Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Μία εποικοδομητική μέρα




Περίμενα πολύ καιρό γι' αυτή. Μέρες τώρα με κυνηγούσε η σκοτεινιά. Το κρύο είναι πολύ, αλλά όχι πια και τόσο.... Ένας ήλιος περιμένει πάντα για να βγει στη σκηνή του δικού μας ουρανού.
 Ξεκινάω το πρωί με συζήτηση κατοίκων, παθιασμένη, σε σπίτι ζεστό, φιλόξενο. Οι διαφωνίες πολλές, ο στόχος κοινός, μας πάει όλους ένα βήμα παρά πέρα. Κάτι συμβαίνει , ξεχνάμε το εγώ και περνάμε στο εμείς, η συλλογικότητα έχει προτεραιότητα, όχι δεν πάμε πια στον δήμαρχο να διεκδικήσουμε μια θέση στάθμευσης, πάμε να διεκδικήσουμε την γειτονιά μας.

Συνέχεια μετά στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Εκεί ένα καφενείο κάνει τη διαφορά με το δικό του τρόπο. Δεν κομίζει δήθεν αλληλεγγύη, γιατί γεμίσαμε και από αυτή. Δίνει μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων, πρακτική, άμεση, εφαρμόσιμη, και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι μπορείς να ζήσεις κι αλλιώς....



Η μέρα προχωράει και ετοιμάζεται ο καφές για τις μαμάδες που θα έρθουν το απόγευμα. Ευκαιρία να σιδερωθεί και το κοφτό εργόχειρο της μαμάς, να φάμε γλυκό σοκολατένιο κέικ, να μιλήσουμε μόνες και να ανακαλύψουμε τί είναι αυτό που ενώνει τους μπόμπιρές μας και παίζουν ώρες ατελείωτες στις πυλωτές και τις πλατείες. Κι αυτή η συζήτηση ζεσταίνεται, γεμίζει ιδέες. Nα κάνουμε ανταλλακτικό παζάρι, έρχονται απόκριες, να ντυθούμε, να χορέψουμε , να ξορκίσουμε το κακό, παλιές λαϊκές συνήθειες, πιο δυνατές από οποιοδήποτε μανιφέστο, από οποιαδήποτε πολιτική πράξη. Ο κόσμος μας ευτυχώς αλλάζει, δυο χρόνια πριν ο θυμός ήταν ο κυρίαρχος. Σήμερα η αλληλεγγύη έχει την πρωτιά στην κάθε μας μέρα. Στον Τύπο, στις παρέες, στο τηλέφωνο, έστω και έτσι, έστω συγκυριακά, οι τωρινές γενιές ανακάλυψαν την σκοτεινή πλευρά του κάστρου. Γελάω βέβαια για τις επόμενες μέρες που θα δούμε αστέγους να διαδηλώνουν στην τηλεόραση για την ελευθερία τους με πανό "δεν θέλουμε να μας σώσετε άλλο, μπορούμε να σωθούμε και μόνοι μας". Θα είναι μάλλον το ιδανικό θέμα στον μελλοντικό Αυτιά του Σκάι. Γιατί η φροντίδα και η πρόνοια για μια τόσο ευαίσθητη κοινωνική ομάδα που διογκώνεται μέρα με τη μέρα θέλει προσοχή μεγάλη και όχι ερασιτεχνισμούς κεκαλυμμένους από καλές προθέσεις.
Απολαμβάνω όλες αυτές τις μεταλλάξεις και με βοηθούν να κρατώ μια ισορροπία σ' ένα σουρεαλιστικό τσίρκο με ακροβάτες πολιτικούς και ντεμί σεζόν επαναστάτες. Θα ξαναπώ αυτό που μου ξέφυγε αυθόρμητα προχθές στην πολυπολιτισμική τάξη μου. "Μας βλέπει ο Θεός από πάνω και γελάει μαζί μας". Και κλείσαμε το μάθημα γελώντας όλοι μαζί με την καρδιά μας.

buzz it!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

σίγουρα είσαι εκπληκτική εκπαιδευτικός, ας δούμε αισιόδοξα τη ζωή, γιατι μπορούμε! "carpe that gucking diem"...υπέροχη φράση

Anna Damianidi είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Anna Damianidi είπε...

Ο τίτλος τα λέει όλα
Το πόσο πολύ θέλουμε
Το πόσο πολύ δεν μπορούμε...