Λόγος να ζεις!

Την πρώτη φορά που επισκέφθηκα την άλλη άκρη του Ατλαντικού ήμουν μόλις 21 χρονών. Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο οι κόρες των ματιών διαστάλθηκαν από τα XL μεγέθη. Δρόμοι, αυτοκίνητα, κτίρια, πάρκα, αυλές, μαγαζιά ακόμη και άνθρωποι! Όλα extra large.

Λίγες ώρες αργότερα ήρθα αντιμέτωπη με extra large συσκευασίες, μπουκάλια γάλα, χυμούς πορτοκαλιών, πετόνια για την ακρίβεια. Το ψυγείο που τα φιλοξενούσε ήταν αντίστοιχα τεράστιο. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό βλέποντας και την ταχύτατη κατανάλωση όλων αυτών.

Στα εστιατόρια έπινες καφέ φίλτρου με το κιλό, και αν τολμούσες να παραγγείλεις μία κόκα κόλα σου φέρναν ένα κουβά!

Μέχρι που δοκίμασα το "φρέσκο" γάλα από το πετόνι και αυθόρμητα αναφώνησα ότι δεν ήταν φρέσκο! Υπολειπόταν κατά πολύ από το ταπεινό δικό μας Δέλτα που τότε αγόραζα συσκευασία μισού λίτρου γιατί το ένα το θεωρούσα μεγάλη ποσότητα.

Τα ίδια με τους χυμούς, τα φρούτα, το τυρί, το φρέσκο ψωμί. Απογοήτευση!

Αποφάσισα ότι τα αμερικάνικα σούπερ μάρκετ δεν ήταν για μένα και στράφηκα στα φανταχτερά MALLS. Φαντάσου να μπαίνεις στο GOLDEN HALL το 1991. Ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων. Όλα αυτά βέβαια η πρώτη εντύπωση. Γιατί η δεύτερη ήταν ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ σε τιμή αλλά και ποιότητα πολύ χαμηλή. Αυτό ήταν γενικότερο φαινόμενο, όλα ήταν προσιτά, μπορούσες ν' αγοράσεις τα πάντα, αλλά τα πάντα ήταν μία φούσκα και μάλιστα δεν ήταν και made in USA!

Ο τρόπος ζωής ήταν αντίστοιχα γρήγορος, τα πάντα αγοράζονταν και πωλούνταν με ευκολία. Αυτοκίνητα, σπίτια, δουλειές. Θυμάμαι ότι τρόμαξα απ' όλα αυτά.

Και δεν είχαν αρχίσει τότε ακόμη οι επιθέσεις στα σχολεία...

Και όταν τέθηκε στο τραπέζι η πολλά υποσχόμενη ερώτηση "Μένεις εδώ;", απάντησα σθεναρά ΟΧΙ, Μεταξικό! Πήρα το εισιτήριο της επιστροφής προς το ταπεινό αεροδρόμιο του Ελληνικού, που όταν έφτασα πρόσεξα για πρώτη φορά πως το πάτωμά του ήταν πλαστικό. Και η Συγγρού μου φάνηκε υπερβολικά στενή. Το αυτοκινητάκι μας δεν χωρούσε τις βαλίτσες μου. Εγώ όμως ένοιωθα ανακούφιση!

Βέβαια τότε δεν φανταζόμουν ότι τα MALLS και τα GAP θα με ακολουθούσαν μετά από τόσα χρόνια. Όχι μόνο αυτά, αλλά και οι συνήθειές τους και οι συνέπειές τους.

Όμως, εμείς είμαστε διαφορετικοί, και μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Να περιφρονήσουμε τη ψεύτικη ντομάτα και το δήθεν γάλα. Το παιχνιδάδικο με τους 5000 κωδικούς κάτω από 1 ευρώ με τα τοξικά υλικά που κουβαλάνε πάνω τους. Τα ρούχα που όλοι ξέρουμε ότι ράβονται πάνω σε καράβια για να δικαιολογήσουν την χαμηλή τιμή τους. Και να μην επαναλάβω την ιστορία με τα σουτιέν του Καρφούρ.

Μα πάνω απ' όλα, να μην ξεχάσουμε τους καλούς τρόπους που κληρονομήσαμε από την παλιά Ελλάδα. Να δίνουμε απλόχερα το χαμόγελό μας στον άνθρωπο που βγαίνει από το ασανσέρ την ώρα που μπαίνουμε εμείς, και την καλημέρα μας που δεν κοστίζει τίποτα. Να πιάνουμε την κουβέντα στο λεωφορείο "περί ανέμων και υδάτων"(όποτε μου τυχαίνει έχει πολύ γέλιο). Και να κρατάμε μια καραμέλα στη τσέπη μας για τους ανθρώπους που απλώνουν το χέρι στις γωνίες των δρόμων γιατί ίσως να μην έχουν γευτεί τίποτα γλυκό για πολύ καιρό.

Να ευχηθούμε καλές δουλειές στο καινούργιο μαγαζάκι της γειτονιάς μας και να το υποστηρίξουμε. Να ρωτήσουμε τον συνάδελφό μας που δεν ξέρουμε και πολύ καλά τί κάνουν τα παιδιά του.
Απίστευτο, όμως οι άνθρωποι εκπλήσσονται όταν εισπράττουν τέτοιου είδους συμπεριφορά. Και τις πιο πολλές φορές αντιδρούν υπερβολικά θετικά. Σαν να δέχτηκαν ευλογία.

...What if God was one of us?...

Στην χώρα μου γύρισα γιατί εδώ δεν νοιώθω μοναξιά!

Μακάρι να ένοιωθε έτσι και το παληκάρι σήμερα στον ΟΑΕΔ του Ρέντη...