Μια φορά και έναν καιρό...

Όταν ήμουνα μικρή πήγαινα και τρύπωνα μέσα στο σαλόνι του σπιτιού ώρες ατελείωτες. Εκείνο το σαλόνι ήταν πολύ κρύο και πάντα κλειστό. Δεν χαραμίζαμε εκεί τη θέρμανση και βέβαια ήταν πάντα τόσο καθαρό αφού δεν το λέρωνε ποτέ κανείς. Εκεί λοιπόν σε μια παλιά ξύλινη σερβάντα έβρισκα κρυμμένο ένα view master με τους γάμους τους Κωνσταντίνου και της Άννας Μαρίας. Αλήθεια γιατί λέμε γάμους όταν πρόκειται για βασιλιά και γάμο όταν είναι του ξαδέλφου μας;
Πήγαινα εκεί με τις ώρες και παρακολουθούσα σαν ταινία ξανά και ξανά αυτό το τρισδιάστατο παραμύθι με τις άμαξες, τα καπέλα, τα κομφετί. Τότε μάλιστα νόμιζα ότι αυτός ο γάμος δεν είχε γίνει στην Ελλάδα. Νόμιζα ότι για να είναι τόσο παραμυθένιος θα είναι σίγουρα σε άλλη χώρα. Δεν τολμούσα και να ρωτήσω κιόλας γιατί ήδη διαισθανόμουν αν και παιδί ότι οι βασιλιάδες δεν ήταν και τόσο καλοί. Είχαν αρχίσει από τότε να τον φωνάζουν Κοκό. Από πού να βγήκε αυτό πάλι;
Μεγαλώνοντας, ευτυχώς εγώ αρκετά, άρχισαν να γίνονται της μόδας οι αποκριάτικες πριγκήπισσες. Η γαλάζια πριγκήπισσα, η πριγκήπισσα του χιονιού, η βασίλισσα του δάσους, οι βασίλισσες των ξωτικών, πριγκήπισσες των λουλουδιών, ο κατάλογος ατελείωτος. Ξέρω κάποια μάλιστα που τα είχε φορέσει όλα τα παραπάνω. Σε πείσμα των αριστεριστών όλα τα κοριτσόπουλα ντυνόντουσαν το τριώδιο βασιλικά. Σαν να μην έφτανε αυτό γίνεται και αυτός ο αληθινός βασιλικός γάμος της πριγκήπισσας Νταϊάνας όπου εκεί μπλέχτηκε και το Χόλυγουντ με τον Έλτον Τζων πρώτο τραπέζι πίστα και άντε τώρα να ξεκολλήσεις τον λαό από την ατελείωτη ουρά του νυφικού της Λαίδης. Τ' ακούει αυτά και η δική μας Άντζελα και μεταμορφώνεται και αυτή εν μία νυκτί σε Λαίδη με το μαγικό της ραβδάκι.
Τα χρόνια ξαναπερνούσαν και φτάνει τότε ένας παράξενος τραγουδοποιός να ξεσηκώσει όλη την επαναστατημένη γενιά των Εξαρχείων με την πριγκηπέσσα του.
Σήμερα στην άλλη άκρη της Ευρώπης μια άγνωστη πριγκήπισσα παντρεύεται με γάμους βασιλικούς, κανονικούς, με τα όλα τους, και όλη η χώρα κινείται σε αυτούς τους βασιλικούς ρυθμούς. Ποιός νοιάζεται σήμερα για το χρέος της Βρεταννίας; Αύριο πάλι.
Όλοι θα ρίξουν έστω μία κλεφτή ματιά σ' αυτή την υπερβολή.
Και όλα τα κορίτσια σήμερα θα περιμένουν από κάπου ν' ακούσουν "Buongiorno Principessa"!!!!!

Μια ζωή που ονειρεύεσαι σε μια φωτογραφία

Το Λονδίνο που γνώρισα ήταν ηλιόλουστο. Εκείνο το πρωινό όμως μια συννεφιά μας πήρε τα μυαλά και βρεθήκαμε να περπατάμε άσκοπα σε γειτονιές μακριά από μουσεία και πολυκαταστήματα. Μαγεμένοι από την υγρασία της στιγμής προχωρούσαμε από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο ακουμπώντας τα κάγκελα των εγγλέζικων σπιτιών και φανταζόμασταν τις ζωές τους μέσα σε αυτά. Τα φώτα τους, τα μπάνια τους, τις εφημερίδες τους, τις κουρτίνες τους. Στριμωγμένα σπίτια σαν και τα δικά μας. Παλιά και γκρίζα, κάτι όμορφο φανταζόμασταν όμως για το εσωτερικό τους. Ένας μπαμπάς που θα φορούσε μια ρόμπα και θα σέρβιρε το τσάι και το πρωινό, το σπίτι θα μύριζε ζεστό κέικ, τα παιδιά με φακίδες στη μύτη θα ετοίμαζαν τις τσάντες για το σχολείο και μία μαμά ντυμένη στα Μαρκς εντ Σπενσερ θα τους φιλούσε έναν έναν για να φύγει πρώτη για τη δουλειά της.
Κανείς δεν μπήκε ούτε βγήκε από εκείνη τη γειτονιά. Ήταν πρωί και ήταν όλοι στη δουλειά τους. Αυτοί οι Άγγλοι ήταν πολύ σοβαροί όταν πήγαιναν στη δουλειά τους. Και βιαστικοί. Και δεν ήταν καθόλου έτσι όπως τους ονειρευόμασταν.
Είναι μερικές φορές που ονειρεύεσαι πώς θα ήταν η ζωή σου σε μιαν άλλη χώρα. Άλλες φορές που επιτακτικά πρέπει να ζήσεις σε μιαν άλλη χώρα. Αυτό δεν είναι τόσο ιδανικό όπως δείχνει η φωτογραφία. Όμως στα όνειρα κάνουμε ότι θέλουμε. Υπερπαραγωγές!
Το πρόβλημα είναι όταν τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα και τότε παύουν να είναι όνειρα.
Άντε τότε να ονειρευτείς καινούργια....

Χρέος είναι, θα περάσει...

Έχουμε ένα χρέος και δεν ξέρουμε τί να το κάνουμε! Να το επιμηκύνουμε; να το αναδιαρθρώσουμε; να το κουρέψουμε; να το ανασχεδιάσουμε; Να το πάμε από δω, να το πάμε από κει. Έχετε δει κάτι θεατρικές παραστάσεις που ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να κρύψει την ερωμένη του από τη γυναίκα του και τρέχει πανικόβλητος πάνω στη σκηνή να την κρύψει κάπου.Και εκείνη παντού κάπως φαίνεται.
Δεν το θέλουμε αυτό το χρέος και θέλουμε να το κυρήξουμε απεχθές. Και για να γίνει αυτό πρέπει να κυρήξουμε παράνομα όλα τα αποτελέσματα των εκλογών, δηλαδή να δηλώσουμε ότι δεν είχαμε ποτέ δημοκρατία όλα αυτά τα χρόνια. Και πρέπει επίσης να δηλώσουμε ότι καμία συμμετοχή δεν είχαμε στα κεφάλαια αυτών των δανείων δηλαδή ότι όλα τα λεφτά πήγαν μόνο στις τσέπες των πολιτικών...Επίσης πρέπει να αποδείξουμε ότι οι πιστωτές γνώριζαν προσωπικά τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονταν, ναι ναι πολιτεύονταν, εδώ οι γνωστοί άγνωστοι (σ' εμάς) συνδικαλιστές μας και σφύριζαν αδιάφοροι για τον τρόπο με τον οποίο διανέμονταν τα λεφτά σε διάφορες "επαγγελματικές" ομάδες! Ότι και να το κάνουμε το χρέος πάντως εμείς από τον πάτο θα ξεκινήσουμε έτσι κι αλλιώς οπότε προς τί η κατανάλωση φαιάς ουσίας;
Σήμερα Πέμπτη, στις Κυριακάτικες εφημερίδες (ναι κυριακάτικες, ότι θέλουμε κάνουμε, κουμάντο θα μάς κάνετε τώρα;) γράφουν τα διάφορα σενάρια της επόμενης μέρας με διάφορα μετακινούμενα ζονγκ κρυμμένα από πίσω σίγουρο πως θα μας πιάσουν στο τέλος και θα μας πετάξουν στη λάσπη.
Αυτά τα ζονγκ κυκλοφορούν όπως οι καλικάντζαροι ψάχνοντας για υποψήφια θύματα. Ω, εδώ βρήκαν τόσα πολλά...Την ημέρα που πήραμε τους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν και αυτά εκεί.Ήμασταν σε μία φιλική συγκέντρωση. Στο άκουσμα της πόλης μας όλοι πετάχτηκαν όρθιοι να πανηγυρίσουν το γεγονός. Όλοι είδαν μπροστά τους το 2004. Εγώ με τον άντρα μου κοιταχτήκαμε και είδαμε μπροστά μας το 2011. Κατηγορηθήκαμε πολύ εκείνη την ημέρα. Και τότε με πείραξε αλλά τώρα συνήθισα πια.

Ο δανεισμός εξ ορισμού δεν είναι κακό πράγμα. Ο στόχος του είναι η ανάπτυξη και η ευημερία του δανειζόμενου. Κάτι που συμφέρει πρωτίστως τον δανειστή γιατί με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζει τη σωστή αποπληρωμή του δανείου. Σε κάποιες περιόδους η ανάγκη δανεισμού είναι επιτακτική αν θέλεις να κάνεις ένα άλμα στη ζωή σου. Παράδειγμα πολύ απλοικό όταν παντρευτήκαμε και δεν είχαμε στον ήλιο μοίρα και τολμήσαμε να κάνουμε και παιδί, και να αγοράσουμε και αυτοκίνητο, και πήραμε και στεγαστικό δάνειο για να προλάβουμε να το ξεπληρώσουμε πριν φύγουμε από τη ζωή, δανειστήκαμε πολύ! Ανησυχήσαμε μήπως κάναμε λάθος και τότε πήραμε τηλέφωνο τις τράπεζες και τους είπαμε ότι το χρέος μας είναι απεχθές και αρνούμαστε να το πληρώσουμε....πλάκα κάνω. Προσαρμόσαμε τη ζωή μας στις δυνατότητές μας, δεν σταματήσαμε στιγμή να δουλεύουμε σκληρά και παραγωγικά, μείναμε με το ίδιο αυτοκίνητο από τότε,  και ξέρουμε ότι κάποια μέρα θα είμαστε περήφανοι για την οικογένειά μας και την μικρή περιουσία μας.
Αυτή θα είναι η μικρή περιουσία μας γιατί η άλλη η μεγάλη δεν επενδύεται με δανεικά, ευτυχώς!

Διλημματικά!

Δύο γυναίκες συναντώνται, η μία γυναίκα ενός κύκλωπα, η άλλη γυναίκα ενός λαιστρυγόνα. Η γυναίκα του κύκλωπα παναπονιέται γιατί ο άντρας της την έδειρε. Μα γιατί την ρώτησε η φίλη της; Γιατί μόλις ήρθε στο σπίτι του είπα "καλώς τα μάτια μου τα δυο".
Το ανέκδοτο μου το είπαν τα παιδιά μου, ανέκδοτο που ξέρω από τα μικρά μου χρόνια. Και είμαι σίγουρη ότι έρχεται από την ομηρική περίοδο. Έτσι είναι σ' αυτόν τον τόπο δεν αλλάζει τίποτα. Ούτε και τ' ανέκδοτα. Δανείζομαι απόσπασμα του Θανάση Σφήκα από την Καθημερινή της Κυριακής όπου αναφέρεται στους ελιγμούς των διεκδικητών της εξουσίας μετά τον πόλεμο.
-" Στο όνομα της ομαλής μετάβασης το ΚΚΕ και το ΕΑΜ είχαν εκχωρήσει στην νομιμοφάνεια της κυβέρνησης "εθνικής ενότητας" ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής και κοινωνικής ισχύος που διέθεταν κατά την απελευθέρωση. Ο αυτοεγκλωβισμός του αστικού κόσμου αυτού, κατά τον Σεφέρη, ήταν "μονοκομματική και απελπιστική" - είτε "οι Άγγλοι θα μας προστατέψουν" είτε "οι Ρώσοι θα μας φάνε" "Θα είμαστε είτε ναίδες είτε μπουκιά στο στόμα ενός άγριου θηρίου... Καθαρά ψυχολογία πανικού τελειωμένων ανθρώπων"
Και καλά τότε υπήρχε και ένας Σεφέρης να μιλήσει και να αφυπνίσει.
Σήμερα ποιός μπορεί να αφυπνίσει τις τελειωμένες συνειδήσεις μας;
Από την αρχή του χειμώνα οριοθετούνται κάτι ημερομηνίες που προμηνύουν την καταστροφή μας.
Πλήρης ψυχολογικός πόλεμος. Ένας Πάγκαλος στήνεται μονίμως μπροστά στις οθόνες για να εξοργίζει το πλήθος. Ένας Αλαβάνος ονειρεύεται Ταχρίρ. Και εγώ δουλεύω περισσότερες ώρες για λιγότερα λεφτά. Με ένα φόβο να πλανάται από πάνω σαν φάντασμα.
Σήμερα αποφανθήκαμε ότι έχουμε χρεωκοπήσει. Έτσι σταματήσαμε να περιμένουμε και οποιαδήποτε εξέλιξη από την κυβέρνηση. Οι υπουργοί κατεβάσαν τα στυλό. Μας μιλάνε πάλι για εκλογές.
Πλήρης παραίτηση.
Με πορδές δεν βάφονται αυγά! Ούτε με διλήμματα!