Στο πρώτο δευτερόλεπτο της μάταιης ζωής μας ερχόμαστε σ' έναν κόσμο άγνωστο. Χωρίς προηγούμενη σύσταση, χωρίς να ερωτηθούμε. Δεν έχουμε επιλογή της χώρας που θα γεννηθούμε ή του χρόνου ή της οικογένειας. Αυτό είναι, πρέπει να το υποστείς!
Και από το δεύτερο δευτερόλεπτο αρχίζει ο αγώνας της επιβίωσης και του ανταγωνισμού.
Χωρίς κανένα απολύτως εφόδιο πρέπει να επικοινωνήσεις την πείνα σου, το κρύο και τον πόνο. ΄Οχι τίποτα περισσότερο δηλαδή από τα πρωταρχικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Αφού ο κανόνας είναι έτσι, τότε και εσύ με τη σειρά σου, αρχίζεις το παιχνίδι του πιο αδύναμου κρίκου. Εκεί είναι που οι γονείς σου δεν ξέρουν πως να χειριστούν το αδικαιολόγητο κλάμα σου που σταματά μόνο όταν σ' έχουν αγκαλιά και περπατούν όρθιοι όλη νύχτα. Αυτές είναι οι πρώτες ανθρώπινες νίκες!
Μεσολαβούν αδελφικές ζήλιες, ανταγωνιστικοί έρωτες, καριέρες χωρίς νόημα, περιουσιακά, ενοχλητικοί γείτονες και οι εχθροί της χώρας. Και έτσι αναλώνουμε ως επί το πλείστον τη ζωή που μας χαρίσανε. Σε κόντρες και αέναους τσακωμούς.
Προκειμένου να μην παραδεχτούμε ότι έχουμε λάθος μπορούμε να εφευρίσκουμε απίστευτα ευφάνταστες δικαιολογίες του τύπου "Δεν κλείνει σωστά το λάπτοπ γιατί έχει παραπλανητικό σχήμα κλεισίματος το κομπιούτερ"! Το άκουσα και αυτό!
Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί η ανθρώπινη φύση ρέπει τόσο εύκολα στη βλακεία.
Γιατί δηλαδή να είναι τόσο εύκολο να σκεφτείς ανάποδα και τόσο δύσκολο και "επίπονο" πολλές φορές να σκεφτείς θετικά. Απλά θετικά! Όχι σωστά, όχι δίκαια, όχι ορθά γιατί όλα αυτά πάντα κρίνονται υποθετικά. Απλά θετικά!
Το σύνδρομο όμως του πρώτου δευτερόλεπτου έρχεται πάντα σαν μια μικρή νεράιδα να μας ψυθιρίσει στο αυτί ότι αν χαλαρώσουμε δεν θα φάμε, δεν θα ζεσταθούμε, δεν θα επιβιώσουμε.
Και έτσι είναι.
Η υπέρβαση όμως υπάρχει για να καταρίπτει και αυτή τη θεωρία και να σώζει έστω ένα μικρό ποσοστό του γήινου πληθυσμού.
'Ετσι υπάρχουν άνθρωποι που η δουλειά τους είναι να βοηθούν άλλους ανθρώπους χωρίς να περιμένουν την προαγωγή ή την αύξηση του μισθού.
Ξέρω τέτοιους.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα σημάδευαν ποτέ ένα ζωντανό πλάσμα με την δικαιολογία ότι είναι φυσιολάτρες.
Και τέτοιους ξέρω.
Υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ που δεν θα χαρίζαν σε κανένα ΔΙΑΟΛΟ την προσωπική τους ευτυχία.
Και χάρην σε αυτούς τους λίγους μπορούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι να αναπνέουμε λίγες σταγόνες ανακούφισης στον μάταιο τούτο κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου