Το Λονδίνο που γνώρισα ήταν ηλιόλουστο. Εκείνο το πρωινό όμως μια συννεφιά μας πήρε τα μυαλά και βρεθήκαμε να περπατάμε άσκοπα σε γειτονιές μακριά από μουσεία και πολυκαταστήματα. Μαγεμένοι από την υγρασία της στιγμής προχωρούσαμε από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο ακουμπώντας τα κάγκελα των εγγλέζικων σπιτιών και φανταζόμασταν τις ζωές τους μέσα σε αυτά. Τα φώτα τους, τα μπάνια τους, τις εφημερίδες τους, τις κουρτίνες τους. Στριμωγμένα σπίτια σαν και τα δικά μας. Παλιά και γκρίζα, κάτι όμορφο φανταζόμασταν όμως για το εσωτερικό τους. Ένας μπαμπάς που θα φορούσε μια ρόμπα και θα σέρβιρε το τσάι και το πρωινό, το σπίτι θα μύριζε ζεστό κέικ, τα παιδιά με φακίδες στη μύτη θα ετοίμαζαν τις τσάντες για το σχολείο και μία μαμά ντυμένη στα Μαρκς εντ Σπενσερ θα τους φιλούσε έναν έναν για να φύγει πρώτη για τη δουλειά της.
Κανείς δεν μπήκε ούτε βγήκε από εκείνη τη γειτονιά. Ήταν πρωί και ήταν όλοι στη δουλειά τους. Αυτοί οι Άγγλοι ήταν πολύ σοβαροί όταν πήγαιναν στη δουλειά τους. Και βιαστικοί. Και δεν ήταν καθόλου έτσι όπως τους ονειρευόμασταν.
Είναι μερικές φορές που ονειρεύεσαι πώς θα ήταν η ζωή σου σε μιαν άλλη χώρα. Άλλες φορές που επιτακτικά πρέπει να ζήσεις σε μιαν άλλη χώρα. Αυτό δεν είναι τόσο ιδανικό όπως δείχνει η φωτογραφία. Όμως στα όνειρα κάνουμε ότι θέλουμε. Υπερπαραγωγές!
Το πρόβλημα είναι όταν τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα και τότε παύουν να είναι όνειρα.
Άντε τότε να ονειρευτείς καινούργια....
1 σχόλιο:
Σε καταλαβαίνω απολύτως. Μου αρέσουν πολύ τα παράθυρα χωρίς κουρτίνες των Εγγλέζων, κι οχι μόνο. Λένε πως οι Πουριτανοί επίτηδες δεν βάζουν κουρτίνες, για να δείχνουν ότι είναι ενάρετοι, δεν έχουν τίποτε να κρύψουν!
Εχω κι εγώ παρατηρήσει με μανία τα σπίτια τους, και πάντα ονειρεύομαι να ζούσα σε τέτοιες όμορφες πόλεις, όπου οι άνθρωποι σέβονται τον κοινό χώρο και την παρουσία του άλλου...
Δημοσίευση σχολίου