ΦΟΒΙΣΤΕΣ

Κάθε άνθρωπος έχει στη μνήμη του την πρώτη ανάμνηση της ζωής του.

Αυτή η ανάμνηση για μένα είναι η μέρα της επιστράτευσης.

Εξαφανίστηκε ο μπαμπάς μου για αρκετές μέρες. Η μαμά μου έλεγε μην ανησυχείς είναι καλά αλλά εκεί που είναι δεν επιτρέπεται να μας πάρει τηλέφωνο.

Λίγα χρόνια αργότερα, κάθε φορά που άκουγα για πτώση πολεμικού αεροσκάφους κόλλαγα πάνω στο ραδιόφωνο μην τύχει και ακούσω τ' όνομα του αδελφού μου. Και μετά έκλαιγα με τις ώρες για τ' άλλα ονόματα που άκουγα.

Μετά τα Ίμια ήταν για ένα μήνα μέσα σ' ένα υποβρύχιο κάτω από το Αιγαίο. Ήταν ο μοναδικός μήνας που έπαιρνε την μικρή του αδελφή τηλέφωνο κάθε μέρα. Και κάθε μέρα που κλείναμε το τηλέφωνο αναλογιζόμασταν σιωπηλά ο καθένας ότι ίσως ήταν η τελευταία φορά.

Ο άνθρωπος που αγάπησα και συμπορεύτηκα δεν ακολούθησε ένα επικίνδυνο επάγγελμα, τραπεζικός υπάλληλος είναι. Στην τρίτη ληστεία που βιώνεις αντιλαμβάνεσαι ότι είναι επικίνδυνο επάγγελμα.

Χθες τρεις συνάδελφοι αφέθησαν στην τύχη τους σαν τα πρόβατα στη σφαγή, βορά των φοβιστών. Τρεις εργαζόμενοι των 1100,00 ευρώ. Ναι κύριοι τόσα παίρνουν.

Η ομπρέλα του φόβου δεν έφυγε ποτέ.

Θα συνεχιστεί έτσι αυτό το έργο;

Αυτές τις μέρες είμαι εξαιρετικά υποκειμενική.

Μην λογαριάζετε τις κουβέντες μου.

Η χώρα δεν είναι στο χείλος του γκρεμού.

Η χώρα κυβερνάται από την Μπαμπούλας ΑΕ με ειδικά εκπαιδευμένους φοβιστές.

Η Δημοκρατία πέθανε στη γέννα της.