Μεγαλωσα σε απλετους χωρους, σε μια επαρχιακη πολη των δεκα χιλιαδων κατοικων, σε διαφορες μονοκατοικιες. Λογω πεποιθησεων ο πατερας μου δεν προχωρησε ποτε στην αγορα κατοικιας. Τη θεωρουσε ματαιη. Ετσι, καθε φορα που ηθελε μια αλλαγη ατμοσφαιρας μετακομιζαμε.
Θυμαμαι περισσοτερο το σπιτι που μειναμε τα περισσοτερα χρονια και αυτο που μειναμε μονο λιγες μερες.
Το πρωτο ηταν μια μονοκατοικια αρχιτεκτονικα αδιαφορη. Ηταν χτισμενη στην δεξια πλευρα του οικοπεδου αφηνωντας ελευθερη αυλη περιπου τα δυο τριτα του οικοπεδου. Στη μεση η αυλη ηταν πλακοστρωτη γεματη με μεγαλα βαρελια με γαρδενιες και κοκκινες καμελιες.Αριστερα ο μπαξες αλλο τοσο. Τα καλοκαιρια φουντωνε απο τις ντοματιες και τις κολοκυθιες, εφτανε μεχρι τον δευτερο οροφο του σπιτιου. Πολυ παιχνιδι εκει μεσα. Στο βαθος του μπαξε ηταν μια τεραστια κορομηλια και στην μπροστινη πλευρα για φραχτη ειχαμε χειμωνανθους. Ολο το καλοκαιρι καταπρασινοι και το χειμωνα με το χιονι (γιατι τοτε χιονιζε) ξεχωριζες τα γυμνα χιονισμενα κλαρια με τους κιτρινους μοσχομυριστους ανθους. Στην εισοδο του σπιτιου δεσποζε η ξυλινη στρυφογιριστη σκαλα που οδηγουσε στα υπνοδωματια. Ηξερα το καθε χιλιοστο αυτης της σκαλας προσπαθωντας τα μεσημερια να την κατεβω χωρις να τριξει για να παω να παιξω στην αυλη. Στον πανω οροφο ειχε ενα μπαλκονι που εβλεπε την αυλη. Σ' αυτο το μπαλκονι μ' ενημερωσε η μαμα μου για ολες τις σημαντικες αλλαγες που με περιμενουν στη ζωη και αργοτερα εγω τις ελεγα τους καυμους μου. Το σπιτι ειχε μεγαλο σαλονι, μεγαλη τραπεζαρια, με κρυφους φωτισμους στις τεσσερις γωνιες, τεραστια κουζινα με μεγαλο μαρμαρινο νεροχυτη και μεγαλο τραπεζι στη μεση, καθιστικο. Ειχε τεσσερις εισοδους, αμετρητα παραθυρα, και φως, πολυ φως.
Σ' εκεινο το σπιτι επαιζα τον οδοντιατρο σκαλιζοντας τους εξωτερικους τοιχους του δηθεν οτι κανω σφραγισματα. Ποτε δεν μου εκαναν παρατηρηση που κατεστρεφα τους τοιχους...
Σ' αυτη την αυλη καναμε τραπεζια, σουβλισαμε αρνια, φιλοξενησαμε σκατζοχοιρους που τα βραδια φοβομουν μηπως τους πατησω. Φεραμε πατητηρια και πατησαμε σταφυλια και εμεις τα παιδια περπατουσαμε μετα με τα γυμνα μας ποδια σ' ολο το σπιτι και κολλαγε παντου!
Ειχε και ενα μεγαλο υπογειο με το δικο του μικροκλιμα που φιλοξενουσε δυο τεραστια βαρελια με κρασι και πεντε εξι μικροτερα. Αλλα παιχνιδια εκει κατω.
Αυτο το σπιτι ειχε αμετρητες γωνιες για παιχνιδι, για ξεκουραση, για σκεψη.
Το δευτερο σπιτι που θυμαμαι πολυ ηταν ενα αρχοντικο. Ο ιδιοκτητης ηταν πρωην δημαρχος της πολης και ευσεβης ανθρωπος. Εμεις νοικιασαμε το ισογειο του σπιτιου που ηταν ομως υπερυψωμενο με 15 περιπου μαρμαρινα στρυφογυριστα σκαλια. Ο πανω οροφος συνδεοταν με μια εξωτερικη μαρμαρινη περιτεχνη σκαλα, αλλα και μια εσωτερικη ξυλινη που ομως κατεληγε πανω σε μια κλειστη πορτα. Το σπιτι ηταν παλια ενα και για καποιο ανεξηγητο λογο αυτη τη σκαλα τη φοβομουν.
Το σπιτι ηταν τεραστιο, πανυψηλο και σου προξενουσε δεος. Σκεφτομουν οτι τα βραδια κυκλοφορουσαν φαντασματα που ανεβοκατεβαιναν εκεινη τη σκαλα. Το δικο μου δωματιο ηταν πολυ μακρια απο το καθιστικο και την κουζινα. Ετσι το καθε τριξιμο που ακουγοταν τα βραδια ηταν ενα μικρο βασανιστηριο για μενα. Κοιμηθηκα πολυ λιγα βραδια σ' εκεινο το σπιτι. Εγινε ο μεγαλος σεισμος. Το σπιτι σχεδον κατερρευσε και βγηκαμε απο θαυμα ζωντανοι. Το υπολοιπο εκεινο καλοκαιρι το περασα σε μια μεγαλη στρατιωτικη σκηνη κατω απο την γερικη καρυδια στην αυλη εκεινου του σπιτιου, που ηταν σχεδον ενα οικοδομικο τετραγωνο, παρεα με ολη την γειτονια.
Ο σπιτονοικοκυρης μας ειχε τρια παιδια μεγαλα που ειχαν σπουδασει και ειχαν φυγει απο την μικρη ασφυκτικη πολη. Με τον σεισμο γυρισαν. Ο ενας γιος ενα πρωι περασε τις απαγορευτικες ταινιες, μπηκε μεσα στο σπιτι φορωντας ενα κοκκινο κρανος, ανεβηκε στο δωματιο του, βρηκε το ακορντεον του και αρχισε να παιζει. Ολοι εμεις απ εξω σταματησαμε οτι καναμε μειναμε ακινητοι και δακρυσμενοι ν' ακουμε τον μουσικο αντιλαλο που εβγαινε απο το αδειο δωματιο. Λιγα λεπτα αργοτερα μας αφυπνισαν οι φωνες της μητερας του που τον εκλιπαρουσε να κατεβει κατω.
Αυτα τα σπιτια δεν υπαρχουν πια, στη θεση τους χτιστηκαν πολυκατοικιες καταπατωντας και τις αυλες.
Μαζι με τα σπιτια χαθηκαν και οι ψυχες τους, οχι ομως οι αναμνησεις μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου