Δύο άνθρωποι συναντώνται από δύο αντίθετες πλευρές του πλανήτη. Ο ένας από τον εικοστό τρίτο μεσημβρινό και άλλος από τον εβδομηκοστό τρίτο. Περάσανε τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να αποφασίσουν ότι μπορούν να μιλήσουν μεταξύ τους, και ίσως να κάνουν και παρέα και μπορεί να γίνουν και φίλοι. Και τότε αρχίζουν να διαβάζουν ο ένας το βιβλίο του άλλου. Ο ένας όμως αρχίζει να διαβάζει από αριστερά προς τα δεξιά και ο άλλος από δεξιά προς αριστερά. Και τότε και οι δύο ιστορίες διαβάζονται ανάποδα. Με μεγάλη αμηχανία προσπαθούν και οι δύο να διορθώσουν τις ανάποδες ιστορίες, πέφτουν σε γκρεμούς, χάνουν τις ισορροπίες, κάποια τα καταφέρνουν, κάποια όχι, κάποια ξεφεύγουν, μέσες-άκρες προσπαθούν να μείνουν μέσα στο νόημα της ιστορίας του βιβλίου. Χρειάζεται ν' ανοίξουν και άλλα βιβλία και να διαβάσουν και άλλες ιστορίες ανάποδες για να καταλάβουν πώς γίνεται μια ιστορία να στέκεται ανάποδα.
Γίνεται όμως!
Όπως οι άνθρωποι που ζουν τώρα στην Κίνα στέκονται ανάποδα για εμάς και εμείς γι' αυτούς. Όλοι έχουμε αντίθετες κατευθύνσεις. Η μία κατεύθυνση φεύγει ψηλά επάνω προς το άπειρο και δεν συναντάται ποτέ με κανέναν και τίποτα. Η άλλη κατεύθυνση όμως στα πόδια μας προς τα κάτω καταλήγει πάντα στο κέντρο της Γης. Εκεί εφάπτεται με όλες τις υπόλοιπες. Αρκεί λοιπόν ν' ακολουθήσουμε αυτή την κατεύθυνση, τη γήινη. Που περνάει μέσα από φωτιά και σίδερο, μεταλλωρυχεία, σπηλιές και υπόγεια νερά, τεράστιους σεισμούς και σκοτεινούς βυθούς. Εκεί στο κέντρο της Γης ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχουν κατευθύνσεις προς τ' αριστερά ή τα δεξιά αλλά μόνο προς το κέντρο.
Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να το κάνει αυτό. Γιατί έχει μάθει να οδηγεί αριστερά ή δεξιά, να γράφει από τ' αριστερά ή από τα δεξιά, να ψηφίζει αριστερά ή δεξιά, να σκέφτεται με το δεξί ή αριστερό μέρος του μυαλού του. Για να διαβάσει όμως τις ιστορίες των άλλων πρέπει ν' αφήσει τις άκρες στην ησυχία τους. Για μένα ήταν δύσκολο αν και είμαι αριστερόχειρας που γράφει με το δεξί. Η γιαγιά μου όμως μου έλεγε "το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο". Άλλωστε όλοι ξέρουμε ότι και οι καλύτεροι παίκτες είναι αυτοί που σουτάρουν και με τα δύο πόδια!
Γίνεται όμως!
Όπως οι άνθρωποι που ζουν τώρα στην Κίνα στέκονται ανάποδα για εμάς και εμείς γι' αυτούς. Όλοι έχουμε αντίθετες κατευθύνσεις. Η μία κατεύθυνση φεύγει ψηλά επάνω προς το άπειρο και δεν συναντάται ποτέ με κανέναν και τίποτα. Η άλλη κατεύθυνση όμως στα πόδια μας προς τα κάτω καταλήγει πάντα στο κέντρο της Γης. Εκεί εφάπτεται με όλες τις υπόλοιπες. Αρκεί λοιπόν ν' ακολουθήσουμε αυτή την κατεύθυνση, τη γήινη. Που περνάει μέσα από φωτιά και σίδερο, μεταλλωρυχεία, σπηλιές και υπόγεια νερά, τεράστιους σεισμούς και σκοτεινούς βυθούς. Εκεί στο κέντρο της Γης ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχουν κατευθύνσεις προς τ' αριστερά ή τα δεξιά αλλά μόνο προς το κέντρο.
Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να το κάνει αυτό. Γιατί έχει μάθει να οδηγεί αριστερά ή δεξιά, να γράφει από τ' αριστερά ή από τα δεξιά, να ψηφίζει αριστερά ή δεξιά, να σκέφτεται με το δεξί ή αριστερό μέρος του μυαλού του. Για να διαβάσει όμως τις ιστορίες των άλλων πρέπει ν' αφήσει τις άκρες στην ησυχία τους. Για μένα ήταν δύσκολο αν και είμαι αριστερόχειρας που γράφει με το δεξί. Η γιαγιά μου όμως μου έλεγε "το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο". Άλλωστε όλοι ξέρουμε ότι και οι καλύτεροι παίκτες είναι αυτοί που σουτάρουν και με τα δύο πόδια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου