Ζητείται Καποδίστριας!

Παρακολουθώντας το αφιέρωμα στον Καποδίστρια πέφτω σε βαριά μελαγχολία.
200 χρόνια μετά ακόμη με δυναστεύουν τα φαντάσματα των Κοτσαμπάσηδων, των Μαυρομιχαλαίων, όλων αυτών των "σωτήρων" που διεκδικούν αποζημίωση για την "προσφορά" τους στην πατρίδα. Τα ίδια ακριβώς!

Γι' αυτό όλοι οι μεγάλοι ηγέτες, αυτών των χρόνων που μεσολάβησαν, κάνανε πάντα βήματα πίσω. Είτε για να μην βρεθούν με μια σφαίρα στο πέτο, είτε για να έχουν το δικό τους μερίδιο στην "αποζημίωση".

Βρίσκω ένα τραγικό λάθος του Καποδίστρια μέσα από το αφιέρωμα. Μέσα στις αποθήκες δεν έπρεπε να φρουρεί τις πατάτες, αλλά "Τίτλους Ευγενείας" που θα εξαργυρώνονταν με την προσφορά του κάθε ένα από εμάς στην πατρίδα. Ατομιστές όπως διακρινόμαστε θα κλέβαμε τον τίτλο ευγενείας και θα τρέχαμε να τον πιστοποιήσουμε καταθέτοντας ο καθείς την προσφορά του σε χρήμα ή σε είδος στην πατρίδα.

Και ας βγάζανε μετά άκρη οι προύχοντες με τον αναβαθμισμένο λαό που θα είχε και αυτός τότε μερίδιο στην αποζημίωση. Γιατί τίτλος ευγενείας σημαίνει, μόρφωση, κοινωνικό status, φιλοδοξία και όταν έχεις πρόσβαση σε αυτά δεν γίνεσαι εύκολα θύμα φατριών.

Και όταν μεγαλώνεις με συνείδηση να προσφέρεις στην πατρίδα έχεις και απαίτηση να στο ανταποδώσει. Δεν μοιρολατρείς λέγοντας ότι δεν υπάρχει κράτος. Αυτό βολεύει τους λίγους. Όχι όλους εμάς.

Αλλά πόσα μπορούσε να σκεφτεί ο μεγάλος αυτός ηγέτης μέσα σε 3 χρόνια;

-την θέσπιση νόμων για την εγκαθίδρυση της τάξης

-την αναδιοργάνωση των ενόπλεων δυνάμεων υπό ενιαία διοίκηση

-την παρεμπόδιση της Οθωμανικής προέλασης

-την ανοικοδόμηση του εκπαιδευτικού συστήματος

-την αντιμετώπιση επιδημιών

-την προστασία των αρχαιοτήτων

-την ίδρυση βιβλιοθηκών

-το ορφανοτροφείο της Αίγινας

-τη σχολή Ευελπίδων

-τη γεωργική σχολή Τίρυνθας

-την εισαγωγή καλλιέργειας της πατάτας

-την οργάνωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης

-την κοπή ελληνικών νομισμάτων

Αλήθεια, κύριε Καραμανλή, ο διάλογος για την Παιδεία ξεκίνησε;