Μεταλλάχτηκα. Ο προσανατολισμός μου είναι πια διαφορετικός. Και το συναίσθημα το ίδιο.
Τέρμα "τα ήσυχα βράδια" και "η Περιμπανού" πάει! Δεν τ' ακούμε πια αυτά.
Η δική μας η φυλή είναι μία συνοφρυωμένη, σφιγμένη. Τινάζεται σαν ελατήριο. Δεν πονάει, δεν κουράζεται, δεν λυπάται, δεν ενδιαφέρεται γενικώς. Είναι λίγο άσχημη όπως σμίγει τα φρύδια. Και τα χείλια είναι σφιχτά, πρασινίζει και λίγο.
Δεν γιορτάζει ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πρωτομαγιά, ούτε τα γενέθλια του παππού. Είναι κατά των γιορτών.
Τρώει μετρημένα, πίνει μετρημένα, έχει ξεχάσει και να χορεύει.
Μετράει όμως καλά. Τον χρόνο, το ΑΕΠ, το έλλειμμα, την αποδοτικότητα. Μετράει ακόμα και του καθενός τη μέρα.
Ανήκω και εγώ σ' αυτή τη φυλή...μόνο που πότε πότε πέφτει μία σταγόνα βροχής και μου βρέχει το πρόσωπο και τότε σηκώνω το κεφάλι ψηλά και βλέπω πως τα σύννεφα κινούνται, χορεύουν και τότε ανεβαίνω για το πρώτο σύννεφο δεξιά και όλα αλλάζουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου