NO NEWS, GOOD NEWS.

Ανοίγω την κυριακάτικη εφημερίδα και διαβάζω "Αδιανόητος ο πόλεμος στον Καύκασο", "Λαϊκή οργή στη Λεττονία", "Προς χρεωκοπία η Ουκρανία", γυρίζω την τελευταία σελίδα και αντικρύζω φωτογραφίες γυναικών με μαύρη μπούρκα, λόγω της ημέρας, με την θλιβερή ιστορία της κάθε μιάς στη λεζάντα από κάτω. Στέκομαι στο άρθρο της Καθημερινής για τα σουτιέν του Καρφούρ.

"...μας δίνει μια ιδέα για τη διανομή του πλούτου σε παγκόσμια κλίμακα φέρνοντας στο μικροσκόπιο τα... σουτιέν στα ράφια του Καρφούρ που πωλούνται προς 20 ευρώ το ένα...κατασκευάζονται στην Κίνα, στην περιοχή Γκουανγκντόνγκ...οι κινέζες εργάτριες ανήκουν στους mingongs, τα 300 εκατομμύρια των περιπλανώμενων εσωτερικών μεταναστών που δουλεύουν χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα! ...Αυτά τα 20 ευρώ κατανέμονται ως εξής

• 10,81 στο ταμείο της Καρφούρ
• 3,28 φπα στο γαλλικό κράτος
• 2,74 στη γαλλική βιομηχανία
• 0,44 έξοδα μεταφοράς και εκτελωνισμού
• 2,73 στην κινεζικη βιομηχανία, από αυτά 1,64 στις πρώτες ύλες, 0,82 έξοδα παραγωγής, 0,27 το κέρδος του κινέζου βιομήχανου και..... 0.10 σεντς το αστρονομικό ποσό στις εργάτριες!!!!!"

Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι δεν θέλω να διαβάσω ξανά εφημερίδα, δεν θέλω ν' ακούσω ειδήσεις στην τηλεόραση, γυρίζω το ραδιόφωνο στον Μελωδία, δεν θέλω να γράψω ξανά εδώ.
Κλείνοντας κάθε φορά το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας κουνάω το κεφάλι μου και πέφτω σε μελαγχολία. Συνειδητοποιώ ότι και σήμερα τίποτα δεν άλλαξε.

Τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων με βομβαρδίζουν με ληστείες, δολοφονίες, απάτες, κάτι γραφικούς τύπους ή.... με Πετρούλες. Στα ραδιόφωνα αναδεικνύονται εκατοντάδες προβλήματα καθημερινά, χωρίς ποτέ να βρίσκουν μία λύση. Αν τους παρακολουθήσεις το μόνο που μπορεί να σε σώσει είναι ο καναπές της ψυχανάλυσης. Η αρνητική επίπτωση όλων αυτών στην καθημερινή μας ζωή, στις σχέσεις μας, στα παιδιά μας, δεν είναι αμελητέα.

Έχω ανάγκη λοιπόν ενός χώρου όπου θα μαθαίνω μόνο ότι γίνεται καλό, νέα για ανθρώπους που προοδεύουν, λύσεις που έχουν ήδη φέρει αποτέλεσμα, την θετική πλευρά της ζωής που θα μου θυμίζει ότι μπορώ να έχω και εγώ συμμετοχή στην ευτυχία, στην πρόοδο, στον αλτρουϊσμό, μπορώ να πετύχω ότι έχω ονειρευτεί και να βρω τρόπους ν' αλλάξω ότι με χαλάει.

Να είναι το καταφύγιο στην καθημερινή σχιζοφρένεια.

Αντίσταση λοιπόν στην Ελλάδα του κομιστή και της jumbo διαφήμισης. Αντίσταση στη μονομερή προώθηση αρνητικών ειδήσεων από τα ΜΜΕ. Αντίσταση, γιατί να δεις που κάποτε θα μας πούνε και ...λεβέντες!