Η σχιζοφρενική μου καθημερινότητα βρίσκεται ανάμεσα στα δεκάδες πηγαινέλα μου στις "αναρμόδιες" Δημόσιες υπηρεσίες. Πάνω σε πεζοδρόμια στα οποία μετακινούνται μηχανάκια. Δίπλα σε πεζούς που περπατάνε στους δρόμους. Μέσα σε τρόλλει με ανεύθυνους οδηγούς που μιλούν στο κινητό την ώρα που οδηγούν. Μέσα σε όλες αυτές τις διαδρομές μου μέσα στο γκρίζο ξεχασμένο Μεταξουργείο σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά και ξαφνικά αντίκρυσα αυτό το λευκό, αδαμάντινο, παλιό ξενοδοχείο, που ένας παλαβός μάλλον, δεν τον ξέρω αλλά σίγουρα τρελός για δέσιμο, αφού αποφάσισε να ανακαινίσει μέσα στην περιφρονημένη πλατεία του Μεταξουργείου ένα...ξενοδοχείο. Και να χαρίσει σε μένα αυτή τη θέα που μου έδωσε απίστευτο κουράγιο να συνεχίσω να υπομένω τα καψόνια από πολλούς τραγικά μίζερους ανθρώπους.
Θέλω πολύ να τον ευχαριστήσω αυτόν τον άνθρωπο που έκανε αυτή την αποκοτιά, να φτιάξει αυτό το στολίδι και να σώσει και μένα από την παραφροσύνη μου.
Η Αθήνα είναι μια πόλη που πάντα σε εκπλήσσει.
Για φαντάσου να υπήρχαν και άλλοι τέτοιοι παλαβοί και να ήταν η πλειοψηφία στην πόλη μου. Τότε μάλλον δεν θα μιλούσαμε για γκρίζες πόλεις....
Αλλά τί είναι αυτά που σκέφτομαι εγώ τώρα; όταν έχεις τόσες ανθρώπινες ψυχές να αντικρύζουν τον γκρίζο θάνατο και όχι απλά μια γκρίζα πόλη...
Δυστυχώς έχω επαληθευτεί για τα αδιέξοδα στα οποία βρεθήκαμε. Η διαχείριση όμως ενός αδιεξόδου είναι πολύ δύσκολο πράγμα, θα έλεγα ακατόρθωτο!
ΥΓ. Αν εισπράξεις σήμερα λόγια απειλητικά είναι φυσιολογικό.
Αν εισπράξεις λόγια αγάπης είναι υπερβολή.
Αν δεν είναι αυτό σχιζοφρένεια τότε τί είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου