Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Βαβέλ



Όταν ήμουν μικρή στα δύσκολα έβγαινα τα βράδια στο μπαλκόνι που κοιτούσε προς το ποτάμι. Από εκεί έρχονταν παράξενες κατεβασιές αέρα, με θεϊκά στοιχεία, και εκεί άρχιζα κουβέντα με το Θεό. Του ζήταγα τα ρέστα για ότι συνέβαινε και μου απαντούσε. Τσακωνόμασταν για ώρες και μετά την άλλη μέρα ένοιωθα τόσο δυνατή γιατί τα είχα βάλει μαζί Του και όλα τ' άλλα φαίνονταν πια εύκολα.
Μετά ήρθα εδώ να δουλέψω, ν' ερωτευτώ, να παντρευτώ. Εδώ όμως δεν είχα μπαλκόνι να κοιτάει στο ποτάμι. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Και τότε άρχισαν να έρχονται τα πρώτα κύματα μεταναστών από την Αλβανία-πρόβλημα. Μέχρι τότε για μένα μετανάστες ήταν η θεία μου Χρυσούλα που ζούσε πλουσιοπάροχα στο Σικάγο και κάθε καλοκαίρι μας γέμιζε ένα σωρό δώρα και καλούδια αμερικάνικα. Μόλις είχα παντρευτεί και ερχόταν τότε η Τονίκα κάθε βδομάδα στο σπίτι να με βοηθήσει στις δουλειές. Τί να με βοηθήσει αφού δεν είχα δουλειές τότε στο σπίτι, μάλλον εγώ την βοηθούσα να στείλει λεφτά στην Κορυτσά. Και λίγους μήνες μετά ήρθε και η κόρη της και την έφερε στο σπίτι να με βοηθήσει και στο σίδερο (ούτε σίδερο είχα) και σιδέρωνε εκείνη και έκλαιγε για αυτό που της συνέβη και έκλαιγα και εγώ μαζί της και της έδινα κουράγιο πως όλα θα πάνε καλύτερα. Ξαφνικά η λέξη μετανάστης άρχισε ν' αλλάζει αύρα. Μετά την Τονίκα και την κόρη της άρχισαν να έρχονται κύματα, μέχρι που γίνανε καταιγίδα. Πολλά χρόνια τώρα με τραβάει ότι είναι έξω από τη χώρα μου. Βρίσκω άλλους τρόπους σκέψης που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Κανένας γηγενής δεν μου το προσφέρει αυτό. Εκτός συνόρων είναι κάτι, απροσδιόριστο, που με γεμίζει, με ολοκληρώνει και μου προσφέρει νέους ορίζοντες.
Έτσι έχω μάθει να διασκεδάζω αμερικάνικα, να κάνω πάρτυ ολλανδέζικα, να δουλεύω ιταλικά, αγγλικά, γερμανικά, να παίζω ουκρανικά, να πίνω τσάι ινδικά, να σκέφτομαι αιγυπτιακά και να προσεύχομαι αιθιοπικά.
Όλη τη βδομάδα νοιώθω πως είμαι σ' ένα πιεστήριο που όλο και στενεύει και περιμένω την Παρασκευή το βράδυ να βρεθώ στο σχολείο μεταναστών να συναντήσω ανθρώπους εκτός συνόρων να μιλήσουν στη γλώσσα μου μιάν άλλη γλώσσα...

buzz it!

2 σχόλια:

Anna Damianidi είπε...

Ναι, άλλαξαν τα πράγματα γρήγορα, ίσως όχι και τόσο γρήγορα. Ήρθαν καταιγίδες που δεν τις είδαμε γιατί δεν κοιτάζαμε πια το ποτάμι.
Αλήθεια, ποιο ποτάμι κοιτούσες μικρή;

Ηλιάς Διαμαντώνη είπε...

Το ποτάμι κατέβαινε από την Όθρυ και κατέληγε στον Παγασητικό, το λέγανε Ξηριά.