Δεν είναι λίγες οι μέρες του χρόνου που νοιώθω έτσι. Ότι πάω στη δουλειά εγώ και κάποιοι λίγοι. Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος. Απλά ξέρω ότι είμαι με τους "ριγμένους". Μακάρι να είχε και κάποιο όφελος αυτό...
Και τα λεωφορεία κοιμούνται, θα ξυπνήσουν λέει μετά τις εννιά. Ακόμη και στο ραδιόφωνο που ακούω κανείς δεν παίρνει τηλέφωνο, κανείς δεν στέλνει μήνυμα. Μήπως φταίει το iPhone που δεν ξύπνησε; Μου έστειλε και μένα μήνυμα ο Steve Jobs στο twitter να μην βασίζομαι στο δικό του ξυπνητήρι μέχρι να το φτιάξει. Σιγά μη περίμενα αυτόν για να ξυπνήσω.
Η πόλη είναι ήσυχη και καθαρή. Μόνο ένα αυτοκίνητο με τραβεστί μου τράβηξε την προσοχή στο σταθμό Λαρίσης και ένας ταξιτζής που κατουρούσε όρθιος στη γωνία στο πεζοδρόμιο στην οδό Αγίας Λαύρας μπροστά στην αυλή μιας μονοκατοικίας. Πού να ξεραν...
Η ανατολή είχε θαμπά χρώματα, κύματα τα σύννεφα και ομίχλη στον ορίζοντα. Η βροχή μόλις είχε σταματήσει και ετοιμαζόταν ν' αρχίσει ξανά.
Κάπως μοναχικά αρχίζει πάλι αυτός ο χρόνος.
Μοναδική σημαντική είδηση ο φράχτης.
Η διεθνής κοινότητα αντί να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής στις χώρες του τρίτου κόσμου, στήνει οδοφράγματα στα σύνορα της χώρας μου χωρίζοντας τον κόσμο στα δύο. Σε αυτούς που θα περνούν καλά και στους άλλους τους άτυχους.
Σ' αυτή την περίπτωση δεν ανήκω στους "ριγμένους". Είμαι στους από δω.
Και πάλι όμως δεν νοιώθω καλά...
Μα τί συμβαίνει επιτέλους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου