Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Στην Εθνική Πινακοθήκη




Επειδή αποφάσισα να γυρίσω την πλάτη σε όλους τους δήθεν σωτήρες της κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε θα καταναλώσω την ελεύθερη σκέψη μου σε γλυκές εικόνες.

Αυτές τις βρήκα στην Εθνική Πινακοθήκη που τα τελευταία χρόνια είναι μια όαση μέσα στο κέντρο αυτής της ταλαίπωρης πόλης. Η προσωρινή έκθεση Ελλήνων ζωγράφων από την συλλογή της Εθνικής Τράπεζας είναι από τους θησαυρούς που ευτυχώς κανείς από τους παραπάνω δήθεν δεν μπορεί ν' αγγίξει.

Κρατώντας από το χέρι την επόμενη γενιά ταξίδεψα σε τοπία μαγευτικά, γοητευτικές φιγούρες, έκλεψα την ματιά του ζωγράφου και όταν βγήκα από κει ξάφνου όλα δείχναν διαφορετικά...

Το παιδί με το ποτιστήρι του Ιακωβίδη, τα γοητευτικά ελληνικά τοπία του Παρθένη, το αρχαίο λιμάνι του Πειραιά με τα μάτια του Τσαρούχη, το εργαστήρι του Χατζηκυριάκου-Γκίκα, ήταν όλα εκεί.

Έμεινα πολύ ώρα στον τρίπτυχο πίνακα του Σπύρου Βασιλείου στο Ζάππειο. Σκέψεις Γ.Γόντικα γίναν εικόνες από τον καλλιτέχνη και ο λόγος που έμεινα εκεί ήταν το υπερβολικό φως που έλουζε το Παναθηναικό στάδιο αλλά και οι ανθρώπινες φιγούρες, μικροσκοπικές, μα σαν τις κοίταζες μπορούσες να γνωρίζεις τα πάντα γι' αυτούς. Και ήταν άνθρωποι μιας άλλης εποχής, με τα δικά τους προβλήματα, που για κάποιο λόγο τους ζήλεψα.

Ζήλεψα τη στάση του αστικού λεωφορείου που περιμέναν γιατί δεν ήταν επιτηδευμένη στάση, γεμάτη διαφημίσεις, παγκάκια, αυτοκόλλητα, βρωμιές, μια ακριβή στάση...ήταν μια απλή μπλε πινακίδα που δήλωνε ότι ήταν απλά μία στάση, τίποτα άλλο. Δεν σε κούραζε.

Και επίσης ζήλεψα το φτωχικό αλλά περιποιημένο ντύσιμό τους, τους άνδρες που συνόδευαν τις γυναίκες κρατώντας τες από το μπράτσο, μα και την ευγένια που απέπνεε το περπάτημά τους.

Βέβαια η αποζημίωση ήρθε από τον τελευταίο πίνακα της έκθεσης. Εκεί ένοιωσα πως άξιζε και το τελευταίο ευρώ που έχω πληρώσει σ' αυτή την τράπεζα.


"Η γυναίκα που λύνει το σανδάλι της" - Μόραλης.

Εδώ δεν υπάρχουν λόγια!


Αν και Κυριακή πρωί η έκθεση δεν είχε πολύ κόσμο.
Είχε βέβαια ένα περιπολικό απ' έξω γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιοί θα εμφανιστούν...
Σημεία των καιρών....

Θυμήθηκα τις ουρές που συνάντησα σε αντίστοιχα Μουσεία εκτός συνόρων και χαμογέλασα.

Ξαναχαμογέλασα όμως όταν γύρισα σπίτι και διάβασα την ορθογραφία του μικρού μου γιού, της δευτέρας δημοτικού. Ήταν τα λόγια του Αδαμάντιου Κοραή "Το πρώτο βιβλίο κάθε έθνους είναι το λεξικό της γλώσσας του".

Και ένοιωσα πως αυτή η μέρα δεν πήγε χαμένη.

buzz it!

Δεν υπάρχουν σχόλια: