Αισθάνομαι την ανάγκη να εξομολογηθώ την άρνησή μου ν' αντιμετωπίσω τις βιαιότητες του σύγχρονου κόσμου.
Πριν λίγα χρόνια επισκεφθήκαμε την έκθεση του μεγάλου ζωγράφου και γλύπτη Μποτέρο με τον μικρό μας γιο. Στο τμήμα με τους πίνακες με θέμα τα βασανιστήρια του Γκουαντάναμο μπήκαμε χωριστά μια εγώ και μια ο άντρας μου κρατώντας το παιδί μακριά από αυτές τις φρικιαστικές εικόνες. Μα κράτησα και τον εαυτό μου μακριά, αντιμετωπίζοντάς τες σαν να είναι εικόνες του παρελθόντος. Σαν να μην συμβαίνουν την ίδια ώρα που εγώ προστατεύω το δικό μου παιδί από τη θέα τους...
Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι ο σύγχρονος κόσμος έχει πια πειστεί για τα δικαιώματα, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Τόσα έχουν γίνει, τόσα έχουν γραφτεί, τόσα έχουν φιλοσοφήσει. Δεν μπορεί να διακυβεύονται ακόμη αυτές οι αξίες. Κι όμως. Μόλις χθες βρέθηκε ένας Πρόεδρος που υπέγραψε συμφωνία να κλείσει μια φυλακή βασανιστηρίων σ' ένα χρόνο. ΄Οχι αύριο! Όχι σήμερα! Και δυστυχώς συνειδητοποιώ ότι απλά αυτή η φυλακή θα μετακομίσει και έτσι όλοι εμείς δεν θα μπορούμε να λέμε ότι υπάρχει Γκουαντάναμο. Όπως ακριβώς λέγαμε ότι δεν υπάρχει το στρατόπεδο στο Άουσβιτς. Γιατί και εκείνο καθώς φαίνεται μετακόμισε κάπου αλλού.
Έχει ο καιρός γυρίσματα...http://www.youtube.com/watch?v=fW1wpLAvbKk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου