Αχ και να ήταν αυτό το ποταμάκι ψηλά επάνω να μας δροσίζει! Να είχε μία πέτρινη βρύση με νεράκι δροσερό να περνάς δίπλα του και να κοντοστέκεσαι, να πάρεις μία ανάσα και να δροσιστείς. Θα είχε και ένα παγκάκι σίγουρα δίπλα της και έναν πλάτανο σκιερό. Θά ήταν πολύ όμορφη αυτή η στάση στην ανηφόρα της Φωκίωνος. Όλοι εκεί θα θέλανε να ξαποστάσουν. Θα βλέπαμε ζευγάρια ερωτευμένα, και φωνές παιδιών, και γειτόνισες να κουτσομπολεύουν. Τώρα βλέπεις μονο ανθρώπους, να κάθονται πάνω σε αυτά τα άβολα κάγκελα που μας απαγορεύουν την πρόσβαση στις μικρούς κήπους της Φωκίωνος. Και αυτούς δεν μας αφήνουν να τους αγγίξουμε λες και είναι στη φυλακή. Η μήπως εμείς είμαστε στη φυλακή; Τόσα χιλιόμετρα κάγκελα αυτή η πόλη...Και πάλι όμως βλέπεις οι άνθρωποι επίμονοι κάθονται πάνω σε αυτά τα κάγκελα λες και μια αόρατη δύναμη τους τραβά κοντά σ' αυτό το υπόγειο ποταμάκι και τότε ίσως μία μαγική δύναμη το φέρει στην επιφάνεια...ή μήπως εμάς μας τραβήξει εκεί κάτω στη δροσιά!
Μα αφού το νερό δεν αλλάζει διαδρομή, δεν μπορείς να το εμποδίσεις, τί μας έπιασε και το κρύψαμε εκεί κάτω. Ώρες ώρες εμείς οι άνθρωποι κάνουμε πράγματα ακαταλόγιστα. Και καλά, τα κάνουν μερικοί. Άλλοι δεν υπάρχουν να τους ξυπνήσουν και να τους συνεφέρουν; Τώρα που σκεφτόμαστε να ξαναφτιάξουμε αυτή την πόλη, να ξαναφέρουμε το τραμ, να μεγαλώσουμε τα πεζοδρόμια δεν μπορούμε να ξανασκεφτούμε να ξαναφέρουμε τα ποτάμια της πόλης στην επιφάνεια; Δεν μπορούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου