πτυχία των Αγγλικών και έπιασα την άλλη μέρα δουλειά στο τρίτο υπόγειο βιοτεχνίας αθλητικών ειδών.
Δόξα τω Θεώ, τον φακελό μου τον γέμισα και με άλλα χαρτιά και βρήκα ανθρώπους να τον ανοίξουν και να μου προσφέρουν δουλειά.
Ευτυχώς για μένα.
Τον Πάγκαλο διόλου δεν τον εκτιμώ, όπως και όλους τους ενεργούς πολιτικούς της εποχής μου.
Έχει πει όμως δύο αυτονόητα που και τις δύο φορές αντιμετωπίστηκαν ως παρανοϊκά. Το πρώτο το είπε  τώρα για τις εξαγορασμένες ψήφους έναντι προσλήψεως ή συναλλαγής με το Δημόσιο. Το δεύτερο παλαιότερο το είπε την εποχή των Ιμίων : "Να έρθουν πρώτα όλοι οι επιχειρηματίες να μου δώσουν τα λεφτά τους να αγοράσω όπλα και όλες οι μανάδες να μου δώσουν τα παιδιά τους στρατιώτες και μετά να πάμε όλοι μαζί για πόλεμο!! Όχι να μαζευτούμε να πάτε!!!"
Πόσοι έχουν άντερα να τα αποδεχτούν αυτά;;

ΥΓ. για την ιστορία του παραλόγου ο Γιώργος Παπανδρέου που πήρε 138.226 σταυρούς στην περιφέρεια Αττικής διόρισε αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης τον Θ. Πάγκαλο με μόλις 1481 σταυρούς προτίμησης.
ΥΓ2. η αγανάκτηση των προσβεβλημένων θα έπρεπε να διατυπωθεί πιο σωστά : μαζί τα φάγαμε; ε, όχι δα! εμείς φάγαμε τα ψίχουλα!

Να τα μετρήσουμε βρε παιδιά..........τα ψίχουλά μας!!

Η Δανία του Νότου, η Μποτσουάνα του Βορρά και άλλα φαιδρά.

Ονειρευόμαστε να γίνουμε η Δανία του Νότου και για τον Πειραιά το Ρόττερνταμ του Νότου. Κακέκτυπα άλλων χωρών, λες και εμείς δεν είμαστε ξεχωριστή χώρα. Λες και δεν έχουμε δικά μας χαρακτηριστικά, ιδέες, δικό μας τρόπο ζωής, δουλειάς. Βέβαια δεν μπορούμε να κάνουμε προκοπή εξαντλώντας την φαντασία μας στο "επίδομα έγκαιρης προσέλευσης". Καταφέραμε όμως να κάνουμε την επιστήμη να σηκώσει τα χέρια ψηλά με το "κίνητρο απόδοσης καταργηθέντων ειδικών λογαριασμών", ένα άλλο επίδομα του δημόσιο τομέα που διάβασα την προηγούμενη εβδομάδα στην εφημερίδα. Ποιός να το σκέφτηκε αυτό και τί να σημαίνει άραγε;
Η Ελλάδα, ή μάλλον οι Έλληνες, θα μπορούσαν να πατήσουν στα δικά τους πόδια. Να μετατρέψουν τις ιδαιτερότητές τους σε προτερήματα που θα προσέλκυαν το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Έχουμε το όνομα και κινδυνεύουμε να χάσουμε τη χάρη.
Αυτή τη στιγμή το κράτος έχει επιδοθεί σε ένα πογκρόμ της μικρομεσαίας τάξης και κυρίως του ελεύθερου επαγγελματία που είχε στήσει το δικό του μαγαζάκι, είχε γίνει αφεντικό του εαυτού του και μια χαρά τα κατάφερνε μέχρι τώρα. Αυτοί οι επαγγελματίες όμως άρχισαν να πληθαίνουν γιατί όλοι θέλουμε να γίνουμε αφεντικά του εαυτού μας, και εκμεταλλευόμενοι την ανεπάρκεια του κράτους άρχισαν να φοροδιαφεύγουν ασύστολα, και συνεχίζουν, μή σκεπτόμενοι τις συνέπειες αυτών των πράξεών τους.
Έτσι φτάσαμε, με τη βοήθεια της Ζήμενς να μη το ξεχνάμε και αυτό, στο σήμερα όπου το κράτος ακολουθώντας το σύστημα "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι", γιατί δεν μπορεί να το θεραπεύσει αλλιώς έχει ξεκινήσει ένα κυνήγι μαγισσών με σκοπό την ολοσχερή εξαφάνισή τους.
Το αποτέλεσμα θα είναι η παντελής έλλειψη της μικρομεσαίας τάξης που έχασε την ευκαιρία μέσα από την ελεύθερη εργασία να προοδεύει και να καινοτομεί, και θα οδεύουμε σε μια κοινωνία πολυεθνικών και υπαλλήλων μόνο. Όλοι καταλαβαίνουμε τί σημαίνει αυτό και πόσο θα αλλάξει τη ζωή μας. Βέβαια αυτοί που έπρεπε να το καταλάβουν πρώτοι ήταν τα συνδικαλιστικά όργανα της κάθε επαγγελματικής ομάδας που έπρεπε έγκαιρα να δώσουν κατευθύνσεις στους επαγγελματίες και όχι να τους χαιδεύουν τ' αυτιά, αλλά και να πείσουν το κράτος, έγκαιρα και όχι κατόπιν εορτής, ότι θα συμβάλλουν θετικά στην ανάπτυξη του τόπου. Δεν νομίζω όμως οι Τζωρτζάτοι να είχαν κάτι τέτοιο στο μυαλό τους.
Από την άλλη, αυτή η μεταβολή στον επαγγελματικό ιστό της χώρας μας, εμάς τους απλούς πολίτες, μας συμφέρει από μία πλευρά γιατί δεν θα είμαστε πλέον όμηροι του κάθε μικροεργολάβου, ή μικροτεχνίτη, ή ταξιτζή που μας υποβάλλει σε βασανιστήρια κάθε φορά που του αναθέτουμε μία δουλειά. Έτσι δεν εξαφανίστηκαν άλλωστε και τα μπακάλικα της γειτονιάς που τώρα θυμόμαστε όλοι με νοσταλγία; Είχαμε χορτάσει μουχλιασμένη φέτα και μυρμηγκιασμένη φακή, και να μη θυμηθώ και το κλέψιμο στο ζύγι. Τώρα θα πέσουμε ωραία, ωραία στα μονοπώλια των πολυεθνικών που θα μας υποχρεώνουν να καταναλώνουμε μία και μόνη ποιότητα σε μία και μόνη τιμή, κομμένη και ραμμένη στα δικά τους συμφέροντα.
ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Όλα τα έχουν πει οι Έλληνες.
Τίποτα δεν έχουν κάνει όμως.
Και εγώ σκέφτομαι πολύ σοβαρά να γίνω πολίτης της Δανίας του Βορρά ή της Μποτσουάνα του Νότου...λυπηθήτε με!

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου

Φτάνω καθυστερημένη 20 λεπτά στο γραφείο με ένα ψιλόβροχο που έφερε αυτή τη γλίτσα στην άσφαλτο και με όλους τους νεοφερμένους εκδρομείς που πάνε με δυσφορία πρώτη μέρα στη δουλειά.
Είναι η μέρα που έχω αποφασίσει να γραφτώ στο γυμναστήριο παρά τις όποιες δυσκολίες μου παρουσιάζονται. Είναι επίσης η μέρα που πρέπει να βάλω σε σειρά το νοικοκυριό μιάς και η κυρία που με βοηθούσε έπεσε στις περικοπές του μνημονίου. Αυτή η εβδομάδα είναι αφιερωμένη στην κουζίνα. Και τη σημερινή μέρα πρέπει να καθαρίσω ότι είναι πάνω από το ύψος μου, δηλαδή παίρνω μία σκάλα και καθαρίζω ότι είναι ψηλά.
Πρέπει όμως και να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ γιατί το ψυγείο είναι άδειο και τα παιδιά μόλις ήρθαν χθες από το χωριό. Πρέπει και να μαγειρέψω, να προλάβω να διαβάσω και το βιογραφικό του Καμίνη γιατί τη Φώφη ήξερα από τί "σόι" είναι, αυτός ποιός είναι βρε παιδί μου;, να κλείσω ραντεβού και με τον παιδίατρο, τον οφθαλμίατρο, το κομμωτήριο για κουρέματα, να διευκρινίσω αν τελικά θα ψηφίσω για το μνημόνιο ή για δήμαρχο...α, και να έχω δουλέψει και 8 ώρες το πρωί!
Τουλάχιστον θα χάσω κανένα κιλό με όλα αυτά;
Το μόνο που φοβάμαι , επειδή ακούω ότι οι υπουργοί έχουν κατεβάσει τα στυλό περιμένοντας τον ανασχηματισμό, είναι να μην με φωνάξουν και σε κανένα υπουργείο να βγάλω και εκεί καμία δουλειά.
Το ερώτημα είναι εύλογο, καλά έχεις να κάνεις όλα αυτά και κάθεσαι εδώ και γράφεις;
Χμμμ, ας είναι καλά το τυφλό σύστημα αλλά και γράφοντάς τα εδώ δημιουργώ μία υποχρέωση στον εαυτό μου να μην αθετήσω τίποτα από ότι έχω βάλει εμπρός. Παίρνω κουράγιο δηλαδή.
Άλλωστε τί Ελαστίνα θα ήμουνα αν δεν τα έκανα όλα αυτά;;;;

Θα ακολουθήσω το τυφλό σύστημα σε όλα, και γιατί όχι, θα βοηθήσουν και οι υπόλοιποι της οικογένειας. Άλλωστε τους αφορά!
Επιχείρηση χειμώνας 2010 βρίσκεται σε εξέλιξη
Οι δυσκολίες προσεχώς...

Η επιστροφή

Τώρα που ξεφλουδίζω είναι η ώρα για να πω από ποιά κοινωνία έρχομαι.
Έρχομαι από μια κοινωνία ιδεατή, ανθρώπινη, άρρηκτα δεμένη με το περιβάλλον.
Χωρίς πολλούς νόμους, χωρίς πολλούς αρχηγούς.
Σ' αυτή τη κοινωνία η βάση της καθημερινότητας είναι ο καιρός. Δεν κοιτάμε ρολόγια, ούτε οθόνες. Κοιτάμε μόνο τον ουρανό και αυτός ρυθμίζει το πως θα κυλίσει η μέρα.
Οι εφημερίδες αργούν να έρθουν και καμιά φορά δεν έρχονται καθόλου. Το ραδιόφωνο δεν πιάνει και τηλεόραση δεν υπάρχει.
Τα παιδιά ζουν ελεύθερα. Από 0 χρονών μέχρι 100. Χωρίς ρούχα, χωρίς κομπιούτερ, χωρίς πρέπει και μη. Παίζουν όλη μέρα στη θάλασσα, τρώνε όταν το θυμηθούνε, κάνουν ποδήλατο όλη μέρα, παίζουν, παίζουν, παίζουν μέχρι εξαντλήσεως, μέχρι αργά το βράδυ, χωρίς φόβο.

Σ' αυτή την κοινωνία δεν υπάρχουν τοίχοι, δεν υπάρχουν δωμάτια. Ο προσωπικός σου χώρος δεν ξεπερνά τα 10 τετραγωνικά και οριοθετείται από δέντρα. Και το αντέχεις. Σου αρέσει κιόλας.
Μοιράζεσαι. Μοιράζεσαι το σφυρί, το τιρμπουσόν, το σχοινί για το άπλωμα, το υγρό για τα πιάτα, το τσίπουρο, τα ψάρια, τη χαρά σου, τη λύπη σου, την αρρώστια σου.
Σ' αυτή την κοινωνία ξέρεις ότι δεν θα είσαι ποτέ μόνος. Θα πεις χίλιες καλημέρες το πρωί, θα πάρεις ψωμί απ' το φούρνο για τον διπλανό σου, θα βάλεις κάτι στο ψυγείο του γιατί δεν χωράει στο δικό σου, θα μαγειρέψεις, θα φας, θα κοιμηθείς έξω, όλα σε κοινή θέα.
Εκεί ο καθηγητής πανεπιστημίου θα πλύνει τα πιάτα δίπλα στον μαραγκό (πλένουν πολύ τα πιάτα σ' αυτή την κοινωνία οι άντρες), ο διεθνής τεχνικός τους μπάσκετ θα περιμένει στην ίδια ουρά για τα ντους με αυτόν που πουλάει πατάτες στη λαϊκή. Ένας Έλληνας και ένας Γερμανός θα παίξουν σκάκι. Δεν υπάρχει ΔΝΤ εδώ.
Δεν γνωριζόμαστε καθόλου αλλά ξέρουμε πολλά πράγματα ο ένας για τον άλλον. Αν ροχαλίζουμε, αν έχουμε συχνοουρία, αν πλένουμε τα δόντια μας, αν πίνουμε, αν διαβάζουμε, αν μαγειρεύουμε, αν μαλώνουμε, αν κλαίμε, αν γελάμε, αν αγαπάμε...
Όλα τα χαρτιά είναι ανοιχτά.
Επίσης εκεί δεν έχουμε κλειδιά. Τα "σπίτια" μας, τα αυτοκίνητα, τα ποδήλατα είναι όλα ξεκλείδωτα.
Τα παράθυρα είναι συνέχεια ανοιχτά, και οι καρδιές μας ίσως...
Το πρωί ξυπνάμε από τα βήματα των σπουργιτιών. Βγαίνουμε έξω αχτένιστοι και καλημερίζουμε τον διπλανό μας που μετά από λίγο θα πλένει τα δόντια του μαζί μας δίπλα δίπλα.
Η μόνιμη περιβολή είναι ένα μαγιώ. Παντού, και στο σούπερ μάρκετ, και στο φούρνο, και στην ταβέρνα. Η θέα του γυμνού κορμιού δεν είναι ντροπή. Και τα κορμιά φαντάζουν όμορφα. Δεν είναι σφιγμένα, δεν είναι κρυφά, δεν πουλάνε κάτι άλλο από αυτό που είναι.
Η βραδινή διασκέδαση είναι αυθόρμητη. Λίγο αλκοόλ, λίγα σπόρια, ένα φεγγάρι, μία κιθάρα, πολύ καλή διάθεση που τη διαθέτουν όλοι εξ αρχής. Γι' αυτό δεν παραπονιούνται αν τα ντους είχαν κρύο νερό, αν ο διπλανός ροχάλιζε όλο το βράδυ, αν το ψωμί τελείωσε στο φούρνο, αν η θέση δεν είχε καλή σκιά. Ιταλοί, Αυστριακοί, Σέρβοι, Άγγλοι, Βούλγαροι, Γάλλοι, Έλληνες ζουν και μοιράζονται πολύ προσωπικές στιγμές. Η παγκοσμιοποίηση είναι εκεί.
Αν σε κάποιους φαντάζουν εφιάλτης όλα αυτά σε κάποιους άλλους φαντάζουν ένας μικρός παράδεισος, φάρμακο στον απάνθρωπο κόσμο που φτιάξαμε και που γύρισα τώρα και δεν μπορώ να συνηθίσω αυτή τη φορά. Γιατί χίλιες καλημέρες κάθε πρωί δεν τις βρίσκεις πεταμένες πουθενά!
Α! ξέχασα η κοινωνία είναι υπαρκτή και είναι η κοινωνία των κάμπερς.

Σκοντάφτοντας στο παρελθόν

Με το αεράκι της Μποφίλιου στο μυαλό περιπλανιόμασταν στις παραλίες της ανατολικής Αττικής. Αντικρύζοντας πολλές άσχημες εικόνες άναρχης δόμησης, κακόγουστης καλλιτεχνίας και "αρχιτεκτονικών" αντιθέσεων συνειδητοποιούμε για τα καλά την διάθεση των Ελλήνων για "ότι να 'ναι". Περνώντας ξυστά ανάμεσα σε βράχια και μάντρες που τις γλύφει το κύμα βρεθήκαμε σε μία παραλία εξωτική! Ήταν και το ηλιοβασίλεμα που την αβαντάριζε, αλλά ήταν πραγματικά όμορφη. Άμμος καθαρή, και μέσα και έξω από τη θάλλασσα, προστατευμένη γύρω γύρω από βράχια. Ένα μικρό beach bar έπαιζε lounge μουσική και πολύ λίγος κόσμος. Την παραλία αυτή μου είπανε ότι την λένε παραλία Ντέιβις. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχε γίνει μία απόβαση Άγγλων εκεί αλλά οι Γερμανοί τους περίμεναν πίσω από τα βράχια και εκείνη την μέρα σκοτώθηκε ένας Άγγλος, ο Ντέιβις. Την στιγμή εκείνη που έφτιαχνα στο μυαλό μου όλο το σκηνικό της απόβασης μέσα στο ηλιοβασίλεμα γύρω στους 20 άντρες άρχισαν να βγαίνουν μέσα από τη θάλασσα με ρούχα. Προς στιγμήν σάστισα μήπως η απόβαση ξέφυγε από την φαντασία μου, προσγειώθηκα όμως σύντομα βλέποντας τα 20 σκουρόχρωμα παλικάρια να βγαίνουν ανασούμπαλα μέσα από τη θάλασσα φορώντας τα παντελόνια τους. Μετανάστες χαμογελαστοί της σημερινής Ελλάδας που στη δική τους φαντασία το όλο σκηνικό έμοιαζε Μπαχάμες, και κάπως έτσι θα το περιέγραφαν αργότερα κρεμασμένοι στα κίτρινα καρτοτηλέφωνα στους δικούς τους ανθρώπους πίσω στις κατακερματισμένες πατρίδες τους.

Αυτό το σχοινί που ενώνει τον Ντέιβις με αυτούς τους ανθρώπους έχει τόσες πολλές διαστάσεις, τόσες πολλές εναλλαγές, τόσες διαφορετικές στιγμές, κι όμως δεν παύει να τους ενώνει.

Άραγε τί να ενώνει και την οικογένεια Ντέιβις με αυτή την παραλία...

Και σε ποιό εκατοστό αυτού του σχοινιού να βρέθηκα και εγώ μάρτυρας αυτής της πανέμορφης παραλίας;

Πρέπει να μαθαίνουμε κόμπους ναυτικούς, γερούς, όλοι εμείς που πατάμε αυτήν την άμμο, που βρεθήκαμε σε αυτή την άκρη της γης, σε αυτή τη  χώρα που οι άκρες των πεζοδρομίων της είναι στολισμένες με μάρμαρα και ο ήλιος θαρρείς πως ανατέλλει μόνο πάνω στον  Παρθενώνα κάθε πρωί, που ακόμη οι παραλίες αντιστέκονται στην δική μας βαναυσότητα, να μαθαίνουμε κόμπους γερούς για να κρατάμε σφιχτά δεμένα αυτά τα σχοινιά που ενώνουν το μυστήριο παρελθόν μας με το ζοφερό παρόν και που κάνουν το μέλλον να φαίνεται λιγότερο τρομακτικό.

Όνειρό μας η θεία Βαφειοπούλου

Ακούγοντας τα νέα για το ασφαλιστικό ήρθε ξανά η θεία Βαφειοπούλου στο προσκήνιο! Την θεία Βαφειοπούλου μας την γνώρισε ο θείος Γιώργος. Ο θείος Γιώργος είναι σπουδαίος άνθρωπος, μορφωμένος και φιλοσοφημένος. Μιλούσε πάντα λίγο αλλά τα λόγια του ήταν πάντα κοφτερά. Αυτός όταν παντρευτήκαμε αντί να μας συγχαρεί μας είπε το περίφημο "compromise τώρα" και μας γείωσε κανονικά, και στη γέννηση του πρώτου μας παιδιού μας είπε πάλι "να σας ζήση, τώρα θα σας γαμήσει"!!!! Σπουδαία λόγια, σοφά και χρήσιμα για να αντιμετωπίσεις την σκληρή πραγματικότητα.
Ο θείος Γιώργος λοιπόν μια φορά μας έλεγε την ιστορία της θείας Βαφειοπούλου, την οποία βέβαια δεν γνωρίσαμε ποτέ προσωπικά, η οποία έλαβε μια παχυλή σύνταξη κληρονομιά από τον σύζυγό της σε νεαρή ηλικία και έζησε μέχρι τα βαθειά γεράματα τινάζοντας όλα τα ταμεία στον αέρα καθότι ήταν περισσότερα τα χρόνια που έζησε με αυτή τη σύνταξη παρά πριν από αυτή. Συζητώντας λοιπόν τότε, πριν πολλά χρόνια όλα αυτά, και φέρνοντας ως παράδειγμα αυτή τη συγγενή μας καταλήγαμε όλοι χαριτολογώντας " Όνειρό μας είναι να γίνουμαι θεία Βαφειοπούλου".
Δεν ήταν όμως αυτό μια απλή χαριτομενιά, ήταν η εθνική ρήση ενός ολόκληρου λαού που έφερε τη χώρα του τώρα σε ένα αδιέξοδο από το οποίο εμείς τουλάχιστον δεν θα προλάβουμε να βγούμε. Δεν ξέρω και για τα παιδιά μας.
Η θεία Βαφειοπούλου πρέπει να μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τότε, γιατί άρχισα να την φαντάζομαι ως εικόνα, ως μια περιποιημένη κυρία με όμορφα ρούχα, καλοχτενισμένα μαλλιά, περιποιημένα νύχια και κόκκινο κραγιόν. Άλλοτε αυτή η εικόνα μετατρέπονταν σε εφιάλτη που ερχόταν απειλητικά και μου κούναγε το δάχτυλο δείχνοντάς μου ότι θα στοιχειώσει για πάντα μέσα στο ταμείο και άλλοτε ερχόταν κοροϊδευτικά να μου δείξει πόσο ηλίθια είμαι που δεν θα μπορέσω ποτέ να γίνω σαν κι αυτή.
Μέσα στα χρόνια βέβαια γνώρισα πολλές θείες Βαφειοπούλου και σήμερα πάρα πάρα πολλές εν δυνάμει που τους στοίχισε πραγματικά το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο γιατί τους ανέτρεψε τα σχέδια.
Γι αυτή μου τη διαφορετική στάση απέναντι στο θέμα φταίει η μάνα μου που από μικρή με είχε βάλει στο τρυπάκι της ανεξαρτησίας και της δουλειάς. Να δουλεύεις παιδί μου, μου έλεγε, να είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος και να μην χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Με είχε ποτίσει με αυτή τη φιλοσοφία και της το χρωστάω γιατί με όλες αυτές τις ασφαλιστικές αλλαγές μάλλον κερδισμένη θα βγω και καθόλου μα καθόλου υποτιμημένη.
Ήρθε μάλλον η ώρα να εκδικηθώ τη θεία Βαφειοπούλου!
Καλό καλοκαίρι!!!

Πυροβολήστε με!!!

Πυροβολήστε με γιατί δεν έχω δει κανένα Moonlight και δεν προτίθεμαι να δω ούτε το καινούργιο.
Πυροβολήστε με γιατί δεν έχω δει μέχρι το τέλος καμία ταινία του Γούντι Άλεν.
Γιατί δεν είμαι καμία ομάδα.
Γιατί δεν παίρνω ποτέ ταξί από άποψη.
Γιατί δεν θέλω να πάρω σύνταξη στα 50 και γιατί στα 60 θα έχω συμπληρώσει 42 χρόνια δουλειάς.
Γιατί αφήνω πάντα 5 μέτρα απόσταση από το προπορευόμενο αυτοκίνητο.
Γιατί κάθε φορά που μου κορνάρετε βγάζω το χέρι μου και σας χαιρετάω.
Πυροβολήστε με γιατί χαίρομαι τον έλεγχο που μας κάνει η τρόικα.
Γιατί δεν δέχτηκα να δώσω το πενηντάρικο για να προχωρήσει ο φάκελός μου στο υποθηκοφυλακείο.
Γιατί δεν γελάω με το Αλ τσαντίρι και δεν έχω παρακολουθήσει καμία σειρά του Παπακαλιάτη.
Γιατί δεν ξέρω αυτόν που τραγουδάει σφύριξα κι έληξε.
Πυροβολήστε γιατί δεν έχω παίξει ούτε μία φορά λόττο.
Γιατί δεν έχω πάει ούτε μία φορά τα παιδιά μου στα Τζάμπο.
Πυροβολήστε με γιατί δεν πλήρωσα το δίπλωμα οδήγησης.
Γιατί δεν αλλοίωσα την διεύθυνσή μου για να πάει το παιδί μου σε σχολείο άλλης γειτονιάς.
Γιατί δεν έχω τίποτα ν' αγοράσω από ένα περίπτερο.
Γιατί εξακολουθώ ακόμα ν' αγοράζω δίσκους.

Πυροβολήστε με γιατί χαλάω την πιάτσα.
Στήστε με στον τοίχο να το ευχαριστηθείτε!!!

Αγάπη για το σχολείο

Λατρεύω την γειτονιά μου!
Την λατρεύω για την ομορφιά της μα πιο πολύ για τους ανθρώπους της!
Απόδειξη της τελειότητας της είναι τα σχολειά της!
Προχθές η έκτη δημοτικού ανέβασε τους Αχαρνής τους Αριστοφάνη με τέτοιο επαγγελματισμό που θα ζήλευαν πολλοί έλληνες ηθοποιοί. Χορός εκστατικός, κοστούμια εκπληκτικά, μουσική επιμέλεια επαγγελματική. Δύο δάσκαλοι ήταν η ψυχή της παράστασης, αλλά πολλοί άνθρωποι δούλεψαν σκληρά για να φέρουν αυτό το αποτέλεσμα τα παιδιά μας. Κάθε γονιός πρόσφερε αυτό που μπορούσε, άλλος τον φωτισμό, άλλος τον εξοπλισμό ήχου, άλλος χειροποίητους κίονες, συλλογική δουλειά. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν, οι γονείς περισσότερο.
Σήμερα έγινε πάλι η γιορτή του συλλόγου γονέα και κηδεμόνων.
Μοντέρνος χορός, κιθάρα, αρμόνιο, παραδοσιακοί χοροί, επίδειξη ξιφασκίας, street fighting καράτε, όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο εντυπωσιακό.
Στο τέλος ο dj ανέλαβε τον ρυθμό και τότε γέμισε το προαύλιο με οιστρογόνα 1ης, 2ας, 3ης Γυμνασίου, παιδιά που τα προηγούμενα χρόνια μου έλεγαν τα κάλαντα και τώρα λικνίζονταν ρυθμικά ζευγάρια μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας.

Άραγε αύριο το πρωί τί θα λένε; "πήγαμε στο δημοτικό μας και ξεφαντώσαμε...";

Ανήθικος εθισμός

Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έπαψε να μου κάνει εντύπωση ο θόρυβος των αυτοκινήτων από την λεωφόρο όπως όταν ήμουν μικρή και ερχόμουν λίγες μέρες στην Αθήνα.
Τί είναι η συνήθεια στον άνθρωπο;

Αυτές τις μέρες που ξέσπασε η κρίση αναγκαστήκαμε όλοι να ξαναθυμηθούμε αυτά που έχουμε μέσα μας, τα πιστεύω μας, τα θέλω μας, να διεκδικήσουμε ο καθένας από τη θέση του ότι τον πονάει περισσότερο. Ξύπνησαν εργατικά δίκαια, βγήκαν κεϋνσιανές πολιτικές από το συρτάρι, "φιλελεύθεροι" εναντίον "αριστερών" και το αντίθετο, είδαμε την Αργεντινή ως το χειρότερο παράδειγμα ΔΝΤ και την Τουρκία ως το καλύτερο. Διαλέγετε και παίρνετε όπως σας συμφέρει.

Μιλήσαμε πολύ για την αδικία του κεφαλαίου, των πολιτικών. Μιλήσαμε πολύ για το ποιός έχει τελικά την ευθύνη της κρίσης. Μιλήσαμε για την παγκοσμιοποίηση και για το γεγονός ότι το παιχνίδι των αγορών έχει ξεφύγει από τον έλεγχο. Είπαμε ότι καλά κάνανε αυτοί που κλέβανε το Δημόσιο γιατί και εκείνο δεν είναι καλύτερο και ότι αν μας τύχαινε θα το κάναμε και εμείς. Άκουσα ότι το μαύρο χρήμα είναι απαραίτητο για την "ανάπτυξη" της αγοράς (!) Μιλήσαμε για την λευκή απεργία των δημοσίων που την κάνουν για να εκδικηθούν για την μείωση των εισοδημάτων τους. Άλλωστε αυτό ήταν και η απειλή όταν ακόμη συζητούσαν για τα μέτρα. "Μην το κάνετε γιατί θα κατεβάσουν όλοι τα στυλό κάτω" ή ότι άλλο εργαλείο έχουν στα χέρια τους τέλος πάντων.

Δεν μιλήσαμε για ένα μοναδικό πράγμα.

Την ηθική.

Δεν είναι εντυπωσιακό που δεν αναφέρεται πουθενά;

Ούτε σε συζήτηση, ούτε σε άρθρα, ούτε σε μπλογκς.

Αυτή τη στάση ζωής που δεν αδικεί τον διπλανό σου.

Για σκεφτείτε το σε όλες τις προεκτάσεις του.

Και αυτό έχει αντίκτυπο από το σπρώξιμο που ρίχνουμε στην ουρά για να κλέψουμε τη θέση του διπλανού μας, μέχρι το short selling των ομολόγων που μόλις χθες απαγόρεψε η Μέρκελ και δεν κατάλαβα γιατί εξαρχής επιτρέπανε μια τόσο ανήθικη οικονομική πράξη. Αν πορευόμασταν σύμφωνα με την ηθική δεν θα απειλούσαμε τους μαθητές μας εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων με απεργία. Δεν θα κλέβαμε στη δουλειά μας ούτε χρόνο ούτε χρήμα, δεν θα δεχόμασταν να προσφέρουμε εργασία σε κάποιον απατεώνα. Δεν θα αντιμετωπίζαμε καν έναν απατεώνα σε κάθε μας βήμα.

Και τότε ίσως, ίσως,  να μιλούσαμε για μικρότερα προβλήματα σήμερα.

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης κερδίσαμε τα κοινωνικά μας δικαιώματα, χάσαμε όμως τον πληθυντικό ευγενείας. Και αυτή η απώλεια έδιωξε τις αναστολές μας. Μας έκανε ικανούς για όλα.

Άκουγα ξανά και ξανά ότι τα πράγματα έτσι γίνονται και εμείς όλοι εθισμένοι στην παγαποντιά τα αποδεχόμασταν ως "φυσιολογικά". Είναι σαν αυτές τις κοινωνίες που η ενδοοικογενειακή βία είναι φυσιολογική. Σαν κάτι άλλες κοινωνίες που τα παιδιά είναι εμπορεύσιμο είδος. Σαν την δική μας κοινωνία που ξέφυγε στο δρόμο των λωτοφάγων και έπαθε αμνησία.

Περίεργο πράγμα, οικονομικές αναλύσεις, πολιτικές ιδεολογίες, κοινωνικά πιστεύω θα ήταν όλα άχρηστα μπροστά στην ηθική. Αλλά και ο Χριστός για ηθική και αγάπη μιλούσε και βρέθηκαν και τότε οι επιτήδειοι να τον κατηγορήσουν. Έπεσε και αυτός θύμα δίκης προθέσεων και σταυρώθηκε.

Ίσως ήταν ο μόνος πραγματικός επαναστάτης που πέρασε από τον κόσμο ετούτο.

Τον τελευταίο καιρό ακούω πολύ δυνατά το βουητό της μηχανοκίνητης μάζας της λεωφόρου.

Μάλλον θα ξέφυγα από την συνήθεια.

ΕΛΕΝΗ

Στίχοι: Μπάμπης Τσικληρόπουλος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου






Ζούμε σ' έναν κόσμο μαγικό
με φόντο την Ακρόπολη, το Λυκαβηττό
Γεμάτα τα μπαλκόνια, πολιτικά αηδόνια
Υποσχέσεις και αγάπες και πολύχρωμα μπαλόνια
για ευτυχισμένα χρόνια


Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη
της επαρχίας, της Αθήνας κοιμωμένη
Η ζωή σου, να το ξέρεις, είναι επικηρυγμένη
Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο

κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει

Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη
της επαρχίας, της Αθήνας κοιμωμένη


Ζούμε σ' ένα κόσμο μαγικό
Υποχθόνια δουλεύει με μοναδικό σκοπό
Να σε μπάσει στο παιχνίδι, τη ζωή σου πως θα φτιάξει
Να σου τάξει, να σου τάξει την ψυχή σου να ρημάξει


Κι όταν φτάσει να ελέγχει της ελπίδας σου τον πόνο
δεν του φτάνει ετούτο μόνο
Με γλυκόλογα σε παίρνει απ' το χέρι
Σε βαφτίζει της Ελλάδας νοικοκύρη

Κι εκεί που λες αλλάξανε τα πράγματα και σηκώνεις το ποτήρι
Αρπάζει, κλέβει τ' όνειρό σου και του κάνει χαρακίρι

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Φαίνεται ότι κάποιοι έχουν το δικαίωμα στην απεργία περισσότερο από τους άλλους.
Δεν το συζητώ για τον ιδιωτικό τομέα γιατί όλοι ξέρουμε ότι την επόμενη μέρα βρίσκεσαι εκτός καθηκόντων. Είναι όμως πολλοί αυτοί που υπηρετούν στον Δημόσιο τομέα και λόγω ευθύνης δεν έχουν την πολυτέλεια της απεργίας.
Φίλη μου νοσοκόμα μου εκμυστηρεύτηκε ότι η προϊσταμένη τους μάζεψε την παραμονή της απεργίας και τους δήλωσε ότι αν απεργήσουν θα καταρρεύσει η εφημερία και θα κινδυνέψουν οι ασθενείς. Σας φέρνω προ των ευθυνών σας, ήταν τα λόγια της.
Υπάρχουν εργαζόμενοι που το βράδυ που κοιμούνται δεν έχουν καμία ανησυχία για το τί θα αντιμετωπίσουν την επομένη στη δουλειά.
Υπάρχουν όμως άλλοι εργαζόμενοι που το βράδυ ξαπλώνουν με τη σκέψη "τί θα αντιμετωπίσω αύριο ρε γαμώτο;"
Ποιός θ' αρρωστήσει; τί περιστατικά θα έλθουν;
Που θα εφορμήσουν πάλι οι κλέφτες; ποιός θα σκοτώσει ποιόν; τί πτώμα θα αντικρύσω;
Ποιά φωτιά θα αντιμετωπίσω;
Πού θα γίνει αύριο η ληστεία;
Πόσες ζωντανές ψυχές θα βρεθούν πάλι στη θάλασσα;
Όσοι κάνουν αυτές τις ερωτήσεις στους εαυτούς τους την ώρα που πάνε για ύπνο το βράδυ δεν κατεβήκαν στην πορεία, δεν φύγαν από τη δουλειά τους. Και ας τους κόβεται ο μισθός το ίδιο με τους άλλους;
Αυτοί είναι άνθρωποι ενός κατώτερου θεού; Ή μήπως ανώτερου;
Και το αστείο είναι ότι αυτοί είναι που έχουν πραγματικά αδικηθεί όλα αυτά τα χρόνια λόγω συνθηκών εργασίας.

Το πιο αστείο είναι ότι και όταν αποφασίζουν οι άνθρωποι να διαμαρτυρηθούν εναντίον των δολοφόνων με τις μολότωφ δεν έχουν πάλι το δικαίωμα γιατί κάποιοι φροντίζουν να κατεβάσουν στο δρόμο την ίδια μέρα και ώρα τους ίδιους ανθρώπους που προκάλεσαν αυτά που είδαμε την περασμένη Τετάρτη.

Πέραν της διαμαρτυρίας του δρόμου υπάρχουν και άλλες μορφές διαμαρτυρίας που αφορούν τα δημοκρατικά πολιτεύματα όμως. Ο όχλος είναι ανεξέλεγκτος και καμμία χώρα στον κόσμο δεν θα επιβιώνε αν αντιμετώπιζε τόσες σύχνες νύχτες κρυστάλλων. Αλλά κάποιοι έχουν ζηλέψει τόσο την Αργεντινή που κάνουν ότι μπορούν για να τη φτάσουν. Θα το καταφέρουν...

ΦΟΒΙΣΤΕΣ

Κάθε άνθρωπος έχει στη μνήμη του την πρώτη ανάμνηση της ζωής του.

Αυτή η ανάμνηση για μένα είναι η μέρα της επιστράτευσης.

Εξαφανίστηκε ο μπαμπάς μου για αρκετές μέρες. Η μαμά μου έλεγε μην ανησυχείς είναι καλά αλλά εκεί που είναι δεν επιτρέπεται να μας πάρει τηλέφωνο.

Λίγα χρόνια αργότερα, κάθε φορά που άκουγα για πτώση πολεμικού αεροσκάφους κόλλαγα πάνω στο ραδιόφωνο μην τύχει και ακούσω τ' όνομα του αδελφού μου. Και μετά έκλαιγα με τις ώρες για τ' άλλα ονόματα που άκουγα.

Μετά τα Ίμια ήταν για ένα μήνα μέσα σ' ένα υποβρύχιο κάτω από το Αιγαίο. Ήταν ο μοναδικός μήνας που έπαιρνε την μικρή του αδελφή τηλέφωνο κάθε μέρα. Και κάθε μέρα που κλείναμε το τηλέφωνο αναλογιζόμασταν σιωπηλά ο καθένας ότι ίσως ήταν η τελευταία φορά.

Ο άνθρωπος που αγάπησα και συμπορεύτηκα δεν ακολούθησε ένα επικίνδυνο επάγγελμα, τραπεζικός υπάλληλος είναι. Στην τρίτη ληστεία που βιώνεις αντιλαμβάνεσαι ότι είναι επικίνδυνο επάγγελμα.

Χθες τρεις συνάδελφοι αφέθησαν στην τύχη τους σαν τα πρόβατα στη σφαγή, βορά των φοβιστών. Τρεις εργαζόμενοι των 1100,00 ευρώ. Ναι κύριοι τόσα παίρνουν.

Η ομπρέλα του φόβου δεν έφυγε ποτέ.

Θα συνεχιστεί έτσι αυτό το έργο;

Αυτές τις μέρες είμαι εξαιρετικά υποκειμενική.

Μην λογαριάζετε τις κουβέντες μου.

Η χώρα δεν είναι στο χείλος του γκρεμού.

Η χώρα κυβερνάται από την Μπαμπούλας ΑΕ με ειδικά εκπαιδευμένους φοβιστές.

Η Δημοκρατία πέθανε στη γέννα της.

Επιτυχια ειναι να γραφεις ενα τραγουδι σημερα και να ειναι επικαιρο μετα 20 χρονια

Τι θα πει δε φταίμε εμείς
τι θα πει πως φταίγαν οι άλλοι
τι θα πει πως φταίνε αυτοί
τι θα πει ρε σεις τι θα πει;

Θα πει πως φταίμε κι εμείς,
φταίτε κι εσείς, ναι, φταίνε κι οι άλλοι.
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
φταίει κι ο Χατζηπετρής.

Τι θα πει μας τα ‘παν αλλιώς
τι θα πει τα φάγαν οι άλλοι
τι θα πει πως φταίει ο χοντρός;
Φταίει κι ο χοντρός κι ο λιγνός.

Θα πει πως φταίμε κι εμείς,
φταίτε κι εσείς, ναι, φταίνε κι οι άλλοι.
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
να σου κι ο Χατζηπετρής.

Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
ναι, φταίνε κι οι άλλοι.
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
ναι, φταίει κι ο Χατζηπετρής.

Τι θα πει θα φάτε καλά
τι θα πει δεν έχουμε μία
τι θα πει χρωστάγαν πολλά
ήτανε στημένο αλλά...

Θα πει πως φταίμε κι εμείς
φταίτε κι εσείς, ναι, φταίνε κι οι άλλοι.
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
φταίει κι ο Χατζηπετρής.

Φταιμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
ναι, φταίνε κι οι άλλοι.
Φταίμε κι οι τρείς, φταίμε κι οι τρείς,
άντε κι ο Χατζηπετρής.

Μουσικη, στιχοι Λουκιανος Κηλαηδονης

ΥΓ. Βεβαια δεν ειναι επιτυχια και για την Ελλαδα, ειναι δυστυχια...

Αναπάντεχα νιώθω ντροπή...

Νοιώθω ντροπή για την χώρα μου, γιατί μετά τόσα χρόνια προσποιητής ευμάρειας, επισήμως ποιά πρέπει να παραδεχτούμε ανά την υφήλιο ότι το παιχνίδι το χάσαμε.
Πέσαμε κατηγορία.
Πήραμε δάνεια για να αναπτύξουμε τον θησαυρό της χώρας μας και εμείς τα κάναμε πισίνες και δεξιώσεις.
Στρεβλώσαμε όποια υπαρκτή έννοια του σύγχρονου κόσμου ξεχνώντας ότι οι πρόγονοί μας ήταν αυτοί που δώσανε τον ορισμό σε αυτές τις ίδιες έννοιες.
Ντρέπομαι όποιον βλέπω εκτός συνόρων γιατί θα ξέρει, επίσημα πια, την χρεωκοπία της χώρας μου.
Δεν θα ξέρει όμως την ηθική μας χρεωκοπία και εγώ ντρέπομαι διπλά γι' αυτό.

Χαικου εκπαιδευση δεν γινεται με βαση το δεκαρι!

Η συνηθης εκνευριστικη μαμαδιστικη ερωτηση επεσε στο τραπεζι της Παρασκευης.
-Τι εχετε να διαβασετε το Σαββατοκυριακο για να κανονισουμε το προγραμμα.
Στοχος της ερωτησης βεβαια ειναι να τους κανω να οργανωσουν τον χρονο τους και οχι να μαθω εγω τι εχουν για διαβασμα. Ετσι δεν εδωσα σημασια στην απαντηση του δεκαχρονου γιου μου "εχω να γραψω πεντε χαικου".
Το Σαββατο επανηλθα σαν ενοχλητικη μυγα να τους αναγκασω να κατσουν στα γραφεια τους το μεσημερι και ο μικρος με εντονη δυσφορια και γκρινιαρικη διαθεση μου ειπε "μα πρεπει να με βοηθησεις και συ να γραψω αυτα τα χαικου".
-...Χαικου;;; ρωταω απορημενη.
- Ποιηματα βρε μαμα!
- Τοτε θα ζητησεις βοηθεια απο εκεινη την ανθολογια ελληνικης ποιησης που εχουμε στην βιβλιοθηκη, του λεω περηφανη για τα βιβλια που εχουμε στο σπιτι!
Μεσα στο μεσημερι ξυπνησα απο κακαριστα γελια που αργοτερα εμαθα οτι προερχονταν απο τις αποπειρες των δυο αδελφων να γραψουν τα ποιηματα.
Κυριακη πρωι, ενοχλητικη παλι εγω, ξαναρωτω αν ειναι ετοιμες οι εργασιες του σχολειου.
- Ετοιμες!
- Και τα ποιηματα;
- Βεβαια, και σκανε παλι στα γελια που θυμηθηκανε ποσο ωραια περασανε γραφοντας τα.
- Σε βοηθησε καθολου το βιβλιο με τα ποιηματα;
- Οχι, γιατι εγω επρεπε να γραψω 17συλλαβα και το βιβλιο ειχε 15συλλαβα, 16συλλαβα...
- Και γιατι 17συλλαβα;
- ΧΑΙΚΟΥ ΜΑΜΑ!!!!...ξερεις πρεπει να μαθεις και εσυ να γραφεις χαικου!
Εντρομη συνειδητοποιησα οτι δυο μερες τωρα προσπερνουσα αυτη την αγνωστη λεξη και ετρεξα κατευθειαν στο γκουγκλ για να ξεστραβωθω και να νοιωσω ηλιθια που εδωσα στο παιδι για βοηθημα ενα βιβλιο ελληνικης ποιησης.

Τωρα, δεν ειναι κριμα αυτα τα καινουργια φυτωρια μικρης αισιοδοξιας γι' αυτη την χωρα να τα ριξουμε με τοση ευκολια κατω απο τη βαση του 10;

Σημ.: Χαικου, ειδος ποιησης που πρωτοεμφανιστηκε στην Ιαπωνια τον δεκατο εκτο αιωνα, μικρα ποιηματα απο 17συλλαβα σ' ενα στιχο, ευφυη και σοφα, αλλοτε με χιουμοριστικη διαθεση και συχνα με το στοιχειο της εκπληξης, με θεμα την φυση, τις εποχες τα χρωματα την ομορφια των λεξεων και των αντιθεσεων.
Ο τιτλος δεν περιεχει φυση και χρωματα, εχει ομως χιουμοριστικη διαθεση και το στοιχειο της εκπληξης!

Σπιτια με ψυχη και χαρακτηρα

Μεγαλωσα σε απλετους χωρους, σε μια επαρχιακη πολη των δεκα χιλιαδων κατοικων, σε διαφορες μονοκατοικιες. Λογω πεποιθησεων ο πατερας μου δεν προχωρησε ποτε στην αγορα κατοικιας. Τη θεωρουσε ματαιη. Ετσι, καθε φορα που ηθελε μια αλλαγη ατμοσφαιρας μετακομιζαμε.
Θυμαμαι περισσοτερο το σπιτι που μειναμε τα περισσοτερα χρονια και αυτο που μειναμε μονο λιγες μερες.
Το πρωτο ηταν μια μονοκατοικια αρχιτεκτονικα αδιαφορη. Ηταν χτισμενη στην δεξια πλευρα του οικοπεδου αφηνωντας ελευθερη αυλη περιπου τα δυο τριτα του οικοπεδου. Στη μεση η αυλη ηταν πλακοστρωτη γεματη με μεγαλα βαρελια με γαρδενιες και κοκκινες καμελιες.Αριστερα ο μπαξες αλλο τοσο. Τα καλοκαιρια φουντωνε απο τις ντοματιες και τις κολοκυθιες, εφτανε μεχρι τον δευτερο οροφο του σπιτιου. Πολυ παιχνιδι εκει μεσα. Στο βαθος του μπαξε ηταν μια τεραστια κορομηλια και στην μπροστινη πλευρα για φραχτη ειχαμε χειμωνανθους. Ολο το καλοκαιρι καταπρασινοι και το χειμωνα με το χιονι (γιατι τοτε χιονιζε) ξεχωριζες τα γυμνα χιονισμενα κλαρια με τους κιτρινους μοσχομυριστους ανθους. Στην εισοδο του σπιτιου δεσποζε η ξυλινη στρυφογιριστη σκαλα που οδηγουσε στα υπνοδωματια. Ηξερα το καθε χιλιοστο αυτης της σκαλας προσπαθωντας τα μεσημερια να την κατεβω χωρις να τριξει για να παω να παιξω στην αυλη. Στον πανω οροφο ειχε ενα μπαλκονι που εβλεπε την αυλη. Σ' αυτο το μπαλκονι μ' ενημερωσε η μαμα μου για ολες τις σημαντικες αλλαγες που με περιμενουν στη ζωη και αργοτερα εγω τις ελεγα τους καυμους μου. Το σπιτι ειχε μεγαλο σαλονι, μεγαλη τραπεζαρια, με κρυφους φωτισμους στις τεσσερις γωνιες, τεραστια κουζινα με μεγαλο μαρμαρινο νεροχυτη και μεγαλο τραπεζι στη μεση, καθιστικο. Ειχε τεσσερις εισοδους, αμετρητα παραθυρα, και φως, πολυ φως.
Σ' εκεινο το σπιτι επαιζα τον οδοντιατρο σκαλιζοντας τους εξωτερικους τοιχους του δηθεν οτι κανω σφραγισματα. Ποτε δεν μου εκαναν παρατηρηση που κατεστρεφα τους τοιχους...
Σ' αυτη την αυλη καναμε τραπεζια, σουβλισαμε αρνια, φιλοξενησαμε σκατζοχοιρους που τα βραδια φοβομουν μηπως τους πατησω. Φεραμε πατητηρια και πατησαμε σταφυλια και εμεις τα παιδια περπατουσαμε μετα με τα γυμνα μας ποδια σ' ολο το σπιτι και κολλαγε παντου!
Ειχε και ενα μεγαλο υπογειο με το δικο του μικροκλιμα που φιλοξενουσε δυο τεραστια βαρελια με κρασι και πεντε εξι μικροτερα.  Αλλα παιχνιδια εκει κατω.
Αυτο το σπιτι ειχε αμετρητες γωνιες για παιχνιδι, για ξεκουραση, για σκεψη.

Το δευτερο σπιτι που θυμαμαι πολυ ηταν ενα αρχοντικο. Ο ιδιοκτητης ηταν πρωην δημαρχος της πολης και ευσεβης ανθρωπος. Εμεις νοικιασαμε το ισογειο του σπιτιου που ηταν ομως υπερυψωμενο με 15 περιπου μαρμαρινα στρυφογυριστα σκαλια. Ο πανω οροφος συνδεοταν με μια εξωτερικη μαρμαρινη περιτεχνη σκαλα, αλλα και μια εσωτερικη ξυλινη που ομως κατεληγε πανω σε μια κλειστη πορτα. Το σπιτι ηταν παλια ενα και για καποιο ανεξηγητο λογο αυτη τη σκαλα τη φοβομουν.
Το σπιτι ηταν τεραστιο, πανυψηλο και σου προξενουσε δεος. Σκεφτομουν οτι τα βραδια κυκλοφορουσαν φαντασματα που ανεβοκατεβαιναν εκεινη τη σκαλα. Το δικο μου δωματιο ηταν πολυ μακρια απο το καθιστικο και την κουζινα. Ετσι το καθε τριξιμο που ακουγοταν τα βραδια ηταν ενα μικρο βασανιστηριο για μενα. Κοιμηθηκα πολυ λιγα βραδια σ' εκεινο το σπιτι. Εγινε ο μεγαλος σεισμος. Το σπιτι σχεδον κατερρευσε και βγηκαμε απο θαυμα ζωντανοι. Το υπολοιπο εκεινο καλοκαιρι το περασα σε μια μεγαλη στρατιωτικη σκηνη κατω απο την γερικη καρυδια στην αυλη εκεινου του σπιτιου, που ηταν σχεδον ενα οικοδομικο τετραγωνο, παρεα με ολη την γειτονια.
Ο σπιτονοικοκυρης μας ειχε τρια παιδια μεγαλα που ειχαν σπουδασει και ειχαν φυγει απο την μικρη ασφυκτικη πολη. Με τον σεισμο γυρισαν. Ο ενας γιος ενα πρωι περασε τις απαγορευτικες ταινιες, μπηκε μεσα στο σπιτι φορωντας ενα κοκκινο κρανος, ανεβηκε στο δωματιο του, βρηκε το ακορντεον του και αρχισε να παιζει. Ολοι εμεις απ εξω σταματησαμε οτι καναμε μειναμε ακινητοι και δακρυσμενοι ν' ακουμε τον μουσικο αντιλαλο που εβγαινε απο το αδειο δωματιο. Λιγα λεπτα αργοτερα μας αφυπνισαν οι φωνες της μητερας του που τον εκλιπαρουσε να κατεβει κατω.
Αυτα τα σπιτια δεν υπαρχουν πια, στη θεση τους χτιστηκαν πολυκατοικιες καταπατωντας και τις αυλες.
Μαζι με τα σπιτια χαθηκαν και οι ψυχες τους, οχι ομως οι αναμνησεις μου.

Μια στιγμη στο φαναρι

Ηταν απο αυτες τις στιγμες που οταν τις σκεφτεσαι μετα νομιζεις οτι κρατησανε αιωνες.

Ζεστο μεσημερι με την κουραση να εχει χτυπησει κοκκινο. Ακολουθω την ιδια διαδρομη, με μικρες παραλλαγες για ξεκαρφωμα. Η κριση δυστυχως δεν μας εκανε ν' αφησουμε τ' αυτοκινητα και ετσι υπομενω αλλο ενα τραφικ τζαμ αλα ελληνικα. Με τους νεαρους στα φαναρια εχουμε πια γνωριστει και δεν με ζαλιζουν πια να καθαρισουν το μπαρμπριζ μου. Το κολπο ηταν μερικες καραμελες  ο μαμυ που μαλλον τις θυμουνται οποτε με βλεπουν απο τοτε και απλα μου χαμογελουν.

Στο τελευταιο φαναρι πριν φτασω στο σπιτι τραβουν την προσοχη μου δυο φιγουρες που μιλουν και γελουν. Ο ενας Ασιατης υαλοκαθαριστης και ο αλλος Αφρικανος μικροπωλητης δρομου.

Μιλουσανε εντονα και χαρουμενα.
Εβλεπα δυο ηπειρους να συναντιουνται στη χωρα μου.
Τη Μαδαγασκαρη με το Κουνφου παντα.
Ο ενας οδηγει δεξια και ο αλλος αριστερα.
Ο ενας ερχεται απο τους δρομους του μεταξιου και ο αλλος απο τον τροπικο του Καρκινου.
Ενας Γκαντι και ενας Μαντελα στο δικο μου πεζοδρομιο...

Πλησιασα διακριτικα με το αυτοκινητο και κατεβασα λιγο το τζαμι να υποκλεψω την συζητηση.
Μιλουσαν ελληνικα!!!!
"...θα τα πουμε το βραδυ στο σπιτι!" λεει χαμογελωντας ο Αφρικανος και μ' ενα εγκαρδιο χαιρετισμο χωριζουν.
Νομιζω οτι απο την εποχη του Μεγα  Αλεξανδρου και της Βυζαντινης αυτοκρατοριας εχει να γνωρισει τοσες δοξες η ελληνικη γλωσσα.
Και μαλιστα χωρις μαχες, απωλειες και κυριως χωρις καταπιεση.

Το γεματο πιστολι ειναι η γλωσσα μας.
Αυτη να βαλουμε πανω στο τραπεζι!

Για τους φιλους μου γονεις...και τους εν δυναμει!

Ενα εμπνευσμενο βιβλιο που διαβασα απνευστι σε μια μερα ειναι του Νικου Σιδερη "Τα παιδια δεν θελουν ψυχολογο. Γονεις θελουν!"
Απευθυνεται σε συνηθεις οικογενειες με συνηθη παιδια.
Συνοψιζει τις αρετες του γονεα σ' ενα πινακακι με 4 στηλες!
Στην αυθεντικοτητα του να εισαι αυτος που εισαι, δηλαδη γονεας, χωρις να φοβασαι τον ρολο.
Στην ευρυτητα, δηλ. να μην εισαι μονο γονεας αλλα και ολους τους αλλους ρολους που καλεισαι να υπηρετησεις στη ζωη σου χωρις να προσκολληθεις στον ενα μοναδικο ρολο του γονεα.
Στην ενσυναισθηση να εισαι παιδι, αν και δεν εισαι, να μην συμπεριφερεσαι εγωκεντρικα ξεχνωντας την παιδικη ηλικια.
Ταυτοχρονα ομως στην επιγνωση να μην εισαι αυτο που δεν εισαι, δηλαδη παιδι. Να μην ξεχνας δηλαδη οτι και την στιγμη που παιζεις δεν παυεις να εισαι γονεας και να εχεις την ευθυνη των γεγονοτων.

Παρακατω παραθετω ενα αποσπασμα που ειναι και επικαιρο λογω ευρωπαικων επιρροων

"Στην Ελλαδα οι οικογενειακοι δεσμοι εχουν ακομη ισχυρα ερεισματα. Γι' αυτο και οι ανθρωποι ειναι δεκτικοτεροι στη μεγιστη στοιχειωδη αληθεια, οτι τα παιδια δεν θελουν ψυχολογο - γονεις θελουν! Πιο ετοιμοι να αντισταθουν στις σειρηνες της ψυχολογιοποιησης της παιδικης ηλικιας και της γονεικης λειτουργιας. Και να αναζητησουν τροπους ωστε να μην προσφερεται στα παιδια πρωτο εκεινο που ισως χρειαστει τελευταιο (ψυχολογος) - ακυρωνοντας αυτο που τους χρειαζεται πρωτο (γονεις).
Αυτο που τα παιδια χρειαζονται, θελουν και ζητουν (επαρκεις γονεις) δεν ειναι κατι μεταφυσικο, πρωτακουστο η εξωπραγματικο. Ειναι στοιχειωδως και θεμελιωδως ανθρωπινο. Η δε εκπληρωση αυτης της λειτουργιας μπορει να ειναι πηγη υψιστης ηθικης ανταμοιβης. Που ειναι η αισθηση γονεικης υπερηφανειας. Γι' αυτο, οσο κι αν καποιοι μηχανισμοι φαινονται να ισχυριζονται το αντιθετο, το να εισαι ο γονιος που θελει το παιδι σου, χωρις φοβο και με καποια τεχνη, γινεται!"

Ας κρατησουμε λοιπον αυτη την ελληνικη αληθεια.

Ευχαριστω πολυ αυτον που μου το εκανε δωρο, ξερω οτι το εκανε με πολλη αγαπη.
Το βιβλιο κυκλοφορει απο τις εκδοσεις Μεταιχμιο.

Rome wasn't built in a day...

Χθες το βραδυ ειδα το INVICTUS του Κλιντ Ηστγουντ με τον Μοργκαν Φρημαν και τον Ματ Ντειμον. Η σκηνοθεσια του Ηστγουντ με καθαρα πλανα, αργες κινησεις δινει πολυ λιανα στον απλο μεσο θεατη τα μηνυματα που θελει.

-"Αν δεν αλλαξω εγω πως μπορω να ζητησω απο 42 εκατομμυρια να το κανουν;", ελεγε ο ηγετης Νελσον Μαντελα που εκανε 25 χρονια φυλακη και την επομενη μερα ζητησε την συνεργασια των ιδιων ανθρωπων που τον ειχανε βαλει φυλακη.

Η Ευρωπη σημερα αγωνιζεται να φτιαξει μια νεα αυτοκρατορια παλευοντας με διαφορετικους λαους, γλωσσες, κουλτουρες, κοινωνικες ταξεις. Προσπαθει να διαμορφωσει ενα ενιαιο εκπαιδευτικο συστημα, ενιαια εισοδηματικη πολιτικη, ελευθερη διακινηση προιοντων, πολιτων, ιδεων.

Προσπαθει να τα κανει ολα αυτα ομως χωρις εναν ηγετη. Εναν Ευρωπαιο που να κανει τους ανθρωπους να δουν πανω απο τα χθεσινα προβληματα τους, που θα τους κανει να ξεπερασουν τοπικιστικες αγκυλωσεις και θα τους κανει να σκεφτουν συλλογικα.

Ειναι μια ηπειρος με πολυ χαμηλο ποσοστο αναλφαβητισμου, με πολυ καλυτερο μεσο βοιοτικο επιπεδο απο καθε αλλη ηπειρο, με πνευματικες και επιστημονικες κοινοτητες που εχουν ιστορια αιωνων. Ειναι η ηπειρος που γεννησε την Δημοκρατια, τον Διαφωτισμο και την βιομηχανικη επανασταση και οταν μιλουν γι' αυτην οι Ασιατες, οι Αμερικανοι, οι Αφρικανοι υποκλινονται μπροστα στην ιστορια της, τη μουσικη της, την ποιηση, τα κειμενα της. Ειναι η ηπειρος που ολοι θελουν σημερα να μεταναστευσουν.

Ενας τοσο πλουσιος και εξυπνος λαος πως θ' αντιδρουσε σ' εναν εμπνευσμενο ηγετη;

Αν ενας ευρωπαιος Νελσον Μαντελα κρατουσε τα ηνια της Ευρωπης και μιλουσε σ' εμας, οχι στους ανθρωπους του Απαρτχαιντ και των παραγκουπολεων, ποσα σκαλια παραπανω θα ημασταν;

Εχουμε την τεχνολογια, εχουμε τις γνωσεις, την ενημερωση, εχουμε τον κοινο νου, να μην ξεχναμε οτι αυτα ειναι αγαθα που σε αλλες ηπειρους δεν υπαρχουν. Αυτο που μας λειπει ειναι η εμπνευση!

Γιατι ο Ελληνας και ο καθε ευρωπαιος θα δεχτει ν' αλλαξει νοοτροπια μονο οταν βρεθει αυτος που θα του δωσει κινητρο. Τη Μεγαλη Ιδεα να πολεμησει γι' αυτη. Γιατι αυτο που μας ζητανε τωρα ειναι να πολεμησουμε με το μεσα μας. Να προδωσουμε τα "ιδανικα" μας. Μα πως θα το κανουμε αν δεν μας δωσουν "νεα ιδανικα";

Ειναι κριμα σε μια ελευθερη, δημοκρατικη ηπειρο να παει χαμενη η "Μεγαλη Ιδεα" γιατι δεν βρεθηκε ενας ηγετης να κρατησει το τιμονι.

Ο αντιλογος θα πει,  "και ποιος ειπε οτι θελουμε τη "Μεγαλη Ιδεα"; Την μικρη μας χωρα θελουμε και να μας αφησουν ησυχους!"

Η δικη μου απαντηση ειναι οτι κουραστηκα να πολεμαω και να πληρωνω για να κρατησω αυτα τα συνορα. Κουραστηκα να βλεπω τους σημαντικους Ελληνες να φευγουν εξω απο αυτα τα συνορα. Κουραστηκα να νοιωθω τοσο "μικρη" ενω ξερω οτι μπορω να ειμαι "πολυ μεγαλη".

Και ο Ελληνισμος δεν προκειται να χαθει μεσα σε μια Ευρωπη καθισμενη πανω σ' ενα Ταυρο.

Εσυ σε ποιον αιωνα ανηκεις;

Χθες το απογευμα ξυπνησα απο εναν ληθαργο, οταν την ωρα που εβλεπα για εκατομμυριοστη φορα την επαναληψη του ντολτσε βιτα στο μεγκα, με ρωτα ο γιος μου : αυτη η σειρα απο ποιον αιωνα ειναι; τον εικοστο;
Τα ειδα ολα!
Ολη η ζωη μου περασε μπροστα μου μεσα σε μια στιγμη.
Την ιδια στιγμη στην Αμφισσα εξεταζοταν η πορεια μιας σφαιρας η οποια εποστρακιστηκε τελικα, δεν εξοστρακιστηκε.
Στην Αθηνα ο Χρυσοχοιδης συντασσει την προικα του ατυχου ορφανου που αφησε η Ελληνικη Αστυνομια.
Στο μαιευτηριο Ελενα ενα μωρο εξαφανιζεται απο το δωματιο της μητερας του και τωρα γινεται σωματικος ελεγχος σε οποιον μπαινει η βγαινει απο το μαιευτηριο (κατσε καπου εδω ειχα κρυψει ενα μωρο).
Ο εφοριακος που εκανε τον ελεγχο στο αλτερ πηδηξε απο το μπαλκονι του.
Και ο Παπακωνσταντινου υποχρεωνεται να παρει και νεα μετρα και να βαλει "καποιον" φυλακη.
Οι δημοσιογραφοι της Βουλης βρηκαν σημερα κλειστο το παρκινγκ σε αντιποινα γιατι διαπομπευσαν τον 15ο και 16ο μισθο των υπαλληλων της Βουλης.
Και ο ελληνας που ακομα δεν εχασε το χιουμορ του διαδιδει πικρα ανεκδοτα να μην περικοπει ο 14ος μισθος...ας κοπει ο 1ος...
Αυτη ειναι η επικαιροτητα της χωρας μου.
Διαβαζω συνεχεια ιστορικες αναδρομες, δανεισμων, πτωχευσεων και δικτατοριων στην Ελλαδα.
Θυμηθηκαμε απληρωτες αποζημιωσεις και οτι κινδυνευει η εθνικη μας κυριαρχια.
Και ολες αυτες οι συζητησεις γινονται γιατι  δ ε ν   ν ο ο υ μ ε   ν'   α π ο δ ε χ θ ο υ μ ε    τ α   ε ξ η ς
α π λ α   π ρ α γ μ α τ α

• Να δηλωνουμε ολα τα εισοδηματα μας (δασκαλοι, γιατροι, υδραυλικοι, κομμωτες, ζαχαροπλαστες, λογιστες κλπ κλπ.)
• Να μην κανουμε παρανομιες στα σπιτια μας (υπαιθριους, προσθηκες, αυθαιρετες κατασκευες)
• Να σεβομαστε τα ορια της ιδιοκτησιας μας.
• Να υπακουμε στους νομους (ΚΟΚ, ΑΜΕΑ, στρατιωτικη θητεια, κανονες εξεταστικης πανεπιστημιων κλπ)
• Να βρισκουμε επιτελους δουλεια βασει αξιολογησης των προσοντων μας και οχι γιατι εχουμε μπαρμπα στην Κορωνη.
• Να τιμουμε τη δουλεια που εχουμε και το ψωμι που μας δινει.
• Να δεχομαστε αξιολογηση (οχι απο το Θεο)

Συγγνωμη αλλα ολα αυτα δεν αφορουν το ρετιρε. Αφορουν τη βαση, δηλαδη εμας.
Το ψαρι δεν βρωμαει απο το κεφαλι, επιμενω και τσακωνομαι γι' αυτο.
Οσο η τραπεζα της Ελλαδος εχει διπλασιους υπαλληλους απο την τραπεζα της Αγγλιας δεν θ' αποκτησουμε λογο, οχι στην Ευρωπαικη Ενωση, ουτε στη χωρα του Αβαταρ.
Οι πολιτικοι μας αν ειχαν να κανουν με ηθικους πολιτες δεν θα τολμουσαν να ασελγουν πανω μας.
Ουτε οι Ευρωπαιοι δεν θα μας δανειζαν με ειδεχθεις ορους αν ημασταν οργανωμενο και αξιοπιστο κρατος. Δεν θα ηταν ευρωπαικο ανεκδοτο το Greek statistics.
Δεν μιλω για μια ιδεατη κοινωνια. Αλλα σε καθε περιπτωση δεν μπορω και να αποδεχτω οτι η πλειοψηφια των συμπολιτων μου ανηκει στη σφαιρα της παρανομιας.
Το κλειδι ειναι στην ηθικη, ας το ψαξουμε μεσα μας και την επομενη φορα που θα παρκαρουμε παρανομα ας το αντιμετωπισουμε ηθικα.
Ουτε τα κυριαρχικα μας συμφεροντα θα θιγουν ουτε οι ευρωπαιοι κερδοσκοποι θα μας καταποντισουν.
Και στην τελικη αναρωτησου, εσυ σε ποιον αιωνα ανηκεις;



ΥΓ.'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
συγχωρηστε με για την ελλειψη τονων στο κειμενο αλλα σημερα τα vista ειχαν τσακωθει μαζι τους, τους βαζω λοιπον ολους μαζεμενους στο τελος!

Οι συσκευασίες, οι γεωσκώληκες και εγώ

Ξεπέρασα ως φαίνεται την κρίση ηλικίας και περνώ τώρα την φάση "βρίσκομαι σε κρίση ανακύκλωσης". Τα πρώτα χρόνια παντρεμένη όταν το σούπερ μάρκετ ήταν διασκέδαση ακόμα, και όχι αγγαρεία όπως τώρα, κάθε φορά που γέμιζα τις σακούλες σκουπιδιών ένοιωθα μια ενοχή ότι η ποσότητα σκουπιδιών ήταν υπερβολική για την συμβολή μου στον πλανήτη. Περάσαν χρόνια πολλά μέχρι να ανακαλύψει η Ελλάδα την ανακύκλωση και από τον καιρό που την ανακάλυψε χρειάζονται πιο πολλά χρόνια για εκπαίδευση σε αυτή τη νέα δραστηριότητα.

Όταν λοιπόν ήρθε ο νέος μπλε ολοκάθαρος κάδος ανακύκλωσης στη γειτονιά νοιώσαμε μια απογείωση! κάτι αλλάζει στην καθημερινότητά μας. Μαζί με τον κάδο αυτό ηρθαν στην πόρτα του σπιτιού μας και κάτι πολύ τρέντι σακουλίτσες ανακύκλωσης με ένα φυλλάδιο οδηγιών για τί είδους ανακύκλωση ξεκινούσαμε να κάνουμε. Γιατί αυτή είναι μόνο ανακύκλωση συσκευασιών και μέχρι να μάθουμε όλοι πώς γίνεται θα περάσουν κάποια χρόνια ακόμα. Βέβαια από τότε όλοι μας έχουμε βιώσει διάφορα ευτράπελα σχετικά με την ανακύκλωση. Ας πούμε στο κάμπινγκ που βρίσκομαι κάθε καλοκαίρι, είδα με χαρά τους μπλε κάδους, ωραία είπα μέσα μου έφθασε η ανακύκλωση σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας. Μέχρι που ένα απόγευμα πίνοντας καφέ με φίλους βλέπουμε το σκουπιδιάρικο να αδειάζει όλους τους κάδους, και τους μπλε, μέσα του. Ένας από τους φίλους, πιο προσγειωμένος από μένα στην πραγματικότητα με καθησυχάζει λέγοντάς μου ότι "υπάρχουν κάποιοι ειδικοί στη χωματερή που κάνουν την διαλογή εκεί".!!!! και σκάσαν όλοι στα γέλια μαζί μου.

Ότι περνάει από το χέρι μου κάνω, εκπαιδεύω τη μαμά μου, τα παιδιά μου, τον εαυτό μου. Να πετάμε τις συσκευασίες καθαρές, να ξεχωρίζουμε τα υλικά, όπως το γυάλινο μπουκάλι από το μεταλλικό καπάκι. Να μην πετάμε χαρτιά μικρότερα από Α4. Ακολούθησα πιστά όλες τις οδηγίες που μου ειχαν αναθέσει για να είμαι ένας υπεύθυνος πολίτης. Αμέσως συνειδητοποίησα ότι αυτή η τρέντι σακουλίτσα δεν φτάνει ούτε για την ημερήσια ανακύκλωση του ενός παιδιού μου. Έτσι αγοράστηκε ένας έξτρα κάδος σκουπιδιών μόνο για την ανακύκλωση ο οποίος γέμιζε τρεις φορές πιο γρήγορα από τον συμβατικό κάδο. Προβληματισμός εν όψει! Γιατί τόσες συσκευασίες για ανακύκλωση;

Δείχνει να είναι λάθος! Κάτι δεν πάει καλά και χρειάζεται αναπροσαρμογή.

Έτσι ξεκίνησε ο προβληματισμός για τις πολλές συσκευασίες που έχουν μπει στη ζωή μας. Την κάνουν πιο πολύπλοκη, πιο βλαβερή και πιο ακριβή!

Αρχίζω να σκανάρω στο μυαλό μου τα προιόντα που παίρνω στο σούπερ μάρκετ.

Τα πρώτα ένοχα προϊόντα είναι τα βιολογικά. Όλα, μα όλα σε συσκευασίες!

Γιατί;

Αντίδραση, αρχίζουμε ν' αγοράζουμε βιολογικά μόνο από τις λαϊκές. Δύσκολο βρε παιδιά δεν μπορώ να τρέχω στην κάθε γειτονιά αντιμετωπίζοντας το κυκλοφοριακό όταν το σούπερ μάρκετ είναι στα πόδια μου...

Όσπρια, ρύζι, ζυμαρικά! Μπορούμε να τ' αγοράζουμε από παραδοσιακά μαγαζιά μέσα από τσουβάλια σε καλύτερες τιμές και καλύτερες ποιότητες μερικές φορές. Εδώ που τα λέμε παίζεις λίγο ρώσικη ρουλέτα διότι δεν υπάρχει καμία διασφάλιση ποιότητας εξόν του καταστηματάρχη...

Κρασί! Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου! Εδώ δεν το συζητώ, θα πάρω μία ωραιότατη νταμιτζάνα σαν αυτή του πατέρα μου και θα πάω στον συνεταιρισμό της Λήμνου που είναι δυο βήματα από το σπίτι μου και θα την γεμίζω! Όσες φορές θέλω!

Τυριά θ' αγοράζω μόνο από το τμήμα τυριών, απο βαρέλι και από κεφάλια. Όχι έτοιμα κομμένα συσκευασμένα που με βολεύει τόσο γιατί τα παίρνω και φεύγω σε δευτερόλεπτα.

Καφές, από καφεκοπτείο.

Κουλουράκια, από το φούρνο ή ακόμα καλύτερα τα φτιάχνω μόνη μου.

Κορν φλέικς, υπάρχουν χύμα.

Μπαχαρικά, απίστευτα καλύτερα στα μπαχαράδικα στο κέντρο της πόλης.

Ωραία όλα αυτά, πού θα βρω χρόνο να τα κάνω;

Για να μειώσω την παραγωγή συσκευασιών ώστε να μολύνω λιγότερο τον πλανήτη θα χρειαζόμουν και την συμμαχία κάποιων. Ας πούμε κάποιων σούπερ μάρκετ που θα προωθούσαν προϊόντα σε χύμα συσκευασίες. Ή έστω γειτονικά μπακάλικα που θα ήταν ένα βήμα, πιο φθηνά, πιο φιλικά.

Ο προβληματισμός υπάρχει, και έστω και αυτό, με ότι τρικλοποδιές μας βάζουν θα έχει κάποιο αποτέλεσμα. Έστω και με ρυθμό χελώνας!

Το επόμενο βήμα θα είναι η ανακύκλωση οργανικών σκουπιδιών, δηλ. φλούδες από φρούτα, τσόφλια, το περίφημο κομπόστ, το οποίο δεν αποφασίζω γιατί διάβασα ότι το κομποστ που μπορείς να κάνεις στο μπαλκόνι γίνεται με τη συμβολή γεωσκώληκων. Και αυτά τα σκουλήκια δεν μπορώ εύκολα να τα κάνω συγκάτοικους.

Κρίση είναι θα περάσει...