Διαβάζω το Σαββατοκύριακο κριτικές για την νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Ψυχή βαθιά". Από τις αντιδράσεις των πολιτικών και των καλλιτεχνών καταλαβαίνω ότι είναι μια ταινία που καυτηριάζει την ματαιότητα του εμφυλίου που τόσο στιγμάτισε την νεώτερη Ελλάδα.
Ένα γεωπολιτικό παιχνίδι που μας χώρισε σε δύο στρατόπεδα με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα.
Ο Βούλγαρης χρησιμοποιεί εύστοχα την ιστορία δύο αδελφών που βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα για να τονίσει τις απώλειες και στις δύο πλευρές. Και εγώ βρίσκω πολύ καλή ιδέα να πάμε οικογενειακώς να δούμε την ταινία. Ν' αρπάξω την ευκαιρία με την σκηνοθετική ματιά του Βούλγαρη να εξηγήσω στα παιδιά μου ότι δεν πρέπει ποτέ ν' αφήσουν κανένα να τους εκμεταλλευτεί με πρόσχημα μια ιδεολογία.
Φτάνοντας στο σινεμά τρώω πόρτα γιατί η ταινία είναι Κ17!
Μα συγγνώμη, πότε θα τα συζητήσω αυτά με τα παιδιά μου; όταν γίνουν 17 χρονών; Τότε θα είναι αργά! η προσωπικότητα έχει διαμορφωθεί, οι πολιτικές αντιλήψεις έχουν σχηματιστεί και αν εγώ το έχω αφήσει μέχρι τότε θα μ' έχουν προλάβει άλλοι. Και οι άλλοι είναι οι κομματικοί μηχανισμοί που καραδοκούν μέσα στα σχολεία αλιεύοντας νέους πελάτες.
Ή μήπως αυτό θέλουν...
Παθαίνω ένα φλασμπακ και θυμάμαι τον πατέρα μου όταν με πήρε από το χέρι για πρώτη και τελευταία φορά να πάμε μαζί σινεμά.
Είδαμε τα Πέτρινα χρόνια του Π. Βούλγαρη.
Εγώ τότε στο Γυμνάσιο και ο αυστηρός πατέρας μου απόστρατος της Χωροφυλακής.
Σήμερα ταλιμπανιζόμεθα!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου