Με τον Ελύτη παρηγοριά

Βία και τρόμος γέμισε ξανά τα σπίτια μας. Το βράδυ της Πέμπτης ξημέρωσε με εφιάλτες. Αυτός ο εθισμός και η αποδοχή που έρχονται όλο και πιο κοντά. Δεν τρόμαξα φυσικά από ένα δημόσιο χαστούκι αλλά από τα χαχανητά και την ηδονή που αντίκρυσα απο τα πρόσωπα γύρω μου. Από την αποδοχή τους στην αυτοδικία. Κανένας απολύτως φραγμός, κανένας προβληματισμός...
 Γέμισε το τάιμλαιν μου φωτογραφίες του Ελληνικού διχασμού, ξυπνάνε ορολογίες που είχανε θαφτεί για χρόνια. Μα που το βρήκε αυτό το μίσος αυτή η γενιά για πράγματα που δεν έζησε ποτέ; Πληθαίνουν τα λάικς σε απειλητικά αφισάκια κι αν ρωτήσεις γιατί σου λένε σιγά να μη μας πεις και τραμπούκους, εμείς πλάκα κάνουμε... Η βία που δεν είναι ίδια με τα γιαούρτια με αυτή με αίματα...νομίζω ότι δεν είναι ίδια με στραγγιστό ή με πέτσα και ξυνίλα.
 Διαφωνίες για το αν είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Και υποκριτική καταδίκη της βίας μετά από όλα αυτά. Μα είσαστε με τα καλά σας; Τί διδάσκετε στα παιδιά σας; Άλλο η βία του επαναστάτη, άλλη του τρομοκράτη, άλλη του αστυνόμου, άλλη του πολιτικού, άλλη του απελπισμένου; Και ποιά η τιμωρία; Τί διδάσκετε γι' αυτό; Όλοι εσείς οι αρχαιοπρεπείς και βυζαντινοί θέλατε έναν Σωκράτη να το σκάει με τους μαθητές του! Ένα Χριστό εκδικητή σε ρόλο Βαραβά!
 Εμπρός λοιπόν, συνεχίστε την αποδοχή στην βία και την καταστροφή των πάντων. Θα βρεθούν πάλι κάποιοι δυτικοί σωτήρες να σας βγάλουν από τον βούρκο, όπως πάντα στην ιστορία, δεν θα κάνετε όμως βήμα παρά πέρα μόνοι σας, πάντα με το ένα πόδι βουτηγμένο στο βούρκο θα είστε έτοιμοι να βουτηχτείτε ξανά. Ασυνάρτητοι έλληνες του εθνικοσοσιαλισμού και της ορθοδοξίας υψώστε τα σύνορα του απομονωτισμού σας και αφήστε μας εμάς τους λιγότερο Έλληνες να ζούμε στις ψευδαισθήσεις που μας χάρισαν οι μύθοι των προγόνων μας...

  Χθες στο ηλιοβασίλεμα συνεπαρμένοι από την ιστορία της Αριάδνης χορεύαμε τανγκό στο πάρκινγκ του Σουνίου. 'Ενας ταξιτζής μας πλησίασε και ρώτησε αν είμαστε Έλληνες. Δεν ξέρω πια τί είμαστε ήθελα να του πω. Πάντως το ταβερνάκι που έψαχνε για να πάει την κούρσα του το ήξερε όλη η παρέα μας από την Εσθονία, την Αλβανία, την Τουρκία και το Πακιστάν. Άκυρο το κριτήριο του ταξιτζή για να είσαι Έλληνας. Αν δε βάζαμε κριτήριο και την ιστορία του Ναού στου οποίου χορεύαμε την σκιά θα βάζαμε σε κίνδυνο την υπηκοότητα του αμήχανου επαγγελματία.

Αχ όμορφη και παράξενη πατρίδα, ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

...κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά, κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς, ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύραννους....

Όμορφη και παράξενη πατρίδα...