Ηταν απο αυτες τις στιγμες που οταν τις σκεφτεσαι μετα νομιζεις οτι κρατησανε αιωνες.
Ζεστο μεσημερι με την κουραση να εχει χτυπησει κοκκινο. Ακολουθω την ιδια διαδρομη, με μικρες παραλλαγες για ξεκαρφωμα. Η κριση δυστυχως δεν μας εκανε ν' αφησουμε τ' αυτοκινητα και ετσι υπομενω αλλο ενα τραφικ τζαμ αλα ελληνικα. Με τους νεαρους στα φαναρια εχουμε πια γνωριστει και δεν με ζαλιζουν πια να καθαρισουν το μπαρμπριζ μου. Το κολπο ηταν μερικες καραμελες ο μαμυ που μαλλον τις θυμουνται οποτε με βλεπουν απο τοτε και απλα μου χαμογελουν.
Στο τελευταιο φαναρι πριν φτασω στο σπιτι τραβουν την προσοχη μου δυο φιγουρες που μιλουν και γελουν. Ο ενας Ασιατης υαλοκαθαριστης και ο αλλος Αφρικανος μικροπωλητης δρομου.
Μιλουσανε εντονα και χαρουμενα. Εβλεπα δυο ηπειρους να συναντιουνται στη χωρα μου.
Τη Μαδαγασκαρη με το Κουνφου παντα.
Ο ενας οδηγει δεξια και ο αλλος αριστερα.
Ο ενας ερχεται απο τους δρομους του μεταξιου και ο αλλος απο τον τροπικο του Καρκινου.
Ενας Γκαντι και ενας Μαντελα στο δικο μου πεζοδρομιο...
Πλησιασα διακριτικα με το αυτοκινητο και κατεβασα λιγο το τζαμι να υποκλεψω την συζητηση.
Μιλουσαν ελληνικα!!!!
"...θα τα πουμε το βραδυ στο σπιτι!" λεει χαμογελωντας ο Αφρικανος και μ' ενα εγκαρδιο χαιρετισμο χωριζουν.
Νομιζω οτι απο την εποχη του Μεγα Αλεξανδρου και της Βυζαντινης αυτοκρατοριας εχει να γνωρισει τοσες δοξες η ελληνικη γλωσσα.
Και μαλιστα χωρις μαχες, απωλειες και κυριως χωρις καταπιεση.
Το γεματο πιστολι ειναι η γλωσσα μας.
Αυτη να βαλουμε πανω στο τραπεζι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου