Η σχιζοφρενική μου καθημερινότητα

Η σχιζοφρενική μου καθημερινότητα βρίσκεται ανάμεσα στα δεκάδες πηγαινέλα μου στις "αναρμόδιες" Δημόσιες υπηρεσίες. Πάνω σε πεζοδρόμια στα οποία μετακινούνται μηχανάκια. Δίπλα σε πεζούς που περπατάνε στους δρόμους. Μέσα σε τρόλλει με ανεύθυνους οδηγούς που μιλούν στο κινητό την ώρα που οδηγούν. Μέσα σε όλες αυτές τις διαδρομές μου μέσα στο γκρίζο ξεχασμένο Μεταξουργείο σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά και ξαφνικά αντίκρυσα αυτό το λευκό, αδαμάντινο, παλιό ξενοδοχείο, που ένας παλαβός μάλλον, δεν τον ξέρω αλλά σίγουρα τρελός για δέσιμο, αφού αποφάσισε να ανακαινίσει μέσα στην περιφρονημένη πλατεία του Μεταξουργείου ένα...ξενοδοχείο. Και να χαρίσει σε μένα αυτή τη θέα που μου έδωσε απίστευτο κουράγιο να συνεχίσω να υπομένω τα καψόνια από πολλούς τραγικά μίζερους ανθρώπους.
Θέλω πολύ να τον ευχαριστήσω αυτόν τον άνθρωπο που έκανε αυτή την αποκοτιά, να φτιάξει αυτό το στολίδι και να σώσει και μένα από την παραφροσύνη μου.
Η Αθήνα είναι μια πόλη που πάντα σε εκπλήσσει.
Για φαντάσου να υπήρχαν και άλλοι τέτοιοι παλαβοί και να ήταν η πλειοψηφία στην πόλη μου. Τότε μάλλον δεν θα μιλούσαμε για γκρίζες πόλεις....
Αλλά τί είναι αυτά που σκέφτομαι εγώ τώρα; όταν έχεις τόσες ανθρώπινες ψυχές να αντικρύζουν τον γκρίζο θάνατο και όχι απλά μια γκρίζα πόλη...
Δυστυχώς έχω επαληθευτεί για τα αδιέξοδα στα οποία βρεθήκαμε. Η διαχείριση όμως ενός αδιεξόδου είναι πολύ δύσκολο πράγμα, θα έλεγα ακατόρθωτο!

ΥΓ. Αν εισπράξεις σήμερα λόγια απειλητικά είναι φυσιολογικό.
Αν εισπράξεις λόγια αγάπης είναι υπερβολή.
Αν δεν είναι αυτό σχιζοφρένεια τότε τί είναι;

Μαθήματα γιόγκα

Ότι πιο χρήσιμο, ότι πιο έξυπνο και ότι πιο ευχάριστο μου έχει συμβεί μέχρι σήμερα αυτά τα μαθήματα. Εκεί έμαθα να ισορροπώ. Έμαθα να αναπνέω, με τρεις διαφορετικούς τρόπους μάλιστα. Έμαθα να μην σφίγγω τα δόντια μου. Να κοιτάζω με κλειστά μάτια γύρω μου και κυρίως μέσα μου. Να χαμογελώ ακόμη και όταν κλείνω τα μάτια μου. Έμαθα ότι έχω δύναμη στα χέρια μου που δεν την πίστευα ποτέ. Να ελέγχω τη σκέψη μου και να παρακολουθώ τον αέρα που ταξιδεύει μέσα μου.
Οι άνθρωποι που κάνουν γιόγκα έχουν μια εξαιρετική δύναμη. Δύναμη που αντλούν μέσα από την ειρήνη που έχουν κάνει με τον εαυτό τους. Ξέρουν ποιοί είναι, δεν έχουν αυταπάτες, δεν δανείζονται ιδέες. Δεν κουράζουν και δεν κουράζονται. Βλέπουν πολύ μικρά εκείνα τα "μεγάλα" και θωρακίζονται με μία αυτόφωτη λάμψη. Μακάρι να ήταν της μόδας σήμερα η γιόγκα όπως ήταν κάποτε της μόδας το αερόμπικς. Φαντάζομαι ας πούμε τον Λοβέρδο και τον Μαρκόπουλο να κάνουν πρώτα τρεις χαιρετισμούς Α και μετά να μιλάνε στη Βουλή. Ή φαντάζομαι τη Λιάνα Κανέλλη και τον Αλέξη  Τσίπρα να στέκονται πέντε λεπτά στη στάση του παιδιού, και μετά να βγουν σε ένα τηλεοπτικό παράθυρο. Πολλούς ανθρώπους σκέφτομαι πόσο διαφορετικοί θα ήταν αν έκαναν γιόγκα...
Θα ήθελα πολύ να την συστήσω σε ανθρώπους που έχουν ένα κενό μέσα τους, μία πίκρα για ότι δεν πήγε καλά, ένα γαμώτο. Γιατί τελικά τα μονοπάτια γράφουν το δικό μας όνομα αυτό που διαλέγουμε μόνοι μας και το περπατάμε μόνοι μας. Στην πορεία δεν είναι τελικά τόσο δύσκολο να κάνουμε κάτι καλό, και μάλιστα ξεκινώντας από τον εαυτό μας.
Έχω καταφέρει αρκετές δύσκολες ασάνες μέχρι εδώ.
Μόνο ένα πράγμα δεν κατάφερα ακόμα.
Να απωθώ την αρνητική αύρα γύρω μου.
Μάλλον θα το καταφέρω όταν θα υπερίπταμαι πάνω από το μαγικό χαλάκι μου.

Το τζάμπα έχει ιστορία...

...σ' αυτόν τον τόπο. Το ενσάρκωσε και ο Μουζουράκης με επιτυχία στους Σινγκλς ως Τζάμπας.
Ήταν το 1997 στο Παγκόσμιο Στίβου που ο άντρας μου έτρεξε να πάρει εισιτήρια για να παρακολουθήσει από κοντά για πρώτη φορά όλους αυτούς τους αθλητές μύθους που έβλεπε μόνο από την τηλεόραση, ως γνήσιος φίλαθλος και καθόλου μα καθόλου οπαδός.
Εισιτήρια ακριβά, μιας και η θέση διαλέχτηκε με μεγάλη προσοχή για να παρακολουθήσει τα αθλήματα που αγαπά από καλή οπτική γωνία.
Αρχίζει το αθλητικό γεγονός την πρώτη μέρα και ξαφνικά συνειδητοποιεί ο υπουργός ότι το στάδιο είναι άδειο. Μάλλον του το σφύριξαν οι ξένοι δημοσιογράφοι που σχολίασαν την αδιαφορία των Ελλήνων σε ένα τόσο σημαντικό γεγονός. Ο ίδιος φυσικά ο υπουργός ουδέποτε ασχολήθηκε με την προπώληση των εισιτηρίων.
Ευκαιρία δοθείσης λοιπόν ανακοινώνει την επόμενη μέρα ότι ανοίγουν οι πόρτες για τον λαό να παρακολουθήσει τζάμπα τους αγώνες! Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια! Δικαιώνει το φιλολαϊκό αίσθημα και γεμίζει και τις κερκίδες στα μάτια της διεθνής κοινότητας.
Γίνεται λοιπόν το ντου την επόμενη μέρα, ο άντρας μου βρίσκει άλλον στην ακριβοπληρωμένη θέση του και συνεχίζει τις επόμενες μέρες να παρακολουθεί το γεγονός σε όποια θέση έβρισκε άδεια, ανάμεσα σε πλήθος που κάπνιζε και πετούσε πατατάκια αριστερά και δεξιά γιατί το τζάμπα είναι τζάμπα. Και μην μου πει κανείς τίποτα για τα ακριβά εισιτήρια γιατί δεν άξιζαν ούτε όσο ένα δισκάκι λουλούδια που αυτοί οι κύριοι πετούσαν στον Τόλι και τον κάνανε μάγκα στο απυρόβλητο.
Και όπως λένε οι φιλολαϊκές διαφημίσεις των Jumbo : "δεν μας φτάνουν τα φτηνά, τα τζάμπα θέλουμε".
Συμφωνώ απόλυτα με την πρόταση να γίνει δημοψήφισμα στο οποίο ο λαός να αποφασίσει ποιό δρόμο θα ακολουθήσει στον παγκόσμιο ιστό. Επιτέλους δεν είναι υποχρεωτικό ν΄ακολουθήσουμε ευρωπαϊκό προσανατολισμό αν δεν το θέλουμε. Ν' αποφασίσουμε όμως για να ξέρει και ο καθένας τί θα κάνει. Γιατί δεν θέλω να πληρώσω άλλα τέτοια εισιτήρια.

Τρεις μήνες είχε αγοράσει τα εισιτήρια νωρίτερα, δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε και ακόμα δεν το έχει ξεπεράσει.

ΥΓ. Σε ερώτηση πρώην δικαστικού του Αρείου Πάγου μαθαίνω ότι άσχετα με την επιβολή χρηματικού προστίμου έναντι εξαγοράς ποινής φυλάκισης στον Τόλι, τα χρήματα τα οποία οφείλει στο Ελληνικό Δημόσιο δεν παύουν να είναι απαιτητά. Είναι στο χέρι των δικαστών τώρα αν θα απαιτηθούν άμεσα.
ΥΓ2. Όλα τα προηγούμενα χρόνια εμείς κάναμε πως πληρώναμε διόδια και το κράτος έκανε πως συντηρούσε τους δρόμους. Στην Εγνατία οδό δε, προς μεγάλη μου έκπληξη όταν πήγα Αλεξανδρούπολη δεν υπήρχε ούτε ένα διόδιο.
ΥΓ3. Να θυμίσω και τα μισά διόδια που πλήρωναν πολλοί συμπολίτες χωρίς απόδειξη;

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011 - Πανικός!

Και ξαφνικά πανικός!
Αν πάθω Αλτσχάιμερ και ξεχάσω όλους τους κωδικούς και τα πιν;
Ζεις χωρίς αυτά; Παίρνεις λεφτά; Τα χρειάζομαι για να μιλάω με τους φίλους μου, για να διαβάζω εφημερίδα, να ενημερωθώ. Για να μιλήσω με το παιδί μου στο τηλέφωνο, για να βγάλω εισιτήρια, για ν' αγοράσω καλλυντικά, για να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ, για να δουλέψω στον Η/Υ στο γραφείο, για να κάνω τη φορολογική μου δήλωση (μμμμ, εκεί θέλει και κλειδάριθμο τώρα). Να πάω στο γιατρό, ν' αγοράσω βιβλία, να μπω στο γυμναστήριο, να μπω μέσα στο σπίτι μου ρε αδελφέ!!!!!!!!

Να 'ταν τουλάχιστον ένας ο κωδικός...κι ας χρειαζόταν και για να πεθάνω
Τότε θα τον ξεχάσω σίγουρα!

ΥΓ. Την Κυριακή ανακαλύψαμε ότι ο μικρός μας γιος δεν ήξερε να χρησιμοποιήσει τηλέφωνο με καντράν και του κάναμε μαθήματα. Πού ξέρεις; μπορεί να χρειαστεί σε κάποια επόμενη stone age εποχή...