Δεν το συζητώ για τον ιδιωτικό τομέα γιατί όλοι ξέρουμε ότι την επόμενη μέρα βρίσκεσαι εκτός καθηκόντων. Είναι όμως πολλοί αυτοί που υπηρετούν στον Δημόσιο τομέα και λόγω ευθύνης δεν έχουν την πολυτέλεια της απεργίας.
Φίλη μου νοσοκόμα μου εκμυστηρεύτηκε ότι η προϊσταμένη τους μάζεψε την παραμονή της απεργίας και τους δήλωσε ότι αν απεργήσουν θα καταρρεύσει η εφημερία και θα κινδυνέψουν οι ασθενείς. Σας φέρνω προ των ευθυνών σας, ήταν τα λόγια της.
Υπάρχουν εργαζόμενοι που το βράδυ που κοιμούνται δεν έχουν καμία ανησυχία για το τί θα αντιμετωπίσουν την επομένη στη δουλειά.
Υπάρχουν όμως άλλοι εργαζόμενοι που το βράδυ ξαπλώνουν με τη σκέψη "τί θα αντιμετωπίσω αύριο ρε γαμώτο;"
Ποιός θ' αρρωστήσει; τί περιστατικά θα έλθουν;
Που θα εφορμήσουν πάλι οι κλέφτες; ποιός θα σκοτώσει ποιόν; τί πτώμα θα αντικρύσω;
Ποιά φωτιά θα αντιμετωπίσω;
Πού θα γίνει αύριο η ληστεία;
Πόσες ζωντανές ψυχές θα βρεθούν πάλι στη θάλασσα;
Όσοι κάνουν αυτές τις ερωτήσεις στους εαυτούς τους την ώρα που πάνε για ύπνο το βράδυ δεν κατεβήκαν στην πορεία, δεν φύγαν από τη δουλειά τους. Και ας τους κόβεται ο μισθός το ίδιο με τους άλλους;
Αυτοί είναι άνθρωποι ενός κατώτερου θεού; Ή μήπως ανώτερου;
Και το αστείο είναι ότι αυτοί είναι που έχουν πραγματικά αδικηθεί όλα αυτά τα χρόνια λόγω συνθηκών εργασίας.
Το πιο αστείο είναι ότι και όταν αποφασίζουν οι άνθρωποι να διαμαρτυρηθούν εναντίον των δολοφόνων με τις μολότωφ δεν έχουν πάλι το δικαίωμα γιατί κάποιοι φροντίζουν να κατεβάσουν στο δρόμο την ίδια μέρα και ώρα τους ίδιους ανθρώπους που προκάλεσαν αυτά που είδαμε την περασμένη Τετάρτη.
Πέραν της διαμαρτυρίας του δρόμου υπάρχουν και άλλες μορφές διαμαρτυρίας που αφορούν τα δημοκρατικά πολιτεύματα όμως. Ο όχλος είναι ανεξέλεγκτος και καμμία χώρα στον κόσμο δεν θα επιβιώνε αν αντιμετώπιζε τόσες σύχνες νύχτες κρυστάλλων. Αλλά κάποιοι έχουν ζηλέψει τόσο την Αργεντινή που κάνουν ότι μπορούν για να τη φτάσουν. Θα το καταφέρουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου