Γιατί είμαστε στο Μνημόνιο

3 η ώρα το μεσημέρι και χτυπάει το κινητό μου, η κλήση είναι από τον πεθερό μου. Ξέρω πολύ καλά ότι αν κάνεις το λάθος και τον πάρεις στο τηλέφωνο τέτοια ώρα θα σε στολίσει αναλόγως! Άρα κάτι σοβαρό συμβαίνει.
"Να σου πω κόρη μου, μου λέει από την άλλη άκρη της γραμμής, εγώ δούλεψα 5 χρόνια στα καράβια, είκοσι χρόνια στο ΙΚΑ και είκοσι χρόνια δάσκαλος οδήγησης. Παίρνω σύνταξη γι' αυτά τα 45 χρόνια δουλειάς από δύο ταμεία. Αφού πλήρωσα εισφορές και στα δύο ταμεία για τα δώρα Χριστουγέννων γιατί μου λένε τώρα ότι θα πάρω μόνο από το ένα ταμείο; Είναι δίκαιο αυτό; αφού τα πλήρωσα!"
Έμεινα για λίγο άφωνη, για το δίκαιο του λόγου του, όμως γρήγορα του απάντησα.
"Θυμάστε κάποια χρόνια πριν τα καταγγελτικά γράμματα που μου δίνατε να δακτυλογραφήσω προς το Υπουργείο Μεταφορών σχετικά με τον χρηματισμό των εξεταστών για τα διπλώματα οδήγησης; Τότε ήσασταν ο ένας παλαβός που φώναζε. Οι υπόλοιποι ΟΛΟΙ θέλαν να συνεχίσουν έτσι, και μάλιστα σας κορόιδευαν ότι θα πεθάνετε με το ίδιο Σταρλετάκι! Αν η πλειοψηφία τότε ήθελε δίκαιες αντικειμενικές εξετάσεις η χώρα δεν θα είχε "χρεωκοπήσει" σήμερα. Γι' αυτό σας κόψανε τώρα το μισό δώρο."
"Εχεις δίκιο παιδί μου" μου απάντησε απογοητευμένος και έκλεισε το τηλέφωνο.