Τί είναι η συνήθεια στον άνθρωπο;
Αυτές τις μέρες που ξέσπασε η κρίση αναγκαστήκαμε όλοι να ξαναθυμηθούμε αυτά που έχουμε μέσα μας, τα πιστεύω μας, τα θέλω μας, να διεκδικήσουμε ο καθένας από τη θέση του ότι τον πονάει περισσότερο. Ξύπνησαν εργατικά δίκαια, βγήκαν κεϋνσιανές πολιτικές από το συρτάρι, "φιλελεύθεροι" εναντίον "αριστερών" και το αντίθετο, είδαμε την Αργεντινή ως το χειρότερο παράδειγμα ΔΝΤ και την Τουρκία ως το καλύτερο. Διαλέγετε και παίρνετε όπως σας συμφέρει.
Μιλήσαμε πολύ για την αδικία του κεφαλαίου, των πολιτικών. Μιλήσαμε πολύ για το ποιός έχει τελικά την ευθύνη της κρίσης. Μιλήσαμε για την παγκοσμιοποίηση και για το γεγονός ότι το παιχνίδι των αγορών έχει ξεφύγει από τον έλεγχο. Είπαμε ότι καλά κάνανε αυτοί που κλέβανε το Δημόσιο γιατί και εκείνο δεν είναι καλύτερο και ότι αν μας τύχαινε θα το κάναμε και εμείς. Άκουσα ότι το μαύρο χρήμα είναι απαραίτητο για την "ανάπτυξη" της αγοράς (!) Μιλήσαμε για την λευκή απεργία των δημοσίων που την κάνουν για να εκδικηθούν για την μείωση των εισοδημάτων τους. Άλλωστε αυτό ήταν και η απειλή όταν ακόμη συζητούσαν για τα μέτρα. "Μην το κάνετε γιατί θα κατεβάσουν όλοι τα στυλό κάτω" ή ότι άλλο εργαλείο έχουν στα χέρια τους τέλος πάντων.
Δεν μιλήσαμε για ένα μοναδικό πράγμα.
Την ηθική.
Δεν είναι εντυπωσιακό που δεν αναφέρεται πουθενά;
Ούτε σε συζήτηση, ούτε σε άρθρα, ούτε σε μπλογκς.
Αυτή τη στάση ζωής που δεν αδικεί τον διπλανό σου.
Για σκεφτείτε το σε όλες τις προεκτάσεις του.
Και αυτό έχει αντίκτυπο από το σπρώξιμο που ρίχνουμε στην ουρά για να κλέψουμε τη θέση του διπλανού μας, μέχρι το short selling των ομολόγων που μόλις χθες απαγόρεψε η Μέρκελ και δεν κατάλαβα γιατί εξαρχής επιτρέπανε μια τόσο ανήθικη οικονομική πράξη. Αν πορευόμασταν σύμφωνα με την ηθική δεν θα απειλούσαμε τους μαθητές μας εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων με απεργία. Δεν θα κλέβαμε στη δουλειά μας ούτε χρόνο ούτε χρήμα, δεν θα δεχόμασταν να προσφέρουμε εργασία σε κάποιον απατεώνα. Δεν θα αντιμετωπίζαμε καν έναν απατεώνα σε κάθε μας βήμα.
Και τότε ίσως, ίσως, να μιλούσαμε για μικρότερα προβλήματα σήμερα.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης κερδίσαμε τα κοινωνικά μας δικαιώματα, χάσαμε όμως τον πληθυντικό ευγενείας. Και αυτή η απώλεια έδιωξε τις αναστολές μας. Μας έκανε ικανούς για όλα.
Άκουγα ξανά και ξανά ότι τα πράγματα έτσι γίνονται και εμείς όλοι εθισμένοι στην παγαποντιά τα αποδεχόμασταν ως "φυσιολογικά". Είναι σαν αυτές τις κοινωνίες που η ενδοοικογενειακή βία είναι φυσιολογική. Σαν κάτι άλλες κοινωνίες που τα παιδιά είναι εμπορεύσιμο είδος. Σαν την δική μας κοινωνία που ξέφυγε στο δρόμο των λωτοφάγων και έπαθε αμνησία.
Περίεργο πράγμα, οικονομικές αναλύσεις, πολιτικές ιδεολογίες, κοινωνικά πιστεύω θα ήταν όλα άχρηστα μπροστά στην ηθική. Αλλά και ο Χριστός για ηθική και αγάπη μιλούσε και βρέθηκαν και τότε οι επιτήδειοι να τον κατηγορήσουν. Έπεσε και αυτός θύμα δίκης προθέσεων και σταυρώθηκε.
Ίσως ήταν ο μόνος πραγματικός επαναστάτης που πέρασε από τον κόσμο ετούτο.
Τον τελευταίο καιρό ακούω πολύ δυνατά το βουητό της μηχανοκίνητης μάζας της λεωφόρου.
Μάλλον θα ξέφυγα από την συνήθεια.
